Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2018 r. w S.

odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 6 listopada 2017 r. Nr (...)

w sprawie J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 885/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383) odmówił ubezpieczonemu J. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, iż z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 26 października 2017 r. wynika, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J. S.. Ubezpieczony twierdził, iż ze względu na stan narządu wzroku jest osobą częściowo niezdolną do pracy. J. S. podał, że legitymuje się wydanym na stałe orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym (odwołanie k. 1-2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. ZUS powtórzył argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 4-5).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. S., ur. (...), zdobył wykształcenie średnie ogólne. Dotychczas wykonywał prace fizyczne, pracując m. in. jako monter instalacji wodociągowych oraz ładowacz, a ostatnio jako wartownik (bezsporne, świadectwa pracy a. r.).

J. S. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 sierpnia 2008 r. (decyzja z 19 listopada 2008 r. k. 94 a. r.). W ostatnim okresie, tj. od 1 października 2015 r. do 30 września 2017 r. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, zostało ustalone w prawomocnym wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 18 sierpnia 2016 r. wydanym w sprawie IV U 1324/15 ze względu na stan narządu wzroku ubezpieczonego (odpis wyroku z uzasadnieniem k. 249-251 a. r. oraz odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 20 kwietnia 2017 r. sygn. akt III AUa 1172/16 oddalającego apelację organu rentowego od powyższego orzeczenia).

W dniu 25 sierpnia 2017 r. ubezpieczony złożył do (...) Oddział w S. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 277 a. r.).

Ubezpieczony został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 22 września 2017 r. ustalił, iż J. S. nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie k. 280 a. r.). Do takiego samego wniosku doszła Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 26 października 2017r. (k. 282 a. r.). Orzeczenie to stanowiło podstawę do wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji w dniu 6 listopada 2017 r. (k. 283 a. r.).

W toku postępowania sądowego J. S. został przebadany przez biegłych lekarzy: okulistę, ortopedę oraz kardiologa. Rozpoznane nadciśnienie tętnicze bez powikłań nie sprowadza niezdolności do pracy. Występujący u ubezpieczonego stan po operacji zespołu cieśni nadgarstka prawego w 2016 r., zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego na tle zmian zwyrodnieniowo- dyskopatycznych nie powoduje niezdolności do pracy. Ubezpieczony w wieku 20 lat po urazie przebył odwarstwienie siatkówki oka prawego. Nie był leczony operacyjnie, a od tego czasu nie widzi okiem prawym. J. S. przebył czterokrotną laseroterapię siatkówki oka lewego z powodu stwierdzanych zmian degeneracyjnych siatkówki na obwodzie. Po zabezpieczeniu w 2008 r. stan siatkówki oka lewego jest stabilny co pośrednio świadczy o poprawie stanu narządu wzroku. Dokumentacja medyczna z 2017 r. nie wskazuje na nowe degeneracje siatkówki w oku lewym. Stwierdzona ostrość widzenia oka lewego jest prawidłowa do dali i bliży. Ubezpieczony jest zdolny do pracy w ramach otwartego rynku pracy z uwzględnieniem profilaktycznym ciężkiej pracy fizycznej, wymagającej widzenia obuocznego. Nie jest on ściśle ukierunkowany zawodowo. Może wykonywać prace nie wymagające wysokich kwalifikacji. Posiada wykształcenie średnie ogólne, pracował jako pracownik fizyczny, a od 2010 r. wartownik-dozór terenu. Ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnej z posiadanym wykształceniem. Rozpoznane schorzenia i stan ich zaawansowania nie dają podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy na ogólnym rynku pracy (opinia k. 14-15 a. s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Artykuł 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, iż renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Niezdolną do pracy, jak wskazano w art. 12 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Zgodnie z ustępem 2 i 3 tego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie, czy J. S. jest osobą niezdolną do pracy.

W tym celu Sąd zasięgnął opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu okulistyki, ortopedii i kardiologii. Wszyscy opiniujący w sprawie biegli doszli do tożsamych wniosków, a mianowicie stwierdzili, iż stan występujących u ubezpieczonego schorzeń nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnej z posiadanym wykształceniem, tj. średnim ogólnym.

W ocenie Sądu, opinia sporządzona na potrzeby niniejszego postępowania jest wiarygodnym i miarodajnym dowodem stanu zdrowia ubezpieczonego. Została bowiem wydana przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z zakresu schorzeń, na które cierpi ubezpieczony. Sporządzenie opinii zostało jednocześnie poprzedzone analizą akt sprawy, w tym znajdującą się w nich dokumentacją medyczną oraz badaniem J. S.. Biegli doszli przy tym do jednoznacznych i odpowiednio uzasadnionych wniosków.

Dlatego też Sąd podzielił wnioski płynące z wyżej omówionej opinii. Sąd miał na względzie, iż opinia biegłych podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

Ubezpieczony nie zgadzał się z opinią lekarza okulisty i zgłosił względem niej zastrzeżenia (k. 26v) kwestionując metody zastosowane przez tego biegłego podczas badania. Ubezpieczony nie skorzystał z prawa do zgłaszania wniosków dowodowych. Zdaniem Sądu, podniesione przez ubezpieczonego zastrzeżenia do opinii nie podważają merytorycznej wartości tego środka dowodowego. Sporządzona opinia w sposób dostateczny wyjaśnia sporną okoliczność zdolności ubezpieczonego do pracy i dlatego nie wystąpiły podstawy do wydawania kolejnych opinii. Jak wynika z akt sprawy (vide ustalenia faktyczne), głównymi schorzeniami powodującym uprzednio częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego, było choroby związane ze stanem narządu wzroku. Tymczasem biegły okulista, odnosząc się do treści dokumentacji medycznej, w tym pochodzącej z 2017 r., wskazał, że ubezpieczony jest zdolny do pracy w ramach otwartego rynku pracy z uwzględnieniem profilaktycznym ciężkiej pracy fizycznej, wymagającej widzenia obuocznego. Biegły zauważył, iż ubezpieczony posiada wykształcenie średnie ogólne i jest zdolny do pracy stosownie do posiadanego wykształcenia. Wnioski te, jako przekonujące, zasługują na podzielenie przez Sąd.

Podnieść należy, iż przy ocenie opinii biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, PiZS 1988/7/62).

Z tego też powodu Sąd nie ma podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. Ubezpieczony nie spełnia bowiem podstawowej przesłanki do nabycia spornego prawa, a mianowicie nie jest niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. nie utracił w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na marginesie zaznaczyć należy, iż zadaniem Sądu było ustalenie, czy ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w myśl art. 12 ust. 3 powyższej ustawy. Wyjaśnienie tej okoliczności zależało od oceny dokonanej przez biegłych lekarzy. Okoliczność, że ubezpieczony posiada wydane na stałe orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym nie przesądza, iż jest on osobą częściowo niezdolną do pracy. Wymienione orzeczenie jest wydawane bowiem w razie spełnienia innych przesłanek niż te, które wynikają z ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podstawę do wydania powyższego orzeczenia stanowi przepis art. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, orzekł jak w sentencji wyroku.