Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15.09.2017r., 09.01 i 08.03.2018r. sprawy przeciwko:

J. M., synowi J. i H. z domu G., urodz. (...) w M.

obwinionemu o to, że:

I. w okresie od bliżej nieustalonego dnia w miesiącu styczniu 2017 r. do dnia 15 maja 2017 r. w msc. R., gm. J., woj. (...), w celu dokuczenia dokonał wymiany wkładki zamka w drzwiach prowadzących do pomieszczeń na piętrze budynku, przez co w sposób złośliwy uniemożliwiał H. M. przeprowadzenie prac remontowych dachu oraz sprawdzenia stanu technicznego komina, jak również przyłączy centralnego ogrzewania,

tj. o wykroczenie z art. 107 kw

II. w okresie od dnia 16 maja 2017 r. do dnia 28 maja 2017 r. w msc. R., gm. J., woj. (...), dokonał zniszczenia mienia w postaci wkładki zamka o wartości 38 złotych na szkodę H. M.,

tj. o wykroczenie z art. 124 § 1 kw

I.  obwinionego J. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu wykroczeń;

II.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tj Dz.U. 2002r., nr 123, poz. 1058 z późn. zmian.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata A. J. w S. kwotę 288 (dwieście osiemdziesiąt osiem) złotych oraz podatek VAT w kwocie 66,24 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu;

III.  na podstawie art. 119 §2 pkt 1 k.p.w. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Obwiniony J. M. stanął pod zarzutem tego, że w okresie od bliżej nieustalonego dnia w miesiącu styczniu 2017 r. do dnia 15 maja 2017 r. w msc. R., gm. J., woj. (...), w celu dokuczenia dokonał wymiany wkładki zamka w drzwiach prowadzących do pomieszczeń na piętrze budynku, przez co w sposób złośliwy uniemożliwiał H. M. przeprowadzenie prac remontowych dachu oraz sprawdzenia stanu technicznego komina, jak również przyłączy centralnego ogrzewania, tj. wykroczenia z art. 107 k.w.

Ponadto obwinionemu zarzucono, że w okresie od dnia 16 maja 2017 r. do dnia 28 maja 2017 r. w msc. R., gm. J., woj. (...), dokonał zniszczenia mienia w postaci wkładki zamka o wartości 38 złotych na szkodę H. M., tj. popełnienie wykroczenia z art. 124§1 k.w.

Obwiniony J. M. nie przyznał się do zarzuconych mu wykroczeń. Wyjaśnił, że od końca października 2015 r. nie mieszka już w R., ponieważ wymeldowała go była żona. Obecnie mieszka na stałe w S.. Podał, że ma sądownie przyznane piętro domu w R. do wyłącznego korzystania. Wskazał, iż na jego piętrze domu nie ma żadnych mediów, wszystko jest na parterze. Od czasu rozwodu z byłą żoną w październiku 2015 r. do czasu objętego zarzutem H. M. nie informowała go o zamiarze przeprowadzenia prac remontowych dachu. Obwiniony podał, iż nie utrudniał przeglądu komina. W 2016 r. zadzwonił do niego wspólny znajomy i poinformował go, że H. M. chce wyczyścić komin w związku z czym obwiniony ma zadzwonić do kominiarza. Wyjaśnił, iż po tym telefonie zadzwonił do kominiarza, przyjechał i udostępnił kominiarzowi dostęp do komina. Później była żona nie dzwoniła do niego w sprawie dostępu do komina, w ogóle do niego nie dzwoniła. W dniach od 18 maja 2017 r. do dnia 24 maja 2017 r. był w domu w R.. Po przyjeździe nie mógł dostać się do pomieszczeń na piętrze budynku, bowiem H. M. wymieniła wkładkę zamka w drzwiach wejściowych. W związku z powyższym skontaktował się z dzielnicowym K. K. (1) oraz z dyżurnym KPP w S.. Dyżurny powiedział mu, że jeżeli ma wyrok, z którego wynika, że ta część domu jest jego, to może robić z zamkiem co chce. Następnie obwiniony wymienił wkładkę zamka w drzwiach prowadzących do jego części domu. Wyjaśnił, że poinformował wcześniej żonę o tym, że nie będzie ona korzystała z jego części domu, natomiast H. M. bez jego wiedzy wymieniła wkładkę zamka. Nadto wskazał, że w jego ocenie była żona może korzystać ze swojej części domu bez żadnych zakłóceń, zaś jego część domu nie jest jej do niczego potrzebna. (wyjaśnienia obwinionego k. 65v, 9, 80v)

Sąd zważył co następuje:

W pierwszej kolejności zauważenia wymaga, iż w niniejszej sprawie uznanie J. M. za winnego zarzucanego mu w pkt I wniosku o ukaranie czynu wymagało dowodów, które by wersję obwinionego jednoznacznie podważyły i pozwoliły na odrzucenie jego wyjaśnień w tym zakresie jako niewiarygodne.

Przeciwieństwem wyjaśnień obwinianego były zeznania pokrzywdzonej H. M. (k. 66-66v, 2v). Z zeznań tej świadek wynika, że wielokrotnie przez półtorej roku informowała ona osobiście obwinionego, że chce sprawdzić media na piętrze. Wskazała, że jest tam zawór bezpieczeństwa centralnego ogrzewania, przeciekał tam dach, pokój jest zalany, zalęgło się tam robactwo a ponadto świadek chciała wezwać kominiarza. Obwiniony nie reagował na jej prośby, nic nie odpowiadał, jedynie się śmiał. W związku z powyższym H. M. zdecydowała się wywiercić wkładkę zamka i wejść do pomieszczeń obwinionego. Podała ponadto, że po dwóch tygodniach próśb były mąż udostępnił kominiarzowi wejście na piętro i dostęp do komina. W ocenie H. M. zachowanie obwinionego, który odmawiał jej dostępu do komina i urządzeń technicznych na piętrze domu w R., było złośliwe i uporczywe. Na jej prośbę o zapasowe klucze J. M. miał się jej odgrażać, że „odechce się jej życia w tym domu” (k. 2v).

W ocenie Sądu w sprawie brak było obiektywnych dowodów, które pozwoliłyby Sądowi uznać jedną wersję za prawdziwą, czyniąc tym samym drugą z nich fałszywą. Wątpliwości w tym zakresie nie usunęły zeznania funkcjonariusza Policji K. K. (1) (k. 66v-67), który zeznał, iż między stronami istnieje głęboki konflikt, którego okoliczności zna on głównie z relacji H. M.. Wymieniona zgłaszała mu, iż wielokrotnie prosiła byłego męża o dostęp do piętra domu w celu sprawdzenia pomieszczeń na górze w szczególności chodziło jej o komin, butlę z gazem i przecieki z dachu, lecz obwiniony jej to uniemożliwiał. Nadto świadek ten zeznał, iż w grudniu 2016 r. po jego namowach oraz po wcześniejszych rozmowach z H. M. obwiniony zgodził się dać jej dostęp do piętra domu w celu sprawdzenia jego stanu technicznego, natomiast w odniesieniu do sytuacji po grudniu 2016 r., w kontekście udostępniania pomieszczeń przez obwinionego pokrzywdzonej, świadek zeznał lakonicznie „potem był z tym problem”. Z wyżej opisanych zeznań K. K. (1) wynika niewątpliwie, iż obwiniony umożliwił pokrzywdzonej w grudniu 2016 r. dostęp do piętra domu, jednakże uczynił to niechętnie, konieczne były w tym zakresie namowy ze strony funkcjonariusza, natomiast po grudniu 2016 r. pomiędzy stronami ponownie zaistniał spór na tle korzystania ze wspólnej nieruchomości i dostępu do pomieszczeń domu. Nadmienić należy, że sam obwiniony wyjaśnił, iż poinformował byłą żonę, iż nie będzie ona korzystała z jego części domu, jednakże nie sposób na tej podstawie stwierdzić, że w okresie objętym wnioskiem o ukaranie złośliwie i uporczywie odmawiał jej dostępu do pomieszczeń na piętrze ich wspólnego domu w celu dokuczenia jej.

Uznanie zatem winy obwinionego na podstawie tych dowodów byłoby jedynie domniemaniem i niedopuszczalną w procesie karnym spekulacją.

Ponadto uwypuklenia wymaga, iż przepis art. 107 k.w. w sposób szczególny chroni spokój psychiczny człowieka przed złośliwym działaniem sprawcy wykroczenia. Zgodnie z art. 107 k.w. zachowanie sprawcy, tj. niepokojenie innej osoby musi być podjęte w celu dokuczenia jej, zaś dla realizacji tego znamienia strony podmiotowej konieczne jest, aby sprawcy towarzyszyły określone przeżycia psychiczne. Konkretne zachowanie sprawcy będzie podjęte w celu dokuczenia innej osobie, gdy sprawca wyobraża sobie sytuację, w której osoba ta odczuwa przykrość, zdenerwowanie, rozdrażnienie oraz dąży do osiągnięcia takiej sytuacji i po to go niepokoi, aby ową sytuację urzeczywistnić ( zob. Paweł Daniluk, Kodeks wykroczeń. Komentarz, komentarz do art. 107 k.w., wyd. 1, 2016 r.). Tymczasem nie sposób na podstawie zebranych w sprawie dowodów stwierdzić, że obwiniony niepokoił byłą żonę w celu dokuczenia jej i to nawet przy uznaniu za wiarygodną relacji pokrzywdzonej, odnośnie tego, że obwiniony ignorował jej prośby o umożliwienie jej dostępu do pomieszczeń na piętrze domu. Zaznaczenia wymaga ponadto fakt, iż strony są silnie skonfliktowane, dlatego też zachowania opisywane przez pokrzywdzoną wynikają z nieporozumień na tle korzystania ze wspólnej nieruchomości i brak dostatecznych podstaw do rozpatrywania ich pod kątem realizacji znamion wykroczenia z art. 107 kw.

Mając powyższe na uwadze Sąd uniewinnił J. M. od zarzuconego mu w pkt I wniosku o ukaranie czynu.

Co się z kolei tyczy czynu zarzuconego obwinionemu w pkt II wniosku o ukaranie, to wskazać należy, że bezspornym jest, iż J. M. wraz z H. M. są współwłaścicielami domu położonego w R. (...), zaś zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie o sygn. akt VI RC 639/15 obwinionemu zostało przyznane prawo do wyłącznego korzystania z piętra tegoż domu (vide odpis wyroku z k. 28). Obwiniony w sposób spójny, logiczny i konsekwentny wyjaśnił, iż po przyjeździe do domu w R. w maju 2017 r. nie mógł dostać się do należących do niego pomieszczeń ponieważ H. M. wymieniła wkładkę zamka w drzwiach wejściowych, w związku z czym skontaktował się z dyżurnym KPP w S., który poinformował go, że może on swobodnie dysponować zamkiem znajdującym się w jego części domu, po czym dopiero obwiniony wymienił wkładkę zamka. Wyjaśnienia obwinionego znajdują potwierdzenie w zeznaniach K. K. (2) oraz w protokole oględzin płyty DVD-R z nagraniem z rejestratora rozmów z dyżurnym KPP w S. (k. 84-86). Ponadto z zeznań H. M. (k. 66-66v) wynika, że po wymianie zamka w drzwiach wejściowych na piętrze nie przekazała ona od razu obwinionemu nowych kluczy, nie poinformowała go o tym, wyjechała na (...). Tym samym obwiniony, po przyjeździe do R. w maju 2017r., jedynie poprzez usunięcie wkładki zamka drzwi wejściowych mógł zapewnić sobie dostęp do będących w jego wyłącznej dyspozycji pomieszczeń na piętrze domu. Nadmienić należy, że zgodnie z art. 47 §2 kodeksu cywilnego częścią składową rzeczy, jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego, zaś w realiach niniejszej sprawy taką właśnie częścią składową nieruchomości będącej własnością obwinionego była wkładka zamka wskazana w stawianym obwinionemu zarzucie. Wobec powyższego, zachowania obwinionego polegającego na zniszczeniu wkładki zamka zamontowanego przez H. M. nie sposób rozpatrywać w kategoriach czynu z art. 124 §1 k.w., ponieważ obwiniony miał prawo dysponować zniszczonym przedmiotem jako częścią składową należącej do niego rzeczy.

W tych okolicznościach Sąd uwolnił obwinionego od zarzucanego mu w pkt II wniosku o ukaranie czynu.

O kosztach obrony obwinionego z urzędu orzeczono jak w pkt II wyroku.

Kosztami postępowania Sąd obciążył stosownie do art. 119 §2 pkt 1 kpw Skarb Państwa.

Sąd pominął zeznania świadka R. S. (k. 80v), albowiem nie wnosiły niczego istotnego do sprawy.