Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Jakub Wiliński

Protokolant Joanna Marczyńska

w obecności prokuratora Katarzyny Mikulskiej

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2017 r., 11 stycznia 2018 r. i 6 marca 2018 r.

sprawy P. G. urodzonego (...) w Ś., syna Z. i T. z domu S.,

oskarżonego o to, że:

1. 17 sierpnia 2016 r. w S., działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał w mieszkaniu przy ul. (...), środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste, o łącznej wadze 50,11 grama,

to jest o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

2. 25 lipca 2016 r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przedkładając zawierające nieprawdziwe informacje zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach w (...) M. P., które uprzednio sfałszował poprzez przystawienie na zaświadczeniu w tym celu przygotowanych pieczęci i podpisaniu się w imieniu pracodawcy, podczas gdy faktycznie nie posiadał w tym czasie stałego zatrudnienia, wprowadził w błąd (...) Bank (...) SA, co do swoich możliwości zarobkowych i możliwości spłaty zobowiązania, doprowadzając w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 31.496,79 zł, poprzez zawarcie umowy pożyczki gotówkowej nr (...), czym działał na szkodę w. w banku,

to jest o czyn z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 kk,

I.  uznaje P. G. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. 1 zarzutu przyjmując, iż przedmiotem czynu była znaczna ilość środków odurzających, to jest czynu z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii – i za występek ten na podstawie art. 62 ust. 2 przywołanej ustawy wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  uznaje P. G. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. 2 zarzutu, z tą zmianą, że zastępuje zwrot „uprzednio sfałszował” zwrotem „uprzednio podrobił” – i za czyn ten, kwalifikując go art. 297 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 20 (dwadzieścia) złotych,

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk oraz art. 86 § 1 kk łączy orzeczone w punkcie I i II kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 44 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego przepadek łącznie 41,83 grama środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste, wraz z opakowaniami,

V.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej czynem opisanym w pkt. 2 zarzutu – w części dotychczas nie naprawionej – poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. kwoty 31.660 (trzydziestu jeden tysięcy sześciuset sześćdziesięciu) złotych i 9 (dziewięciu) groszy,

VI.  na podstawie art. 44 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego przepadek podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu przechowywanego w aktach sprawy na karcie 143,

VII.  na podstawie art. 627 kpk, art. 2 ust. 1 pkt. 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach karnych zasądza od oskarżonego w całości na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym i opłatę karną w kwocie 700 (siedmiuset) złotych.

sygn. akt IV K 1124/16

UZASADNIENIE

W trybie art. 423 § 1a kpk zakres pisemnego uzasadnienia ograniczono do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu.

Oskarżony P. G. ma 47 lat. Jest wdowcem. Dzieci na utrzymaniu nie posiada. Oskarżony w toku procesu odbywał karę pozbawienia wolności. W Zakładzie Karnym nie był zatrudniony odpłatnie. Oskarżony był karany sądownie. Biegli psychiatrzy wskazali, iż w czasie objętym zarzutem oskarżony nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej, ani znacznie ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem. Nie zdiagnozowano też u oskarżonego uzależnienia od narkotyków. Zdiagnozowano natomiast uzależnienie od alkoholu.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 213,

- dane o osobie, k. 79,

- dane o karalności, k. 105,

- historia choroby, k. 123-130,

- informacje zebrane przez specjalistę terapii uzależnień, k. 164-171,

- opinia sądowo-psychiatryczna, k. 156-159.

Stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu w pkt. I wyroku czynu oceniono na znaczny. Oskarżony posiadał ponad 50 gram suszu roślinnego zawierającego ziele konopi inne niż włókniste, która to ilość pozwalała zdaniem biegłych toksykologów na jednorazowe odurzenie ponad 300 osób.

Także i w odniesieniu do drugiego z przypisanych czynów uznać należało, iż był on znacznie społecznie szkodliwy. Oskarżony zrealizował kilkuetapowe działanie na które składało się podrobienie dokumentu, użycie go wobec przedstawiciela banku celem wprowadzenia w błąd i ostatecznie odebranie kwoty pożyczki. Ta zaś jawiła się jako znacząca (ponad 30 tys. zł). Z drugiej jednak strony sąd uwzględniał tu także motywację oskarżonego, który pożyczone pieniądze planował przeznaczyć na konieczny jego żonie zabieg medyczny.

W przedmiotowej sprawie sąd nie stwierdził istnienia okoliczności wyłączających winę oskarżonego, czy bezprawność jego czynów. Oskarżony, jako osoba dorosła, doświadczona życiowo – w tym w sprawach spoza granic prawa (tj. uprzednio karana za inne przestępstwo przeciwko mieniu) – musiał być w pełni świadomy swojego zachowania i mogąc postąpić zgodnie z normami prawnymi, całkowicie rozmyślnie normy te przekroczył. W efekcie wina oskarżonego nie mogła budzić wątpliwości.

Za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary sąd przyjął to, iż oskarżony przyznał się do zarzuconych mu czynów, wyraził skruchę i gotowość poniesienia kary. Sąd miał też na względzie, iż oskarżony przez krótki czas spłacał zaciągnięta pożyczkę bankową.

Na niekorzyść oskarżonego poczytać zaś należało fakt jego uprzedniej karalności.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej elementy, w oparciu o przesłanki sądowego wymiaru kary wynikające z art. 53 kk sąd uznał, że współmierne do okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów będą kary po 1 roku pozbawienia wolności. Rozmiary tych kar, jako dostosowane do społecznej szkodliwości czynów oskarżonego i uwzględniające jego okoliczności osobiste, uznać zaś należało za adekwatne i uzasadnione. Mając zaś na uwadze to, że oskarżony w odniesieniu do czynu drugiego działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zasadnym było orzec wobec niego także adekwatną grzywnę, uwzględniającą tak społeczną szkodliwość samego czynu jak i potencjalne możliwości zarobkowe oskarżonego, który jako osoba dojrzała i nie posiadająca nikogo na utrzymaniu będzie w stanie legalnie pozyskać konieczne środki na zapłatę takiej grzywny.

Choć w toku postępowania dowodowego przed sądem rozpatrywana była kwestia możliwości orzeczenia wobec oskarżonego za zarzucone mu czyny kar mieszanych – przy zastosowaniu instytucji art. 37b kk – to sąd ostatecznie nie uznał za celowe orzekania o takich karach. Instytucja art. 37b kk – jak wynika z uzasadnienia dołączonego do projektu zmian kodeksu karnego – jest alternatywą z jednej strony dla odpowiednio surowej kary bezwzględnego pozbawienia wolności, a z drugiej dla kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, która często jest sankcją nieodpowiednią z uwagi na cele stawiane przed karą. (…) W wielu też sytuacjach wymierzenie krótkoterminowej kary izolacyjnej może być wystarczające dla osiągnięcia odpowiedniego oddziaływania w zakresie prewencji specjalnej, związanego z tą sankcją (zob. uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, Sejm RP VII kadencji, druk nr 2393).

W przedmiotowej sprawie wymierzonych oskarżonemu kar pozbawienia wolności, jako pozostających w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie sposób uznać za „odpowiednio surowe”. Orzekanie zaś krótkoterminowych kar pozbawienia wolności w odniesieniu do osoby, uprzednio karanej, która pomimo tej karalności dopuściła się obecnie aż dwóch czynów zabronionych i to o znaczne społeczne ich szkodliwości, nie jawiło się jako zasadne z punktu widzenia indywidualnoprewencyjnych celów sankcji karnej. Taka bowiem swoista pobłażliwość wobec oskarżonego mogłaby prowadzić go do przekonania o swego rodzaju bezkarności za łamanie prawa. W sytuacji bowiem, gdy oskarżony ukarany już został karą pozbawienia wolności (z warunkowym zawieszeniem wykonania) za inne oszustwo, po czym decyduje się popełnić nowe oszustwo na znaczną kwotę, a dodatkowo wchodzi w przestępcze posiadanie znacznej ilości narkotyków, to karanie go obecnie za te czyny krótkoterminowymi karami pozbawienia wolności oraz mniej represywnymi (ze swej natury) karami ograniczenia wolności jawiło by się jako postąpienie dostrzegalnie łagodne. To zaś właśnie bez wątpienia dawało by oskarżonemu poczucie, iż mimo kolejno przez niego popełnianych przestępstw nie musi się on obawiać zdecydowanej represji karnej – a stąd prowadziłoby do poczucia braku presji co do przestrzegania przyjętego porządku społecznego i prawnego.

Orzekając o karze łącznej sąd miał na względzie z jednej strony to, że oskarżony dopuścił się czynów godzących w zupełnie odmienne dobra prawne, a z drugiej to, iż oba te czyny popełnione zostały w nieznacznych odstępach czasu. W efekcie zastosowano zasadę asperacji kar, przesuniętą dostrzegalnie w kierunku zasady ich absorpcji.

Drugie z przypisanych oskarżonemu przestępstw skutkowało powstaniem realnej szkody w mieniu pokrzywdzonego banku. Z tej właśnie perspektywy dostrzegając potrzebę realizacji w procesie karnym celów restytucyjnych zasadnym było nałożyć na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej tym przestępstwem poprzez zapłatę kwoty wyłudzonej pożyczki w takim zakresie, a w jakim dotychczas nie została ona spłacona.

Co do zatrzymanych narkotyków oraz podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu orzeczono ich przepadek.

Oskarżonego obciążono na koniec kosztami sądowymi, wynikłymi z prowadzenia przeciw niemu postępowania karnego zakończonego skazaniem, w tym wynikającą z przepisów opłatą karną.