Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VII Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Ewa Zalewska

Sędzia SA – Jan Szachułowicz (spr.)

Sędzia SO del. – Dorota Wybraniec

Protokolant: – sekr. sądowy Karolina Kulibska – Janusz

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2017 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) W.

przeciwko A. H.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 1 marca 2016 r., sygn. akt XX GC 297/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) W. na rzecz A. H. kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt: VIIA Ca 959/17

UZASADNIENIE

Powód – (...) W. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. H. kwoty 101 893,84 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 lutego 2015 r. referendarz sądowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 101 893,84 zł z odsetkami ustawowymi zgodnie z żądaniem pozwu oraz kwotę 4 873,75 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 1 marca 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo i orzekł o kosztach postępowania. Orzeczenie to oparte zostało na następujących ustaleniach i rozważaniach.

Pozwany wynajmował od powoda teren przed (...) w celu organizacji jarmarku świątecznego. W dniu 2 listopada 2011 r. strony zawarły umowę, na mocy której pozwany wynajmował teren w okresie:

a) 14 listopada - 25 listopada 2011 r. (12 dób) na montaż;

b) 26 listopada - 24 listopada 2011 r. (29 dób) na Imprezę;

c) 25 grudnia -28 grudnia 2011 r. (4 doby) na demontaż

- w celu zorganizowania jarmarku świątecznego, zwanego Imprezą.

Pozwany planował zorganizować jarmark świąteczny również w 2014 r. Projekt umowy na organizację jarmarku świątecznego w 2014 r. został dla pozwanego przygotowany przez J. K. - pracownika wynajmującego. W § 1 projektu zawarto postanowienie analogiczne do postanowienia zawartego w umowie z dnia 2 listopada 2011 r. - że wynajmujący oddaje, a najemca bierze w najem teren zewnętrzny:

a) w dniach 22 listopada – 1 grudnia 2014 r. (9 dni montaż);

b) w dniach 2 grudnia – 31 grudnia 2014 r. (30 dni Impreza);

c) w dniach 1 stycznia – 5 stycznia 2015 r. (5 dni - demontaż).

W maju lub czerwcu 2014 r. J. K. poinformował pozwanego, że ze względu na wewnętrzne regulacje powoda nie jest możliwe zawarcie umowy na okres dłuższy niż 30 dni i że możliwe będzie zawarcie aneksu do umowy w sprawie przedłużenia terminu. W nawiązaniu do tych ustaleń, pismem z dnia 12 czerwca 2014 r., dyrektor pionu handlowego (...) potwierdziła wolę podpisania aneksu w przypadku potrzeby przedłużenia czasu najmu powierzchni, z przyczyn które mogą wystąpić w trakcie trwania imprezy.

W dniu 18 czerwca 2014 r. strony podpisały umowę najmu terenu zewnętrznego (...), na podstawie której powód (wynajmujący) oddał, a pozwany (najemca) wziął w najem teren w dniach 22 listopada - 21 grudnia 2014 r. (30 dni), zaznaczony na planie sytuacyjnym stanowiącym załącznik nr 1, w celu organizacji jarmarku świątecznego, zwanego Imprezą.

Zgodnie z § 2 ust. 2 umowy, w przypadku odstąpienia od umowy przez najemcę, był on zobowiązany zapłacić wynajmującemu odszkodowanie umowne w wysokości:

a) jeżeli odstąpienie następuje w terminie dłuższym niż na 30 dni przed datą imprezy 30 % wartości przedmiotu umowy brutto określonej w § 1 ust. 5 umowy, przy czym wpłacony zadatek zostaje zaliczony na poczet odszkodowania;

b) jeżeli odstąpienie następuje w terminie 30 dni lub krótszym niż 30 dni przed datą imprezy 100 % wartości przedmiotu umowy określonej w § 1 ust. 5 umowy, przy czym wpłacone kwoty nie podlegają zwrotowi i zostają zaliczone na poczet odszkodowania.

Pismem z dnia 24 lipca 2014 r. pozwany zwrócił się do powoda o zawarcie aneksu do umowy i przedłużenie najmu do dnia 6 stycznia 2015 r., co uzasadnił specyfiką planowanej imprezy oraz względami logistycznymi, tj. koniecznością wydłużenia okresu montażu i demontażu stoisk sprzedażowych oraz innych urządzeń rozrywkowych wraz z planowaną infrastrukturą elektrotechniczną.

W dniu 11 sierpnia 2014 r. strony zawarły aneks nr (...) do umowy z dnia 18 czerwca 2014 r., na podstawie którego zmieniono okres wynajęcia terenu na czas od 22 listopada 2014 r. do 6 stycznia 2015 r. (46 dni) oraz zmieniono § 1 ust. 5, który otrzymał brzmienie: za wynajem powierzchni określonej w § 1 ust. 1 umowy najemca zapłaci 115.000 zł netto, pomniejszony o zadatek w kwocie 13.356,75 zł, który został wpłacony w dniu 9 kwietnia 2014 r. oraz zadatek w kwocie 13.551,04 zł wpłacony w dniu 13 czerwca 2014 r. oraz zadatek w kwocie 14.604,71 zł płatny do dnia 14 sierpnia 2014 r.

Pismem z dnia 27 października 2014 r., doręczonym wynajmującemu w dniu 28 października 2014 r., pozwany oświadczył, iż odstępuje od umowy na podstawie § 2 ust. 2 umowy, wskazując, iż odstąpienie ma miejsce w terminie 30 dni przed datą rozpoczęcia imprezy. Zaznaczył, że początek imprezy planowano na 1 grudnia 2014 r., tj. 9 dni po przekazaniu powierzchni najmu w celu dokonania montażu niezbędnych urządzeń.

W piśmie z dnia 30 października 2014 r. J. M. poinformowała pozwanego, iż zgodnie z § 2 ust. 2 umowy, odstąpienie od umowy na mniej niż 30 dni przed datą imprezy skutkuje naliczeniem odszkodowania w wysokości 100 % wartości przedmiotu umowy najmu i że wpłacone wcześniej zadatki zostają zaliczone na poczet odszkodowania. Do pisma załączono notę obciążeniową nr 18/14 z dnia 30 października 2014 r. Pismem z dnia 3 listopada 2014 r. pozwany zwrócił notę obciążeniową bez księgowania wskazując, iż została ona wystawiona bez podstawy prawnej. W kolejnych pismach strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Stan faktyczny sporu Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym dowodów z przedłożonych przez strony dokumentów, odpisów, kserokopii, które nie były kwestionowane, jak również zeznań świadków. Zeznania świadków J. K., A. B., T. G., M. H., jako spójne, logiczne i korespondujące z treścią dokumentów, Sąd Okręgowy uznał za zasługujące na wiarę. Okoliczność, iż zeznania świadków różniły się w zakresie interpretacji daty rozpoczęcia imprezy, czy pojęcia „organizacja imprezy” - nie ma znaczenia dla przyznania tymże zeznaniom waloru wiarygodności, gdyż kwestie, w których zeznania świadków się różniły, należą do sfery ocen, a nie faktów.

Sąd Okręgowy oddalił zgłoszony przez pełnomocnika powoda na rozprawie w dniu 17 lutego 2016 r. wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka J. M. na okoliczność prowadzenia negocjacji oraz okoliczność zawarcia umowy najmu, albowiem wniosek ten uznał za spóźniony. Nazwisko J. M. i zakres wiedzy, jaką osoba ta dysponuje, pojawiło się zarówno w treści dokumentów załączonych przez powoda do pozwu, jak i w treści dokumentów załączonych przez pozowanego do sprzeciwu. Odpis sprzeciwu wraz z załącznikami został doręczony powodowi w dniu 17 kwietnia 2015 r. wraz z zobowiązaniem do zajęcia w terminie 14 dni stanowiska odnośnie podniesionych przez pozwanego twierdzeń, zarzutów i dowodów, pod rygorem pominięcia. Wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań J. M. pełnomocnik powoda mógł i powinien zatem zgłosić już w odpowiedzi na sprzeciw. Skoro tego nie uczynił, a jednocześnie nie wskazał szczególnych okoliczności, uzasadniających niezgłoszenie tego wniosku na wcześniejszym etapie, Sąd Okręgowy zmuszony był wniosek oddalić, zważywszy na fakt, iż przeprowadzenie tego dowodu byłoby wyłączną przyczyną przedłużenia postępowania, gdyż wymagałoby odroczenia rozprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego, podstawę roszczenia powoda stanowi § 2 ust. 2 lit. b umowy z dnia 18 czerwca 2014 r., zgodnie z którym, w przypadku odstąpienia od umowy przez najemcę w terminie 30 dni lub krótszym niż 30 dni przed datą imprezy, był on zobowiązany zapłacić wynajmującemu odszkodowanie w wysokości 100 % wartości przedmiotu umowy określonej w § 1 ust. 5 umowy. Bezsporne jest, że pozwany odstąpił od umowy najmu pismem z dnia 27 października 2014 r., doręczonym stronie przeciwnej 28 października 2014 r. Strony spierały się natomiast co do tego, czy odstąpienie od umowy nastąpiło w terminie krótszym, czy dłuższym niż 30 dni przed datą imprezy i jak należy rozumieć pojęcie „daty rozpoczęcia imprezy”. Powód twierdzi, że odstąpienie od umowy nastąpiło w terminie krótszym niż 30 dni, gdyż w jego ocenie pojęcie imprezy obejmuje również fazę organizacji imprezy. Datą rozpoczęcia imprezy w rozumieniu § 1 jest - zdaniem powoda - data podjęcia przez stronę pozwaną czynności zmierzających do jej organizacji, a więc wejścia na teren udostępniony przez powoda. Jako że powód udostępnił przedmiot najmu od dnia 22 listopada w celu podjęcia przedmiotowych czynności, należy wg niego uznać, że odstąpienie od umowy nastąpiło w terminie krótszym niż 30 dni przed datą imprezy. Pozwany natomiast twierdzi, że powód błędnie utożsamia datę imprezy z datą przekazania przedmiotu najmu, gdyż 22 listopada to dzień oddania przedmiotu w najem, a nie dzień rozpoczęcia imprezy, która rozpoczynała się dopiero po fazie montażu.

Sąd Okręgowy dokonał analizy treści umowy łączącej strony i na wstępie wskazał, że § 1 ust. 1 umowy stanowi „Wynajmujący oddaje, a Najemca bierze w najem teren zewnętrzny o powierzchni 2500 m kw. w dniach 22 listopada - 21 grudnia 2014 roku (30 dni), zaznaczony na planie sytuacyjnym stanowiącym załącznik nr 1, który jest integralną częścią umowy, w celu organizacji (...) zwanego dalej Imprezą”. Natomiast w § 1 ust. 2 zapisano „Wynajmujący wyraża zgodę na podnajem poszczególnych części przedmiotu najmu w celu prawidłowej organizacji (...) ”.

Zdaniem Sądu Okręgowego, z treści powyższych postanowień umowy wynika, że data 22 listopada 2014 r. jest datą rozpoczynającą okres najmu, a zatem datą oddania przedmiotu w najem. Natomiast § 2 ust. 2 umowy, który odnosi się do odszkodowania za odstąpienie od umowy wskazuje, że datą, od której liczy się termin 30 dni, jest data imprezy, a nie data oddania w najem.

Z kontekstu językowego wynika więc, że powód nietrafnie podporządkowuje pojęcie „organizacji” pojęciu „impreza”, jak też niesłusznie utożsamia datę rozpoczęcia imprezy z datą rozpoczęcia najmu. Brzmienie § 1 ust. 2 wskazuje, że pojęcie imprezy odnosi się do jarmarku świątecznego, który ma być zorganizowany i ma się odbyć w okresie najmu (przedmiot najmu oddano „w celu organizacji (...) zwanego dalej Imprezą”).

Natomiast § 1 ust. 2 zawiera sformułowanie, iż wynajmujący wyraził zgodę na podnajem poszczególnych części przedmiotu najmu w celu prawidłowej organizacji (...). Zatem pojęcia „organizacja” i „impreza” nie pokrywają się znaczeniowo.

Takie rozumienie koresponduje z zapisem § 2 ust. 2 lit. b umowy, który przewiduje odszkodowanie za odstąpienie od umowy w terminie 30 dni lub krótszym przed datą imprezy. Gdyby interpretować umowę tak jak chce powód, w § 2 powinien być zapis „przed datą organizacji imprezy”.

Brak w umowie zapisu wyjaśniającego, kiedy impreza, czyli jarmark świąteczny się zaczyna, a zatem, jaką datę strony przyjmują za datę imprezy, co spowodowało wątpliwości interpretacyjne. Sąd Okręgowy wywiódł, że przy wyjaśnianiu tych wątpliwości - poza kontekstem językowym - należy uwzględnić także kontekst sytuacyjny, a w szczególności dotychczasowe doświadczenia stron (wyrok SN z dnia 4 lipca 1975 r., III CRN 160/75, wyrok SN z dnia 3 września 1998 r., I CKN 815/97). Doświadczenia stron, wynikające z wcześniej zawartej umowy, wskazują, że jako datę imprezy strony rozumiały dzień otwarcia imprezy, następujący po zakończeniu etapu montażu sprzętu i urządzeń niezbędnych do rozpoczęcia imprezy i otwarcia jarmarku. W umowie zawartej 2 listopada 2011 r. strony wyszczególniły w okresie najmu daty: 14 listopada – 25 listopada 2011 r. (12 dób) na montaż, 26 listopada – 24 grudnia 2011 r. (29 dób) na Imprezę i 25 grudnia – 28 grudnia 2011 r. (4 doby) na demontaż. Zapis ten wyraźnie wyodrębniał w pojęciu „ organizacja (...)” trzy etapy: montaż, imprezę i demontaż, co oznacza, że etapy montażu i demontażu nie zawierały się w pojęciu imprezy, która miała się zacząć dopiero po etapie montażu.

Podobny zapis, wyróżniający trzy okresy najmu, znalazł się także w projekcie umowy z 2014 r. przygotowanym przez J. K. i przesłanym pozwanemu. Gdyby ostatecznie podpisana umowa odpowiadała treścią projektowi, nie powstałyby wątpliwości co do tego, że termin rozpoczęcia imprezy należy datować na 2 grudnia 2014 r., tak jak to przyjęte zostało w projekcie.

Zdaniem Sądu Okręgowego, zeznania świadków, a także dokumenty załączone do akt sprawy wskazują, iż przyczyną, dla której w umowie z dnia 18 czerwca 2014 r. nie znalazł się zapis wyróżniający opisane wyżej etapy, były wewnętrzne regulacje powoda, zgodnie z którymi wynajem krótkotrwały powierzchni nie mógł trwać dłużej niż 30 dni. Z zeznań świadka M. H., uznanych przez Sąd za wiarygodne, wynika, że planowaną datą rozpoczęcia imprezy był 2 grudnia 2014 r., kiedy to miało nastąpić oficjalne otwarcie jarmarku, poprzedzone kilkudniowym etapem montażu sprzętu. Jak podkreślił pełnomocnik pozwanego w stanowisku końcowym, a co znajduje odzwierciedlenie w powszechnym odbiorze, dzień rozpoczęcia jarmarku świątecznego, czyli rozpoczęcia imprezy, nie może być rozumiany inaczej jak dzień oficjalnego otwarcia imprezy, gdy istnieje możliwość wejścia na teren i skorzystania z jarmarku (dokonania zakupu, czy obejrzenia wystawców), a nie jako data rozpoczęcia prac związanych z przygotowaniem jarmarku (przyjazdu ciężarówek ze sprzętem i montażu urządzeń). Natomiast sama organizacja jarmarku świątecznego rozpoczyna się wcześniej.

Sąd Okręgowy podzielił pogląd zaprezentowany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006 r., że ryzyko wątpliwości wynikających z niejasnych postanowień umowy powinna ponieść strona, która zredagowała umowę (wyrok z dnia 15 grudnia 2006 r., III CSK 349/06). Mając na uwadze niekwestionowany fakt, iż umowę przygotowywał powód, a pozwany nie miał możliwości przeredagowania tej umowy, należało przyjąć za dzień rozpoczęcia imprezy dzień, w którym impreza miała się faktycznie rozpocząć, tj. 2 grudnia 2014 r., a nie dzień oddania przedmiotu w najem, kiedy to przystąpiono do organizacji i montażu sprzętu i urządzeń. Zatem pismo zawierające oświadczenie o odstąpieniu od umowy zostało złożone wynajmującemu na ponad 30 dni przed datą imprezy, co czyni roszczenie powoda - oparte na treści § 2 ust. 2 lit. b umowy - niezasadnym.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 stosownego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. Na zasądzoną z tego tytułu kwotę składa się 3 600 zł z tytułu stawki minimalnej wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Wyrok Sądu Okręgowego strona powodowa zaskarżyła w całości apelacją zarzucając:

A) naruszenie prawa materialnego, w tym:

1) art. 65 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, że zawarta pomiędzy stronami umowa dokonywała podziału czasu najmu na okres montażu, imprezy i demontażu,

2) art. 395 § 1 oraz art. 396 k.c., w zw. z art. 415 k.c. poprzez niezasadne przyjęcie, że pomimo zagwarantowania w umowie prawa odstąpienia od umowy i zapłaty odstępnego, druga strona musi wykazywać szkodę, wykazywać jej wysokość oraz związek przyczynowy pomiędzy działaniem sprawcy i powstaniem szkody,

B) naruszenie prawa procesowego, w tym:

1) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczność istotnych ustaleń Sądu pierwszej instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności błędnej wykładni zapisów umowy zawartej pomiędzy stronami,

2) art. 233 § 2 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka J. M., pomimo że konieczność powołania tego świadka wynikła na rozprawie, po złożeniu zeznań przez świadka T. G..

Opierając się o powyższe zarzuty strona apelująca wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie żądanej przez powoda kwoty, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o orzeczenie o kosztach postępowania.

Pozwany wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja jest bezzasadna, zaskarżony zaś wyrok trafny, oparty na właściwych ustaleniach oraz ocenach.

Ponieważ strony sporu zajmowały w kwestii spornej, dotyczącej sposobu dokonania wykładni zawartej przez nie umowy, diametralnie rozbieżne stanowiska, zasadnie Sąd Okręgowy przystąpił do egzegezy samego tekstu umowy, dodatkowo słusznie w powiązaniu z istotnymi okolicznościami towarzyszącymi.

W § 1 w ust. 1 umowy mowa jest o oddaniu w najem w celu „ organizacji (...)” zwanego (...), a w ust. 2 o „ organizacji (...)”. Natomiast w § 2 ust. 2 umowy mowa jest o dacie (...), nie zaś o „dacie organizacji (...)”. Zatem w umowie wyraźnie rozgraniczono pojęcie „ organizacji (...)”, mające się rozpoczynać z chwilą oddania terenu w najem, od daty samej (...), która miała się rozpocząć później w stosunku do okresu najmu, bowiem dopiero w grudniu 2014 r., a zatem po upływie więcej niż 30 dni od dnia doręczenia powodowi pisma zawierającego oświadczenie o odstąpieniu od umowy.

Zarzut naruszenia art. 65 § 2 k.c. podniesiony więc został w sposób nieuprawniony. Nadto rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w tym zakresie nie wynika w istocie z mechanicznego dokonania podziału okresu najmu na czas montażu, czas imprezy i okres demontażu, jak sugeruje to strona apelująca, ale na dokonaniu rozróżnienia pomiędzy okresem najmu i okresem imprezy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, przyjęcie stanowiska powoda wymagałoby, aby w § 2 ust. 2 umowy strony posłużyły się terminem „datą okresu najmu” lub „datą organizacji imprezy” w miejsce użytego w rzeczywistości terminu „datą imprezy”. Wymagałoby także aby w § 1 ust. 1 umowy zamiast fragmentu o treści „w celu organizacji (...) zwanego dalej Imprezą” znalazł się fragment o treści „w celu organizacji (...) zwanej dalej Imprezą”.

Wskazane powyżej, hipotetyczne brzmienie umowy, nie pokrywa się z brzmieniem rzeczywistym, co potwierdza bezzasadność apelacji.

Zasadnie Sąd Okręgowy odwołał się doświadczeń stron mających miejsce w przeszłości, gdy w dawnej umowie wprost wymieniano trzy różne okresy, w tym okres samej imprezy, a także do projektu umowy spornej, przedstawionego przez powoda pozwanemu w analogicznej wersji, uwzględniającej wyraźnie trzy okresy najmu, w tym okres samej imprezy. Okoliczności te przemawiały za racją po stronie pozwanego, przy czym w ocenie Sądu Apelacyjnego, dodać do tego należy, iż analiza wyników postępowania dowodowego prowadzi do niewątpliwego wniosku, że pomiędzy momentem przedstawienia przez pracownika wynajmującego - J. K. projektu spornej umowy (w którym to projekcie wyraźnie rozróżniono trzy różne okresy najmu, tak jak w poprzedniej umowie łączącej strony), a momentem przedstawienia pozwanemu definitywnego tekstu umowy nie doszło do żadnych zdarzeń, które nakazywałyby uznanie, że doszło do zmiany rozumienia przez strony terminu „impreza”, będącego z punktu widzenia czasu trwania pojęciem węższym w stosunku do terminu „organizacja imprezy”, czy też okresu umówionego najmu.

Także zasadnie Sąd Okręgowy nawiązał do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w powołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczeniach.

Wbrew sugestii zawartej w uzasadnieniu apelacji, Sąd pierwszej instancji nie ograniczył okresu najmu do okresu „imprezy”, albowiem w tym wypadku zastosowany został odmienny sposób i kierunek rozumowania polegający na tym, że okres „imprezy” uznany został za krótszy od okresu najmu. Z kolei „praktyka”, na którą także w uzasadnieniu apelacji powołuje się powód przemawia przeciwko niemu, ponieważ w dotychczasowej relacji pomiędzy stronami wyodrębniane były trzy podokresy składające się łącznie na okres najmu. W kontekście podniesionej „praktyki” nie przemawia za powodem także okoliczność, że pierwsza umowa zawarta przez strony poprzedzała zawarcie kolejne o „niemal trzy lata”, jako że zawarcie tej ostatniej umowy poprzedzone było procedowaniem nad jej projektem, w którym zastosowano takie samo rozwiązanie jak „niemal trzy lata” wcześniej.

Drugi zarzut apelacyjny – naruszenia art. 395 § 1 oraz art. 396 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w sposób w nim wskazany - nie przystaje do sprawy niniejszej, albowiem nawiązuje do poglądu, którego Sąd Okręgowy nie wyraził oraz do kwestii, która nie była przedmiotem sporu. Zarzut ten został prawdopodobnie wpleciony w apelację pomyłkowo, co w dobie sporządzania pism na komputerach i przy użyciu wzorców tekstowych może się zdarzyć. Definitywne ustalenie przyczyn sformułowania tego zarzutu apelacyjnego jest jednak zbędne, albowiem wystraczające jest stwierdzenie, że jest on bezprzedmiotowy.

Kolejny zarzut, naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., jest nieuzasadniony, ponieważ materiał dowodowy został przez Sąd Okręgowy oceniony właściwie, a poczynione w pierwszej instancji ustalenia pozostają z nim w zgodności. W szczególności trafnie Sąd Okręgowy wywiódł z umowy łączącej strony jej właściwą treść w odniesieniu do kwestii spornej, natomiast stanowisko strony powodowej w tym zakresie stanowi jedynie nieuprawnioną polemikę z ustaleniami niekorzystnymi dla powoda, ale jednak prawidłowymi.

Nie można również uznać ostatniego z zarzutów apelacyjnych, dotyczącego oddalenia wniosku dowodowego powoda. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, że po oddaleniu wniosku strony powodowej o przesłuchanie w charakterze świadka J. M. nie zostało zgłoszone stosowne zastrzeżenie, o którym stanowi art. 162 k.p.c., a wobec tego, strona powodowa na mocy tego przepisu utraciła prawo do kwestionowania tej decyzji dowodowej Sądu Okręgowego, tym bardziej, że nie próbowała nawet sformułować stanowiska wyjaśniającego ewentualne przyczyny zaniechania złożenia zastrzeżenia. W dalszej kolejności nie można też pominąć treści apelacji, w której nie zawarto stosownego wniosku, znajdującego oparcie w art. 380 k.p.c., a również warunkującego możliwość zbadania w drugiej instancji zasadności oddalenia przez Sąd Okręgowy wniosku dowodowego. Tym samym strona powodowa sama pozbawiła się możliwości skutecznego podniesienia omawianego zarzutu apelacyjnego.

Wobec tych wszystkich, wyżej przedstawionych względów apelację należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach za drugą instancję orzeczono - stosownie do wyniku tego postępowania oraz stosownie do wysokości stawki wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego w postępowaniu apelacyjnym – na podstawie art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c.