Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa E. O.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 3 listopada 2016 roku, sygn. akt I C 1691/14

1.zmienia zaskarżony wyrok w punktach pierwszym i drugim sentencji w ten tylko sposób, że zasądza odsetki od pozwanego na rzecz powoda poczynając od dnia 19 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo i apelację w pozostałej części;

3. znosi wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Dariusz Mizera SSR Aleksandra Szymorek - Wąsek

Sygn. akt II Ca 428/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 3 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb., po rozpoznaniu sprawy z powództwa E. O. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. o zadośćuczynienie i odszkodowanie, zasądził od pozwanego Towarzystwa na rzecz powódki E. O.: 1/ tytułem zadośćuczynienia kwotę 35.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami od 26 lipca 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 2/ tytułem odszkodowania kwotę 500,00 złotych z ustawowymi odsetkami od 18 września 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 3/ tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 6.925,60 zł., 4/ a nadto nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 518,55 zł. tytułem nieuiszczonych wydatków w sprawie.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

26 lipca 2013 roku, około godziny 23.00, w miejscowości S., powódka wraz mężem jechała rowerem. Każde z nich jechało swoim rowerem, przy czym powódka poruszała się pierwsza. Rowery były oświetlone z przodu, miały białe światła, z tyłu zaś czerwone. Powódka wraz z mężem w chwili zdarzenia poruszali się po terenie zabudowanym. Powodowie wracali ze swojej działki do domu. Poruszali się po terenie zabudowanym. W momencie zdarzenia było już ciemno. Droga była sucha. Było ciepło. Powódka wraz z mężem poruszała się drogą asfaltową z pierwszeństwem przejazdu. Z podporządkowanej drogi – ulicy (...) - niespodziewanie wyjechał P. K., doprowadzając do upadku powódki E. O.. Wyżej wymieniony dojeżdżając do drogi, którą poruszała się powódka wraz z mężem miał znak – „ustąp pierwszeństwa”. Skrzyżowanie dróg było oświetlone.

Sprawca zdarzenia nie potracił powódki, jednakże E. O. widząc zbliżający się szybko pojazd, gwałtownie zaczęła hamować, odbiła w prawo zjeżdżając z asfaltu i przewróciła się przez kierownicę, tracąc na chwilę przytomność. Z rozciętej wargi i nosa płynęła powódce krew. Gdyby powódka nie odbiła rowerem w prawo, zostałaby potrącona przez kierującego samochodem osobowym. Na drodze nie było wydzielonej ścieżki rowerowej, miała ona szerokość około 4 - 5 metrów oraz pobocze ze szlaki i trawy o szerokości około 50 centymetrów.

Kierujący pojazdem zatrzymał się, oświadczył że nie zauważył jadących rowerzystów i przyznał, że do zdarzenia doszło z jego winy. Następnego dnia powódka zemdlała i trafiała do szpitala.

Sprawca wypadku w chwili zdarzenia posiadał zawartą z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej kierowców.

Strona pozwana, po wszczęciu i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznała zasadę swej odpowiedzialności i przyznała ostatecznie poszkodowanej powódce tytułem stosownego zadośćuczynienia kwotę 10.000,00 złotych oraz kwoty – 23,47 złote z tytułu zwrotu kosztów zakupu leków na podstawie przedstawionych faktur oraz 594,11 złote z tytułu kosztów opieki osób trzecich.

Powódka E. O. przed lipcem 2013 roku nie korzystała ze świadczeń z zakresu neurologii oraz chirurgii.

W związku z urazem części twarzowej czaszki, 27 lipca 2013 roku powódka E. O. przyjęta została na Oddział (...) Szpitala (...) w P. Po przeprowadzonych badaniach, tego samego dnia, powódka przyjęta została do (...)w Ł. celem leczenia chirurgicznego obrażeń twarzoczaszki. Leczenie chirurgiczne i operacyjne powódki trwało do 06 sierpnia 2013 roku.

Następnie leczenie powódka kontynuowała ambulatoryjnie w Poradni (...) Szpitala (...) w Ł. ( od 21 sierpnia 2013 roku do 24 października 2013 roku, następnie zaś w (...) w G. od 31 października 2013 roku ). Powódka korzystała także z prywatnych porad psychiatry.

W wyniku zdarzenia z 26 lipca 2013 roku E. O. doznała wstrząśnienia mózgu, złamania kości szczęk obustronnie typu L. F. I z przemieszczeniem, złamania piramidy i przegrody nosa z przemieszczeniem, rany tłuczonej skóry grzbietu nosa i otarcia naskórka skóry twarzy, ran tłuczonych wargi dolnej i przedsionka jamy ustnej, złamania zęba 41. Przedmiotowe obrażenia spowodowały powstanie u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 12 % ( 5 % z poz. 19a – blizny twarzy, okolicy podbródkowej i jamy ustnej, 2 % z poz. 20a – uszkodzenie nosa, 1 % z poz. 21 a – utrata zęba oraz 4 % z pozycji 24a - złamanie kości szczęk i wyrostka zębodołowego żuchwy ). U powódki z tego punktu widzenia nie powinny wystąpić w przyszłości nowe następstwa wypadku jakiemu uległa. Koszt zabiegów jakie przeszła powódka w związku powstałymi u niej obrażeniami ciała były w pełni uzasadnione. Zakres cierpień powódki był średnio – ciężki. Czas odczuwanych cierpień z powodu bólu pourazowego wynosił około 4 tygodnie. Przez kilka tygodni powódka wymagała przyjmowania leków przeciwbólowych, zaś przez okres około 10 dni innych leków – antybiotyków, maści regenerujących itp. Zażywanie tych leków było wynikiem przebytego urazu. Również obrażenia jakich doznała poszkodowana są wynikiem zdarzenia nie zaś schorzeń samoistnych. Koszty leczenia wynikające z przedstawionych przez stronę powodową faktur był w pełni uzasadnione, były kosztami celowymi. Powódka wymagała pomocy osób trzecich przez okres około trzech tygodni, po około 3 godziny na dobę.

Z zakresu chirurgii szczękowo - twarzowej obecnie stan powódki jest dobry, jej aktywność życiowa oraz funkcjonalność jest prawidłowa. Z punktu widzenia psychiatrycznego w związku ze zdarzeniem z 26 lipca 2013 r. u E. O. wystąpiły zaburzenia adaptacyjne ( F.43.2 ) o znacznym nasileniu. Spowodowały one powstanie u powódki długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wynoszącego 5 % ( poz. 10a ). Nie powinny wystąpić w przyszłości nowe następstwa wypadku jakiemu uległa. Zakres cierpień powódki był znaczy przez okres pierwszych dwóch miesięcy, zaś przez okres sześciu – siedmiu miesięcy był umiarkowany. Nie wymagała ona pomocy osób trzecich.

Aktualny stan zdrowia powódki jest wyłącznie wynikiem wypadku jakiemu uległa, podobnie jak konieczność zażywania leków. Aktualnie funkcjonalność i aktywność życiowa powódki nie odbiega od normy, nie uległa istotnej zmianie w porównaniu do okres sprzed wypadku, tym bardziej że poszkodowana po intensywnym, specjalistycznym leczeniu i dłuższym zwolnieniu lekarskim podjęła pracę zawodową. Koszty leczenia u psychiatry są związane ze skutkami wypadku któremu uległa. Przebyty przez E. O. uraz głowy ze wstrząśnieniem mózgu nie spowodował trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Okresowe bóle głowy, będące jednym z objawów zaburzeń adaptacyjnych pokrywa się z oceną lekarza psychiatry ( 5% z poz. 10a ).

Po przebytym urazie twarzoczaszki leczonym operacyjnie u powódki utrzymywał się przez wiele miesięcy zaburzenia czucia w obszarze końcowych gałązek nerwów podoczodołowych – obustronnie. Obrażenie te samoistnie już ustąpiły, nie występują już u powódki zaburzenia czucia na twarzy. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu z tego powodu wynosił 10 % ( 2 x po 5 % z poz. 14 ). Obecnie jednak uszczerbek ten wynosi 0%. W zakresie neurologii nie należy się spodziewać u powódki wystąpienia nowych następstw przedmiotowego wypadku. Cierpienia powódki spowodowane samym urazem głowy i wstrząśnieniem mózgu były umiarkowanego stopnia i utrzymywały się dwa – trzy tygodnie. Z kolei po zakończeniu leczenia szpitalnego z przyczyn neurologicznych E. O. wymagała pomocy osób trzecich w cięższych pracach domowych w wymiarze 1 - 1,5 godzin dziennie przez okres trzech – czterech tygodni. W zakresie neurologii nie występują u powódki żadne dysfunkcje ani deficyty neurologiczne, które ograniczałyby jej aktywność życiową.

Sąd Rejonowy zważył, iż żądanie strony powodowej jest w pełni uzasadnione.

W przedmiotowej sprawie bezsporna jest odpowiedzialność strony pozwanej -pozwanego towarzystwa ubezpieczeń - za skutki wypadku, w wyniku którego poszkodowana została powódka E. O.. Strona pozwana po wszczęciu i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznała zasadę swej odpowiedzialności i przyznała poszkodowanej powódce tytułem stosownego zadośćuczynienia kwotę 10.000,00 złotych oraz kwotę ponad 600,00 złotych z tytułu odszkodowania ( 23,47 złote z tytułu zwrotu kosztów zakupu leków na podstawie przedstawionych faktur oraz 594,11 złote z tytułu kosztów opieki osób trzecich ).

W tej sytuacji jedyną sporną okolicznością w sprawie było ustalenie wysokości należnego powódce zadośćuczynienia i odszkodowania.

W niniejszej sprawie, Sąd na wniosek pełnomocnika strony powodowej, dopuścił dowód z opinii szeregu biegłych lekarzy sądowych, celem ustalenia jakich obrażeń ciała doznała powódka i czy spowodowały one powstanie u niej trwałego ( długotrwałego ) uszczerbku na zdrowiu. Wszyscy biegli sądowi w wydanych opiniach ( w zakresie swojej specjalności ), po zapoznaniu się z całością dokumentacji lekarskiej, dotyczącej leczenia powódki oraz po jej zbadaniu wydali opinie na piśmie, których jeśli uwzględni się w tym zakresie stanowiska obu stron procesu, nie ma podstaw kwestionować.

Podstawę prawną żądania przez powódkę zadośćuczynienia jest art. 445 § 1 kc, stosownie do którego treści, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia. Szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia oraz naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Uszczerbki te mogą przybrać postać szkody majątkowej, jak i niemajątkowej – krzywdy. W przedmiotowej sprawie strona powodowa żądała m. in. naprawienia szkody niemajątkowej, poprzez przyznanie stosownego zadośćuczynienia, co stosownie do treści art. 445 § 1 kc zależy od uznania Sądu. Celem zadośćuczynienia jest zrekompensowanie osobie pokrzywdzonej krzywdy doznanej wskutek cierpień fizycznych ( ból i inne dolegliwości ) oraz cierpień psychicznych ( ujemnych odczuć przeżywanych w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi ). Zasadzone zadośćuczynienie powinno mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny w związku z czym jego wysokość nie może być symboliczna, lecz musi przedstawiać dla strony jakąś ekonomicznie odczuwalna wartość, przy jednoczesnym uwzględnieniu aktualnych warunków i stopy życiowej społeczeństwa. Ponadto przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia Sąd winien mieć na uwadze stopień cierpień jakich doznała osoba pokrzywdzona, rodzaj doznanych przez nią obrażeń oraz okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, wiek poszkodowanego, ewentualny okres pobytu poszkodowanego w szpitalu oraz na zwolnieniu lekarskim.

W przedmiotowej sprawie powódka E. O. w wyniku zdarzenia mającego miejsce 26 lipca 2013 roku doznała obrażeń ciała, które spowodowały powstanie u niej uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 17% ( biegły lekarz stomatolog stwierdził 12% uszczerbek na zdrowiu, biegły lekarz psychiatra 5% uszczerbek na zdrowiu ). Jaku już wskazano w opiniach tych biegli precyzyjnie wskazali jakiego uszczerbku doznała powódka, jaki ma on charakter jaki był zakres cierpień powódki, okres jego występowania oraz wskazali czy i w jakim zakresie wymagała ona pomocy osób trzecich. Dlatego też stanowiły one podstawę wydanego przez Sąd w sprawie rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, iż zadośćuczynienie należne powódce E. O. winno wynosić łącznie 45.000,00 zł. Mając jednak na uwadze, że strona pozwana, po przeprowadzeniu procesu likwidacji szkody, wypłaciła powódce już kwotę 10.000,00 zł. ostatecznie w ocenie Sądu poszkodowanej z tego tytułu winna się należeć dodatkowo kwota 35.000,00 zł. i dlatego też w tym zakresie orzeczono, jak w punkcie pierwszym wyroku. Odsetki od przedmiotowego zadośćuczynienia zasądzone zostały, zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 26 lipca 2013 roku.

Z kolei podstawę prawną dla żądania przez powódkę odszkodowania stanowi przepis art. 444 § 1 kc, zgodnie z którym, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, wywołanych tym stanem. Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia ( por. wyrok SN z 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, Mon. Praw. 2008, nr 3, s. 116 ). W szczególności będą to koszty leczenia, koszty transportu, koszty odwiedzin osób bliskich, koszty szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji, koszty nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej i inne.

Powódka E. O. doznała w wyniku wypadku szeregu obrażeń ciała, co niewątpliwie wymagało udzielania jej pomocy ze strony osób trzecich ( okoliczność tą potwierdzili biegli sądowi w wydanych przez siebie opiniach, gdzie precyzyjnie wskazali zarówno okres takiej pomocy, jak również czynności przy której była ona wymagana. Okoliczności tej zresztą nie kwestionowała strona pozwana w toku likwidacji szkody, wypłacając poszkodowanej z tego tytułu kwotę 594,11 złote ).

Oczywistym w tej sytuacji jest więc, że żądana dodatkowo ponad już wypłaconą przez pozwanego kwotę z tego tytułu suma 500,00 złotych nie jest wygórowana i adekwatna do poczynionych w tym zakresie w sprawie ustaleń ( biegły stwierdził, iż powódka takiej pomocy wymagała przez 3 godziny dziennie przez okres 3 tygodni ).

W tej sytuacji, w ocenie Sądu, żądanie stosownego świadczenia z tytułu odszkodowania znajduje odzwierciedlenie w poniesionych przez powódkę kosztach i jest w konsekwencji w pełni uzasadnione i dlatego też Sąd orzekł, jak w punkcie drugim wyroku. Odsetki od przedmiotowej kwoty Sąd zasadził od dnia wniesienia pozwu, tak jak o to wnosiła strona powodowa. O pominiętej kwocie 2.703,86 zł. Sąd rozstrzygnął w późniejszym wyroku uzupełniającym, który nie został zaskarżony.

O kosztach procesu punkt trzeci i czwarty wyroku, Sąd orzekł w oparciu o art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu w związku z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając opisany wyrok w części, to jest w zakresie punktu 1 wyroku w części, w zakresie:

- odsetek ustawowych zasądzonych od kwoty 35.000 zł za okres od dnia 26 lipca 2013 roku do dnia 29 grudnia 2014 roku,

- w zakresie pkt. 2 wyroku co do odsetek ustawowych od kwoty 500,00 zł zasądzonych od dnia 18 września 2014 roku do dnia 29 grudnia 2014 roku

- oraz w zakresie punktów 3 i 4, to jest w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzuca: sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz stanowiskiem powódki, naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na rozstrzygnięcie Sądu poprzez naruszenie przepisu 321 k.p.c., z uwagi na zasądzenie przez Sąd I instancji odsetek ustawowych w pkt. 1 i 2 od kwoty 35.000,00 zł. i kwoty 500,00 zł. ponad żądanie pozwu, w sytuacji gdy powódka domagała się zasądzenia odsetek od dnia wytoczenia, a nie jak przyjmuje Sąd w wyroku od 26 lipca 2013 roku i od 19 września 2016 roku , naruszenie przepisów prawa materialnego art. 455 k.c. oraz art. 817 k.c., jak również art. 481 k.c. wobec ustalenia przez Sąd I instancji daty wymagalności w sposób nieprawidłowy jako, że pozew wniesiony w 19 września 2014 roku został wniesiony wobec nieistniejącego podmiotu, a dopiero pismem doręczonym pozwanemu 29 grudnia 2014 roku nastąpiła podmiotowa zmiana powództwa i został wezwany do udziału w sprawie prawidłowo pozwany tj. (...) S.A. z siedzibą w S., stąd wymagalność roszczenia wobec niego nie mogła powstać przed dniem 29 grudnia 2014 roku, czyli wezwaniem do udziału w sprawie.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w trybie art. 386 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie oraz zasądzenie odsetek ustawowych od kwot objętych pkt. 1 i 2 wyroku od 29 grudnia 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz od 1 stycznia 2016 roku odsetek ustawowych za opóźnienie do dnia zapłaty, zmianę rozstrzygnięcia o kosztach procesu w zakresie stosownym do dokonanej zmiany wyroku oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja pozwanego zasługuje na uwzględnienie co do zasady, skutkiem czego jest zmiana zaskarżonego wyroku. Odnośnie zarzutów zawartych w apelacji, w pierwszej kolejności podnieść należy, iż Sąd Rejonowy wyczerpująco zgromadził materiał dowodowy w sprawie i prawidłowo poczynił ustalenia faktyczne. Prawidłowo ocenił całość materiału dowodowego i w konsekwencji co do zasady wydał prawidłowy wyrok, z którym pozwany co do zasady się zgodził. Niemniej rację ma skarżący, iż w zakresie orzeczonych odsetek rozstrzygniecie wydane zostało z naruszeniem art. 321 kpc, bowiem Sąd wyrokował co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem i w konsekwencji zasądził odsetki ponad żądanie. Podkreślić w tym miejscu należy, iż pisemne uzasadnienie kwestii związanych z zasądzeniem odsetek jest bardzo lakoniczne i sprowadza się do stwierdzenia, iż odsetki zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu t. j. od dnia 26 lipca 2013 roku w stosunku do kwoty przyznanego zadośćuczynienia, oraz od dnia wniesienia pozwu w stosunku do odszkodowania. Tymczasem, jak słusznie skarżący zauważa, pozew w sprawie niniejszej został wniesiony 18 września 2014 roku, zatem jeśli już, odsetki zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, winny być uwzględnione od tej daty – 18 września 2014 roku. Tymczasem w zakresie punktu pierwszego wyroku faktycznie odsetki zostały zasądzone od dnia wypadku t. j od 26 lipca 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, w zakresie odszkodowania - punkt drugi wyroku - faktycznie zasądzono odsetki od 18 września 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Nie ulega wątpliwości, co także słusznie podnosi skarżący, że pozwany o wytoczeniu wobec niego powództwa dowiedział się w momencie doręczenia mu odpisu pozwu. Zatem z taką właśnie datą winno zasądzić się wobec niego odsetki. W chwili wypadku pozwany istotnie nie miał świadomości swojej odpowiedzialności co do zadośćuczynienia wobec powódki, zaś w zakresie odszkodowania w chwili wniesienia pozwu nie był jeszcze nawet pozwany. Z akt sprawy nie wynika, kiedy pozwany otrzymał odpis pozwu. Pozwany podnosi, iż odpis pozwu został mu doręczony 29 grudnia 2014 roku. Takiej daty Sąd jednak nie może zaakceptować jako daty dowiedzenia się przez pozowanego o wniesionym pozwie. Zauważyć bowiem należy, iż 29 grudnia 2014 roku pozwany złożył już odpowiedź na pozew, co wynika z prezentaty biura podawczego Sądu k. 58. Zatem sam pozew musiał otrzymać wcześniej. Z samej odpowiedzi na pozew wynika, iż sporządzana ona była 19 grudnia 2014 roku, zaś nadana do Sądu 22 grudnia 2014 roku – koperta k. 76. W tej sytuacji data sporządzania odpowiedzi na pozew jest najwcześniejszą datą pewną, kiedy pozwany wiedział o wytoczonym wobec niego powództwie. Dlatego też z taką datą zasądzono odsetki od pozwanego na rzecz powódki co do punktu pierwszego i drugiego wyroku – od 19 grudnia 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części jako nieuzasadnione.

Jako nieuzasadnioną oddalono także apelację pozwanego w pozostałej części. Pozwany ustąpił powodowi w niewielkim zakresie, zatem w związku z art. 100 kpc należało w całości obciążyć go kosztami procesu na rzecz powoda. Pozwany wygrał sprawę jedynie częściowo i to w zakresie odsetek.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 108 kpc w zw. z art. 100 kpc, znosząc wzajemnie koszty procesu między stronami wobec częściowego uwzględnienia apelacji.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, należało orzec, jak w sentencji wyroku.

……………………………..

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

……………………………………..

SSO Dariusz Mizera SSR Aleksandra Szymorek – Wąsek