Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2014r.

Sąd Okręgowy w Krakowie XI Wydział Cywilny – Rodzinny Sekcja ds. Odwoławczych

w następującym składzie:

Przewodniczący : SSO Jadwiga Osuchowa

Sędziowie : SO Andrzej Maśnica

SR del. Paweł Wicherek (sprawozdawca)

Protokolant Monika Kołaś

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa A. B.

przeciwko M. S.

o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie

z dnia 28 maja 2013 r. sygn. akt. III RC 682/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie 1. datę 1 marca 2013 roku zastępuje datą 30 czerwca 2009

roku,

- punkt 2. uchyla;

- zmienia numerację punktów 3. 4. i 5. na odpowiednio 2. 3. i 4.

II. oddala apelację pozwanej w całości;

III.  odstępuje od obciążania pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

IV.  przyznaje adwokat M. M. z Kancelarii Adwokackiej w K. przy ul. (...) od Skarbu Państwa tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej M. S. z urzędu w postępowaniu odwoławczym kwotę 73,80 (siedemdziesiąt trzy 80/100) złotych wraz z VAT.

Sygnatura akt XI 1 Ca 552/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy :

I . stwierdził wygaśniecie obowiązku alimentacyjnego powoda A. B. wynikającego z wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku, sygnatura akt III RC 147/08, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku, a polegającego na płaceniu przez powoda na rzecz pozwanej M. S. alimentów w kwocie 300 złotych miesięcznie - z dniem 1 marca 2013 roku;

II . oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

III . przyznał adwokatowi S. P. od Skarbu Państwa kwotę 90
złotych tytułem pokrycia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu;

IV . kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa;

V . koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie zniósł.

Powyższy wyrok Sąd Rejonowy wydał po ustaleniu, że alimenty od powoda na rzecz pozwanej zostały ostatecznie ustalone wyrokiem z dnia 16 października 2008 roku, a w dniu 8 czerwca 2009 roku rozwiązano małżeństwo stron przez rozwód bez orzekania o winie. Sąd Rejonowy ustalił też, że od roku 2008 w sytuacji rodzinno - majątkowej powoda zmieniło się to, że w pewnym stopniu, pogorszył się jego stan zdrowia, gdyż pojawiły się u niego duszności i bóle głowy oraz problemy z sercem i prostatą, a także krążeniowe i przeszedł kilka zabiegów kardiologicznych, a leczy się głównie w publicznej służbie zdrowia, zaś nieodpłatnej pomocy udzielają mu bratanek i jego żona, a uprzednio zatrudniał opiekunkę, co kosztowało go 500 złotych miesięcznie, ale obecnie wydatku tego nie ponosi, zaś na wyżywienie wydaje miesięcznie 600 złotych, a uprzednio 1.000 złotych, natomiast jego emerytura uprzednio wynosiła 2.660 złotych, a obecnie wynosi 3.166 złotych. Sąd Rejonowy ustalił także, że od roku 2008 w sytuacji rodzinno - majątkowej pozwanej nie zmieniło się nic poza tym, że jej emerytura wzrosła i wynosi obecnie 1.326 złotych miesięcznie, a uprzednio wynosiła 1.060 złotych oraz leczy się teraz też u dermatologa i okulisty, a także wzrosły jej wydatki na utrzymanie i obecnie wynoszą one średnio w skali miesiąca: żywność 600 złotych, leki 150 złotych, czynsz i media 476 złotych, środki higieny 50 złotych oraz odzież i obuwie 40 złotych, a pomaga jej wnuk, zaś poza emeryturą i alimentami nie ma innych dochodów.

Sąd Rejonowy zważył, że obowiązek świadczeń alimentacyjnych między małżonkami po rozwodzie stanowi kontynuację obowiązku wzajemnej pomocy powstałego przez zawarcie związku małżeńskiego i obowiązek ten trwa pomiędzy małżonkami nadal mimo rozwodu, ale w postaci zmodyfikowanej i art. 60 krio nie kreuje nowego prawa, ale ogranicza w pewnym zakresie prawo już istniejące, zaś rozwód należy traktować jako element stanu faktycznego mogący mieć wpływ na rozstrzygnięcie w sprawie o ograniczenie czasu trwania obowiązku alimentacyjnego prowadzonej w oparciu o art. 138 krio, zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia dotyczącego obowiązku alimentacyjnego, a przez zmianę stosunków należy rozumieć istotną zmianę okoliczności, które stały się podstawą wcześniejszego rozstrzygnięcia zgodnie z przepisem, na podstawie którego rozstrzygnięcie to zapadło. Sąd Rejonowy zważył, że alimenty od powoda na rzecz pozwanej zasądzono w październiku 2008 roku w oparciu o art. 27 krio, ale mając na względzie orzeczenia rozwodu pomiędzy stronami bez orzekania o winie, przepisem obecnie regulującym obowiązek alimentacyjny między stronami jest art. 60 krio, a zatem fakt rozwiązania małżeństwa stron bez orzekania o winie spowodował, że obowiązek alimentacyjny między stronami opiera się obecnie na zasada niedostatku, w miejsce uprzedniej zasady równej stopy życiowej opartej o art. 27 krio. Sąd Rejonowy wskazał, że ze stanu faktycznego sprawy wynika, że w sytuacji rodzinno - majątkowej stron od czasu zasądzenia alimentów na rzecz pozwanej od powoda doszło do pewnych zmian, które uzasadniają stwierdzenie wygaśnięcia tych alimentów począwszy od l marca 2013 roku, kiedy to ustał niedostatek po stronie pozwanej, gdyż po zsumowaniu jej miesięcznych wydatków okazuje się, że mogą one w całości zostać pokryte z jej emerytury, ale stan taki zachodzi dopiero od ostatniej waloryzacji jej emerytury z marca 2013 roku, kiedy to emerytura pozwanej wzrosła o kilkadziesiąt złotych, a zatem od czasu ostatniej waloryzacji pozwana nie znajduje się już w niedostatku. Sąd Rejonowy podkreślił, że po stronie powoda nie doszło do istotnego wzrostu wydatków w porównaniu z rokiem 2008, choć z upływem czasu jego stan zdrowia w pewnym stopniu się pogorszył, to jednak nie wpłynęło to w istotny sposób na wzrost wydatków po jego stronie, gdyż istotnie zmniejszyły się jego wydatki na wyżywienie i na zapewnienie sobie opieki. Sąd Rejonowy wskazał też, że podziela pogląd zawarty w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 roku w sprawie III CZP 39/11, zgodnie z którym „z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód obowiązek małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny wygasa”, ale podniósł, że nie ma on kluczowego znaczenia w niniejszej sprawie, gdyż od chwili uprawomocnienia się wyroku rozwodowego powstaje pomiędzy małżonkami obowiązek alimentacyjny przewidziany w art. 60 krio, a wygasa obowiązek alimentacyjny (sensu largo) z art. 27 krio, a więc pomiędzy małżonkami przez cały czas trwa obowiązek alimentacyjny, a jedynie w związku z rozwodem zmienia się podstawa prawna jego funkcjonowania z art. 27 krio na art. 60 krio. Sąd Rejonowy stanowczo podkreślił, że rozstrzygnięcia dotyczące alimentów mają charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny, a nie sposób deklaratoryjnie stwierdzić, że w niniejszej sprawie obowiązek alimentacyjny pomiędzy małżonkami wygasł z datą uprawomocnienia się wyroku rozwodowego w sytuacji, gdy w istocie trwa on cały czas, a zmieniła się jedynie jego podstawa prawna, choć paradoksalnie dopiero na skutek rozwodu ten obowiązek sensu stricto dopiero zaczął funkcjonować, gdyż przed rozwodem nie można w ogóle mówić o obowiązku alimentacyjnym małżonków w ścisłym znaczeniu tego słowa. Sąd Rejonowy podkreślił także, że żądanie stwierdzenia wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego nie jest żądaniem formalnym wymierzonym przeciw konkretnemu tytułowi wykonawczemu i mającym doprowadzić do wyeliminowania go z obrotu prawnego, gdyż jest żądaniem merytorycznym skierowanym przeciw obowiązkowi alimentacyjnemu istniejącemu niezależnie od jego potwierdzenie w drodze deklaratoryjnego wyroku. Na marginesie Sąd Rejonowy zaznaczył, że stwierdzenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego pomiędzy stronami z datą uprawomocnienia się wyroku rozwodowego odbyłoby się z rażącym pokrzywdzeniem pozwanej, gdyż okazałoby się, że działając w dobrej wierze pobierała od powoda przez ostatnie kilka lat alimenty niesłusznie i teoretycznie winna byłaby je zwrócić.

Od wyroku Sądu Rejonowego apelację złożyły obie strony.

Powód zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w części oddalającej jego powództwo, zarzucając mu obrazę prawa materialnego, a to art. 27 krio poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż obowiązek wynikający z tego artykułu trwa pomiędzy małżonkami mimo rozwodu, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż obowiązek małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny wygasa z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód, a także mającą wpływ na treść wyroku wewnętrzną sprzeczność poglądów wyrażonych w jego uzasadnieniu, polegającą na przyjęciu, iż obowiązek wynikający z art. 27 krio pomimo orzeczenia rozwodu trwa nadal, przy jednoczesnym wyrażeniu akceptacji dla poglądu, iż obowiązek ten wygasa z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód, co w konsekwencji uniemożliwia weryfikację toku rozumowania Sądu Rejonowego i prawidłowości zapadłego rozstrzygnięcia. Podnosząc te zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez stwierdzenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego powoda wynikającego z wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku, sygnatura akt III RC 147/08, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku, a polegającego na płaceniu na rzecz pozwanej alimentów w kwocie 300 złotych miesięcznie z dniem 30 czerwca 2009 roku, a więc z dniem uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód stron. W uzasadnieniu apelacji powód podniósł, że z wyrażonym przez Sąd Rejonowy stanowiskiem co do daty wygaśnięcia jego „obowiązku alimentacyjnego” zgodzić się nie sposób, gdyż choć zarówno strony, jak i Sąd Rejonowy, w toku postępowania operowały terminem „obowiązek alimentacyjny”, co odpowiadało redakcji wyroku wydanego w sprawie III RC 147/08, oczywistym było, że domagał się stwierdzenia wygaśnięcia ciążącego na nim w czasie trwania związku małżeńskiego na podstawie art. 27 krio obowiązku przyczyniania się do utrzymania rodziny, którego wykonanie polegało na zapłacie na rzecz pozwanej kwot 300 złotych miesięcznie i zmierzał w ten sposób do wyeliminowania z obrotu prawnego konkretnego tytułu wykonawczego, na podstawie którego pozwana nieprzerwanie od 2008 roku prowadzi egzekucję. Powód podniósł też, że w toku postępowania pozwana nie wytoczyła przeciwko niemu powództwa wzajemnego o zasądzenie na jej rzecz alimentów w oparciu o przepis art. 60 krio, a zatem zasadniczym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy obowiązek alimentacyjny pomiędzy małżonkami orzeczony w trakcie trwania małżeństwa na podstawie art. 27 krio wygasł na skutek orzeczenia rozwodu, czy też uległ jedynie przekształceniu i jest nadal kontynuowany na zasadach określonych w art. 60 krio, a wyrażony przez Sąd Rejonowy pogląd, że „obowiązek alimentacyjny” pomiędzy małżonkami orzeczony na podstawie art. 27 krio w czasie małżeństwa trwa nadal mimo rozwodu, choć w postaci zmodyfikowanej, nie jest trafny i pozostaje w sprzeczności z aktualną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z którą z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód, obowiązek małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny wygasa i nie może być mowy o „kontynuacji” obowiązku wynikającego z art. 27 krio po orzeczeniu rozwodu na zasadach określonych w art. 60 krio (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 roku w sprawie III CZP 39/11). Powód wskazał nadto, że analizując treść uzasadnienia Sądu Rejonowego nie sposób oprzeć się wrażeniu, iż rzeczywistym motywem zaskarżonego przez niego rozstrzygnięcia było przekonanie Sądu Rejonowego, że stwierdzenie wygaśnięcia „obowiązku alimentacyjnego” pomiędzy stronami z datą uprawomocnienia się wyroku rozwodowego stron odbyłoby się z rażącym pokrzywdzeniem pozwanej, gdyż okazałoby się, że pozwana przez ostanie kilka lat pobierała alimenty niesłusznie i teoretycznie winna byłaby je zwrócić, ale taka argumentacja nie ma dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy żadnego znaczenia, gdyż dochodząc ewentualnego zwrotu świadczeń alimentacyjnych od pozwanej musiałby wytoczyć powództwo w oparciu o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu, a co za tym idzie dopiero w tym postępowaniu sąd orzekający badałby, czy pozwana zużyła korzyść w taki sposób, że nie jest już wzbogacona oraz czy spełnienie świadczenia odpowiadało zasadom współżycia społecznego.

Pozwana natomiast zaskarżyła wyrok Sądu Rejonowego w całości, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż od l marca 2013 roku nie pozostaje w niedostatku, pomimo tego, że nie dysponuje dostatecznymi środkami, które pozwalałyby na zaspokojenie jej usprawiedliwionych potrzeb i wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa, a ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu apelacji pozwana podniosła, że niezasadnym było przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż począwszy od l marca 2013 roku, kiedy to jej emerytura wzrosła o kilkadziesiąt złotych, nie znajduje się ona w niedostatku, gdyż w niedostatku nie pozostaje tylko ten kto nie dysponuje żadnymi środkami utrzymania, ale także ten kogo usprawiedliwione potrzeby nie są w pełni zaspokojone, a jej usprawiedliwione potrzeby nie zostały w pełni zaspokojone podwyżką jej emerytury do kwoty 1.326 złotych, gdyż obecnie leczy się dodatkowo u dermatologa i okulisty, a jej wydatki na wyżywienie oraz czynsz i media, dają możliwość przeznaczenia jedynie nieznacznych środków na leki, środki higieny czy obuwie i od 2 lat nie jest w stanie zrealizować leczenia sanatoryjnego, bo nie ma na to środków, a także nie korzysta nawet dorywczo z prywatnych konsultacji lekarskich, gdyż nie pozwala na to jej sytuacja finansowa. Pozwana podniosła też, że dla oceny jej usprawiedliwionych potrzeb w zakresie wyżywienia Sąd Rejonowy w sposób niedostateczny ocenił to, iż choruje od 20 lat na cukrzycę, która to choroba wymaga zachowania rygorystycznej diety i odpowiedniej żywności, co podraża w istotny sposób koszty utrzymania, a nie ma żadnych innych możliwości pozyskania dodatkowych dochodów poza emeryturą i alimentami, gdyż nie jest w stanie pracować, stąd skoro jej potrzeby nie mogą być zaspokojone w usprawiedliwionym zakresie z otrzymywanej emerytury, to znajduje się ona w niedostatku, a w konsekwencji uchylenie obowiązku alimentacyjnego powoda wobec niej nie miało podstaw, zaś emerytura powoda w 2008 roku wynosiła 2.660 złotych, zaś obecnie wynosi 3.166 złotych, a jak stwierdził Sąd Rejonowy koszty jego utrzymania nie wzrosły istotnie.

Rozpoznając apelacje obu stron Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest w pełni uzasadniona, a apelacja powódki jest nieuzasadniona.

Trafny jest zarzut pozwanego, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 27 krio, zgodnie z którym oboje małżonkowie obowiązani są przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą założyli zawierając związek małżeński, a w oparciu o ten właśnie przepis powód został zobowiązany do świadczenia na rzecz pozwanej kwoty 300 złotych miesięcznie w wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku, sygnatura akt III RC 147/08, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku, które to wyroki zostały wydane w trakcie trwania małżeństwa stron. Wprawdzie w powołanym wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku zasądzono od powoda na rzecz pozwanej „alimenty”, to jednak z uwagi na fakt, że orzeczenie to, tak jak i zmieniające je orzeczenie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku, zostało wydane w trakcie trwania małżeństwa stron nie może budzić żadnych wątpliwości, że zasądzone w tym orzeczenie świadczenie oparte było o art. 27 krio, gdyż wynika to jednoznacznie z uzasadnienia tego wyroku, a ponadto żaden przepis prawa nie reguluje obowiązku alimentacyjnego w ścisłym tego słowa znaczeniu pomiędzy małżonkami. W trakcie trwania małżeństwa małżonkowie są natomiast w oparciu o art., 23 krio zobowiązani do wzajemnej pomocy, a zgodnie z powołanym powyżej art. 27 krio obowiązani są przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą założyli zawierając związek małżeński, a obowiązek ten ma charakter alimentacyjny. Nie powinno zaś budzić żadnych wątpliwości, że obowiązek małżonków wynikający z art. 27 krio trwa tak długu jak długo trwa ich małżeństwo, a ustaje z chwilą ustania ich małżeństwa, na przykład w razie prawomocnego orzeczenia rozwodu. Tak więc w dniu 30 czerwca 2009 roku, kiedy to uprawomocnił się wyrok orzekający rozwód małżeństwa stron, ustał oparty o art. 27 krio obowiązek powoda świadczenia na rzecz pozwanej z tytułu przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą założyli zawierając związek małżeński. Równocześnie winien zatem ustać również obowiązek powoda świadczenia na rzecz powódki kwoty wynikającej z wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku, sygnatura akt III RC 147/08, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku, który to wyrok konkretyzował obowiązek powoda wobec pozwanej wynikający z powołanego art. 27 krio. Skoro więc ten obowiązek powoda wynikający z powołanego orzeczenia ustał w dniu 30 czerwca 2009 roku, to z tą właśnie datą należało stwierdzić wygaśnięcie tego obowiązku powoda wobec pozwanej. Zupełnie odrębną kwestią, nie będącą jednak przedmiotem niniejszego postępowania, wobec braku zgłoszenia stosowanego żądania przez pozwaną, jest to, czy od momentu uprawomocnienia się wyroku rozwodowego stron na podstawie art. 60 krio na powód winien świadczyć na rzecz pozwanej, jako jego byłej żonie, alimenty w wysokości 300 złotych miesięcznie. Nie można bowiem zgodzić się z poglądem zaprezentowanym w niniejszej sprawie przez Sąd Rejonowy, że wynikający z art. 27 krio obowiązek małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny w razie orzeczenia rozwodu przekształca się automatycznie w obowiązek alimentacyjny rozwiedzionych małżonków uregulowany w art. 60 krio. Niewątpliwie obowiązek alimentacyjny pomiędzy rozwiedzionymi małżonkami przewidziany w art. 60 krio jest kontynuacją obowiązku przyczyniania się małżonków do zaspakajania potrzeb założonej przez nich rodziny opartego o art. 27 krio, ale jedynie w znaczeniu doktrynalnym, gdyż w praktyce są to dwa zupełnie różne obowiązki oparte na różnych podstawach faktycznych i prawnych i których zakres, zarówno ilościowy, jak i czasowy, jest inaczej uregulowany w obu przepisach. Tym samym apelacja powoda zmierzająca do uwzględnienia jego powództwa w całości, a więc stwierdzenia wygaśnięcia jego obowiązku wobec pozwanej, wynikającego z wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku, sygnatura akt III RC 147/08, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku, a polegającego na płaceniu przez niego na rzecz pozwanej „alimentów” w kwocie 300 złotych miesięcznie, z dniem uprawomocnienia się wyroku rozwodowego stron, a więc z dniem 30 czerwca 2009 roku, jest w pełni zasadna i tym samym Sąd Okręgowy uwzględnił ją w całości.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że apelacja pozwanej, domagającej się oddalenia powództwa powoda w całości, a więc w efekcie dalszego utrzymywania w mocy obowiązku powoda wobec niej, wynikającego z wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku, sygnatura akt III RC 147/08, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku, a polegającego na płaceniu przez powoda na jej rzecz „alimentów” w kwocie 300 złotych miesięcznie jest w całości niezasadna, stąd musiała zostać oddalona w całości. Podkreślić przy tym należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy zmiana wyroku Sądu Rejonowego w żadnym wypadku nie oznacza, że pozwana zobowiązana jest zwrócić powodowi równowartość „alimentów” otrzymanych od niego za okres od uprawomocnienia się wyroku rozwodowego stron, a więc od lipca 2009 roku. Kwestia bowiem ewentualnego zwrotu przez pozwaną na rzecz powoda pobranych przez nią świadczeń wynikających z wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku, sygnatura akt III RC 147/08, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku, za okres od uprawomocnienia się wyroku rozwodowego stron nie jest przedmiotem niniejszego postępowania, stąd musi pozostać całkowicie poza sferą rozważań Sądu Okręgowego, a rozpatrywana ona będzie jedynie w razie wytoczenia stosownego powództwa przez powoda wobec pozwanej w oparciu o przepisu o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Mając na uwadze podniesione powyżej okoliczności Sąd Okręgowy w oparciu o art. 386 §1 kpc zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego poprzez zmianę w jego punkcie pierwszym daty z jaką stwierdzone zostało wygaśnięcie „obowiązku alimentacyjnego” powoda wobec pozwanej, wynikającego z wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 30 czerwca 2008 roku, sygnatura akt III RC 147/08, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 października 2008 roku - z 1 marca 2013 roku na 30 czerwca 2009 roku, gdyż w tym właśnie dniu uprawomocnił się wyrok orzekający rozwód małżeństwa stron. Wobec faktu, że w ten sposób powództwo zgłoszone przez powoda w niniejszej sprawie zostało uwzględnione w całości, uchylony został punkt drugi wyroku Sądu Rejonowego, w który powództwo zostało częściowo oddalone, a w konsekwencji tego dokonana została zmiana numeracji kolejnych punktów wyroku Sądu Rejonowego. Natomiast apelacja pozwanej w oparciu o art. 385 kpc została oddalona w całości jako nieuzasadnioną, a na podstawie art. 109 § 1 kpc w zw. z art. 391 §1 kpc Sąd Okręgowy nie obciążył pozwanej obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda poniesionych przez niego kosztów postępowania odwoławczego, gdyż powód działając przez profesjonalnego pełnomocnika nie zgłosił takiego żądania. O kosztach pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w postępowaniu odwoławczym przez adwokat M. M., która zgłosiła wniosek o przyznanie jej zwrotu tych kosztów, oświadczając, że nie zostały one pokryte ani w całości ani w części orzeczono zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 7 ust. 1 pkt 11 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.