Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku w XIV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Ryszard Błencki

Protokolant: st. sek. sąd. Ewa Leśniak

przy udziale Prokuratora: -------------------

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2017 r.

sprawy M. O.

syna J. i H. z d. C.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że

I.  w dniu 24 marca 2016 r. w U. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4.000 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. firmy przy zawieraniu umowy o pożyczkę gotówkową nr (...), co do zamiaru spłaty oraz tożsamości pożyczkobiorcy podając dane personalne D. D. oraz w celu użycia za autentyczny podrobił dokument umowy pożyczki pieniężnej nr (...) nakreślając na nim podpis o treści (...) czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W. i D. D.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II.  w dniu 24 marca 2016 r. w U. przy ul. (...) w celu użycia za autentyczny podrobił dokument umowy najmu apartamentu S. (...) podając dane personalne D. D. i nakreślając na nim podpis o treści (...), czym działał na szkodę D. D.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

III.  w dniu 29 marca 2016 r. w U. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził firmę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 975 zł, poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. firmy przy zawieraniu umowy najmu apartamentu S. (...) nr rezerwacji (...) co do zamiaru zapłaty za wynajem apartamentu położonego w U. przy ul. (...) za okres od dnia 29 marca 2016 r. do dnia 05 kwietnia 2016 r. czym działał na szkodę S. (...) sp. o.o. z siedzibą w W. i D. D.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

1.  uznaje oskarżonego M. O. za winnego popełnienia zarzucanych mu oskarżeniem czynów, opisanych w punktach I i III części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem w zakresie czynu III, iż nadto wprowadził w błąd co do tożsamości najemcy podając dane personalne D. D., tj. występków z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz z art. 286 § 1 k.k., i uznając, iż zostały one popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, czyny te kwalifikuje jako ciąg przestępstw, i za ich popełnienie na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznaje oskarżonego M. O. za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu, opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 270 § 1 k.k., i za jego popełnienie na podstawie art. 270 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach 1 i 2 wyroku kary pozbawienia wolności, wymierzając w ich miejsce M. O. karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci sfałszowanych dokumentów na dane D. D., opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/110/17/P pod poz. 1-3 (k. 55 akt);

5.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz D. D. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

6.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 230 (dwustu trzydziestu) złotych, w tym wymierza mu opłatę w wysokości 120 (stu dwudziestu) złotych.

Sygn. akt XIV K 308/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

M. O. jest mieszkańcem S. i na stałe tam przebywa.

W dniu 23 marca 2016 roku dokonał on rezerwacji telefonicznej apartamentu przy ulicy (...) na okres od dnia 24 do 29 marca 2016 roku na nazwisko D. D.. Podczas swojego pobytu w U. w dniu 24 marca 2016 roku posługując się przerobionym dowodem osobistym na dane D. D., zawarł z firmą (...) z siedzibą w W., w biurze przy ul. (...), umowę najmu apartamentu przy ulicy (...). Na umowie tej, sporządzonej przez M. R., podając się za D. D., podrobił jego podpis, w celu użycia jej za autentyczną. W czasie wizyty opłacił swój pobyt w kwocie 860,- złotych i zapłacił kaucję w kwocie 300,- złotych.

W dniu 24 marca 2016 roku po zgłoszeniu na infolinię zamiaru zawarcia pożyczki, spotkał się w apartamencie przy ul. (...) z J. L., pracownicą firmy (...) S.A. z siedzibą w W.. Wówczas podając się za D. D. i posługując się przerobionym dowodem osobistym na jego dane wprowadził ją w błąd co do swojej tożsamości oraz zamiaru spłaty kwoty pożyczki w wysokości 4.000,- złotych, po czym na dokumentach umowy pożyczki nr (...) nakreślił podpisy o treści (...) w celu użycia ich za autentyczne, czym doprowadził w/w firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w tej wysokości.

Następnie, w dniu 29 marca 2016 r. M. O. skontaktował się z M. R., przebywającym w u. (...) biurze firmy (...) i przedłużył swój pobyt do dnia 5 kwietnia 2016 roku, wprowadzając go w błąd co do tożsamości najemcy oraz zamiaru zapłaty za wynajem apartamentu w U. przy ul. (...) w tym okresie, czym doprowadził w/w firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 975,- złotych.

Wyjeżdżając z U. M. O. nie dokonał zapłaty za wynajem apartamentu. W lokalu tym pozostawił zaś swój egzemplarz umowy pożyczki nr (...), którą zawarł z pracownicą firmy (...) S.A. jako (...).

W dniu 23 października 2017 roku M. O. dokonał wpłaty kwoty 4.000,- złotych na rzecz (...) S.A. oraz kwoty 950,- zł na rzecz firmy (...), na poczet wyrządzonych szkód.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego M. O. (k. 245-246, 164-165), zeznań pokrzywdzonego D. D. (k. 247, 146-146v), zeznań pozostałych świadków: J. L. (k. 247, 26-27, 37-38), M. R. (k. 247, 42-42v), M. K. (k. 247, 160-160v), oraz pozostałego materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (k. 247).

M. O. ma 38 lat, jest rozwiedziony, ma 1 dziecko w wieku 15 lat, które pozostaje na utrzymaniu matki, ma zasądzone alimenty w wysokości 400 złotych, które płaci. Ma wykształcenie zawodowe, zawód - mechanik maszyn i urządzeń przemysłowych, od 6 miesięcy pracuje na terenie Niemiec jako magazynier na podstawie umowy o pracę na czas określony do 18.06.2018 roku, otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 1.200 euro miesięcznie. Nie ma innych dochodów, jest właścicielem lokalu mieszkalnego położnego w S. o wartości 198 tys. złotych. Był dotychczas dwukrotnie karany, ostatni raz w sierpniu 2013 r. za oszustwa na karę dwóch lat pozbawienia wolności w zawieszeniu (vide: informacja z K. z dnia 05.09.2017 r. – k. 216-217v). Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Stałe miejsce pobytu: S., ul. (...) .

Oskarżony M. O. przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, i jakkolwiek odmówił składania wyjaśnień, to odpowiadając na pytania przedstawił informacje zgodne z ustalonym stanem faktycznym, Jak przy tym tłumaczył, był to trudny okres w jego życiu, gdyż był po rozwodzie i z tego powodu podając się za D. D. dopuścił się szeregu przestępstw na terenie kraju (k. 245-246).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, choć nie są one zbyt szczegółowe i wylewne, to znajdują jednak potwierdzenie w obiektywnych dowodach i w ustalonym stanie faktycznym. Są one przy tym całkowicie zgodne z relacjami świadków, stąd zasługują na akceptację.

Natomiast za polegające w pełni na prawdzie Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego D. D. , którego podpisy na umowach zostały sfałszowane, jak też świadków J. L. i M. R. . Ich zeznania są kategoryczne, rzeczowe i jasne, a przede wszystkim mają one niezbite oparcie w zebranych dokumentach. Nie ma żadnych powodów, aby kwestionować ich wiarygodność.

Z kolei zeznania M. K. nic istotnego do sprawy nie wnoszą.

Wiarygodność dowodów z dokumentów nie budzi żadnych wątpliwości. Zostały one sporządzone na potrzeby postępowania karnego, przez organy do tego uprawnione, w zakresie ich kompetencji i w sposób przewidziany prawem. Dokumenty powstałe zaś poza postępowaniem karnym i nie dla jego celów, w sposób rzeczywisty dokumentują określone zdarzenia prawne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Wina oskarżonego i okoliczności popełnienia zarzucanych mu czynów nie budzą wątpliwości.

Odnosząc się do tych zarzutów, to wskazać wypada, iż oskarżony M. O., wykorzystując taką samą sposobność, posługując się przerobionym dowodem osobistym na dane osobowe D. D., z widniejącym tam zdjęciem z wizerunkiem jego samego, podał się za niego i wprowadził w błąd co do swojej tożsamości, pracownicę firmy (...) S.A. z siedzibą w W. - J. L., oraz przedstawiciela firmy (...) z siedzibą w W. - M. R.. W ten sposób wzbudził u nich przekonanie, iż jest D. D., i podpisał się przy tym jako D. D. na sporządzonych na te dane osobowe umowach, tj. umowie o pożyczkę gotówkową nr (...) z dnia 24 marca 2016 roku i umowie najmu apartamentu przy ulicy (...) z dnia 24 marca 2016 roku, podrabiając podpisy D. D., celem użycia ich z autentyczne. M. O. potwierdził te fakty na rozprawie (k. 246).

Wprowadził on przy tym przedstawicieli obu tych firm w błąd, najpierw (w dniu 24 marca 2016 r.) J. L. co do zamiaru spłaty tej pożyczki w kwocie 4.000,- złotych, a potem (w dniu 29 marca 2016 r.), już po przedłużeniu tam swojego pobytu poza opłacony okres, M. R., co do zamiaru zapłaty należności w kwocie 975,- złotych za wynajem apartamentu w U. przy ul. (...) na dalszy okres od dnia 29 marca 2016 r. do dnia 5 kwietnia 2016 r., doprowadzając te firmy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w takiej wysokości, osiągając tym samym korzyści majątkowe w tej mierze. Jasno na to wskazują zeznania wskazanych świadków. M. O., regulując należność za początkowy okres pobytu w wynajętym apartamencie, który opłacił w całości, nie wykluczone, że dokonał tego ze środków pieniężnych pochodzących z pożyczki wziętej w firmie (...), uwiarygodnił się przed M. R. jako rzetelny klient. Jednak znamienne jest to, że potem już nie kontaktował się z nim, ani z tą firmą, aby zapłacić za pobyt w tym apartamencie, co niezbicie dowodzi, iż nie miał on wówczas w ogóle zamiaru zapłacenia tej należności.

Wysokość zgłoszonej szkody przez oszukane firmy w kwocie 4.000,- złotych wobec (...) S.A. z siedzibą w W., oraz w kwocie 975,- wobec S. (...) z siedzibą w W., nie budzi żadnych zastrzeżeń. Szkody te zostały niemal w całości (za wyjątkiem kwoty 25,- złotych wobec tego drugiego podmiotu) naprawione przez M. O. (vide: wydruki bankowe z potwierdzeniem przelewów bankowych z dnia 23.10.2017 r. dot. spłaty wyrządzonej szkody – k. 242-243).

Określone w art. 286 § 1 k.k. przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa, jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działania musi mieć wyobrażenie pożądanej przez niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa (vide: wyrok SA w Lublinie z 21.02.1997 r., sygn. II AKa 4/97, Biul. SA w L. 1997, Nr 3, s. 16). Pojęcie korzyści majątkowej, konkretyzującej cel działania sprawcy ( animus lucri faciendi) jest w wykładni prawa karnego rozumiane szeroko - jako aktualne (współczesne) i przyszłe rozporządzenie mieniem, osiągnięcie korzyści majątkowej w konkretnych okolicznościach, ogólne polepszenie sytuacji majątkowej. Korzyść majątkowa w rozumieniu tego przepisu jest niewątpliwie pojęciem szerszym niż przywłaszczenie, zagarnięcie mienia, stanowiące cel działania sprawcy ( animus rem sibi habendi). Dlatego też, dla realizacji znamienia „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”, sprawca nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot oszukańczych zabiegów, wystarczy, że zamierza osiągnąć korzyść majątkową wynikającą z niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę czy inny podmiot wprowadzone w błąd. Dodać przy tym należy, iż mianem korzyści majątkowej określa się nie tylko korzyść dla siebie (tj. sprawcy), ale i dla kogo innego (art. 115 § 4 k.k.).

Z kolei w art. 270 § 1 k.k. zdefiniowane jest przestępstwo tzw. fałszu materialnego dokumentu, które jest występkiem umyślnym. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku podrobienia lub przerobienia dokumentu jest użycie go za autentyczny, lub użycie takiego (czyli sfałszowanego) dokumentu jako autentycznego. Przedmiotem ochrony w tym przypadku jest publiczne zaufanie do dokumentów, do ich autentyczności i rzetelności, co stanowi podstawowy warunek pewności obrotu prawnego. Samo pojęcie dokumentu definiuje art. 115 § 14 k.k., a w zakresie tego typu czynu nie ma znaczenia, czy jest to dokument urzędowy, czy prywatny, jeżeli tylko jego treść stwierdza okoliczność mającą znaczenie prawne, krajowy, czy zagraniczny. Jest nim również umowa o charakterze cywilno-prawnym, np. umowa kupna-sprzedaży. Przez podrobienie dokumentu rozumie się sporządzenie przedmiotu, który ma imitować dokument autentyczny, może też dotyczyć spreparowania nie istniejących części autentycznego dokumentu, przez dopisanie treści, której dokument autentyczny nie zawiera. Z kolei przerobienie dokumentu polega na bezprawnym dokonaniu przekształceń w autentycznym dokumencie, przez co zostaje nadana mu inna treść lub znaczenie. W zakresie tego występku dla dokonania fałszerstwa i użycia sfałszowanego dokumentu nie jest istotne odniesienie korzyści majątkowej. W treści art. 270 § 2a k.k. jest określony typ uprzywilejowany tego przestępstwa ze względu na wypadek mniejszej wagi.

Odnosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy, to stwierdzić wypada, iż zebrany materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na to, iż M. O., dokonał oszustw na szkodę firm (...) S.A. z siedzibą w W. i S. (...) z siedzibą w W., podając się za kogoś innego (D. D.), i podrabiając jego podpisy na zawartych umowach. Obejmował on bowiem swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym), nie tylko to, że wprowadza w błąd inne osoby (pracowników tych firm) co do swojej tożsamości jako strony tych umów (pożyczki i najmu), ale również co do zamiaru wywiązania się z obu tych umów, w celu uzyskania dla siego pożyczki w kwocie 4.000 złotych i świadczenia najmu w kwocie 975,- złotych, których nie miał wcale zamiaru spłacić, ale także i to, że doprowadził w ten sposób oba te podmioty do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem w takiej wysokości – i jednocześnie chciał wypełnienia tych znamion. W odniesieniu do zawartej umowy pożyczki z firmą (...) S.A. niezbędne było wykorzystanie kumulatywnej kwalifikacji (art. 11 § 2 k.k.).

Zdaniem Sądu, czynów oskarżonego nie należało zakwalifikować jako wypadku mniejszej wagi przestępstw z art. 270 § 2a k.k., czy z art. 286 § 3 k.k., mimo stosunkowo nie wysokich rozmiarów szkody zwłaszcza w tym drugim przypadku, gdyż okoliczności podmiotowo-przedmiotowe obu tych czynów, świadczą o zorganizowanym i celowym jego działaniu, i wskazują, że popełnione czyny są na tyle niebezpieczne dla społeczeństwa oraz porządku prawnego, że należy stosować do ich sprawcy zwykłe zasady odpowiedzialności.

Zważywszy na to, iż te poszczególne oszustwa zostały popełnione przez oskarżonego przy wykorzystaniu takiej samej sposobności, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych czynów, Sąd zakwalifikował te jego czyny, opisane w punktach I i III jako ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., i z art. 286 § 1 k.k., zgodnie z dyspozycją art. 91 § 1 k.k..

W sprawie tej nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Jest on bowiem osobą dorosłą, świadomą swoich praw i obowiązków, w tym również w życiu społecznym. Był on przy tym karany za podobne występki, miał więc pełną świadomość ich bezprawności, jak i możność rozpoznania znaczenia tych czynów.

W świetle powyższych rozważań uznać należy, iż wyjaśnienia oskarżonego M. O. w tym zakresie, w którym są zgodne z ustaleniami faktycznymi polegają na prawdzie, a jego czyny wyczerpują znamiona: czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku – z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. , czyn opisany w punkcie II części wstępnej wyroku – z art. 270 § 1 k.k. , a czyn opisany w punkcie III części wstępnej wyroku – z art. 286 § 1 k.k. .

Jednocześnie Sąd zmienił opis przypisanego oskarżonemu czynu opisanego w punkcie III – doprecyzowując sposób oszukańczego działania polegający na wprowadzeniu w błąd co do tożsamości najemcy przez podanie danych personalnych D. D., stosownie do poczynionych ustaleń, wyżej wskazanych, nie wychodząc przy tym poza granice oskarżenia.

Przystępując do wymiaru kary Sąd potraktował jako okoliczności obciążające wobec oskarżonego: wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów przez niego popełnionych, jak i wysoki stopień jego winy w odniesieniu do wszystkich tych czynów. Wskazują na to przede wszystkim rozmiary przestępczej działalności oskarżonego, jak i motywacja jego działania, świadczące o tym, że był to jego sposób na życie, a nie incydentalne zdarzenia, co świadczy o wysokim stopniu jego demoralizacji. Dopuścił się on bowiem zamachu na sferę cudzej własności, działając umyślnie z zamiarem kierunkowym osiągnięcia korzyści majątkowej, okazując brak poszanowania dla pracy, wizerunku i dorobku innych osób.

Na niekorzyść oskarżonego działa też nagminność tego rodzaju zachowań, tzn. przestępstw przeciwko mieniu oraz przeciwko wiarygodności dokumentów, przejawiająca się w znacznej ilości podobnych spraw wpływających do tutejszego Sądu Rejonowego.

Istotną okolicznością obciążającą oskarżonego jest też jego uprzednia karalność. Był on już wcześniej dwukrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, i to oszustwa, ostatni raz w 2013 roku za 631 takich czynów (vide: informacja z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 5 września 2017 r. – k. 216-217v, wyrok Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 23.09.2009 r. sygn. akt II K 297/12 – k. 72-145), i mimo orzeczonej ówcześnie kary pozbawienia wolności z warunkowym zwieszeniem jej wykonania nie zaprzestał tego procederu, co świadczy o jawnym z jego strony lekceważącym podejściu do orzeczeń sądowych i nieskuteczności orzekanych wobec niego kar o charakterze nieizolacyjnym.

Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował zaś jego szczere przyznanie się do winy, wyrażoną skruchę i żal, jak i postawę w toku postępowania karnego, w tym niemal całościowe naprawienie szkody.

Mając te okoliczności na uwadze Sąd skazał oskarżonego M. O.: za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 286 § 1 k.k. - z mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia, a za czyn z art. 270 § 1 k.k. - z mocy art. 270 § 1 k.k. na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Jakkolwiek oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i taką też korzyść z tych przestępstw osiągnął, to przeciwko wymierzeniu mu kary grzywny obok kary pozbawienia wolności przemawia wzgląd na jego obecną sytuację życiową oraz wymiar nawiązki.

Natomiast stosując zasadę pełnej absorpcji kar, na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k., w miejsce orzeczonych z osobna kar pozbawienia wolności Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Niewątpliwie, czyny których dopuścił się oskarżony są poważnymi przestępstwami, wysoce społecznie szkodliwymi. Wysoki też jest stopień zawinienia M. O.. Nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary dla niego za te czyny i to, że nie po raz pierwszy dokonał on tego rodzaju występków, wcześniej był on przecież karany za tożsame przestępstwa, tj. za czyny z art. 286 § 1 k.k., jednak na kary nie izolacyjne. Z tego względu całkowicie niezasadne byłoby skorzystać wobec oskarżonego z dobrodziejstwa art. 37a k.k. w zakresie tych czynów, choć ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności nie przekracza 8 lat, i orzec karę łagodniejszego rodzaju (karę ograniczenia wolności, czy grzywny), gdyż sprzeciwia się temu wzgląd na liczne okoliczności obciążające, i brak należytej przeciwwagi po stronie okoliczności przemawiających na jego korzyść. Z tego samego powodu Sąd uznał, że nie zachodzą warunki do tego, aby spośród alternatywnych zagrożeń występku z art. 270 § 1 k.k. orzec zamiast kary pozbawienia wolności karę grzywny albo karę ograniczenia wolności, gdyż kary tego rodzaju nie spełniłyby celów kary.

Jedynie kara pozbawienia wolności będzie na tyle dolegliwą karą, aby spowodowała ona przemyślenie swojego postępowania przez oskarżonego.

Kolejno popełniane w ostatnich latach przez oskarżonego przestępstwa wskazują jakże dobitnie na instrumentalne podejście, i lekceważący stosunek do porządku prawnego. A to z kolei dowodzi wysokiego stopnia jego demoralizacji, i świadczy o braku pozytywnej prognozy kryminologicznej co do jego zachowania w przyszłości, aby uznać, iż kara łagodniejszego rodzaju (nie izolacyjna) wdrożyłaby go do praworządnego życia.

Jednakże mając na uwadze obecną postawę oskarżonego w toku postępowania i wskazane okoliczności świadczące na jego korzyść Sąd zdecydował się ukształtować wymiar kar jednostkowych, jak i kary łącznej, w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Dodać tu należy, iż M. O. był już uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności, zatem brak jest podstaw materialnoprawnych określonych w art. 69 § 1 k.k., które pozwałaby w realiach tej sprawy na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności.

Natomiast na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzeczono przepadek dowodów rzeczowych w postaci sfałszowanych dokumentów na dane D. D. , opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/110/17/P pod poz. 1-3 (k. 55 akt), jako przedmiotów pochodzących bezpośrednio z tego przestępstwa ( pkt 4 sentencji).

Stosownie do treści art. 46 § 2 k.k., zgodnie ze zgłoszonym żądaniem pełnomocnika pokrzywdzonego (k. 200-201), uznanym przez oskarżonego (vide: oświadczenie M. O. - k. 246) orzeczono nawiązkę w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz D. D. tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

Zdaniem Sądu, orzeczone kary, jednostkowe, jak i łączna, są współmierne do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, stopnia jego winy, i jako takie winny osiągnąć wobec niego cele represyjno-wychowawcze, wdrażając go do przestrzegania w przyszłości zasad porządku prawnego, jak też cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych . Ocena statusu majątkowego oskarżonego skłania do uznania, iż będzie on mógł pokryć koszty sądowe niniejszej sprawy w zakresie, w jakim został nimi obciążony, tj. w kwocie 230 (dwustu trzydziestu) złotych.

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku

Ryszard Błencki