Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód W. D. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) w W. kwoty 1.034,84 zł na którą składa się kwota 734,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lutego 2016 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za uszkodzenie samochodu (...) o numerze rej. (...) oraz kwota 300 zł tytułem poniesionych przez powoda wydatków związanych z wykonaniem kalkulacji kosztów naprawy oraz wyceny tego samochodu. Powód domagał się też zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał m.in., że szkoda powstała w dniu 23 stycznia 2016 r., kiedy to w wyniku wypadku uszkodzeniu uległ samochód (...) o numerze rej. (...). Sprawca wypadku poruszał się pojazdem, dla którego zawarto umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z (...) z siedzibą w W.. Szkoda została zgłoszona pozwanemu, który przyjął za nią odpowiedzialność (nr szkody: (...)). Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił wysokość należnego odszkodowania na kwotę 835,07 zł. Powód na podstawie umowy cesji praw do odszkodowania zawartej w dniu 18 kwietnia 2016 r. z M. M., nabył wszelkie prawa do odszkodowania, jakie mu przysługiwały z tytułu opisanej wyżej szkody. Kwota należnego odszkodowania została przez pozwanego zdecydowanie zaniżona. Z kalkulacji sporządzonej przez (...) wynika, że rzeczywisty koszt naprawy pojazdu kształtuje się na poziomie 1.569,91 zł. Różnica pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem, a rzeczywistym kosztem naprawy wynika z faktu, iż pozwany w swoich wyliczeniach zastosował nieuprawnione urealnienie na części zamienne oraz w kilku przypadkach zastosował zamienniki, a nie części oryginalne pochodzące od producenta pojazdu. Ponadto ograniczono ilość niezbędnych roboczogodzin, a także zastosowano zaniżoną stawkę za roboczogodzinę. Ponieważ pozwany wypłacił dotychczas 835,07 zł, do zapłaty pozostało 734,84 zł. Ponadto w celu

1

ustalenia rzeczywistego kosztu naprawy samochodu, powód zlecił wykonanie stosownej kalkulacji naprawy, której koszt wyniósł 300 zł netto.

W dniu 21 lipca 2016 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 2341/ wydano nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany (...) z siedzibą w W. zaskarżył w całości nakaz zapłaty, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany podniósł m.in. zarzut braku czynnej legitymacji procesowej po stronie powoda co do roszczenia wynikającego z faktury VAT nr (...) za sporządzenie kalkulacji naprawy, które w żadnym razie nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 23 stycznia 2016 r. Umowa przelewu została zawarta w dniu 18 kwietnia 2016 r., zaś ww. faktura została wystawiona w dniu 20 kwietnia 2016 r. na rzecz powoda, wobec czego należy uznać, że przelew wierzytelności nie obejmuje należności za ww. fakturę, bowiem w dacie przelewu poszkodowany nie doznał szkody majątkowej z tytułu tejże faktury. Nadto pozwany podniósł zarzut niewykazania wysokości oraz zakresu szkody, a z ostrożności zarzut znacznego i bezzasadnego zawyżenia szkody w pojeździe (...), nr rej. (...).

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zaskarżonym wyrokiem w punkcie I zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1034,84 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: a) 734,84 zł od dnia 23 lutego 2016 r. do dnia zapłaty; b) 300 zł od dnia 23 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. W punkcie II Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 550 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Orzeczenie to Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych oraz rozważaniach natury prawnej:

W dniu 23 stycznia 2016 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego został uszkodzony samochód marki (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanego M. M.. Właściciel pojazdu, którym kierował sprawca szkody był ubezpieczony u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej. W dniu 25 stycznia 2016 r. poszkodowany zgłosił szkodę pozwanej spółce. Samochód poszkodowanego przed zdarzeniem z dnia 23 stycznia 2016 r. nie miał innych kolizji.

2

Właściciel uszkodzonego pojazdu nie dokonał naprawy uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 23 stycznia 2016 r. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, pozwany uznał, że koszty naprawy wyniosą 835,07 zł i taką kwotę, na podstawie decyzji z dnia 19 lutego 2016 r. wypłacił poszkodowanemu. W dniu 18 kwietnia 2016 r. poszkodowany M. M. zbył swoją wierzytelność wobec pozwanego na rzecz powoda W. D.. Powód zlecił (...) sporządzenie prywatnej opinii dotyczącej ustalenia kosztów naprawy pojazdu. Według tejże opinii koszty naprawy pojazdu wynosiły 1.569,91 zł brutto. Za sporządzenie prywatnej opinii powód zapłacił 300 zł netto. Sąd ustalił, że koszt naprawy samochodu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyliczone na dzień powstania szkody w oparciu o części zamienne „oryginalne" wynoszą 1.644,94 zł brutto, natomiast w oparciu o części zamienne o „porównywalnej jakości" wynoszą 1.404,28 zł brutto. Średnie stawki za 1 roboczogodzinę dla nieautoryzowanych warsztatów blacharsko - lakierniczych w regionie B. wynosiła za prace mechaniczno - blacharskie - 100 zł, zaś za prace lakiernicze - 110 zł.

Sąd I instancji wskazał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Pozwany nie kwestionował faktu wystąpienia kolizji drogowej, na skutek której uszkodzony został samochód marki (...). Pozwany zarzucał, iż kalkulacja naprawy przedstawiona przez powoda jest zawyżona. Powód nabył od poszkodowanego jego roszczenie wobec pozwanego na podstawie umowy przelewu tej wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem powoda w prawa i obowiązki wierzyciela (art. 509 k.c). Spór w pierwszej kolejności dotyczył wysokości należnego powodowi odszkodowania. Powód żądał wypłaty odszkodowania według metody kosztorysowej, niezależnej od dokonania rzeczywistej naprawy. Według kosztorysu przedłożonego przez powoda, koszt naprawy pojazdu wynosił 1.569,91 zł. W ocenie pozwanego koszty naprawy pojazdu ustalone w tym kosztorysie są zawyżone. Przedstawiona przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego kalkulacja uwzględniała stawki na poziomie 60 zł/rbh oraz zamienniki w miejsce oryginalnych części zamiennych. Powołany w sprawie biegły sądowy dokonał wyceny kosztów naprawy w dwóch wariantach - przy użyciu części zamiennych oryginalnych oraz części zamiennych porównywalnej jakości, wykonanej według stawek roboczogodzin na rynku „ (...)". Biegły stwierdził, że średnie stawki roboczogodzin dla nieautoryzowanych warsztatów blacharsko -lakierniczych, na dzień powstania szkody wynosiły: 100 zł/rbh za prace mechaniczno -

3

blacharskie, 110 zł/rbg za prace lakiernicze. Wprawdzie strona pozwana wniosła zastrzeżenia do opinii biegłego, natomiast strona powodowa domagała się sporządzenia przez biegłego opinii uzupełniającej, jednakże, z przyczyn opisanych powyżej, Sąd nie uwzględnił przedmiotowych wniosków stron, uznając, że opinia biegłego w dostatecznym dla rozstrzygnięcia stopniu odpowiedziała na pytania postawione jej w tezie dowodowej. Sąd uznał, że nie zostały wykazane żadne okoliczności, które nakazywałyby ustalić koszt należnego odszkodowania przy uwzględnieniu cen części zamiennych porównywalnej jakości. Z tego względu Sąd uznał, iż koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosły 1.569,91 złotych, a różnica pomiędzy odszkodowaniem wypłaconym przez pozwanego, a uzasadnionymi technologicznie kosztami pojazdu wyniosła 734,84 zł (1.569,91 zł - 835,07 zł). Sąd uznał również za uzasadnione zrekompensowanie powodowi kosztów związanych ze sporządzeniem prywatnej opinii, która służyła zweryfikowaniu stanowiska ubezpieczyciela i prawidłowości dokonanych przez niego wyliczeń.

Sąd Rejonowy wobec tego w punkcie I wyroku na podstawie art. 822 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.034,84 zł. Orzeczenie w części dotyczącej zasądzenia odsetek, Sąd wydał na podstawie art. 481 k.c, orzekając zgodnie z żądaniem powoda. O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c

Apelację od zaskarżonego wyroku wniósł pozwany w części co do punktu I - co do kwoty 300 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie punktu II w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach i zarzucił:

- naruszenie art. 233 § 1 kpc polegające na braku wszechstronnego rozpatrzenia
materiału dowodowego i wyciągnięcie wniosków sprzecznych z logiką oraz zasadami
doświadczenia życiowego, w szczególności przez nieuzasadnione obciążenie
pozwanego kosztem sporządzenia ekspertyzy prywatnej na wyłączne zlecenie
cesjonariusza, w sytuacji, gdy powód prowadzi indywidualną działalność gospodarczą
związaną z szacowaniem poniesionych strat, co wynika z CEiDG, a także pełni funkcje
prezesa zarządu i udziałowca w (...) wykonującej
ekspertyzę - zatem posiada wiedzę, kwalifikacje i doświadczenie zawodowe,
umożliwiające mu samodzielne oszacowanie poniesionych strat,

-naruszenie art. 361 § 1 kc poprzez błędną uznanie, iż zakres odpowiedzialności

4

odszkodowawczej ubezpieczyciela obejmuje negatywne majątkowe następstwa w majątku cesjonariusza, które nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym,

- naruszenie art. 509 kc przez błędne uznanie, iż powód skutecznie nabył od
poszkodowanego wierzytelność w postaci prawa do żądania kosztu ekspertyzy
prywatnej, a w konsekwencji wadliwe przyjęcie, iż powód posiada w tym zakresie
czynną legitymację procesową, skoro umowa sprzedaży wierzytelności została zawarta
w dniu 18 kwietnia 2016 r., zaś faktura VAT nr (...) została wystawiona w
dniu 20.04.2016 r. na rzecz cesjonariusza, wobec czego należy uznać, iż sprzedaż
wierzytelności nie obejmuje należności za fakturę ww. bowiem w dacie sprzedaży
wierzytelności poszkodowany nie doznał szkody majątkowej z tytułu kosztu
wskazanego w tej fakturze,

- naruszenie art.6 kc przez błędne przyjęcie, iż powód sprostał obowiązkowi wykazania
zasadności roszczenia pozwu, w szczególności w kontekście zasadności ponoszenia
kosztu sporządzenia ponownej prywatnej ekspertyzy.

Wskazując na powyższe wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w wyżej opisanym zakresie oraz orzeczenie co do istoty
sprawy przez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz o zasądzenie od powoda
na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm w zakresie odpowiadającym
zaskarżonej części oraz o zasądzenie kosztów postępowania za instancję odwoławczą
według norm, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z uwzględnieniem kosztów
zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Uzasadnienie apelacji zawiera rozwinięcie sformułowanych zarzutów. Odniesiono się m.in. do zapisów zawartych na stronie internetowej dotyczącej działalności oraz podniesiono, że powód wygenerował jak najwyższe koszty a następnie podjął działania prowadzące do obciążenia nimi ubezpieczyciela. Zlecenie ekspertyzy nie było niezbędne dla uzyskania przez powoda wiedzy co do prawidłowości przeprowadzonego przez pozwanego postępowania likwidacyjnego i możliwości uzyskania dalszego odszkodowania od ubezpieczyciela sprawcy.

Powód w złożonej odpowiedzi na apelację wniósł ojej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie wniósł o dopuszczenie dowodów z określonych dokumentów (punkt 3 odpowiedzi na apelację).

5

W uzasadnieniu powód podniósł m.in., że z cesji jednoznacznie wynika, że poszkodowany przelał na powoda wszelkie swoje prawa do odszkodowania przysługujące mu od pozwanego w związku z zaistniałą szkodą. W adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałą szkodą pozostają koszty sporządzenia prywatnej opinii w sytuacji gdy odszkodowanie wyliczone przez pozwanego jest zaniżone. Nie budzi wątpliwości, iż przelew wierzytelności przyszłej jest możliwy. Strona powodowa nie posiada specjalistycznej wiedzy umożliwiającej jej profesjonalną wycenę wysokości szkody. Wykonanie kosztorysu naprawy wymaga dostępu do określonych programów eksperckich z potrzebą wykupienia licencji, zatrudnienia osób z odpowiednią wiedzą i poświęcenia czasu, a powód nie dysponuje żadnym ze wskazanych powyżej elementów. W tym zakresie ciężar wykazania spoczywał na pozwanym , czemu nie sprostał. Prowadzenie przez powoda działalności o danym profilu nie oznacza, że powód musi wykonywać wszystkie czynności związane z prowadzoną działalnością we własnym zakresie. Powód nigdy nie posiadał licencji do obsługiwania specjalistycznych programów eksperckich i zawsze zlecał tę usługę wykwalifikowanym rzeczoznawcom . Pozwany nie wyliczył prawidłowo wysokości odszkodowania i zaszła konieczność dochodzenia sądowego należności a powód zobowiązany jest do precyzyjnego określenia swego żądania. Powód wskazał też na konsekwencje określonych uregulowań w zakresie CEiDG- sklasyfikowanie osób zajmujących się szacowaniem roszczeń ubezpieczeniowych, jak i ich dochodzeniem w tej samej podklasie. Ponieważ powód zajmuje się dochodzeniem roszczeń ubezpieczeniowych tak została jego działalność sklasyfikowania jednak zajmuje się wyłącznie dochodzeniem roszczeń. Powód nie dysponuje wiedzą, wykształceniem, kwalifikacjami ani systemem eksperckim umożliwiającym mu samodzielne wykonywanie ekspertyzy. Okoliczność zaś zlecenia ekspertyzy spółce , w której powód jest jednym z wspólników i jedynym członkiem zarządu nie ma znaczenia skoro jest to odrębny od powoda podmiot prawa. Sąd Okręgowy zważył i ustalił, że:

Apelacją pozwanej wyrok został zaskarżony w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach ekspertyzy prywatnej.

Sąd II instancji dopuścił dowód z dokumentów wymienionych w punkcie trzecim odpowiedzi na apelację uzupełniając materiał dowodowy zebrany przed Sądem I instancji. W świetle niezakwestionowanej treści tych dokumentów w postaci umowy najmu oprogramowania i baz danych, zaświadczenia prokurenta samoistnego

6

(...) w S. (k. 132-134 oraz 135 akt) oraz umów o pracę (k.136-149 akt) należy dokonać dodatkowo ustalenia w zakresie stanu faktycznego, iż w dniu 4 lutego 2016 r. (...) w S. zawarł z (...) w P. umowę najmu oprogramowania komputerowego i baz danych a wskazana spółka (...) zatrudnia w oparciu o umowę o pracę ośmiu rzeczoznawców a jednym z nichjest P. K., który wystawił fakturę VAT FV (...) z dnia 20.05.2016 r. na kwotę 300 zł netto za kalkulację naprawy pojazdu (...) nr rej. (...) (k. 11 akt). Natomiast dokument w postaci wydruku z rachunku bankowego powoda (k.150) potwierdza płatność w dniu 14 czerwca 2016 r. należności m.in. z wskazanej faktury, co koresponduje z tym dokumentem jednoznacznie potwierdzając ustalenie Sądu I instancji o zapłacie kwoty 300 zł tytułem należności za sporządzoną kalkulację załączoną do akt sprawy.

Apelacja pozwanego, co do zasady, podlega oddaleniu jako niezasadna.

Zarzuty apelacji opierają się przede wszystkim na twierdzeniu, iż Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że na pozwanym nie ciąży obowiązek zwrotu powodowi kosztów związanych ze sporządzoną w sprawie opinią rzeczoznawcy.

Na wstępie należy wskazać, iż Sąd Odwoławczy w przedmiotowej sprawie podziela stanowisko Sądu Okręgowego w Bydgoszczy wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 17.11.2015 r.( w sprawie o sygn. akt VIII Ga 192/15), gdzie rozstrzygnięcie zostało wydane w analogicznej sprawie. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji zasadnie przyjął, iż koszt wykonania prywatnej ekspertyzy, w której ustalono wysokość naprawy uszkodzonego pojazdu, należało wliczyć do zasądzonego powodowi odszkodowania. Ad casum-na tle stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, zgodzić należy się bowiem z istnieniem adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem - kolizją drogową, a szkodą w postaci, nie tylko wydatków związanych z naprawą uszkodzonego pojazdu, ale i kosztów prywatnej ekspertyzy rzeczoznawcy zleconej przez powoda. W sytuacji, gdy zakład ubezpieczeń zaprzecza swojemu obowiązkowi wypłaty pełnej wysokości odszkodowania, podważając jego zasadę, strona poszkodowana niejako zmuszona zostaje do poparcia swoich roszczeń oceną tych roszczeń przez rzeczoznawcę. Zdaniem Sądu Okręgowego, w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy koniecznym było więc przed wystąpieniem z powództwem zwrócenie się do osoby posiadającej wiedzę fachową o wydanie

7

odpowiedniej ekspertyzy, w oparciu o którą powód był w stanie określić wysokość wierzytelności, a w konsekwencji oznaczyć wysokość żądania pozwu. Koszt przedmiotowej ekspertyzy stanowi obecnie stratę w majątku powoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy polegającym na spowodowaniu kolizji drogowej i odmowie zakładu ubezpieczeń wypłacenia pełnej wysokości odszkodowania poszkodowanemu (por. zasadnie glosa E. Tomaszewskiej do uchwały SN z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04). Koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy, w której na żądanie powoda ustalono koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, uznać należało zatem za ekonomicznie uzasadniony wydatek poniesiony w celu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Odszkodowanie z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody za szkody spowodowane ruchem pojazdu mechanicznego powinno tym samym obejmować także i ten wydatek poniesiony przez powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego wydatek poniesiony przez powoda, należało uznać za celowy i wystarczająco uzasadniony tak dla poszkodowanego, jak i dla powoda, który wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki zbywców wierzytelności, co wynikało z rodzaju zawartej przez poszkodowanego z powodem umowy - przelewu wierzytelności uregulowanej w art. 509 i nast. k.c. W tym miejscu należy wskazać dodatkowo, iż § 2 umowy przelewu wprost o tym przesądza - cedent przelewa na rzecz cesjonariusza wszelkie prawa do odszkodowania jakie przysługują mu (...). Sformułowany przez pozwanego zarzut w tym zakresie nie podlega wobec tego uwzględnieniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego ponadto jako słuszne należy przyjąć stanowisko Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 28 listopada 2006 r., IV CSK 224/06, że; „Z braku odmiennego zastrzeżenia stron, na podstawie art. 509 § 2 k.c, oprócz wyraźnie wymienionego roszczenia o odsetki, przechodzą z cedenta na cesjonariusza np. roszczenie o zaległe odsetki, roszczenie o odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania, roszczenie o zapłatę kar umownych, roszczenie o uzyskanie surogatów przedmiotu świadczenia (art. 477 § 2 k.c), roszczenie o udzielenie przez dłużnika informacji o przedmiocie świadczenia (art. 546 i art. 354 § 1 k.c), uprawnienie wierzyciela do wyboru świadczenia w zobowiązaniu przemiennym, uprawnienie wierzyciela do wezwania dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.) lub możność zaskarżenia czynności zdziałanych z pokrzywdzeniem wierzyciela, roszczenie z tytułu poręczenia i inne." Przelew wierzytelności powoduje zatem nie tylko sukcesję samej wierzytelności,

8

lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela. Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 232/06).

Nie podlegał uwzględnieniu zarzut apelacyjny, w którym pozwany wywodził, iż powód jako profesjonalista, trudniący się zawodowo dochodzeniem roszczeń odszkodowawczych posiada specjalistyczną, niezbędną wiedzę dla oceny szkód komunikacyjnych i szacowania kosztów napraw pojazdów, a co za tym idzie nie było in casu jakiejkolwiek potrzeby zlecania zewnętrznej firmie dokonania kalkulacji naprawy pojazdu. W tym kontekście należy też wskazać, iż pozwany nie wykazał w sprawie wbrew regule art. 6 k.c, aby powód na datę zakupu wierzytelności był certyfikowanym rzeczoznawcą oraz miał dostęp do programów rozliczeniowych, mogących służyć do poprawnej oceny wypłaconego odszkodowania. Nie budzi wątpliwości bowiem, iż do dokonania kalkulacji jest niezbędna nie tylko specjalistyczna wiedza ale także dostęp do odpowiednich programów eksperckich do szacowania szkód. Powód zaprzeczył tym okolicznościom i wykazał, że rzeczoznawców zatrudnia podmiot, któremu zlecił wykonanie ekspertyzy, a spółka ta ponadto zawarła umowę w zakresie dostępu i korzystania z programu A.. Z samego rodzaju prowadzonej działalności nie można też wyciągnąć wniosku, iż podmiot prowadzący działalność o określonym profilu samodzielnie jest w stanie wykonać wszystkie czynności jej dotyczące, zwłaszcza wymagające odpowiedniego kierunkowego wykształcenia, doświadczenia i dostępu do specjalistycznych narzędzi. Powód jednocześnie powołał się na znaczny zakres prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, która pomimo rejestracji w określony sposób w CEiDG dotyczy przede wszystkim dochodzenia roszczeń a nie ich szacowania - w tym zakresie powód korzysta z usług podmiotów zewnętrznych. W tym miejscu należy też podnieść, iż nie wymaga szerszego uzasadnienia dopuszczalność zlecenia takiej usługi przez powoda podmiotowi ( spółce) w który jest wspólnikiem i pełni funkcje członka zarządu, gdyż jest to odrębny (od powoda prowadzącego działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod firmą (...)) podmiot prawa. Niewątpliwie też ,iż hipotetyczne sporządzenie ekspertyzy przez powoda samodzielnie wymagałoby poświęcenia temu odpowiedniego

9

czasu, sił i środków, co w konsekwencji sprawiałoby, iż w tym czasie powód nie mógłby wykonywać innych czynności i osiągać dochodów z tego tytułu. Oczywiście nie bez znaczenia jest, że na podstawie ekspertyzy rzeczoznawcy okazało się, iż są podstawy do zakwestionowania jako zaniżonego przyznanego przez pozwanego odszkodowania. Na powodzie ciążył jednocześnie obowiązek precyzyjnego określenia swego żądania. W realiach sprawy istniała potrzeba o charakterze obiektywnym oraz było celowe skorzystanie z pomocy rzeczoznawcy. W świetle powyższych okoliczności żaden z zarzutów apelacyjnych nie był zasadny i nie mógł prowadzić do zmiany orzeczenia Sadu I instancji poprzez oddalenie powództwa w zakresie żądania zasądzenia kwoty 300 zł.

Jednocześnie Sąd drugiej instancji rozpoznając sprawę w granicach apelacji, zgodnie art. 378 § 1 kpc ( zaskarżenie wyroku także co do odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 300 zł ), ocenił jako zasadną apelację w zakresie zasądzonych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 300 zł od dnia 23 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I ( art.822§l kc w zw. z art.481 kc) . Powód domagał się bowiem zasądzenia kwoty 1034,84 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie tylko od kwoty 734, 84 zł. Sąd zasądzając odsetki także od kwoty 300 zł orzekł ponad żądanie (wbrew regulacji z art.321§l kpc).

W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy na podstawie art. 386 kpc orzekł jak w punkcie 1 formuły sentencji wyroku.

Apelacja w pozostałym zakresie jako bezzasadna podlegała oddaleniu (art.385 kpc).

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. obciążając nimi pozwanego mając na uwadze, iż co do zasady apelacja podlegała oddaleniu. Stosownie do §10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. za czynności adwokackie wysokość kosztów - wynagrodzenie pełnomocnika procesowego strony powodowej - ustalono na kwotę 120 zł.

Jacek Wojtycki Artur Fornal Elżbieta Kala

10