Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Ewelina Wolny

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Olsztyn Południe w Olsztynie Agnieszki Taleckiej

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 09 kwietnia 2018 r.

sprawy M. K.

syna C. i M. z domu C., ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 września 2017 roku w miejscowości D., gmina R., woj. (...), prowadził pojazd mechaniczny marki F. (...) o nr rej. (...) wbrew decyzji Prezydenta Miasta S. W.z dnia 17.03.2017 roku o nr (...)o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi,. Dla których wymagana jest kat. B,

tj. o czyn z art. 180a kk

I.  oskarżonego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 180a kk skazuje go na karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny z ustaleniem stawki dziennej na 20 (dwadzieścia) zł,

II.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat,

III.  na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w całości i opłatę w kwocie 400 (czterysta) zł.

UZASADNIENIE

W dniu 01 września 2017r. oskarżony M. K. wraz z żoną D. G. i dwojgiem małoletnich wracał po okresie pobytu na M. do miejsca zamieszkania w W.. Po postoju w restauracji (...) w R. kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), żona i dzieci zajmowali miejsca z tyłu. W miejscowości D., gmina R. oskarżony przekroczył dopuszczalną administracyjnie prędkość i został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariusza Policji K. T.. W trakcie legitymowania M. K. przyznał, że nie posiada uprawnień do kierowania w związku z uprzednim zatrzymaniem prawa jazdy. Dalszy odcinek trasy do W. został pokonany przez prowadzącą przedmiotowy pojazd D. G..

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. K. na k. 16v i k. 56 – 56v, zeznania świadków: D. G. na k. 36 i k. 56v, K. T. na k. 24v i k. 57)

Decyzją z dnia 17 marca 2017r. w sprawie (...)Prezydent Miasta S. W.orzekł o cofnięciu M. K. uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B w związku z zaniechaniem przystąpienia do egzaminu sprawdzającego kwalifikacje w zakresie posiadanych uprawnień, wymaganego po przekroczeniu dopuszczalnego limitu punktów karnych. Decyzja została doręczona oskarżonemu 23 marca 2017r.

(dowód: odpis decyzji na k. 9, potwierdzenie odbioru na k. 10).

Oskarżony był uprzednio trzykrotnie karany, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 03 września 2013r. w sprawie III K 746/14 za czyn z art. 178a § 1 kk na karę 100 stawek dziennych grzywny po 30 zł i zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, wykonany z dniem 11 stycznia 2016r., a także wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 10 czerwca 2015r. w sprawie XI K 130/15/P za czyn z art. 244 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat tytułem próby.

(dowód: informacja z Krajowego Rejestru Karnego na k. 22, odpisy wyroków na k. 39 – 39v i k. 41 – 41v).

Oskarżony M. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż od wyjazdu z miejscowości P. samochodem kierowała jego żona D., gdyż był świadomy braku uprawnień do prowadzenia pojazdów, decyzję o zajęciu miejsca za kierownicą i kontynuowaniu drogi do W. podjął po postoju w pobliżu zajazdu (...) w R., z uwagi na płacz młodszego dziecka i konieczność uspokajania go przez żonę, siedzącą z tyłu. Potwierdził, iż został zatrzymany do kontroli drogowej w związku z przekroczeniem prędkości, zaznaczył także, że prawo jazdy jest mu bardzo potrzebne jako jedynemu żywicielowi rodziny, uzyskał już numer do ponownego zdania egzaminu kontrolnego (vide wyjaśnienia oskarżonego na k. 16v).

Powyższe wyjaśnienia oskarżony podtrzymał na rozprawie głównej, nadmieniając, iż jego małżonka nie była świadoma faktu, że nie odzyskał on uprawnień do kierowania pojazdami, gdyż wprowadzał ją w tym zakresie w błąd. Podał, że zbiera się, aby przystąpić do egzaminu, nauczy się i go zda, dodał, że w międzyczasie nie kierował samochodem, zdarzało mu się to sporadycznie (vide wyjaśnienia oskarżonego na k. 56 – 57).

Sąd zważył, co następuje:

Powyższe wyjaśnienia M. K., nie kwestionującego własnego sprawstwa, zasługują na podzielenie, znajdują one bowiem odzwierciedlenie w relacji jego żony D. G. (vide k. 36 i k. 56v) i funkcjonariusza Policji K. T. (vide k. 24v i k. 57), a także w treści decyzji administracyjnej o cofnięciu oskarżonemu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B (vide k. 9).

W świetle powyższych dowodów nie ulega wątpliwości, iż oskarżony kierował samochodem osobowym na drodze krajowej wbrew wydanej niespełna sześć miesięcy wcześniej decyzji administracyjnej pozbawiającej go uprawnień do prowadzenia pojazdów kategorii B, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa z art. 180a kk.

M. K. działał umyślnie, mając świadomość pozbawienia go uprawnień do kierowania pojazdami i podejmując się jazdy do oddalonego o ponad 100 km miejsca zamieszkania, przy czym konieczność uspokajania płaczącego dziecka przez jego matkę, uprzednio prowadzącą samochód, nie może być potraktowana jako okoliczność usprawiedliwiająca działanie oskarżonego. Stopień jego winy uznać tym samym należy za wyższy niż nieznaczny.

Analogicznie potraktowano stopień społecznej szkodliwości przypisanego M. K. występku. Na jego niekorzyść przemawia nade wszystko rażąco lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego i zapadających orzeczeń, przejawiający się w notorycznym naruszaniu przepisów normujących zachowanie kierujących pojazdami mechanicznymi. Oskarżony bowiem, pomimo uprzedniego dwukrotnego skazania za przestępstwa umyślne, z art. 178a § 1 kk i art. 244 kk, po upływie niespełna dwóch miesięcy od zakończenia okresu próby w sprawie XI K 130/15/P, po dopuszczeniu się wykroczeń drogowych w ilości skutkującej skierowaniem na egzamin sprawdzający, nie przystąpił do tegoż egzaminu, wprowadził w błąd żonę co do faktu pozytywnego wyniku wspomnianej weryfikacji jego kompetencji jako kierującego, zlekceważył orzeczenie o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami i podejmując prowadzenie samochodem z R. do W. dopuścił się kolejnego wykroczenia, polegającego na przekroczeniu administracyjnie dozwolonej prędkości. Nie bez znaczenia pozostaje także podana przez żonę oskarżonego okoliczność, iż wymieniony chciał zdążyć na mecz (vide k. 56v), co zdaje się tłumaczyć decyzję o dalszej jeździe w sytuacji, gdy zachowanie młodszego dziecka wymagało bezpośredniej interwencji rodzica. Tłumaczenie oskarżonego, iż zbierał się od dłuższego czasu, aby zdać egzamin kontrolny, ale tym razem nauczy się i zda (vide k. 56v – 57) jest w ocenie Sądu naiwne i infantylne w odniesieniu do dojrzałego, czterdziestodwuletniego mężczyzny, ojca rodziny i długoletniego kierowcy.

Nie kwestionując przyznania się oskarżonego do winy, nie sposób nie zauważyć, iż fakt popełnienia zarzucanego mu występku został ujawniony w trakcie kontroli drogowej przeprowadzanej przez funkcjonariuszy Policji.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, wymierzoną M. K. karę grzywny uznać należy za adekwatną do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Jakkolwiek realnie dolegliwa, stanowi najłagodniejszą spośród alternatywnie przewidzianych sankcji karnych za popełnione przez niego przestępstwo, zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2, nie przekracza także możliwości finansowych oskarżonego, prowadzącego własną działalność gospodarczą. Jest zarazem, w ocenie Sądu, spełnić zarówno zadania w zakresie prewencji indywidualnej, unaoczniając oskarżonemu nieopłacalność podobnych zachowań w przyszłości, jak i kształtować społeczną świadomość prawną, przeciwdziałając poczuciu bezkarności sprawców notorycznie łamiących przepisy przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym.

Orzekając obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, zgodnie z dyspozycją art. 42 §1a pkt 1 kk, na okres nieznacznie przewyższający minimalny, wynoszący 1 rok, znacznie poniżej górnej, dziesięcioletniej granicy, uwzględniono niepoprawność oskarżonego, nie dającego rękojmi odpowiedzialnego zachowania jako kierującego, co skutkuje w ocenie Sądu potrzebą wyeliminowania go na wskazany czas z ruchu drogowego.

W konsekwencji wydania wyroku skazującego, obciążono oskarżonego kosztami postępowania i opłatą, na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.