Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Karolina Szczęsna, Paulina Adamska

przy udziale oskarżyciela publicznego M. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 24 listopada 2017 roku, 23 stycznia 2018 roku w W.

sprawy przeciwko P. M.

synowi Z. i A.

urodzonemu (...) w H.

obwinionemu o to, że:

1.  w dniu 26 września 2016 r. ok. 18:30 w W. na drodze publicznej – ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 3 ust. 1 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr. rej. (...), nie zachował ostrożności oraz odległości od samochodu marki C. o nr. rej. (...), będącego z jego prawej strony, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, uszkadzając go, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 roku, poz. 1137, z późn. zm.),

2.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym, określonym w art. 44 ust. 1 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem R. o nr. rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.),

I.  obwinionego P. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 1621/17

UZASADNIENIE

P. M. został obwiniony o to, że:

1.  w dniu 26 września 2016 roku około godziny 18:30 w W. na drodze publicznej – ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 3 ust. 1 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr. rej. (...), nie zachował ostrożności oraz odległości od samochodu marki C. o nr. rej. (...), będącego z jego prawej strony, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, uszkadzając go, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym,

2.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym, określonym w art. 44 ust. 1 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem R. o nr. rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 września 2016 roku około godziny 18:30 w W. na ulicy (...) kierowała pojazdem marki C. o nr. rej. (...). Jechała wraz z pasażerem M. U.. Poruszali się skrajnym prawym pasem ruchu w kierunku Centrum Handlowego (...). W tym miejscu występują trzy pasy ruchu do jazdy na wprost i prawy skrajny pas do ruchu przeznaczony do skrętu w prawo. Natężenie ruchu było znaczne. W momencie dojeżdżania do skrętu w prawo w ulicę P. O. pokrzywdzeni poczuli uderzenie w tył ich samochodu. W tym samym czasie obok ich pojazdu przejechał poruszający się sąsiednim lewym pasem ruchu na wprost pojazd marki R. o nr. rej. (...), kierowany przez P. M.. M. U., widząc ten przejeżdżający samochód, spisał jego numer rejestracyjny.

Brak jest korelacji geometrycznej pomiędzy uszkodzeniami obu wyżej wskazanych pojazdów, która byłaby następstwem uderzenia przez pojazd obwinionego w pojazd pokrzywdzonych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  wyjaśnienia obwinionego (k. 26, 123),

2.  częściowo zeznania świadka M. A. (k. 5-6, 123),

3.  częściowo zeznania świadka M. U. (k. 19, 124),

4.  plan z ZDM (k. 112-115),

5.  zdjęcia (k. 119-121),

6.  opinię biegłego (k. 133-163).

Obwiniony P. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie wykluczył, że w dniu i czasie, w którym miało dojść do zdarzenia objętego zarzutami, mógł się znajdować w miejscu jego wystąpienia. Zanegował jednak swoje uczestnictwo w przedmiotowej kolizji drogowej.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania obwinionemu popełnienia zarzucanych mu czynów.

Na wstępie wskazać należy, iż w toku przewodu sądowego wyłoniły się dwie różne wersje przedmiotowego zdarzenia. Pokrzywdzeni M. A. i M. U. twierdzili, że gdy poruszali się prawym pasem ruchu ulicy (...), przeznaczonym do skrętu w prawo w ulicę P. O., kierujący pojazdem marki R. o nr rej. (...) podczas manewru wyprzedzania najechał na część tylną lewego boku ich samochodu C..

Obwiniony natomiast zaprzeczył swojemu uczestnictwu w przedmiotowej kolizji drogowej.

W ocenie Sądu wersja obwinionego jest wiarygodna. Wyjaśnienia obwinionego, który zaprzeczał, aby brał udział w przedmiotowym zdarzeniu są od początku konsekwentne. Są nadto jasne, logiczne, zgodne z doświadczeniem życiowym. Przede wszystkim znalazły jednak potwierdzenie we wnioskach opinii biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych, którą w toku postępowania uzyskał Sąd.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych M. A. oraz M. U. odnośnie tego, że zajmowali prawy pas ruchu ulicy (...), przeznaczony do skrętu w prawo. Sąd nie wykluczył, że do szkody w pojeździe pokrzywdzonych w tym miejscu doszło, w sposób w jaki to opisali. Nie obdarzył natomiast walorem wiarygodności ich zeznań dotyczących przebiegu samego zdarzenia, gdy twierdzili, że sprawcą kolizji jest kierowca przedmiotowego samochodu R., gdyż nie znajdują one potwierdzenia w opinii biegłego oraz w wyjaśnieniach obwinionego. Świadkowie nie widzieli samego momentu uderzenia pojazdu obwinionego w ich samochód. Ich zeznania opierają się na wnioskowaniu z faktu, że obok w tym czasie przejechał tenże samochód R.. Przeprowadzone w toku przewodu sądowego postępowanie dowodowe wykazało jednak, że samochód obwinionego nie mógł uczestniczyć w przedmiotowej kolizji drogowej, którą opisali pokrzywdzeni.

Sąd uznał za wiarygodne wnioski opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych A. A. (2), z której wynika, że uszkodzenia obu pojazdów (obwinionego i pokrzywdzonych) wzajemnie ze sobą nie korelują, a tym samym, że prawdopodobna jest wersja zdarzenia prezentowana przez obwinionego - że do kontaktu między pojazdami nie doszło. Opinia została wydana na podstawie materiałów znajdujących się w aktach sprawy. Została ona sporządzona przez biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie - osobę kompetentną i całkowicie obcą dla stron oraz niezainteresowaną w rozstrzygnięciu sprawy. W ocenie Sądu opinia została sporządzona w sposób jasny i precyzyjny. Pozbawiona jest sprzeczności wewnętrznych, a wnioski z niej płynące – oparte na fachowej wiedzy i doświadczeniu oraz wzajemnie ze sobą korespondujące w zakresie istotnym z punktu widzenia odpowiedzialności obwinionego – uznać należy za logiczne. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby opinię tę kwestionować.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności ujawnione protokoły i dokumenty zgromadzone w aktach sprawy - nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wykroczenie z art. 97 kw polega na wykroczeniu przeciwko innym niż wcześniej wskazane w Kodeksie wykroczeń przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Artykuł 44 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym stanowi, że kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany: 1) zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego; 2) przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku; 3) niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego; 4) podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.

W ocenie Sądu analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej, nie pozwala na ustalenie, że obwiniony brał udział w przedmiotowej kolizji i tym samym, by uznać go za winnego obu zarzucanych mu czynów. Sąd uznał, że obwiniony nie popełnił opisanego w punkcie 1 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Konsekwencją powyższego jest oczywiście brak możliwości przypisania obwinionemu sprawstwa w zakresie zarzutu z punktu 2 wniosku o ukaranie.

Dlatego Sąd uniewinnił obwinionego P. M. od popełniania zarzucanych mu czynów.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 kpw.