Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 stycznia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Struzik (spr.)

Sędziowie: SA Robert Jurga

SA Józef Wąsik

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2018 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku E. R.

przy uczestnictwie Miejskiego Przedsiębiorstwa (...)S.A. w K.

o zabezpieczenie przez udzielenie informacji

na skutek zażalenia wnioskodawczyni na pkt II postanowienia Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt IX GCo 125/17

postanawia:

1.  oddalić zażalenie,

2.  zasądzić od wnioskodawczyni E. R. na rzecz uczestnika Miejskiego Przedsiębiorstwa (...)S.A. w K. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

SSA Robert Jurga SSA Andrzej Struzik SSA Józef Wąsik

Sygn. akt I AGz 12/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w pkt I umorzył postępowanie, a w pkt II zasądził od uprawnionej E. R. na rzecz obowiązanego Miejskiego Przedsiębiorstwa (...)S.A. w K. kwotę 1.697 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że uprawniona złożyła wniosek o zabezpieczenie powództwa przez udzielenie informacji w związku z naruszeniem prawa ochronnego na znak towarowy „(...)”. Po wyznaczeniu rozprawy i wysłaniu odpisu wniosku obowiązanemu, uprawniona cofnęła wniosek, wnosząc o umorzenie postępowania. Przed doręczeniem zawiadomienia o cofnięciu, obowiązany złożył odpowiedź na wniosek, zgodnie z wezwaniem przewodniczącego.

Sąd Okręgowy powołał się na art. 203 § 1 k.p.c. odpowiednio stosowany w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 286 ¹ ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, zgodnie z art. 13 § 2 k.p.c. Zaznaczył, że w niniejszej sprawie uprawniona cofnęła wniosek w całości dlatego postępowanie umorzył na mocy art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Sąd Okręgowy w pkt II postanowienia zasądził na rzecz obowiązanego koszty procesu w kwocie 1.697 zł mając na uwadze, że obowiązana złożyła wniosek o przyznanie tych kosztów w przepisanym dwutygodniowym terminie (art. 203 § 3 k.p.c.), a w odniesieniu do odpowiedzialności z tytułu kosztów procesu cofnięcie pozwu traktowane jest co do zasady jako przegranie sprawy, poza przypadkami gdy było wywołane zaspokojeniem roszczenia powoda (wnioskodawcy) w toku procesu. Sąd I instancji miał na uwadze, że cofnięcie nastąpiło po doręczeniu odpisu wniosku stronie obowiązanej, która ustanowiła pełnomocnika procesowego i przed doręczeniem zawiadomienia o cofnięciu została złożona – na wezwanie przewodniczącego – obszerna odpowiedź na wniosek. Podstawą prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania był art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., a na wysokość kosztów złożyły się koszty zastępstwa procesowego zgodnie z § 8 pkt 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r. poz. 1800), powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa. Sąd I instancji jednocześnie podkreślił, że postępowanie z art. 286 ¹ ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej ma charakter autonomiczny, kończy się rozstrzygnięciem definitywnym co do udzielenia żądanych informacji, brak jest więc podstaw, by stosować stawki wynagrodzenia takie, jak w postępowaniu zabezpieczającym unormowanym w k.p.c. (czyli stawki z postępowania egzekucyjnego, zgodnie z § 20 ww. rozporządzenia), za czym przemawia również brzmienie art. 286 ¹ ust. 9 p.w.p. a contrario.

Zażalenie na powyższe orzeczenie wywiodła wnioskodawczyni zaskarżając je w zakresie pkt II i wniosła o jego zmianę w zaskarżonym zakresie poprzez zasądzenie od obowiązanego na rzecz uprawnionej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego powiększonych o opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Powyższemu postanowieniu zarzuciła naruszenie:

- przepisów prawa procesowego, tj. art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. poprzez ustalenie, że w niniejszym postępowaniu wnioskodawczynię należy uznać za stronę przegrywającą sprawę podczas gdy złożenie wniosku było celowe i konieczne do ochrony praw wnioskodawczyni na dzień jego złożenia, zaś cofnięcie wniosku nastąpiło z uwagi na następcze uzyskanie żądanych informacji będących przedmiotem wniosku, a tym samym osiągnięcie celu jakiemu służył złożony wniosek, co oznacza konieczność uznania obowiązanej za stronę przegrywającą w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c.,

- przepisów prawa procesowego, tj. art. 203 § 3 k.p.c. poprzez uznanie, że obowiązana skutecznie złożyła wniosek o zwrot kosztów postępowania, podczas gdy wniosek ten złożyła jeszcze przed doręczeniem jej odpisu pisma z oświadczeniem wnioskodawczyni, a więc przedwcześnie,

- błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że cofnięcie wniosku nastąpiło po doręczeniu odpisu wniosku stronie obowiązanej, która ustanowiła pełnomocnika procesowego i przed doręczeniem zawiadomienia została złożona odpowiedź na wniosek, podczas gdy cofnięcie wniosku nastąpiło przed doręczeniem odpisu wniosku stronie obowiązanej.

W odpowiedzi na zażalenie obowiązana wniosła o oddalenie zażalenia jako oczywiście bezzasadnego oraz zasądzenie na jej rzecz od wnioskodawczyni kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Zażalenie było bezzasadne.

Sąd Apelacyjny podziela argumentację zaprezentowaną przez obowiązanego w odpowiedzi na zażalenie, tym samym uznając zarzuty zażalenia za nietrafne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że obowiązana w ustawowym terminie złożyła wniosek o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Obowiązana odpis wniosku inicjującego postępowanie otrzymała w dniu 7 lipca 2017 r. (k. 85). W dniu 21 lipca 2017 r. wniosła do Sądu I instancji odpowiedź na wniosek (k. 365). Oświadczenie o cofnięciu wniosku zostało nadane w urzędzie pocztowym w dniu 5 lipca 2017 r. (k. 79), ale do Sądu Okręgowego wpłynęło dopiero w dniu 10 lipca 2017 r., wraz z jego odpisem (k. 78). Jego doręczenie obowiązanemu za pośrednictwem sądu nastąpiło w dniu 26 lipca 2017 r. (k. 83), czyli już po złożeniu odpowiedzi na wniosek. W dniu 1 sierpnia 2017 r. obowiązana złożyła wniosek o zasądzenie od wnioskodawczyni na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego (k. 369). Bezzasadny jest zatem zarzut skarżącej, że obowiązana złożyła wniosek o zwrot kosztów postępowania jeszcze przed powzięciem informacji o cofnięciu wniosku, gdyż – jak wskazano wyżej – informację o cofnięciu wniosku uzyskała w dniu 26 lipca 2017 r. (brak jakichkolwiek podstaw by przyjąć, że nastąpiło to w innym terminie), a wniosek o zasądzenia na jej rzecz kosztów złożyła w dniu 1 sierpnia 2017 r. Złożenie wniosku o zasądzenie kosztów na jej rzecz nastąpiło zatem w przepisanym dwutygodniowym terminie.

Wnioskodawczyni nie wykazała również, że cofnięcie wniosku nastąpiło z uwagi na dobrowolną realizację żądania, „zaspokojenie roszczenia”, tj. przedstawienia przez obowiązanego w związku z tym postępowaniem informacji, o które w nim wnosiła. Jak trafnie zauważa obowiązana, w oświadczeniu o cofnięciu wniosku przyczyna cofnięcia nie została wskazana, a dopiero została powołana w zażaleniu. W zażaleniu wnioskodawczyni podniosła, że w dniu 20 czerwca 2017 r. do rzecznika patentowego, który reprezentował ją w postępowaniu rejestracyjnym znaku towarowego „(...)”, wpłynęła informacja z Urzędu Patentowego RP, że w dniu 25 maja 2017 r. obowiązana złożyła wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na ww. znak towarowy. Jednocześnie rzecznikowi został przesłany odpis wniosku wraz z 18 załącznikami, które wymieniła. Według wnioskodawczyni obowiązana dostarczyła jej w ten sposób wszystkie dokumenty wymienione w żądaniu wniosku. W odpowiedzi na zażalenie obowiązana potwierdziła, że wnioskodawczyni E. R. otrzymała wraz z odpisem wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy w związku z toczącym się postępowaniem przed Urzędem Patentowym RP, sygn. akt Sp. 130.2017 załączone do niego dokumenty. Otrzymała je jednak nie na skutek dobrowolnego spełnienia świadczenia w związku z niniejsza sprawą, ale na skutek toczącego się oddzielnie i wcześniej zainicjowanego postępowania administracyjnego oraz obowiązku prawnego wynikającego z art. 255 ^{( 1)} ust. 4 pkt 2 prawa własności przemysłowej, a ciążącego na niej w postaci obowiązku przedłożenia odpisu wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy wraz z załącznikami. Sąd II instancji zwraca uwagę, że obowiązana nie mogła wiedzieć o złożeniu wniosku w niniejszej sprawie z dnia 13 czerwca 2017 r. o zobowiązanie naruszającego prawo ochronne na znak towarowy do udzielenia informacji (i że w ten sposób dojdzie „do zaspokojenia roszczenia”), gdyż odpis wniosku otrzymała w dniu 7 lipca 2017 r., a wniosek obowiązanego o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy wpłynął (wraz z załącznikami) do Urzędu Patentowego RP w dniu 25 maja 2017 r. (k. 381). Należy zgodzić się z obowiązanym, że nie można tego uznać za zaspokojenie roszczenia, tym bardziej, że w odpowiedzi na wniosek obowiązana wniosła o jego oddalenie, kwestionując jego zasadność. Zatem, chociaż w dacie złożenia wniosku E. R. nie dysponowała interesującymi ją dokumentami, gdyż do reprezentującego ją rzecznika patentowego wniosek z załącznikami wpłynął w dniu 20 czerwca 2017 r. (k. 381), a wniosek w niniejszej sprawie złożyła w dniu 14 czerwca 2017 r. (k. 65), tym niemniej cofnięcie wniosku nie nastąpiło z uwagi na dobrowolne zaspokojenie roszczenia przez uczestnika.

Trafnie zatem Sąd I instancji uznał wnioskodawczynię za przegrywającą sprawę i zasądził koszty postępowania na zasadzie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 203 § 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., a na wysokość kosztów złożyły się koszty zastępstwa procesowego zgodnie z § 8 pkt 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r. poz. 1800). Złożenie odpowiedzi na wniosek przez ustanowionego przez obowiązaną profesjonalnego pełnomocnika musi zostać niewątpliwie uznane za świadczenie pomocy prawnej, a podjęta obrona była celowa. Zaznaczyć też należy, że wnioskodawczyni nie kwestionowała samej wysokości zasądzonych kosztów.

Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie w oparciu o art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd II instancji orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., art. 391 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. oraz § 10 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 z późn. zm.).

SSA Robert Jurga SSA Andrzej Struzik SSA Józef Wąsik