Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Machulec

w obecności Marcina Felsztyńskiego Prokuratora Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2018 r.

sprawy: J. S. /S./

s. A. i J.

ur. (...) w P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 6 grudnia 2017r. sygn. akt II K 568/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20,00 (dwadzieścia) złotych oraz obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 120,00 (sto dwadzieścia) złotych.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 80/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał J. S. za winnego tego, że w dniu 8 czerwca 2014 roku w P. na ulicy (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym motorower marki R. o nr rej. (...) 54 będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokami Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygnatura akt VI K 19/14 z dnia 07 kwietnia 2014 roku i sygnatura akt VI K 25/14 z dnia 24 marca 2014 roku za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i jednocześnie nie stosując się do obowiązującego go środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 178 a § 4 k.k. czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 178 a § 4 k.k. wymierzono mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat.

Na mocy art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 120,00 złotych oraz obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 2 263,27 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J. S. który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił :

- obrazę przepisów tj. art. 442 § 3 kpk poprzez ustalenie, że spadek zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonego nie wskazuje na nieprawidłowości czy większą niż przeciętną szybkość eliminacji alkoholu podczas gdy Sad Odwoławczy ustalił , iż tempo eliminacji alkoholu z organizmu oskarżonego było znacząco wyższe niż przeciętne występujące i w tym zakresie Sad I instancji jest związany wskazaniami Sądu Odwoławczego przy czym obraza ta miała istotny wpływ na wynik sprawy, gdyz zamiast rozstrzygnąć wątpliwości Sadu Odwoławczego co do rzeczywistej zawartości alkoholu we krwi oskarżonego w chwili zdarzenia , Sąd I instancji odmiennie ustalił stan faktyczny w kontekście art. 115 P 16 k.k.,

-naruszenie przepisów postępowania tj. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodu z opinii biegłego sadowego K. P. (1) i uznanie jej za jasną, pełną i wewnętrznie niesprzeczną oraz wystarczającą do rozstrzygnięcia sprawy podczas gdy opinia ta nie jest kompletna, zawiera błędy i jest sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, a także jest niewystarczająca do podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie przy czym obraza ta miała istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż nie rozwiała występujących w sprawie wątpliwości wskazanymi przez Sąd Odwoławczy co do rzeczywistej zawartości alkoholu we krwi oskarżonego w chwili zarzucanego mu czynu,

-naruszenie przepisów postępowania tj. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego toksykologa R. C. i uznanie jej za wiarygodną i dającą podstawy do uznania, iż oskarżony w chwili czynu znajdował się w stanie nietrzeźwości wynoszący 0,56 promila alkoholu we krwi tj. 0,27 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu uwzględniając niepewność pomiaru, a spadek alkoholu w organizmie oskarżonego nie był zbyt szybki podczas gdy opinia ta jest niepełna, nielogiczna, wewnętrznie sprzeczna oraz sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, a także jest nieprzydatna do końcowego rozstrzygnięcia sprawy przy czym obraza ta miała istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż nie rozwiała wątpliwości Sądu Odwoławczego co do rzeczywistej zawartości alkoholu we krwi oskarżonego,

- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 193 § 1 i 2 k.p.k. poprzez niezasięgnięcie opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych w K. w zakresie ustalenia rzeczywistej zawartości alkoholu we krwi oskarżonego w chwili zarzucanego mu czynu biorąc pod uwagę wskazania Sądu Odwoławczego w niniejszej sprawie oraz wskazania co miało wpływ na wyższą niż przeciętną szybkość eliminacji alkoholu w organizmie w czasie dwóch pierwszych pomiarów podczas gdy wydane w sprawie opnie biegłych z zakresu toksykologii: R. C., a także K. P. (1) nie pozwalając na podjęcie ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie z uwagi na ich niepełność, niejasność i sprzeczność ze wskazaniami wiedzy i nieprzydatność do końcowego rozstrzygnięcia sprawy przy czym obraza ta miała istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż nie rozwiała wątpliwości Sądu Odwoławczego co do rzeczywistej zawartości alkoholu we krwi oskarżonego,

- obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 115 § 16 pkt 2 k.k. poprzez błędną subsumpcję polegającą na ustaleniu, że oskarżony w chwili zarzucanego mu czynu był w stanie nietrzeźwości podczas gdy brak jest przesłanek do wyciągnięcia powyższego wniosku,

- rażącą niewspółmierność kary i zastosowanie wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności podczas gdy z zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa wynika, że nie jest celowe stosowanie izolacji kary tym bardziej przy prymacie kar wolnościowych, a wymierzenie oskarżonemu kary nie izolacyjnej jest wystarczające dla osiągnięcia jej celów,

- obrazę przepisów postępowania tj. art. 627 k.pk. w zw. z art. 616 § 2 pkt 2 k.p.k. poprzez obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi obejmującymi wydatki związane z wydanymi w sprawie opiniami biegłych z zakresu toksykologii podczas gdy w/w opinie biegłych są nierzetelnie wykonane i nieprzydatne do ostatecznego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o:

1.uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

2.ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu za zarzucany mu czyn kary nie izolacyjnej:

3.zmianę wysokości wydatków postępowania w sądzie I instancji poprzez obniżenie wartości kwoty wynagrodzenia z zakresu toksykologii.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego J. S. nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji zarzuca sądowi rejonowemu przede wszystkim , że sąd nie ustalił rzeczywistą zawartość alkoholu we krwi oskarżonego w chwili zdarzenia. Jednak sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wskazał na opinie biegłych K. P. (2) i R. C., którzy w swoich opiniach pisemnych oraz ustnych jednoznacznie stwierdzili, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości wynoszącej 0,26 mg/l w wydychanym powietrzu. Należy podkreślić, że sąd rejonowy przyjął wersję najkorzystniejszą dla oskarżonego. Sam oskarżony J. S. w trakcie trwania na każdym etapie postępowania konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zmieniał jedynie swoje wyjaśnienia jedynie co do wagi ciała w dniu zdarzenia. Raz podawał wagę 80-85 kg raz 772 lub 73 kg. Ponadto twierdził, ze przed momentem zatrzymania jechał przez okres 10-20 minut. Wbrew temu co twierdzi obrońca oskarżonego obie opinie biegłych R. C. i K. P. (2) nie były sprzeczne, niejasne czy też niepełne. Oboje biegli w swoich opiniach stwierdzili, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości. Różnica dotyczyła jedynie wysokości stężenia alkoholu albowiem biegły C. przyjął stężenia 0,27 mg/l, natomiast biegła P. przyjęła stężenie 0,26 mg/l wydychanego alkoholu i taką przyjął sąd rejonowy. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Nie trafny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności kary. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził : Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że : Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00). W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Oskarżony jaj wynika z danych o karalności K. 349-350 akt był już dwukrotnie karany z art. 178 a § 1 kk oraz raz z art.. 178 a § 4 kk i pomimo orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zdecydował się ponownie prowadzić samochód w dniu 8 czerwca 2014 r. Słusznie sąd rejonowy uznał, że w przypadku oskarżonego zgodnie z treścią art. 69 § 4 kk brak jest szczególnych przesłanek do warunkowego zawieszenia oskarżonemu wykonania kary 4 miesięcy pozbawienia wolności. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Odnośnie zasadzonych od oskarżonego kosztów sądowych należy zwrócić uwagę, że oskarżony jest kawalerem nie ma nikogo na utrzymaniu, otrzymuje emeryturę w wysokości 3.000 zł. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego , nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk.