Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2018r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: (...) E. S.

Protokolant: Aneta Bącal

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06 lutego 2018r. w K.

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K.

przeciwko D. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego D. B. na rzecz strony powodowej Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K. kwotę 1.750,36 zł (tysiąc siedemset pięćdziesiąt złotych trzydzieści sześć groszy);

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 947 zł (dziewięćset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 września 2017 r. strona powodowa Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 1.750,36 zł.

Uzasadniając powyższe strona powodowa wskazała, nabyła dochodzoną wierzytelność w stosunku do pozwanego od wierzyciela pierwotnego (...) S.A. w W. z tytułu świadczonych przez tę spółkę na rzecz pozwanego usług telekomunikacyjnych na podstawie umowy abonenckiej.

Strona powodowa po przekazaniu sprawy do tutejszego sądu w piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2017 r. podtrzymał w całości stanowisko wyrażone w pozwie.

Pozwany na rozprawie w dniu 6 lutego 2018 r. wniósł o oddalenie powództwo podnosząc, iż sprzęt został zwrócony a opłaty naliczone nienależnie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2011 r. pozwany zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę abonencką na okres podstawowy wynoszący 29 miesięcy, zmienioną umową z dnia 14 grudnia 2012 r. Pozwany odebrał sprzęt w postaci dekodera o numerze (...) oraz dysku twardego o numerze (...), a także dekoder dodatkowy u numerze d6bb- (...).

Jak wynikało z warunków ogólnych zawartych umów abonent oraz wierzyciel pierwotny byli uprawnieni do rozwiązania umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego, przy czym wypowiedzenie zaczynało bieg w pierwszym dniu okresu rozliczeniowego, następującego po okresie rozliczeniowym, w którym drugiej stronie doręczono oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Ponadto w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy abonenckiej, zawartej na czas określony okresu podstawowego przez abonenta lub przez wierzyciela pierwotnego z winy abonenta przed upływem okresu podstawowego, abonent był zobowiązany do zapłaty kary umownej w wysokości nieprzekraczającej ulgi przyznanej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Dodatkowo jak stanowił regulamin świadczenia usług w przypadku niezwrócenia przez abonenta udostępnionego urządzenia w terminie wskazanym w regulaminie tj. 30 dni od rozwiązania bądź wygaśnięcia umowy, abonent był zobowiązany do uiszczenia kary umownej, która to nie zwalniała go z obowiązku zwrócenia udostępnionego urządzenia. W ww. dokumentu wynikało również, iż zgłoszenie reklamacji nie powoduje zawieszenia obowiązku bieżącego regulowania opłat należnych.

Dowód:

- umowa abonencka z dnia 21 lutego 2011 r. – k. 32-34,

- umowa z dnia 14 grudnia 2012 r. k. – 36-39,

- protokół odbioru sprzętu – k. 35, 40,

- regulamin świadczenia usług – k. 41-44.

W dniu 12 lutego 2013 r. oraz w dniu 2 lipca 2014 r. pozwanemu, w wyniku uwzględnionej reklamacji, udostępniono inny dekoder w zamian za pierwotnie posiadany.

Pozwany w dniu 2 sierpnia 2014 r. zgłosił po raz kolejny reklamację w zakresie uszkodzenia dekodera uniemożlwiającego jego użytkowanie. Z uwagi na brak odpowiedniego sprzętu nie został on wymieniony, w związku z czym pozwany złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy abonenckiej.

Dowód:

- zgłoszenie z dnia 2 sierpnia 2014 r. – k. 53;

- protokoły wymiany – k. 54 i 55;

- przesłuchanie pozwanego D. B. – k. 59 i 00:08:02-00:20:28.

W dniu 19 października 2015 r. pierwotny wierzyciel wystawił notę na mocy której obciążył pozwanego obowiązkiem zapłaty kary umownej w kwocie 731,33 zł za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym.

Dowód:

- nota obciążeniowa z dnia 19 października 2015 r. – k. 29.

W dniu 11 kwietnia 2016 r. wierzyciel pierwotny nałożył na pozwanego kary umowne w kwotach po 340 zł za brak zwrotu sprzętu o numerach (...)- (...) oraz (...).

Dowód:

- noty obciążeniowe z dnia 11 kwietnia 2016 r. – k. 30 i 31.

Pozwany udostępniony mu na mocy ww. umów sprzęt zwrócił pierwotnemu wierzycielowi w dniu 27 kwietnia 2016 r.

Dowód:

- protokół zwrotu sprzętu po rozwiązaniu umowy z dnia 27 kwietnia 2016 r. – k. 52.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 6 września 2016 r. strona powodowa nabyła od wierzyciela pierwotnego wierzytelność w stosunku do pozwanego w kwocie 1.750,36 zł.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 6 września 2016 r. wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika – k.22-24, 27-28.

Strona powodowa wzywała pozwanego do zapłaty należności w wysokości 1.878,13 zł w tym należność główna w kwocie 1.750,36 zł. Powyższa należność wynikała z nieopłaconych faktur z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 21 października 2016 – k.18.

- wykaz niezapłaconych faktur – k. 16-17 i 19-20.

Sąd zważył, co następuję:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie co do zasady bezsporne było, iż pozwanego D. B. łączyła z wierzycielem pierwotnym umowa w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych. Ponadto za niesporną należało uznać również okoliczność skutecznego nabycia wierzytelności przez stronę powodową od wierzyciela pierwotnego z uwagi na niekwestionowanie tej okoliczności przez pozwanego. Kwestią podlegającą ocenie w niniejszej sprawie była natomiast okoliczność prawidłowości obciążenia pozwanego przez wierzyciela pierwotnego dochodzoną należnością zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody tj. dowody z dokumentów przedstawione przez strony jak również dowód z przesłuchania pozwanego D. B., wszystkie uznane za wiarygodne.

Odnosząc się do podstawy prawnej żądania strony powodowej, wskazać należało, że zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przedmiotem wierzytelności może być co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie dysponować. Ponadto wierzytelność ta powinna być w sposób dostateczny zindywidualizowana , a więc zarówno strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność .

W odniesieniu do powyższego wskazać należy, że w niniejszej sprawie twierdzenia strony powodowej o okolicznościach faktycznych dotyczących nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji z dnia 6 września 2016 r. nie budziły wątpliwości Sądu, jak również nie zostały zakwestionowane przez pozwanego. Strona powodowa wykazała swoją legitymację procesową do występowania w niniejszej sprawie poprzez przedłożenie umowy przelewu wierzytelności jak i załącznika do wskazanej umowy, w którym wierzytelność została indywidualnie oznaczona, poprzez wskazanie danych pozwanego, kwoty zadłużenia oraz dokumentów księgowych z których należność wynika wraz z datami ich wymagalności. Na marginesie wskazać należy, iż nie budzi wątpliwość Sądu również przedłożenie ww. załącznika w formie wydruku z bazy elektronicznej, bowiem jak wynika z art. 2 pkt 8 umowy cesji, załącznik do ww. umowy zawierający wykaz zbywanych wierzytelności był sporządzony również w formie elektronicznej.

Dalej wskazać należy, iż dochodzona należność jak twierdziła strona powodowa, wynika z nieopłaconych przez pozwanego na rzecz wierzyciela pierwotnego faktur i not obciążeniowych w zakresie opłat za pakiety telewizyjne, dekoder oraz kary umowne za rozwiązanie umowy przed upływem terminu oraz za brak zwrotu udostępnionego sprzętu.

Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Zatem, stosownie do treści art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., strona powodowa powinna udowodnić, że w istocie pozwany miał obowiązek uiszczenia wskazanych opłat jak również, że zostały one naliczone zasadnie, tj. że pozwany był zobowiązany do zwrotu sprzętu, a także że z jego niezwróceniem łączył się obowiązek zapłacenia odszkodowania (kary umownej).

Analiza dołączonych przez stronę powodowa dokumentów, połączona z zeznaniami pozwanego przedstawionymi w toku przesłuchania w charakterze strony, pozwala zdaniem Sądu na stwierdzenie, iż strona powodowa wykazała, iż dochodzona od pozwanego należność została naliczona w sposób prawidłowy tak co do zasady jak i wysokości.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd uznał za prawdziwie twierdzenia pozwanego, w zakresie złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu przez niego umowy łączącej go z wierzycielem pierwotnym podczas wizyty w autoryzowanym salonie w dniu 2 sierpnia 2014 r. Pozwany w toku swojego przesłuchania wskazał mianowicie, że w ww. dniu z uwagi na usterki sprzętu w postaci dekodera po raz kolejny stawił się w salonie celem wymiany uszkodzonego sprzętu, która z uwagi na brak zamiennego dekodera, nie nastąpiła. W związku z tym pozwany oświadczył, że wypowiada zawartą umowę. Co prawda zgodnie z warunkami umowy (pkt 13 –k. 33, pkt 11 – k. 38) oświadczenie o wypowiedzeniu powinno zostać złożone w formie pisemnej, jednak forma ta nie została zastrzeżona pod rygorem nieważności. W związku z powyższym należy wskazać, iż zgodnie z art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Ponadto na mocy art. 61 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Biorąc pod uwagę, że jak już wskazano, formy pisemnej nie zastrzeżono pod rygorem nieważności, trzeba było uznać że oświadczenie o wypędzeniu złożone w formie ustnej było skuteczne, ponadto z uwagi na stosunek konsument-przedsiębiorca oraz uprawdopodobnienie dokonania wypowiedzenia wynikające z pism przedstawionych przez stronę powodowa (nota obciążeniowa za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym) nie było ograniczeń w zakresie środków dowodowych na okoliczność dokonania tej czynności

W konsekwencji uznać należało, że złożone przez pozwanego oświadczenie było skuteczne bowiem doszło do strony przeciwnej, co wynika z dalszych pism wierzyciela pierwotnego oraz kwot jakimi obciążył pozwanego.

Jak wynikało z warunków ogólnych umowy łączącej pozwanego z wierzycielem pierwotnym strony były uprawnione do wypowiedzenia zawartej umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego oraz z rozpoczęciem biegu w pierwszym dniu okresu rozliczeniowego następnego po tym, w którym wypowiedzenia dokonano. W konsekwencji dokonanie prze z pozwanego wypowiedzenia na początku sierpnia 2014 r., biorąc pod uwagę trzymiesięczny okres wynikający z ww. zapisów, odniosło skutek w dniu 22 listopada 2014 r. tj. w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego. Dlatego też, jak wynika z przedłożonego przez stronę powodową zestawienia nieopłaconych faktur (k. 19), pierwotny wierzyciel obciążył pozwanego obowiązkiem zapłaty za pakiety telewizyjne za okres od sierpnia do października 2014 r. tj. okres w którym umowa jeszcze strony łączyła.

Dalej wskazać należy, iż również pozostałe obciążenia zostały naliczone zasadnie. Z zapisów umowy wynikało bowiem również, że przypadku jednostronnego rozwiązania umowy abonenckiej, zawartej na czas określony okresu podstawowego przez abonenta lub przez wierzyciela pierwotnego z winy abonenta przed upływem okresu podstawowego, abonent był zobowiązany do zapłaty kary umownej i taka też kara została naliczona (k.29). Podstawa prawna do naliczenia tego typu kary umownej wynika natomiast z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1907 z późn. zm.).

Ponadto na pozwanym w przypadku wypowiedzenia umowy ciążył również obowiązek zwrotu sprzętu, którego niewykonanie w terminie 30 dni od dnia wypowiedzenia skutkowało nałożeniem kary umownej (k. 42, 30, 31), (a obciążenie obowiązkiem zapłaty kary umownej nie wpływało na obowiązek zwrotu sprzętu). Z uwagi na okoliczność, iż jak ustalono wypowiedzenie było skuteczne w listopadzie 2014 r., a pozwany posiadany sprzęt tj. dekoder o numerze (...) oraz dekoder dodatkowy o numerze (...)- (...) zwrócił w kwietniu 2016 r. (k. 52), nałożenie na niego kary umownej za brak zwrotu ww. sprzętu w terminie było zasadne.

Dlatego też, biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało uznać roszczenie strony powodowej za zasadne i jako takie podlegające zasądzeniu w całości.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd wydał na podstawie przepisu art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Dlatego też, zasądzono na rzecz strony powodowej od pozwanego kwotę 947 zł, na którą to składała się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwota 900 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego ustalona na podstawie przepisu § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

proszę:

1.  odnotować uzasadnienie;

2.  elektroniczną wersję umieścić w systemie Sędzia 2;

3.  odpis uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi pozwanego – adw. T. Ł..

K., 7 marca 2018 r. (...) E. S.