Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(...) listopada 2017r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy M. w VIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Marta Bujko

protokolant: Monika Nałęcz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20.11.17r., sprawy

E. M. c. M. i E., ur. (...) w S. oskarżonej o to, że: w dniu 30.11.2016w W. kierując samochodem marki O. nr rej (...), zjeżdżając z wiaduktu z al. (...) jadąc od strony (...) w kierunku ul (...), na wysokości latarni uliczej nr (...), nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa określone w art. 3 ust 1 i 19 ust1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że nie zachowała szczególnej ostrożności przez nie dostosowanie się do konieczności kierowania pojazdem z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu, wskutek czego uderzyła w tył wcześniej zatrzymanego na pasie ruchu samochodu marki C. nr rej (...) kierowanego przez G. G., wskutek czego spowodowała nieumyślnie u G. G. obrażenia ciała w postaci urazu klatki piersiowej po stronie lewej ze złamaniem żeber I,II, III, V, i V., złamanie kąta dolnego łopatki lewej, urazu barku lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni wyczerpując dyspozycję art 157§ 1kk , tj. o czyn z art. 177 § 1 kk

1. Oskarżoną E. M. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 177§1 kk skazuje ją a na podstawie art. 177§1 kk w zw. z art. 37 a kk wymierza jej karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin miesięcznie ;

2.na podstawie art. 46 § 2 k.k. zobowiązuje oskarżoną do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego G. G. nawiązki w wysokości 20 000 złotych;

3. zwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

VIII K 408/17

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 30.11.2016w G. G. kierował samochodem marki C. nr rej (...). Jechał Trasą Ł..

W pewnej chwili otworzyła mu się z przodu klapa. W związku z tym postanowił zatrzymać samochód, aby zamknąć klapę. Podjechał do lewego krawężnika, na pusty pas ruchu. Spojrzał w lusterka wsteczne i widząc, że nic za nim nie jedzie, włączył światła awaryjne i zaciągnął hamulec. Jeszcze raz spojrzał w lusterka wsteczne i zaczął wychodzić z samochodu.

W tym momencie E. M., która kierowała samochodem marki O. nr rej (...), zjeżdżając z wiaduktu z al. (...) jadąc od strony (...) w kierunku ul (...), na wysokości latarni ulicznej nr (...), uderzyła w tył wcześniej zatrzymanego na pasie ruchu samochodu marki C. nr rej (...) kierowanego przez G. G..

Wskutek zdarzenia G. G. doznał obrażeń ciała w postaci urazu klatki piersiowej po stronie lewej ze złamaniem żeber I,II, III, V, i VIgo, złamanie kąta dolnego łopatki lewej, urazu barku lewego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

częściowo wyjaśnień E. M. z postępowania przygotowawczego k.36-38 i rozprawy

zeznań G. G. z postępowania przygotowawczego17-19 i rozprawy

dokumentacji k: 3-12, 43-45

karty karnej k: 134

opinii k: 28-29, 48-50, 99-101, 139-48

Oskarżona E. M. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Złożyła wyjaśnienia, w których stwierdziła, że. jechała lewym pasem z prędkością około 70 km/h i w pewnej chwili zajechał jej drogę inny samochód. Chwilę później zmienił on pas na prawy. Spostrzegła, że przed nim zatrzymał się inny samochód, zaczęła hamować, ale doszło do uderzenia w ten pojazd. Była „trochę w szoku”, zaczęła szukać telefonu, zadzwoniłam do właściciela samochodu. Podszedł pokrzywdzony, nie wyglądało, aby się źle czuł, robił zdjęcia samochodu. ona sama bardzo źle się czuła i nie wyszła z samochodu.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej E. M. są wiarygodne jedynie częściowo, gdyż ewidentnie dąży ona do usprawiedliwienia swojego zachowania na drodze, twierdząc, że jechała prawidłowo, zaś winę za spowodowanie wypadku ponoszą inni uczestnicy ruchu.

Wiarygodne w całości są zeznania pokrzywdzonego. Pokrzywdzony G. G. dwukrotnie, bardzo wyczerpująco, opisał okoliczności zdarzenia, a jego zeznania stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

G. G. podkreślił, że przed zatrzymaniem się na wolnym pasie ruchu spojrzał w lusterka wsteczne i widząc, że nic za nim nie jedzie, a widoczność była bardzo dobra, po zatrzymaniu włączył światła awaryjne, zaciągnął hamulec. Jeszcze raz spojrzał w lusterka wsteczne i zaczął wychodzić z samochodu. W trakcie wychodzenia jego samochód został uderzony przez inny samochód. Pokrzywdzony G. G., słaniając się na nogach, wyszedł z samochodu, aby zobaczyć co się stało. Zobaczył samochód, który na niego najechał, w środku siedziała pani i rozmawiała przez telefon. Podszedł do niej aby zapytać jak się czuje i czy dzwoni po pogotowie. Pani za kierownicą stwierdziła, że dobrze się czuje i teraz rozmawia z kolegą. Wykazała całkowity brak zainteresowania stanem zdrowia pokrzywdzonego. Nie wezwała pomocy. Pokrzywdzony G. G. opisał odniesione obrażenia, podkreślił, że nie przebywał w szpitalu, ze względu na prowadzoną działalność handlową. Na zwolnieniu był 6 miesięcy. Na skutek tego wypadku miał zapalenie aorty osierdzia, cierpi na stany lękowe. Poniósł straty finansowe, koszty na leczenie, głównie na lekarstwa przeciwbólowe, przeciwzapalne. Na prywatne wizyty nie było go stać. Uległ zniszczeniu też towar jaki był w samochodzie. Wyraził żal, że oskarżona wykazała całkowitą obojętność wobec jego stanu zdrowia.

Zeznania te były spontaniczne, złożone wkrótce po zdarzeniu, potwierdzone zostały następnie na rozprawie. Przesłuchując pokrzywdzonego na rozprawie Sąd nie powziął żadnych wątpliwości, co do szczerości udzielanych przez niego wypowiedzi. Potwierdzają je przede wszystkim obiektywne dowody w postaci dokumentacji leczenia oraz opinia, w której biegły lekarz stwierdził, że obrażenia pokrzywdzonego G. G. spowodowały naruszenie narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni wyczerpując dyspozycję art 157§ 1kk.

Biegły z zakresu ruchu drogowego stwierdził, że taktyka jazdy pokrzywdzonego G. G. była prawidłowa. Natomiast taktyka i technika jazdy oskarżonej E. M. prawidłowe nie były. Poruszając się samochodem marki O. nr rej (...), nie zachowała bezpiecznego odstępu od samochodu poprzedzającego, poruszającego się przed nią, jadąc zbyt blisko samochodu poprzedzającego nie była w stanie podjąć skutecznych manewrów obronnych po zmianie pasa ruchu przez ten pojazd i uzyskaniu widoczności na stojący na lewym pasie ruchu pojazd marki C.. Zachowanie E. M., kierowcy samochodu marki O. nr rej (...) pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z zaistniałym wypadkiem. Nie zachowała bezpiecznego odstępu od samochodu poprzedzającego co w konsekwencji doprowadziło do uderzenia w C..

Na rozprawie biegły z zakresu ruchu drogowego podtrzymał opinię. Stwierdził, że w aktach sprawy nie ma materiałów dotyczących prędkości pojazdu oskarżonej, chociażby drogi hamowania a tego materiał dowodowy nie zawiera. Biegły przyjął prędkość 70 km/h i analiza potwierdziła, że taka prędkość mogła występować. Strefy wgniotu pojazdów zależą od budowy pojazdów. W tym przypadku odpowiadają one podanej wyżej prędkości. W przypadku prędkości powyżej 30 km/h aktywowana jest poduszka powietrzna. Samochód oskarżonej E. M. musiał hamować przed wypadkiem, w przeciwnym razie bowiem to by oznaczało, że poruszał się lewym pasem z prędkością 30 km/h „a to by było nielogiczne”. Pokrzywdzony G. G. nie przyczynił się do powstania zdarzenia drogowego. Biegły stwierdził, że wziął pod uwagę wyjaśnienia oskarżonej, że jakiś czarny samochód zajechał jej drogę. Stwierdził: ”Gdyby ciemny samochód zajechał drogę O. to i tak oskarżona zdążyłaby zahamować przed C.”.

Wydane przez biegłego opinie – pisemna jak również ustna, złożona na rozprawie- są zgodne, pełne, biegły przy opracowaniu opinii ustosunkował się do wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. Nie ma żadnych podstaw by kwestionować trafność wydanych przez biegłego z zakresu ruchu drogowego opinii, są one jasne i przekonujące. W toku postępowania nie ujawniły się też żadne powody osłabiające zaufanie do wiedzy lub bezstronności biegłego. Stanowią one, w ocenie Sądu, pełnowartościowe dowody zgromadzone w sprawie.

Także pozostałe opinie wydane w sprawie –sądowo-psychiatryczną i lekarską- Sąd uznał za pełnowartościowe dowody. Biegli wydali opinie w wyniku zbadania i przeanalizowania dowodów i według posiadanej przez siebie wiedzy fachowej, brak jest jakichkolwiek okoliczności osłabiających zaufanie do biegłych. W ocenie Sądu opinie wydane w niniejszej sprawie są pełne, jasne i nie zawierają sprzeczności, są ponadto przekonujące i zrozumiałe.

Pozostałe materiały ujawnione bez odczytywania na rozprawie głównej Sąd uznał za nie budzące wątpliwości. Strony nie kwestionowały wiarygodności dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

W świetle całkowicie wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego i wobec faktu, że znajdują one potwierdzenie w licznych, wymienionych wyżej, wiarygodnych dowodach, stwierdzić należy, że okoliczności czynu zarzucanego oskarżonej E. M. nie budzą wątpliwości.

Zgodnie z art 3 ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga -szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Zgodnie z art 19ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.

Oskarżona E. M. kierując samochodem marki O. nr rej (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa określone w art. 3 ust 1 i 19 ust1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że nie zachowała szczególnej ostrożności przez niedostosowanie się do konieczności kierowania pojazdem z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu, wskutek czego uderzyła w tył wcześniej zatrzymanego na pasie ruchu samochodu marki C. nr rej (...) , wskutek czego spowodowała nieumyślnie u G. G. obrażenia ciała , które to obrażenia spowodowały naruszenie narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni wyczerpując dyspozycję art 157§ 1kk .

Czyn ten wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 kk

Wymierzając na podstawie art. 177§1 kk w zw. z art. 37 a kk karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin miesięcznie, Sąd kierował się w pierwszej kolejności dyrektywą sprawiedliwościową, która w ma priorytet przy dokonywaniu sędziowskiego wymiaru kary.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające w stosunku do oskarżonej E. M. Sąd potraktował wysoką społeczną szkodliwość popełnionego przestępstwa, wynikająca z faktu, że zachowanie oskarżonej E. M. spowodowało poważne dolegliwości zdrowotne pokrzywdzonego, cierpienie psychiczne oraz wielomiesięczną, całkowitą dezorganizację jego życia. Sąd wziął pod uwagę także, podkreślaną przez pokrzywdzonego, daleko posuniętą obojętność i brak zainteresowania jego zdrowiem.

Okolicznością łagodzącą w stosunku do oskarżonej E. M. jest jej uprzednia niekaralność i młody wiek.

W ocenie Sądu kara ograniczenia wolności nie przekracza stopnia winy oskarżonej E. M., uwzględnia stopień społecznej szkodliwości jej czynu i spełni swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie winna odnieść wobec oskarżonej. Rodzaj i forma wykonywania kary ograniczenia wolności stanowią adekwatną reakcję na czyn popełniony przez oskarżoną, wykształcą u oskarżonej poczucie odpowiedzialności, rzetelności i sumienności oraz umiejętność kontroli własnego postępowania.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd zobowiązał oskarżoną do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego G. G. nawiązki w wysokości 20 000 złotych. Kwota ta uwzględnia rozmiar dolegliwości oraz cierpień psychicznych (stany lękowe) i fizycznych (uraz klatki piersiowej po stronie lewej ze złamaniem żeber I,II, III, V, i VIgo, złamanie kąta dolnego łopatki lewej, uraz barku lewego), jakie pokrzywdzony G. G. poniósł wskutek zdarzenia, fakt niemożności zarobkowania przez wiele miesięcy, w tym sześciomiesięczne zwolnienie lekarskie a także koszty leczenia oraz utratę towaru. Nawiązka powinna choć częściowo skompensować pokrzywdzonemu poniesione szkody, związane z cierpieniem fizycznym i psychicznym. Rozstrzygnięcie to ma pełnić ponadto funkcję wychowawczą w stosunku do oskarżonej E. M..

Ze względu na sytuację majątkową oskarżonej Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił ją od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Sąd wziął pod uwagę fakt, iż oskarżona E. M. nie pracuje, nie ma żadnych stałych dochodów, pozostaje na utrzymaniu rodziców.