Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2018r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Poręba

Protokolant: st. sekr. sąd. Julita Świgut

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2018 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. L.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. L. kwotę 33.100,55
( trzydzieści trzy tysiące sto 55/100 ) złotych z ustawowymi odsetkami od kwoty:

a)  24.000 ( dwadzieścia cztery tysiące ) złotych od dnia 1 września 2014 r. do dnia zapłaty,

b)  9.100,55 ( dziewięć tysięcy sto 55/100 ) złotych od dnia 26 listopada 2015 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. L. kwotę 2.000 ( dwa tysiące) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, koszty zastępstwa procesowego między stronami wzajemnie znosi, wydatkami obciąża w całości pozwanego,

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nowym Sączu kwotę 941,85 ( dziewięćset czterdzieści jeden 85/100 ) złotych tytułem pozostałej części wydatków wyłożonych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Z:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Sygn. akt I C 817/15

UZASADNIENIE

wyroku z 16.02.2018 r.

Powód S. L., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w pozwie z 31.07.2015 r., skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W., domagał się zasądzenia na jego rzecz, następujących kwot:

a)  53 000 zł, tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 33 000 zł od 01.09.2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 20 000 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

b)  14 996,84 zł tytułem odszkodowania (w tym: 8549,82 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów leczenia, 6300 zł z ustawowymi odsetkami od 27.07.2015 r., tytułem zwrotu kosztów opieki nad powodem i 147,02 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych).

Powód domagał się również zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych (k. 1-11).

W uzasadnieniu wskazał, że 19.05.2014 r. w N. przy ul. (...) miało miejsce zdarzenie drogowe, w czasie którego poszkodowany został powód. Pojazd sprawcy zdarzenia był wówczas ubezpieczony w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powód, w wyniku wypadku, doznał bolesnych i dotkliwych urazów. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powoda 17 000 zł tytułem zadośćuczynienia i 957,36 zł, tytułem odszkodowania, co nie rekompensuje krzywd doznanych przez powoda w wyniku wypadku.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., w odpowiedzi na pozew z 07.12.2015 r., wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych (k. 86-89).

W uzasadnieniu wskazano, że w trakcie postępowania likwidacyjnego lekarz orzecznik ZUS ustalił u powoda 13% uszczerbek na zdrowiu, w wyniku czego na rzecz powoda zostało wypłacone zadośćuczynienie w kwocie 19 000 zł oraz 1878,93 zł, tytułem odszkodowania. W ocenie pozwanego, powyższe kwoty w całości rekompensują doznane przez powoda krzywdy, powód nie udowodnił też że należy mu się wyższa kwota odszkodowania, a ciężar dowodu w tym zakresie leżał po jego stronie (art. 6 k.c.). Pozwany wskazał też, że zasądzenie ewentualnych odsetek powinno zastąpić od dnia wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19.05.2014 r., w N. na ulicy (...), miało miejsce zdarzenie drogowe, w trakcie którego kierujący samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...) M. L., nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się motocyklem marki Y. powodowi S. L., w wyniku czego doszło do zderzenia.

Dowód: niesporne

Bezpośrednio po zdarzeniu powód został przewieziony do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala (...) w N., gdzie zdiagnozowano u niego złamanie kostki przyśrodkowej podudzia bez przemieszczenia, a także złamanie II, III, IV, V kości śródstopia prawego i przewieziono do Oddziału (...) Urazowo-Ortopedycznej, w którym leczony był operacyjnie, poprzez zespolenie kości śródstopia drutami K. i założono gips udowy (który był założony przez 3 miesiące). W dniu 22.05.2014 r. powód został wypisany do domu, a dalsze leczenie kontynuował w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej w N.. W dniach 26.08.-27.08.2014 r. powód był ponownie hospitalizowany w Oddziale (...) Urazowo-Ortopedycznej Szpitala w N., gdzie wykonano u niego usunięcie zespolenia. Ze względu na obrzęki i dolegliwości bólowe, powód zgłosił się do doktora P. B., który po zapoznaniu się z badaniem MR z 19.06.2015 r., w którym stwierdzono nierozpoznane złamanie kostki bocznej wygojone oraz artrofibrozę stawu skokowego górnego prawego, zaproponował artroskopię stawu skokowego, na co zgodę wyraził powód. Zabieg (artroskopia tylnego i przedniego przedziału stawu skokowego prawego) został wykonany u powoda podczas hospitalizacji w Szpitalu (...) w K. (przebywał w tym szpitalu od 22.06.-24.06.2015 r.). Dalsze leczenie powoda odbywało się w poradni urazowo-ortopedycznej w N..

W okresie unieruchomienia gipsowego powód musiał stosować heparyny niskocząsteczkowe (F.), natomiast po zdjęciu gipsu stosowano: K., A., C., O., C. 3 fort, M., Z., A..

Powód przebył też trzy serie zabiegów fizjoterapeutycznych.

Dowód: opinia sądowo lekarska biegłego ortopedy – k. 163-165, opinia uzupełniająca biegłego ortopedy – k. 184, 201, 218, 242, opinia sądowo-lekarska biegłego J. Ł. – k. 264-270, 286, karta informacyjna leczenia szpitalnego w N. – k. 112a, 113, karta informacyjna leczenia ambulatoryjnego w N. – k. 114-117, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 118, 124, 127-128, karta zabiegów fizjoterapeutycznych – k. 119, 125-126, historia choroby w poradni urazowo-ortopedycznej – k. 120-123, zaświadczenie o przebytej rehabilitacji – k. 131, karta informacyjna leczenia szpitalnego w K. – k. 134, karta konsultacji ortopedycznej – k. 135

W momencie wypadku powód miał 26 lat i był zatrudniony na umowę o pracę na czas określony w przedsiębiorstwie (...). Jego marzeniem była praca w służbach mundurowych, był na kilku rozmowach kwalifikacyjnych, jednak nie udało mu się zdobyć tej pracy. Przed wypadkiem był aktywny sportowo – grał w siatkówkę, piłkę nożną, jeździł na nartach.

Doznane przez powoda urazy spowodowały znaczne utrudnienia w jego codziennym funkcjonowaniu (ograniczenia w związku z wykonywaną pracą – powód pobierał przez 182 dni zasiłek chorobowy, a przez następne 12 miesięcy świadczenia rehabilitacyjne) i zmniejszenie jego aktywności fizycznej (niemożność uprawiania sportu). W okresie rekonwalescencji powód wymagał pomocy i opieki ze strony osób trzecich przez okres trzech miesięcy po 2-3 godziny dziennie (toaleta poranna, zakupy, przygotowywanie posiłków). Wymagał również przez 3 miesiące pomocy w dotarciu do placówek medycznych.

Dowód: opinia sądowo lekarska biegłego ortopedy – k. 163-165, opinia uzupełniająca biegłego ortopedy – k. 184, 201, 218, 242, opinia sądowo-lekarska biegłego J. Ł. – k. 264-270, 286, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 18-19, zeznania świadka G. L. – nagranie z 02.03.2016 r. – 00:04:49, zeznania świadka J. L. – nagranie z 02.03.2016 r. – 00:41:07, zeznania powoda S. L. – nagranie z 02.03.2016 r. - 00:56:49 i k. 318, zwolnienie lekarskie – k. 139-142, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 143-144, 146-147, 149-150, decyzja o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego – k. 145, 148, 151

W następstwie wypadku z 19.05.2015 r. powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 19%, w tym: w myśl p. 162a – 4%, 158a – 5%, 167c – 10% tabeli „Ocena procentowa stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu – załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.” Przebyty uraz skutkował zmianami zwyrodnieniowymi stawu skokowego, zapaleniem błony maziowej, masywnymi zrostami i skostnieniami w przedziale tylno-przyśrodkowym tego stawu i związaną z tym znaczną dysfunkcją narządu ruchu.

Powód w procesie leczenia uzyskał po długotrwałym leczeniu i intensywnej rehabilitacji dobre wyniki w leczeniu. Zastosowana rehabilitacja i kompleksowe leczenie oraz młody wiek zahamują wcześniejsze wystąpienie zmian zwyrodnieniowych, czyli rokowania na przyszłość są dobre. Niemniej u powoda występuje brak zgięcia grzbietowego stopy prawej co w pewnym stopniu utrudnia mu wchodzenie pod górę po płaszczyźnie pochyłej. Tylko w przypadku wyczynowo uprawianego sportu u powoda byłaby konieczna ponowna artroskopia stawu skokowego.

Dowód: opinia sądowo lekarska biegłego ortopedy – k. 163-165, opinia uzupełniająca biegłego ortopedy – k. 184, 201, 218, 242, opinia sądowo-lekarska biegłego J. Ł. – k. 264-270, 286, wynik badania MR – k. 132-133

Wypadek z 19.05.2014 r. nie naruszył struktury psychicznej powoda. Wyniki badania psychologicznego nie wskazują na wystąpienie zaburzeń, które wyczerpywałyby znamiona którejkolwiek z kategorii zaburzeń psychicznych lub zaburzeń zachowania i w związku z tym nie można mówić o trwałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu.

Dowód: opinia sądowo-psychologiczna – k. 300-304

Powód 01.08.2014 r. dokonał zgłoszenia szkody w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, domagając się wypłaty 50 000 zł zadośćuczynienia i 469,78 zł odszkodowania.

Ubezpieczyciel po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powoda 19 000 zł tytułem zadośćuczynienia, 1878,93 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, 1080 zł tytułem zwrotu kosztów opieki nad powodem.

Dowód: aka szkody

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się w szczególności na zeznaniach powoda S. L., świadków G. i J. L. (rodziców powoda), dokumentach powołanych w opisie stanu faktycznego, jak również na opinii biegłych ortopedów i psychologa.

Dowody z dokumentów sąd uznał za wiarygodne z uwagi na okoliczność, że stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 244 k.p.c.) oraz tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.). Korzystają one z domniemania autentyczności i prawdziwości. Treść lub forma tych dokumentów nie były kwestionowane przez strony. Również sąd po zapoznaniu się z ich treścią i formą nie powziął, co do nich żadnych wątpliwości.

Sąd podzielił w całości opinie biegłych ortopedów, jako fachowe, rzeczowe, logiczne i stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Wskazać należy, że do opinii biegłego Z. C. pozwany wnosił zarzuty, kwestionując ustalony przez biegłego stopień uszczerbku na zdrowiu powoda w wysokości 20%. Wskazać należy, że ustalana przez biegłych wysokość uszczerbku na zdrowiu ma jedynie charakter pomocniczy dla sądu, gdyż wysokość przyznawanego zadośćuczynienia zależy od wszystkich okoliczności sprawy. Niezależnie od powyższego, biegły Ł., ostatecznie wskazał, że uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 19%, wartość ta jest więc zbliżona do wartości wyliczonej przez biegłego C.. Do opinii biegłego Ł. ostatecznie nie było żadnych zarzutów.

Sąd uwzględnił też opinię biegłego psychologa, jako rzeczową i kompleksową. Wskazać należy, że do opinii tej strony nie wniosły żadnych zarzutów.

W ocenie sądu wiarygodne są również zeznania powoda oraz świadków – G. i J. L. (rodziców powoda), gdyż korespondują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, opinią biegłych i dokumentacją medyczną. Powód opisał moment wypadku i proces leczenia, natomiast świadkowie opisali cały żmudny proces rekonwalescencji powoda.

Okoliczność odpowiedzialności pozwanej za szkodę była w niniejszej sprawie bezsporna, gdyż strony różniły się jedynie w zakresie wysokości odszkodowania i zadośćuczynienia należnego powodowi.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, lub rozstrój zdrowia bądź też utrata zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu umowy ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Art. 444 § 1 k.c. stanowi, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Art. 445 § 1 k.c. stanowi natomiast, że w takich wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W wyroku z 26.02.1962 r. IV CR 902/61 Sąd Najwyższy stwierdził, iż zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość.

W ocenie sądu przyjąć należało, iż wypłacona tytułem zadośćuczynienia przez stronę pozwaną kwota 19 000 zł jest kwotą niewystarczającą i nie stanowi na tyle ekonomicznie odczuwalnej wartości, która pozwoliłaby na zrekompensowanie powodowi jego krzywdy spowodowanej wypadkiem.

Powód jest osobą młodą, przed wypadkiem był zdrowym i aktywnym człowiekiem. Miał jak twierdzi plany zawodowe, które wymagały od niego całkowitej sprawności fizycznej, gdyż chciał być pracownikiem służby mundurowej. Tu jednak sąd zaznacza, że kwestia ta nie miała żadnego znaczenia dla wysokości zadośćuczynienia bo powód przed wypadkiem nie został przyjęty do żadnej z jednostek służb mundurowych, mało tego wręcz jego próby aplikacji kończyły się niepowodzeniem.

Z powodu urazów, których doznał, powód musiał poddać się zabiegom operacyjnym, po których wymagał pomocy osób trzecich we wszystkich czynnościach życia codziennego, następnie przez kilka tygodni musiał nosić opatrunek gipsowy, a kolejno zmuszony był chodzić o kulach. Powód przez cały czas kontynuował leczenie, chodził na rehabilitacje. Bardzo długo przebywał na zwolnieniu lekarskim a później pobierał zasiłek rehabilitacyjny, łącznie okres jego nieobecności w pracy to 1,5 roku.

Na rozmiar cierpień powoda bezpośrednio po wypadku składają się również takie okoliczności jak konieczność zażywania leków przeciwbólowych, konieczność korzystania z pomocy osób trzecich przez trzy miesiące po wypadku.

Obecnie, pomimo że przeprowadzone u niego długie i żmudne leczenie przyniosło dobre skutki, to nie należy tracić z pola widzenia że nie uzyskał on pełnej sprawności, nadal ma ograniczenie ruchowe stawu skokowego, które utrudnia chodzenie. Pamiętać należy, że powód miał w momencie wypadku jedynie 26 lat i fakt urazu nogi mógł spowodować u niego lęk o własne zdrowie, a co za tym idzie o własną przyszłość, a z całą pewnością osoba młoda, która niedawno „wkroczyła w dorosłe życie”, nie powinna mieć tego typu problemów. Na wysokość zadośćuczynienia miała wpływ również okoliczność, że uraz doznany przez powoda spowodował konieczność czasowego całkowitego wyeliminowania aktywności fizycznej.

Biorąc powyższe pod uwagę sąd uznał, iż stosowną kwotą zadośćuczynienia za doznaną krzywdę będzie kwota 43.000 zł., a zatem pozwany winien dopłacić powodowi kwotę 23.000 zł. Będzie to kwota, która w całości zrekompensuje powodowi jego cierpienia fizyczne i psychiczne związane z wypadkiem z 19.05.2014 r., a zarazem będzie stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość. Kwota ta jest bowiem adekwatna do stopnia uszczerbku na zdrowiu ustalonego przez biegłego lekarza (19% trwałego uszczerbku), a także cierpień związanych z doznanym urazem i jego leczeniem oraz długotrwałości tego procesu. Powód w dacie wypadku miał 26 lat i wypadek któremu uległ był źródłem traumatycznych przeżyć, powodujących bezpośrednio po wypadku i w okresie następnych miesięcy różnego typu lęki oraz bóle. Źródłem negatywnych przeżyć było z pewnością również ograniczenie w codziennych aktywnościach oraz konieczność korzystania z pomocy innych osób. Wszystko to niewątpliwie wpływa na rozmiar krzywdy, za którą powodowi należy się zadośćuczynienie.

Odnośnie określenia daty wymagalności świadczenia a tym samym ustalenia daty, od której powód może się domagać odsetek, sąd orzekł na zasadzie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Odsetki ustawowe przysługują uprawnionemu za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, niezależnie od tego czy wierzyciel poniósł szkodę i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Termin do spełnienia świadczenia z tytułu ubezpieczenia to 30 dni od daty poinformowania ubezpieczyciela o zdarzeniu, mogący ulec przedłużeniu o dalsze 14 dni. Z uwagi na powyższe powód miał prawo żądać odsetek od upływu 30 dni od daty zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi.

Powód domagał się również zasądzenia na jego rzecz kwoty 14 996,84 zł tytułem odszkodowania (w tym: 8549,82 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów leczenia, 6300 zł z ustawowymi odsetkami od 27.07.2015 r., tytułem zwrotu kosztów opieki nad powodem i 147,02 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych).

Intencją ustawodawcy, wyrażoną w przepisie art. 444 § 1 k.c., było objęcie granicami odszkodowania dochodzonego przez osobę, która doznała szkody w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wszelkich kosztów pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a więc tych, które zostały poniesione w sposób niezbędny i celowy na działania zmierzające do poprawy stanu zdrowia. W judykaturze i piśmiennictwie wskazuje się, że poszkodowany może w szczególności domagać się kompensaty kosztów leczenia (pobytu w szpitalu, konsultacji u wybitnych specjalistów, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, kosztów lekarstw, kosztów związanych z transportem poszkodowanego po wypadku do domu, do szpitala, na zabieg, kosztów odpowiedniego odżywiania się, wydatków związanych z opieką i pielęgnacją po wyjściu ze szpitala itp.)

W świetle dowodu z opinii biegłych ortopedów nie może budzić wątpliwości fakt, że bezpośredni związek z wypadkiem miały wszystkie wskazane w pozwie koszty leczenia powoda (pkt 1-21), sąd dokonał jednak weryfikacji przedstawionych kosztów z przedłożonymi przez powoda fakturami i kosztami które zostały już wypłacone przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego i zasądził na rzecz powoda z tego tytułu 7.480,55 zł. a w pozostałej części żądanie w tym zakresie oddalił. Powód wskazał na istnienie 21 faktur, paragonów, które dokumentowały poniesione wydatki na leczenie. Do pozwu nie zostały dołączone powyższe dowody lecz część z nich znajduje się w aktach szkody. Obejmują one zakup lekarstw i suplementów diety, których zasadność przyjmowania potwierdził biegły, następnie koszty wykonania badań RTG, MR, wizyt u lekarzy ortopedów, oraz największy rachunek za wykonanie artroskopii stawu na kwotę 6.400 zł. W aktach szkody brak jest rachunków wymienionych w pozycjach 1-3 uzasadnienia pozwu ( k. 9 ) a ponadto część z rachunków została przez pozwanego uwzględniona i z tego tytułu wypłacono już odszkodowanie; są to pozycje 4-10, 12, 14-16, 18 i 21 ( z uzasadnienia pozwu - k. 9 i 10 ). Zatem uzasadnione i udowodnione było żądanie zapłaty za rachunki z poz. 11 ( badanie RTG ), 13 i 17 ( wizyta u ortopedy ), 19

( badanie MR ), 20 ( zabieg ) na łączną kwotę 7.480,55 zł.

Sąd stoi na stanowisku, iż zdecydowanie uzasadnionym jest żądanie odszkodowania z tytułu kosztów przeprowadzonego zabiegu artroskopii. Biorąc pod uwagę takie złamania jak u powoda, znaczne ograniczenie ruchów stawu skokowego i zmiany uwidocznione w badaniu MR, co w sumie zostało opisane w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego - k. 134, oraz uwzględniając, że taki sposób leczenia został wskazany powodowi przez lekarza ortopedę a także mając na uwadze znane problemy organizacyjne służby zdrowia, powód mógł i powinien skorzystać z płatnego, prywatnego sposobu leczenia operacyjnego.

Odnośnie żądania zwrotu kosztów opieki nad powodem, wskazać należy, że z opinii biegłych ortopedów wynikało jednoznacznie, że powód nie był w stanie samodzielnie funkcjonować przez okres 3 miesięcy po wypadku i wymagał w tym okresie pomocy innych osób przez trzy godziny dziennie, co daje 270 godzin.

Wprawdzie opiekę nad powodem sprawowała jego matka, ale przyznanie odszkodowania z tego tytułu nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki. Fakt, iż opiekę nad poszkodowanym sprawowały bliskie mu osoby nie pozbawia powoda prawa do żądania odszkodowania w zakresie kosztów, które musiałby ponieść z tego tytułu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, poszkodowany nie jest bowiem zobowiązany do udowodnienia poniesionych w tym zakresie wydatków i może dochodzić roszczenia także wówczas, jeżeli opiekę nad nim sprawują osoby najbliższe (por. wyroki Sądu Najwyższego z 26.07.1977 r. I CR 143/77, LEX 7971; z 04.03.1969 r. I PR 28/69, LEX 12179; z 11.03.1976 r. IV CR 50/76, LEX 2015).

Powód dochodził z tego tytułu kwoty 6300 zł, na którą złożyły się koszt opieki w wymiarze 3 godzin dziennie przez 210 dni (co daje 630 godzin) przy przyjęciu stawki za godzinę opieki w kwocie 10 zł. Sąd uznał żądanie powoda za uzasadnione w znacznej części, jednakże nie w całości. Zasadne jest bowiem żądanie z tytułu kosztów opieki obejmujące okres trzech miesięcy po 3 godziny, co daje łącznie 270 godzin. Ustalając wysokość stawki godzinowej, sąd przyjął stawkę żądaną przez powoda (10 zł), uznając, iż nie jest ona stawką wygórowaną, gdyż znajduje się poniżej dolnej granicy obowiązującej stawki za godzinę pracy. Tak obliczona kwota daje 2700 zł, d której należało odjąć dotychczas wypłacone odszkodowanie z tego tytułu przez ubezpieczyciela w kwocie 1080 zł, co dało 1620 zł.

Nieudowodnione pozostało żądanie zapłaty kwoty 147,02 zł. tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych, do pozwu nie dołączono faktury opisanej na k. 10 pozwu.

Podsumowując żądanie odszkodowania którego powód domagał się w kwocie 14 996,84 zł, sąd przyznał na rzecz powoda z tego tytułu kwotę 9.100,55 zł (1.620 zł tytułem opieki i 7.480,55 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia). O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., zasądzając je od dnia następnego po dniu, w którym pozwany odebrał pozew, gdyż w ocenie sądu od tego dnia pozwany pozostaje w zwłoce.

W związku z powyższym, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie (pkt II) sąd powództwo oddalił, jako nienależne i niezasadne, czego motywy wskazano powyżej.

W punkcie III sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 2.000 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu na które złożyły się połowa opłaty od pozwu w kwocie 1.700 zł i zwrot zaliczki uiszczonej przez powoda na opinię biegłego. Koszty zastępstwa procesowego sąd między stronami wzajemnie zniósł, gdyż powództwo zostało uwzględnione w połowie – z żądanych przez powoda 67 996,84 zł zasądzono 33 100,55 zł, natomiast wydatkami sąd obciążył pozwanego, gdyż co do zasady powództwo zostało uwzględnione, natomiast wysokość przyznanego zadośćuczynienia i odszkodowania zależała od uznania sądu.

W punkcie IV Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Nowym Sączu kwotę 941,85 zł, tytułem pozostałej części wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa (wydatki na opinie biegłych wyniosły w sumie 1541,85 zł, po odjęciu 600 zł (zaliczki), do pokrycia została kwota 941,85 zł.

Sędzia

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...).

(...)

(...)