Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Lidia Merska

Protokolant st. sekr. sąd. Danuta Betlej

w obecności oskarżyciela publicznego młodszy asp. A. F.

po rozpoznaniu w dniach 29 czerwca 2017 r., 20 marca 2018 r. na rozprawie

sprawy przeciwko B. K. (1)

synowi Z. i B. z d. Ś.

ur. (...) w R.

obwinionego o to, że: w dniu 23 kwietnia 2017 roku o godzinie 16:00 na ul. (...) w miejscowości K. gm. W. prowadząc samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się na terenie zabudowanym przekroczył dozwoloną prędkość jazdy o 33 km/h, jadąc z prędkością 83 km/h.

tj. o czyn z art. 92a kw

1.  Obwinionego B. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200,00 (dwieście) złotych.

2.  Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130,00 (sto trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania oraz kwotę 1748,88 (jeden tysiąc siedemset czterdzieści osiem 88/100) złotych tytułem kosztów wynagrodzenia biegłego sporządzającego w tej sprawie opinię.

Sygn. akt V W 71/17

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2017r około godziny 16.00 B. K. (2) kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) w miejsocowźci K.. B. K. (2) jechał z pasażerami – R. K. i M. P.. W tym czasie policjanci – M. F. i K. J. dokonywali pomiaru prędkości pojazdów stojąc na poboczu, po prawej stronie dla kierunku jazdy obwinionego, który jechał w kierunku G. z W.. Pomiaru dokonywali przy użyciu urządzenia – (...) z legalizacją ważną do dnia 31.07.2017r. M. F. dokonał pomiaru pojazdu nadjeżdżającego od strony W., auta którym kierował B. K. (2), a pomiaru dokonał z odległości 707 m bez użycia statywu. Laserowy miernik prędkości wskazał, iż pojazd porusza się z prędkością 88 km/h przy prędkości dopuszczalnej w tym miejscu – 50 km/h. Policjant zatrzymał pojazd od kontroli drogowej. Kierowca odmówił przyjęcia mandatu karnego argumentując, iż oglądał program telewizyjny i wie, że urządzenie to jest niewiarygodne.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej k. 1, świadectwo legalizacji k. 2, zeznań świadków – M. F. k. 26 – 26v, R. K. k. 26v – 27, M. P. k. 27, a także wyjaśnień obwinionego k. 25v – 26.

Obwiniony B. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu twierdząc, iż dokonany pomiar jest niewiarygodny. Stwierdził, iż interesował się urządzeniami do pomiaru prędkości U. i wie, że ponad 2000 spraw było umorzonych, ponieważ pomiar był wykonany z odległości ponad 300m bez statywu. Kwestionował prawidłowość pomiaru wykonanego z odległości ponad 700m bez statywu i argumentował, iż wiązka laseru w takie sytuacji ma zbyt duży promień aby prawidłowo mierzyć prędkość jednego pojazdu. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego ponieważ przeczy im dowód z postaci zeznań świadka – policjanta M. F. oraz opinia biegłego P. B. z dziedziny przyrządów do pomiaru prędkości w ruchu drogowym.

Świadek M. F. szczegółowo opisał w jaki sposób dokonał pomiaru prędkości pojazdu, którym kierował obwiniony. Opisał podejmowane przez niego czynności, a wszystkie szczegóły kontroli drogowej zawarł w notatce urzędowej sporządzonej zaraz po zdarzeniu w dniu 23.04.2017r. Świadek posiada stosowne przeszkolenie w obsłudze tego rodzaju urządzenia, pracuje już od wielu lat w patrolu drogowym i kilka razy w tygodniu pełni służbę obsługując laserowy miernik prędkości.

Świadkowie jadący z obwinionym – R. K. i M. P. przyznali, iż nie obserwowali prędkościomierza w pojeździe obwinionego i nie potrafią podać z jaką prędkością się wówczas poruszał.

Z opinii biegłego z zakresu przyrządów do pomiaru prędkości w ruchu drogowym – P. B. wynika, iż pomiar ten był wykonany prawidłowo. Biegły wskazał, iż tego rodzaju miernik prędkości jest stosowany w 70 krajach, w tym na terenie całej Unii Europejskiej, a wykorzystanie wąskiej wiązki laserowej – emisja aż 60 impulsów w jednym cyklu pomiarowym o długości zaledwie 0,4s oraz zastosowanie metody regresji kwadratowej, w celu eliminowania błędów pomiarowych sprawia, że laserowy miernik prędkości U. należy do najbardziej precyzyjnych instrumentów pomiarowych na świecie – k.41. Biegły po przeanalizowaniu zarzutów obwinionego co do sposobu wykonania pomiaru, danych technicznych oraz spełnienia warunków metereologicznych urządzenia U. stwierdził, iż zarzuty te są chybione. Otóż miejsce, czas, warunki terenowe i atmosferyczne, sposób wykonania pomiaru przez policjanta M. F., pozwalały na uzyskanie rzetelnego i wiarygodnego pomiaru prędkości. Do dokonania pomiaru wymagany był odcinek drogi bez wyraźnych spadków i wzniesień o długości co najmniej 710 metrów, z bardzo dobrym przeglądem drogi na całej długości ze stanowiska pomiarowego, a które to warunki biegły stwierdził na podstawie danych z przeprowadzonej osobiście wizji lokalnej. Biegły zauważył, iż dopuszczalne jest używanie urządzenia U. „bez podpórki”, a przyrząd ten spełnia wymagania przewidziane w przepisach prawa meterologicznego. Biegły zwrócił uwagę, iż informacje przekazywane przez obwinionego są zawarte na stronach internetowych sprzedawcy antyradarów i antylaserów, producentów radarów, zainterowanych tym aby zdyskredytować to urządzenie – k. 53 - 54. Sąd ocenił opinię biegłego jako rzetelną, wiarygodną, popartą wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłego. Opinia ta jest obszerna, staranna, uporządkowana, jasna, jednoznaczna i przekonująca.

Biegły zwrócił uwagę na braki w wyszkoleniu policjantów odnośnie obsługi urządzenia, z tymże Sąd tych zarzutów nie podziela. Policjant M. F. od lat pracuje z wykorzystaniem urządzenia U., posiada stosowne przeszkolenie, wystarczające do wykonania prawidłowego pomiaru prędkości, co zresztą potwierdził w swojej opinii biegły. Biegły stwierdził, iż pomiar został wykonany prawidłowo. Policjant korzystał z urządzenia dopuszczonego do pracy, zgodnie z prawem metereologicznym, wykorzystując swoje doświadczenie zawodowe. Policjant dokonując pomiaru nie był informowany przez urządzenie, że jest błąd pomiaru, okazał wynika kierowcy. Zdaniem Sądu zastrzeżenia biegłego nie dyskwalifikują dokonanego pomiaru. Urządzenie U. zarejestrowało prędkość z jaką poruszał się obwiniony, a pomiar ten został wykonany prawidłowo. Zdaniem Sądu zeznania świadka M. F. są wiarygodne, w sposób rzetelny policjant opisał jakiego rodzaju czynności podejmował, jak dokonał pomiaru prędkości pojazdu obwinionego oraz jak dokonał jego zatrzymania. Opinia biegłego sporządzona w sprawie stwierdza, iż pomiar prędkości był wykonany prawidłowo. Biegły był na miejscu gdzie poruszał się obwiniony, sam przeprowadził wizję lokalną oraz ocenił zarzuty obwinionego odnośnie prawidłowości pomiaru.

Reasumując powyższe dowody Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu, którego dopuścił się z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim. Obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę, że porusza się w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h. Obwiniony przyznał, iż jeździł tą trasą kilkakrotnie, ale nie potrafił wskazać gdzie jest usytuowana tablica z oznaczeniem „teren zabudowany”.

Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 92a kw podlega ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Miejsce, w którym dokonano pomiaru prędkości pojazdowi prowadzonemu przez obwinionego znajdowało się w miejscu, gdzie z godnie z art.20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów wynosi 50 km/h (t.j. Dz. U. z 2012r poz. 1137 z późn. zm.).

Zdaniem Sądu kara grzywny w kwocie 200zł nie jest karą nadmiernie wygórowaną bądź szczególnie dotkliwą. Obwiniony utrzymuje się z wynagrodzenia z prac dorywczych, zatem jego dochody pozwalają na uiszczenie stosownej kary grzywny.

Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)). Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz. U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.). Zgodnie z art. 118 § 3 kpw (w brzmieniu sprzed zmiany od dnia 1.01.2018r Dz. U. z 2017r, poz. 2400) Sąd obciążył również obwinionego kosztami wynagrodzenia biegłego w związku ze sporządzoną przez niego opinią w sprawie.