Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 lutego 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał D. W., na stałe, prawo do renty rodzinnej od 21 grudnia 2016 roku to jest od dnia śmierci męża. Decyzja podjęta została w oparciu o treść art. 70 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 roku, poz. 887). Wysokość renty określona została, od dnia 1 marca 2017 roku na kwotę 1.570,64 zł. (do wypłaty 1.314,28 zł). W uasadnieniu podano, iż renta rodzinna dla jednej uprawnionej osoby wynosi 85% świadczenia osoby zmarłej (decyzja k.38 akt ZUS ).

W dniu 10 marca 2017 roku wnioskodawczyni złożyła odwołanie od decyzji ZUS. Skarżąca wniosła o zmianę decyzji i ponowne przeliczenie świadczenia z uwagi na jego zaniżenie. W uzasadnieniu podniosła, iż mąż miał przyznaną rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 2013 roku. Według dokumentu (...) z Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) w Ł. wynika, iż ZUS zaniżył wynagrodzenia jej męża za lata 1983-1986. Organ rentowy wyliczył wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w wysokości 66,44% a powinien wyliczyć w wysokości 67,88% (odwołanie k.2-4).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji. Nadto podano, iż A. W. pobierał w okresie od 15 marca 2013 roku do 31 sierpnia 2013 roku rentę z tytułu niezdolności do pracy. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty obliczony został z okresu 20 lat kalendarzowych: 1983-1989, 1991-1994, 1998-2002 i wyniósł 65,51%. Przy obliczeniu wysokości świadczenia wzięto pod uwagę zarobki z okresu od 16 XI 1982 roku do 30 IV 1987 roku w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym (...) S.A. w Ł. na podstawie zaświadczenia Rp-7 z 9 VII 2002 roku. W dniu 14 listopada 2016 roku A. W. złożył wniosek o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zmarł w dniu 21 grudnia 2016 roku, w okresie pobierania zasiłku chorobowego i nie miał ustalonego prawa do renty. Przyznając wnioskodawczyni prawo do renty organ rentowy wziął pod uwagę nowe zaświadczenie wystawione w dniu 17 I 2017 roku przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) S.A. w Ł., którym jednocześnie anulowano poprzednie zaświaczenie. Nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony został w oparciu o wynagrodzenia z 20 lat kalendarzowych: 1983-1989, 1991-2002 i 2015 i wyniósł 66,44%. Jednocześnie organ rentowy uwzględnił kwotę bazową w wysokości 3.408,62 zł oraz okresy składkowe w wymiarze 33 lata, 6 miesięcy i 22 dni (402 miesiące) oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 2 lata, 20 dni (24 miesiące). Wysokość świadczenia obliczona została w następujący sposób:

24% x 3.408,62 zł = 818,07 zł;

(402 x 1,3%):12x2.264,69 zł = 986,27 zł;

(24x0,7%):12x2,264,69 zł = 31,71 zł;

Razem = 1.836,05 zł. ( odpowiedź na odwołanie k.13-14).

Na rozprawie w dniu 7 września 2017 roku wnioskodawczyni wskazała, iż kwestionuje przyjęcie w obliczeniach nowego dokumentu Rp-7 ze S.A. (...) oraz przyjęcie okresu składkowego do 21 grudnia 2016 zamiast do 30 września 2016 roku (e-protokół z 7 IX 2017 roku 00:00:56).

Pełnomocnik oragnu rentowego wyjaśnił, iż okres od września do grudnia 2016 roku zaliczony został jako okres nieskładkowy (e-protokół z 7 IX 2017 roku 00:11:46).

W piśmie z dnia 13 września 2017 roku wnioskodawczyni podała, iż organ rentowy winien uwzględnić 33 lata, 9 miesięcy i 11 dni okresów składkowych (405 miesięcy) oraz 2 lata, 1 miesiąc i 16 dni okresów nieskładkowych (25 miesięcy) (pismo k.44-46).

W odpowiedzi organ rentowy wskazał, iż wnioskodawczyni błędnie zaliczyła do okresów składkowych: okres zarejestrowania jako osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku od 18 IX do 17 XII 2013 roku; pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy od 15 V do 31 VIII 2013 roku, który to okres nie jest ani składkowy, ani nieskładkowy; nie wyłączyła z okresu zatrudnienia w (...) okresu urlopu bezpłatnego od 9 do 25 IX 1987 roku. Nadto przyjęła okres prowadzenia działalności gospodarczej od 27 XII 1994 roku do 7 VII 2002 roku zamiast od 2 I 1994 roku do 6 VII 2002 roku oraz okres zatrudnienia w (...) do 19 III 2010 roku podczas, gdy zgłoszenie było do 18 III 2010 roku (pismo k.48-51).

W piśmie z dnia 26 paźdnziernika 2017 roku wnioskodawczyni wniosła nadto o rozstrzygnięcie czy rozwiązanie uowy o pracę z tytułu orzeczenia lekarskiego o całkowitej niezdolności do pracy i po zaprzestaniu pobierania renty przez jej męża dawało podstawę do pozbawienia prawa do zasiłku dla bezrobotnych czy organ rentowy miał prawo zaliczyć staż pracy po ustaniu zatrudnienia – do dnia śmierci (pismo k.61).

W piśmie z dnia 13 grudnia 2017 roku organ rentowy dodatkowo wskazał, iż na mocy § 37 rozporządzenia RM z 29 I 1990 roku (Dz. U. z 1993 roku nr 68 poz. 330) w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 1997 roku osoba prowadząca działalność gospodarczą była zwolniona z opłacania składek za każdy miesiąc, w którym okres pobierania zasiłku chorobowego trwał co najmniej 15 dni. W przypadku krótszego pobierania zasiłku składka naliczana była w pełnej wysokości. Miesiące, w których ubezpieczony zwolniony był z opłacania składki traktowane są jako nieskładkowe, a pozostałe jako składkowe. Dlatego okres od 1 IX do 30 XI 1995 roku zaliczony został jako nieskładkowy (zwolnienie lekarskie od 13 IX do 22 XI 1995 roku). Okres urlopu bezpłatnego został poprzednio błędnie określony. Prawidłowy okres to okres od 3 do 25 IX 1997 roku. W okresie od 13 do 21 grudnia 2016 roku mąż wnioskodawczyni miał wystawione zwolnienie lekarskie za okres pobytu w szpitalu, które nie zostało przedłożone do ZUS. Zasiłek chorobowy został wypłacony do 16 grudnia 2016 roku. Organ wskazał, iż okres od 17 do 21 grudnia 2016 roku zostanie wyłączony ze stażu i za ten okres zostanie wypłacona renta jako świadczenie niezrealizowane (pismo k.70).

W piśmie z dnia 19 lutego 2018 roku wnioskodawczyni podniosła, iż większość wątpliwości została przez organ rentowy wyjaśniona. Nadal kwestionuje jednak ingerencję ZUS w wysokość wynagrodzeń męża oraz zaliczenie do stażu pracy okresu po ustaniu zatrudnienia oraz brak zestawienia okresów składkowych i nieskładkowych (pismo k.99).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni D. W. urodzona (...) złożyła 29 grudnia 2016 roku wniosek o ustalenie prawa do renty po zmarłym mężu A. W. (wniosek k.1-4 akt ZUS ).

A. W. prowadził działalność gospodarczą pod numerem (...) w okresie od 1 IV do 31 VII 1989 roku i od 1 V 1997 roku do 6 VII 2002 roku. W okresie od 2 I 1995 roku do 30 IV 1997 roku prowadził działalność gospodarczą pod numerem (...) (pismo i zaświadczenia k. 79-2 i k. 97 i k.57 akt ZUS).

W okresie od 16 listopada 1982 roku do 30 kwietnia 2002 roku A. W. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym (...) S.A. w Ł.. Zakład wystawił zaświadczenie Rp-7 w dniu 17 I 2017 roku w oparciu o akta osobowe i karty wynagrodzeń. Jednocześnie anulowano wcześniej wystawiony dokument Rp-7, ponieważ zawierał on nagrody z zysku, od których nie były odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne. Podano w nim, iż uzyskał on wynagrodzenie w wysokości:

- za 1982 rok – 16.535,- zł;

- za 1983 rok – 118.684,- zł;

- za 1984 rok – 128.960,- zł;

- za 1985 rok – 158.638,- zł;

- za 1986 rok – 210.783,- zł;

- za 1987 rok – 78.957,- zł (dokument Rp-7 k.28 akt ZUS, pismo k.31).

W okresie od 8 VII 2002 roku do 18 III 2010 roku A. W. zgłoszony był do ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia u K. C. w PPHU (...) (zaświadczenie k,61 akt ZUS).

A. W. pobierał w okresie od 15 marca 2013 roku do 31 sierpnia 2013 roku rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ostatnia wysokość renty ustalona została przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru obliczonego z okresu 20 lat kalendarzowych: 1983-1989, 1991-1994, 1998-2002, który wyniósł 67,16%. Przy obliczeniu wysokości świadczenia wzięto pod uwagę zarobki z okresu od 16 XI 1982 roku do 30 IV 1987 roku w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym (...) S.A. w Ł. na podstawie zaświadczenia Rp-7 z 9 VII 2002 roku. Jednocześnie organ rentowy uwzględnił kwotę bazową w wysokości 3.080,84 zł oraz okresy składkowe w wymiarze 30 lat, 9 miesięcy i 5 dni (369 miesięcy) oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 1 rok, 9 miesięcy i 13 dni (21 miesięcy) (decyzje k.85 i 97 akt ZUS).

W okresie od 1 października 2014 roku do 30 września 2016 roku A. W. zatrudniony był firmie (...) J. C., w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 28 do 30 września 2016 roku pracodawca wypłacił zasiłek chorobowy (świadectwo pracy k.9 akt ZUS).

W dniu 14 listopada 2016 roku A. W. złożył wniosek o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k.1-4 akt ZUS).

Orzeczeniem lekarza orzecznika uznany został za trwale, całkowicie niezdolnego do pracy oraz do samodzielnej egzystencji. Niezdolność powstała w okresie pobierania zasiłku chorobowego (orzeczenie lekarza orzecznika z 7 XII 2016 roku k.21 akt ZUS).

A. W. zmarł w dniu 21 grudnia 2016 roku (skrócony akt zgonu k.24 akt ZUS).

Na dzień śmierci zmarły posiadał 33 lata, 6 miesięcy i 22 dni (402 miesiące) okresów składkowych oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 2 lata, 20 dni (24 miesiące) (wyliczenie k.49-51).

Najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony został w oparciu o wynagrodzenia z 20 lat kalendarzowych: 1983-1989, 1991-2002 i 2015 wynosi 66,44% (wyliczenie k.35 akt ZUS).

Wnioskodawczyni złożyła wniosek o przyznanie jej świadczenia niezrealizowanego. Organ rentowy decyzją z dnia 13 stycznia 2017 roku odmówił wypłaty świadczenia (okoliczność bezsporna).

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2017 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, w sprawie VIII U 291/17, oddalił jej odwołanie. Wyrok nie jest prawomocny (wyrok k.109 akt VIII U 291/17 ).

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na mocy art. 70 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 roku, poz. 887) wdowa ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była niezdolna do pracy.

Zgodnie z art. 73 ust. 1 pkt 1 renta rodzinna dla jednej osoby uprawnionej wynosi 85 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu. Za kwotę świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu, uważa się kwotę emerytury, z zastrzeżeniem ust. 3, lub renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (ust. 2).

W niniejszej sprawie niesporne jest, iż zmarły nie miał ustalonego prawa do emerytury i brak dowodów na to, iż mógłby ubiegać się o takie swiadczenie.

Podstawą obliczenia renty rodzinnej stanowi zatem wysokość potencjalnej renty z tytułu niezdolności do pracy, która przysługiwałaby zmarłemu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. W myśl ust. 6 na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

W myśl art. 15 ust. 2a. jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1)  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2)  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3)  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty,

oraz

4)  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie, iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 r. sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Z treści § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. z 2011, nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana wyżej regulacja niewątpliwie wyznacza kierunek postępowania dowodowego, ale nie oznacza, że wysokość uzyskiwanego uposażenia nie może być dowiedziona w inny sposób. W postępowaniu sądowym nie obowiązują bowiem ograniczenia co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określone w § 21 rozporządzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97 OSNP 1998/11/342).

Zwrócić w tym miejscu należy uwagę także na fakt, iż podstawę wymiaru emerytury lub renty mogą stanowić wyłącznie takie składniki wynagrodzenia, których faktyczna wypłata w określonej wysokości oraz fakt odprowadzenia składki na ubezpieczenia społeczne jest niewątpliwy.

W niniejszej sprawie wnioskodawczyni przedstawiała szereg zastrzeżeń do decyzji organu rentowego, które były w toku procesu wyjaśniane. Statecznie odwołująca nie zgodziła się z ingerencją ZUS w wysokość wynagrodzeń męża z okresu zatrudnienia w (...) S. A. w Ł. w związku z wydaniem nowego druku Rp-7 oraz zaliczenie do stażu pracy okresu po ustaniu zatrudnienia oraz brak zestawienia okresów składkowych i nieskładkowych.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż ze stanowiska wnioskodawczyni nie wynika jasno, o jaki okres chodzi. W grę wchodzą dwa okresy. Pierwszy to zaliczenie okresu zatrudnienia w firmie (...) w PPHU (...) do 19 III 2010 roku, jak wynika ze świadectwa pracy. Drugi to okres po ustaniu zatrudnienia w firmie (...) J. C. czyli od 1 X 2016 roku do 21 XII 2016 roku, czyli do daty śmierci.

Odnosząc się do pierwszego okresu wskazać należy, iż organ rentowy prawidłowo zaliczył okres, do którego wnioskodawca zgłoszony był do ubezpieczeń społecznych czyli do 18 III 2010 roku. Zasadniczo bowiem zaliczeniu podlegają okresy, za które odprowadzone były składki na ubezpieczenie. Podkreślić należy, iż zarówno zmarły w toku uprzednich postępowań o prawo do renty nie kwestionował tej daty, jak i w toku niniejszego postępowania nie przedłożono dowodów świadczących o tym, iż okres ten trwał do 19 III 2010 roku.

Jeśli zaś chodzi o drugi z wątpliwych okresów to organ rentowy prawidłowo zaliczył ten okres jako nieskładkowy – na podstawie art. 7 ust. 1 pkt b cytowanej ustawy, zgodnie z którym okresami nieskładkowymi są okresy pobierania zasiłków z ubezpieczenia społecznego: chorobowego lub opiekuńczego. Ponieważ do 21 grudnia 2016 roku zmarłemu przysługiwał zasilek chorobowy okres ten podlegał zaliczeniu jako okres nieskładkowy.

Jeśli chodzi o argument braku przedstawienia okresów składkowych i niekładkowych przez organ rentowy to argument ten uznać należy za chybiony. Organ rentowy w toku postępowania przedstawił i szczegółowo uzasadnił sposób obliczenia stażu ubezpieczeniowego. Odniósł się do zastrzeżeń wnisokodawczyni. Mimo to odwołująca nadal kwestionowała to obliczenie. Sąd w pełni aprobuje wyliczenie organu rentowego. Przedstawione uzasadnienie jest jasne i zrozumiałe a co najważniejsze prawidłowe. Zbadane natomiast zostały uwagi szczegółowe wskazane przez odwołującą. O czym mowa w niniejszym uzasadnieniu. Wobec powyższego zarzut ten należy uznać za gołosłowny – nie poparty argumentami, do których tak organ rentowy jak sąd mogliby się odnieść.

Najistotniejszym argumentem wnioskodawczyni jest jednak zarzut nieprawidłowego uwzględnienia nowego dokumentu Rp-7, w którym podane zostały niższe niż w poprzednim, wynagrodzenia zmarłego męża ubezpieczonej.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż nowe zaświadczenie wystawione przez (...) SA jest zaświadczeniem prawidłowym, bowiem w latach, w których A. W. pracował w tym zakładzie nagrody z zakładowego funduszu nagród nie stanowiły podstawy naliczenia składek na ubezpieczenie społeczne – zatem nie mogą stanowić podstawy obliczenia emerytury czy renty i nie powinny być uwzględnione w wystawianym dokumencie Rp-7. Wysokość poprzednich świadczeń zmarłego obliczona była zatem wadliwie.

Po wtóre, nie ma racji wnioskodawczyni twierdząc, iż organ rentowy nie może dokonać ponownego obliczenia wysokości świadczenia podstawowego (potencjalnie należnego zmarłemu).

Pogląd ten jest błędny z kilku przyczyn. Wnioskodawczyni wystąpiła o własne świadczenie, które podlega obliczeniu od podstaw. Zmarły w dniu śmierci nie miał przyznanego prawa do emerytury czy renty, a zatem nie było aktualnego świadczenia, które teoretycznie wnioskodawczyni chciałaby przyjąć jako podstawę wyliczenia własnej renty. Dodatkowo przy obliczeniu świadczenia skarżącej uwzględniono także dodatkowy okres ubezpieczenia zmarłego, co potwierdza zarówno możliwość jak i obowiązek niezależnego ustalenia wysokości świadczenia wnioskodawczyni.

Nadto, gdyby nawet uznać, iż organ rentowy nie powinien od nowa naliczać świadczenia to pamiętać należy o aktualnym brzmieniu art. 114 ustawy, który pozwala na przeliczenie świadczenia z urzędu nawet w sytuacji, gdy poprzednie wyliczenie było skutkiem błędu pracownika ZUS.

W myśl bowiem art. 114 ust. 1 w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli:

1) po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;

2) decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;

3) dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;

4) decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;

5) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;

6 ) przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego.

Jak z powyższego wynika organ rentowy nie tylko mógł ale i powinien od podstaw naliczyć wysokość świadczenia wnioskodawczyni, weryfikując wszystkie przedłożone dowody.

Dodatkowo tylko podnieść należy, iż sąd w niniejszym postępowaniu nie jest uprawniony do badania prawidłowości decyzji Urzędu Pracy o okresie przyznania prawa do zasiłku w związku ze sposobem rozwiązania umowy o pracę. Ewentualne wątpliwości winny być przedmiotem sporu zmarłego z jego pracodawcą lub stanowić podstawę odwołania od decyzji UP. Skoro jednak okres pobierania zasiłku nie został skutecznie podważony to zarówno dla organu rentowego jak i dla sądu decydujące znaczenie ma jedynie faktyczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Wobec powyższego, uznając decyzję organu rentowego za prawidłową, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie jako niezasadne.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyn.

5 IV 2018 roku.