Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Kornelia Żminkowska
Protokolant:	Agata Kicińska

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 r. w Szczecinie

na rozprawie

w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko A. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1635,83 zł (jeden tysiąc sześćset trzydzieści pięć złotych osiemdziesiąt trzy grosze gorsze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1469,85 zł od dnia 13 czerwca 2017 r. ,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 720,14 zł (siedemset dwadzieścia złotych czternaście groszy) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 1355/17

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2017 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialności w W. wniosła pozew przeciwko A. W. o zapłatę kwoty 2 310,07 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 1 469,85 zł od dnia wniesienia pozwu i kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu, powódka wskazała, że zawarła z pozwanym umowę o świadczenie usług elektronicznych, na podstawie której udzieliła pozwanemu dostępu do teleinformatycznej platformy wymiany informacji o wolnych ładunkach i pojazdach ciężarowych (...) ( serwis (...)), w zamian za co pozwany zobowiązał się do uiszczania comiesięcznej opłaty w wysokości wynikającej z cennika. Powód wskazał, że wystawiła pozwanemu szereg faktur VAT, których pozwany nie uregulował. Powód wyjaśnił także, że niniejszym pozwem domaga się także stałej rekompensaty, stanowiącej równowartość kwot 40 EUR, ujętych w 5 wystawionych przez niego od każdej z nieuregulowanych faktur VAT notach księgowych.

W odpowiedzi na pozew pozwany uznał powództwo w części dotyczącej kwoty 734,92 zł wraz z należnymi odsetkami wynikającymi z faktur VAT nr (...) za usługi świadczone w listopadzie 2014 roku, (...) za usługi świadczone w grudniu 2014 roku oraz co do równowartości 50% z faktury VAT nr (...), wystawionej za usługi świadczone w styczniu 2015 roku i wniósł o oddalenie powództwa co do kwoty 1 406,97 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu, a wynikającymi z faktur VAT nr (...) w wysokości 50%, (...), (...) oraz not księgowych nr (...). W uzasadnieniu pozwany przyznał, że zawarł z powódką opisaną pozwem umowę i podkreślił, że pismem z dnia 30 grudnia 2014 roku ją wypowiedział ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2014 roku. Pozwany przyznał jednocześnie, że niewłaściwie określił datę rozwiązania umowy wskazując, że powinno nastąpić to w dniu 14 stycznia 2015 roku i naliczanie opłat jedynie do tego dnia pozostaje uzasadnione. Pozwany wyjaśnił, że zalogował się na konto tylko raz, w celu sprawdzenia, czy jego konto zostało zlikwidowane.

W dalszym piśmie powódka podtrzymała swoje dotychczasowe twierdzenia i w odpowiedzi na twierdzenia pozwanego dotyczące rozwiązania umowy wskazała, że do jej rozwiązania doszło z dniem 11 kwietnia 2015 roku, a w konsekwencji naliczanie opłaty pozostaje uzasadnione. Powódka wyjaśniła, że pismo dotyczące wypowiedzenia umowy otrzymała w dniu 5 stycznia 2015 roku, i wskazała, że 3 miesięczny okres wypowiedzenia rozpoczął się od następnego okresu rozliczeniowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2014 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarła z pozwanym A. W. umowę nr (...) o świadczenie usług w ramach systemu (...).Eu, przedmiotem której było świadczenie przez usługodawcę (powódkę) usług drogą elektroniczną dostępu do Serwisu (...).Eu, na które składały się: TransLoads, TransTruck, TransProtect i TransMap. Niniejsza umowa została zawarta na czas określony, tj. na 12 miesięcy od dnia udostepnienia usług, przy czym jeżeli na 30 dni przed upływem okresu umowy strona nie wypowie jej na piśmie umowa ulega przedłużeniu na czas nieokreślony. Usługa została pozwanemu udostępniona w dniu 12 maja 2014 roku (§ 2 ust.1 i 2). W § 4 ust. 2 i 3 wskazano, że opłata za usłu­gi będzie uiszczana przez usługobiorcę z góry w trybie miesięcznym w wysokości określonej w cenniku aktualnym na dzień składania zamówienia, po doli­czeniu podatku vat, na podstawie udostępnionej za pośrednictwem ko­munikatora faktury vat. Termin płat­ności wynosi 7 dni od dnia wystawie­nia i udostępnienia faktury. Okres rozli­czeniowy rozpoczyna się w dniu złoże­nia zamówienia.

Zgodnie z 3.1 i 3.2 Regulaminu, stanowiącego integralną część umowy usługodawca świadczy usługi elektroniczne w postaci teleinformatycznej platformy wymiany informacji o wolnych ładunkach i pojazdach ciężarowych, na którą składają się TransCommunicate wraz z dodatkowymi funkcjami i dodatkowymi usługami.

Umowa została zawarta w trybie stałym. Zgodnie z pkt 4.5.5 lit w trybie stałym umowa może być wypowiedziana w formie stwierdzonej pismem: a) przez każdą ze stron bez uzasadnienia, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, jeżeli okres rozliczeniowy wskazany w umowie jest inny niż miesięczny; b) przez każda ze stron, bez uzasadnienia, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego, jeżeli okres rozliczeniowy wskazany w Umowie jest miesięczny; c) przez użytkownika ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli nie wyraża zgody na zmiany wprowadzone w regulaminie w terminie miesiąca od dnia opublikowania zmian w regulaminie.

Zgodnie z cennikiem promocyjnym koszt za miesięczny dostęp do systemu wynosił 239 zł netto (293,97 zł brutto).

Dowód:

-

umowa, k. 7,

-

regulamin, k. 8-17,

-

cennik, k. 18,

Powódka wystawiła pozwanemu m.in. następujące faktury VAT:

-

nr (...) z dnia 12 listopada 2014 roku na kwotę 293,97 zł za okres rozliczeniowy liczony od dnia 12 listopada do dnia 11 grudnia 2014 roku , płatną do dnia 19 listopada 2014 roku,

-

nr (...) z dnia 12 grudnia 2014 roku na kwotę 293,97 zł za okres rozliczeniowy liczony od dnia 12 grudnia 2014 do dnia 11 stycznia 2015 roku, płatną do dnia 19 grudnia 2014 roku.

Pozwany nie uregulował należności.

Dowód :

-

faktury VAT, k. 19-20,

Pismem z dnia 30 grudnia 2014 roku pozwany wypowiedział zawartą z powódką umowę z dniem 31 grudnia 2014 roku. W uzasadnieniu wskazał, że powodem jego decyzji jest brak zleceń i spowodowane tym trudności finansowego, które powodują, że regulowanie miesięcznego abonamentu jest dla niego zbyt dużym obciążeniem.

Powódka odebrała pismo w dniu 5 stycznia 2015 roku.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Wypowiedzenie, k. 70

Po otrzymaniu wypowiedzenia powódka wystawiła pozwanemu kolejne faktury VAT:

-

nr (...) z dnia 12 stycznia 2015 roku na kwotę 293,97 zł za okres rozliczeniowy liczony od dnia 12 stycznia 2015 roku do dnia 11 lutego 2015 roku, płatną do dnia 19 stycznia 2015 roku,

-

nr (...) z dnia 12 lutego 2015 roku na kwotę 293,97 zł za okres rozliczeniowy liczony od dnia 12 lutego 2015 roku do dnia 11 marca 2015 roku, płatną do dnia 19 lutego 2015 roku,

-

nr (...) z dnia 12 marca 2015 roku na kwotę 293,97 zł za okres rozliczeniowy liczony od dnia 12 marca 2015 roku do dnia 11 kwietnia 2015 roku, płatną do dnia 19 marca 2015 roku,

Pozwany nie uregulował należności.

Dowód :

-

faktury VAT, k. 21-23,

W dniu 28 grudnia 2015 roku powódka wystawiła pozwanemu następujące noty księgowe:

-

nr (...) dotyczącą faktury VAT nr (...) na kwotę 167,26 zł, wg kursu EURO z dn. 28 listopada 2014 roku, tytułem równowartości rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, płatną w terminie 2 dni roboczych od dnia otrzymania noty.

-

nr (...) dotyczącą faktury VAT nr (...) na kwotę 170,49 zł, wg kursu EURO z dnia 31 grudnia 2014 roku tytułem równowartości rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, płatną w terminie 2 dni roboczych od dnia otrzymania noty.

-

nr (...) dotyczącą faktury VAT nr (...) na kwotę 168,32 zł, wg kursu EURO z dnia 30 stycznia 2015 roku tytułem równowartości rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, płatną w terminie 2 dni roboczych od dnia otrzymania noty.

-

nr (...) dotyczącą faktury VAT nr (...) na kwotę 165,98 zł, wg kursu EURO z dnia 27 lutego 2015 roku tytułem równowartości rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, płatną w terminie 2 dni roboczych od dnia otrzymania noty.

Dowód:

-

Noty księgowe, k. 24-27,

W dniu 8 lipca 2015 roku pozwany zalogował ze swojego konta do systemu trans, w celu ustalenia, czy konto dalej jest aktywne.

Dowód:

-

Wydruk z systemu, k. 52-54, 57-59

Pismem z dnia 28 grudnia 2015 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty należności wynikającej z faktur VAT nr (...) w łącznej wysokości 1 469,85 zł w terminie 2 dni.

Dowód:

-

Wezwanie do zapłaty, k. 28,

-

Potwierdzenie nadania, k. 29-31,

Po rozwiązaniu umowy powódka kilkukrotnie kontaktowała się z pozwanym w celu nawiązania współpracy.

Pozwany otrzymał także wiadomość w sprawie nieopłaconej należność w wysokości 50 zł.

Dowód:

-

Wydruki e-mail, k. 84-87.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się częściowo uzasadnione.

W niniejszym postępowaniu powódka domagała się zapłaty należności tytułem wynagrodzenia za świadczone na rzecz pozwanego usługi drogą elektroniczną, na podstawie zawartej w dniu 5 maja 2014 roku umowy, do której zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2002 roku o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1219 t.j), powiększonych o naliczone od każdej z zaległości rekompensaty ustalone na podstawie art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, a ujętych w wystawionych przez powódkę notach księgowych.

Stan faktyczny w sprawie co do zasady nie był objęty sporem. Pozwany nie kwestionował, że zawarł z powódką opisaną pozwem umowę, na podstawie której obowiązany był do uiszczania należności abonamentowych. Pozwany pierwotnie uznał także należności naliczone przed wypowiedzeniem umowy w łącznej wysokości 734,92 zł, a wynikających z faktur VAT nr (...) (293,97 zł), (...) (293,97 zł) oraz połowa kwoty wynikającej z faktury VAT nr (...) (146,98 zł). Sprzeciwiając się jednak roszczeniu w pozostałym zakresie wskazywał, że dokonał wypowiedzenia umowy, które powinno nastąpić ze skutkiem na dzień 14 stycznia 2015 roku, a w konsekwencji naliczanie opłat po tym dniu jego zdaniem pozostaje niezasadne.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2017 r. pozwany cofnął oświadczenie o częściowym uznaniu powództwa.

Rozstrzygając w przedmiocie pozostałych (nieuznanych przez pozwanego) należności Sąd stwierdził, że powódka sprostała spoczywającemu na niej zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. ciężarowi dowodu i w sposób niebudzący wątpliwości wykazała istnienie należności ujętych w pozostałych, a nieuznanych przez pozwanego fakturach VAT.

Na uwzględnienie w tym wypadku nie mogły zasługiwać twierdzenia pozwanego, co do skuteczności dokonanego przez niego pismem z dnia 30 grudnia 2014 wypowiedzenia umowy, które jego zdaniem powinno nastąpić ze skutkiem na dzień 14 stycznia 2015 roku.

Odwołując się bowiem do treści zawartej w dniu 12 maja 2014 roku umowy Sąd zwrócił uwagę, że strony przewidziały możliwość wypowiedzenia umowy z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia (4.5.5 lit a i b) lub też ze skutkiem natychmiastowym jeżeli użytkownik nie wyraża zgody na zmiany wprowadzone w regulaminie w terminie miesiąca od dnia opublikowania zmian w regulaminie. Mając na uwadze, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie wystąpiły jakiekolwiek zdarzenia, które uprawniałyby pozwanego do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym (nie wykazano, aby doszło do zmiany regulaminu), przy jedoczesnym uwzględnieniu charakteru łączącej strony umowy (tryb stały) i długości okresu rozliczeniowego (miesięczny), Sąd stwierdził, że dla oceny skuteczności dokonanego wypowiedzenia zastosowanie powinien znaleźć pkt 4.5.5 lit b regulaminu. Zgodnie z wspominanym postanowieniem w trybie stałym umowa może być wypowiedziana w formie stwierdzonej pismem przez każdą ze stron, bez uzasadnienia, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego, jeżeli okres rozliczeniowy wskazany w umowie jest miesięczny.

Rozstrzygając w tym zakresie Sąd miał na względzie, że pismo którym pozwany wypowiedział zawartą z powódkę umowę datowane było na dzień 30 grudnia 2014 roku, jednakże, wobec braku dowodu doręczenia (lub chociażby dowodu nadania tego pisma) Sąd stwierdził, że zasadnym jest uznanie, zgodnie z niezakwestionowanymi przez pozwanego twierdzeniami powódki, że do doręczenia jej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy doszło w dniu 5 stycznia 2015 roku. W tym stanie rzeczy stwierdzić należało, że trzymiesięczny okres wypowiedzenia rozpoczął najwcześniej z tym dniem i upłynął w dniu 11 kwietnia 2015 roku, tj. z końcem okresu rozliczeniowego przypadającego po upływie trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.

W kontekście powyższego Sąd uznał, że skoro wypowiedzenie wywarło skutek dopiero w dniu 11 kwietnia 2015 roku, do tego dnia powódka miała prawo naliczać i pobierać należności abonamentowe, w wysokości ustalonej umową.

Bez znaczenia pozostaje przy tym, czy pozwany rzeczywiście i z jaką częstotliwością korzystał z usług oferowanych przez powódkę w ramach systemu trans. Podkreślenia bowiem wymaga, że z zawartej pomiędzy stronami umowy, odpowiadającej w zasadzie właściwością umowie o świadczenie usług, było pobieranie opłat za samą gotowość do świadczenia usług, tzn. możliwość skorzystania przez pozwanego z udostępnionego mu systemu. Umowa nie zakładała konieczności korzystania z systemu dla aktualizacji obowiązku uiszczenia opłaty abonamentowej. Potwierdza to także sposób, w jaki ustalono należne powódce wynagrodzenie - płatne miesięcznie z góry w równej i stałej wysokości, należne niezależnie od podejmowanych przez pozwanego w systemie czynności (np. ilości załogowań, czy przyjętych zleceń).

Co prawda pozwany podczas wyjaśnień przedstawionych na rozprawie w dniu 6 grudnia 2017 roku wskazywał, że nie miał możliwości dostępu do systemu, a jeżeli ten dostęp był to był ograniczony, co telefonicznie zgłaszał powódce, a co wg niego miało być bezpośrednią przyczyną wypowiedzenia umowy. Twierdzenia te w okolicznościach niniejszej sprawy nie znalazły jednak odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Wskazać należy, że treść złożonego powódce wypowiedzenia nie wskazuje, że pozwany zmierzał do rozwiązania umowy w związku z niezadowoleniem ze świadczonych przez powódkę usług, czy też z wadliwością działania systemu. W treści wypowiedzenia pozwany wprost podał, że wobec braku zleceń wysokość abonamentu jest dla niego znacznym obciążeniem. Tym nie mniej podkreślenia wymaga, że pozwany poza własnymi twierdzeniami o braku dostępu do systemu nie przedstawił na ten fakt jakichkolwiek środków dowodowych, które uwiarygodniłyby jego twierdzenia. Pozwany – poza lakonicznymi twierdzeniami o braku możliwości zalogowania - nie wskazał także chociażby na czym miałyby polegać trudności w uzyskaniu dostępu do systemu i czego dotyczyły, w taki sposób, aby Sąd mógłby zweryfikować czy problemy te rzeczywiście występowały, a jeżeli występowały, czy powstawały one z przyczyn leżących po stronie powódki i nie wynikały np. z braku umiejętności pozwanego w zakresie korzystania z systemu. Tylko bowiem wykazanie przez pozwanego, że nie z własnej winy (z przyczyn systemowych leżących po stronie powódki) nie mógł korzystać z systemu, mogło bowiem doprowadzić do skutecznego zakwestionowania roszczenia. Podkreślić także należy, iż zgodnie z regulaminem, wszelki reklamacje mogły być składane wyłącznie w formie pisemnej lub elektronicznie.

W tym tanie rzeczy Sąd uznał, że powódka poprawnie naliczała pozwanemu opłaty abonamentowe przewidziane umową do zakończenia okresu wypowiedzenia, a w konsekwencji powództwo o zapłatę należności za okres listopad 2014 – marzec 2015 roku podlegało uwzględnieniu w całości. Orzekając Sąd miał na względzie, że pozwany w toku postępowania nie kwestionował wysokości opłaty abonamentowej, a złożone w sprawie dokumenty w sposób jednoznaczny potwierdzają, że opłata ta została naliczona zgodnie z postanowieniami umowy i wówczas obowiązującym u powódki cennikiem usług.

Oceniając zasadność żądania w zakresie kwoty 840,22 zł tytułem sumy należności ujętych w wystawionych przez powódkę notach księgowych tytułem tzw. stałych rekompensat, Sąd na wstępie zwrócił uwagę, że podstawy prawnej powództwa w tym zakresie powódka upatrywała w treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Zgodnie z w/w przepisem wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

Tytułem wstępu wskazać należy, że ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013r dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz. Urz. UE L 48 z 23.02.2011, str. 1). Celem dyrektywy, a zarazem implementującej ją ustawy jest zwalczanie opóźnień w płatnościach między przedsiębiorcami. Ustawa ta ma niejako zatem mobilizować przedsiębiorców do dokonywania płatności w terminie, gdyż w przypadku opóźnień w płatnościach narażają się oni na poniesienie dodatkowych kosztów, w tym w szczególności obowiązku zapłaty ryczałtowo ustalonej ustawą kwoty 40 EUR tytułem kosztów odzyskiwania należności. Podkreślenia jednak wymaga, że choć wymieniona ustawa nakłada na dłużnika obowiązek ich uiszczenia, bez względu na to czy wierzyciel jakiekolwiek koszty z tego tytułu poniósł, to jednak możliwość ich zasądzenia uzależniona jest przede wszystkim od okoliczności konkretnej sprawy.

Sąd na wstępie zwrócił uwagę, że co prawda zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015r (III CZP 94/15) rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 EUR przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Niemniej jednak z treści tej uchwały nie wynika, że rekompensata przysługuje zawsze, nawet jeżeli koszty te nie zostały poniesione i obiektywnie nie mogły zostać poniesione. Podkreślenia przy tym wymaga, że ze swojej definicji rekompensata, nie jest świadczeniem samoistnym, a przysługuje za coś i jej zasadniczym celem z reguły jest wyrównanie poniesionej szkody, co z kolei oznacza, że jeżeli szkoda taka nie została poniesiona to nie można mówić o obowiązku jej zrekompensowania. Uwypuklić w tym miejscu także należy, że fakt iż ustawa nie przewiduje żadnych dodatkowych warunków formalnych dla aktualizacji roszczenia o zapłatę kwoty 40 EUR, to przyjęcie, że należy się ona w każdej sytuacji w przypadku wystąpienia opóźnienia w zapłacie od każdej z wystawionych przez wierzyciela faktur VAT może prowadzić do poważnych nadużyć. Powyższe dostrzegł także Sąd Najwyższy, wyjaśniając w uzasadnieniu do w/w uchwały, że każdorazowo przy ocenie zasadności żądania należy mieć na uwadze dolegliwość dla dłużnika takiej sankcji i celowym jest zbadanie, czy w okolicznościach konkretnej sprawy wierzyciel nie nadużył przyznanego mu prawa, biorąc pod uwagę art. 5 k.c.

Dokonując analizy zasadności żądania opartego na art. 10 ust. 1 ustawy, w kontekście przedstawionych powyżej wywodów, Sąd zwrócił uwagę, że choć przepis ten dopuszcza możliwość domagania się równowartości kwoty 40 EUR od każdej z transakcji, to jednak transakcji takiej nie należy rozumieć, jako każdą z wystawianych przez wierzyciela fakturą VAT. Nie należy bowiem tracić z pola widzenia, że ilość wystawionych faktur nie zawsze odpowiada ilości transakcji przeprowadzonych pomiędzy stronami. Co więcej, odwołując do zawartej w art. 3 ustawy definicji ustawowej transakcji handlowych wskazać należało, że transakcję handlową należy rozumieć jako umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością. W kontekście powyższego wskazać zatem należy, że de facto o ilości realizowanych transakcji w rozumieniu ustawy nie decyduje ilość wystawionych przez wierzyciela faktur VAT, a ilość zawartych pomiędzy wierzycielem, a dłużnikiem umów, która jak już wyżej zaznaczono nie zawsze odpowiada ilości wystawionych faktur VAT. Nie należy przy tym także zapominać, że faktura VAT stanowi jedynie dokument księgowo - rozliczeniowy i choć niewątpliwie jest pomocna przy ustaleniu istnienia stosunku zobowiązaniowego pomiędzy stronami to niewątpliwie nie może prowadzić do uznania, że każdorazowo dokumentuje ona odrębną umowę, i choć sytuacja taka nie jest z natury oczywiście wykluczona, to w obecnych czasach niczym osobliwym jest również udokumentowanie realizacji jednej umowy kilkoma lub kilkunastoma fakturami VAT.

Takie rozumienie przepisów ustawy potwierdza także obowiązująca od dnia 1 stycznia 2016 roku zmiana w ustawie o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, która poprzez dodanie ustępu 3 doprecyzowuje brzmienie przepisu i wskazuje, że uprawnienie do stałej rekompensaty przysługuje od transakcji handlowej.

Reasumując, Sąd stwierdził, że skoro powódka dochodzone niniejszym pozwem faktury VAT wystawiła w ramach jednej (choć długoterminowej) umowy (transakcji) uwzględnieniu podlegać mogła wyłącznie jedna z pięciu dochodzonych pozwem rekompensat, naliczona od ostatniej zaległości, a ujęta w nocie obciążeniowej (...) wystawionej na kwotę 165,98 zł i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Nie bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że powódka w toku postępowania nawet nie usiłowała wykazać, że poza kosztami poniesionymi w związku z przesłaniem pozwanemu jednego wezwania do zapłaty poniosła jakiekolwiek inne zmierzające do wyegzekwowania roszczenia.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa.

Sąd nie uwzględnił żądania powódki w zakresie zasądzenia odsetek ustawowych w transakcjach handlowych przewidzianych w art. 7 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 684 tj.), zwracając uwagę, że ten rodzaj odsetek wprowadzony został do polskiego porządku prawnego z dniem 1 stycznia 2016 roku, podczas gdy wymagalność należności dochodzonych pozwem powstała w okresie listopad 2014 – marzec 2015 roku, a zatem na rok przed dniem wejścia ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1830), która odsetki te wprowadziła. Powyższe jest o tyle istotne, że zgodnie z art. 55 ust. 1 w/w ustawy zmieniającej do transakcji handlowych w rozumieniu ustawy zmienianej w art. 1, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Zgodnie więc z brzmieniem art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, obowiązującym na dzień powstania wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem, w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.). W tym stanie rzeczy, uwzględniając, że powódka nie domagała się zasądzenia odsetek przewidzianych wówczas obowiązująca ustawą (odsetek podatkowych), wobec jednoczesnego (w świetle w/wart 55 ust. 1 ustawy zmieniającej) braku podstaw do uwzględnienia odsetek, które w dacie wymagalności roszczenia jeszcze nie istniały, celowym było uwzględnienie żądania w sposób odpowiedni dla odsetek podstawowych, ustalonych w art. 481 § 1 i 2 k.c., określonych przed dniem 1 stycznia 2016 roku ustawowymi, a po tym dniu odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo o odsetki oddalił.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie przedstawionych do akt postępowania dokumentów, do których wiarygodności Sad nie miał wątpliwości.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje podstawę prawną w treści art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając na uwadze wartość przedmiotu sporu do wartości zasądzonej Sąd przyjął, iż powódka wygrała spór w 70,81 % i wobec braku kosztów po stronie pozwanego w takim zakresie może domagać się ich zwrotu. Na koszty powódki złożyły się opłata od pozwu w kwocie 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2016 poz. 11667) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. 70,81 % z sumy powyższych kwot to 720,14 zł i taką też kwotę Sąd od pozwanego na rzecz powódki zasadził.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.