Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Brzesku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017r. w Brzesku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. C. (1)

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda M. C. (1) następujące kwoty:

- kwotę 7.661,59 zł ( siedem tysięcy sześćset sześćdziesiąt jeden złotych 59/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 lutego 2015r. do dnia zapłaty,

- kwotę 300,00 zł (trzysta złotych),

II. oddala powództwo w pozostałej części,

III.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna w W. kwotę 3.047,65 zł (trzy tysiące czterdzieści siedem złotych 65/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwota 1.800,00 zł tytułem wynagrodzenia adwokackiego i kwota 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sędzia

SR Agata Gawłowska – Sobusiak

Sygn. akt I C 358/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Brzesku z dnia 14 grudnia 2017 r.

Powód M. C. (2) domagała się zasądzania od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 7 961, 59 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 7 661, 59 zł do dnia 23 lutego 2015 r do dnia zapłaty,

- od kwoty 300, 00 zł od dnia 27 października 2016 r do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając pozew powód podniósł, że na skutek zdarzenia komunikacyjnego we wsi U. z dnia 22 stycznia 2015 r uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki A. (...) nr rej. (...) własności P. J. i A. J.. Sprawca zdarzenia komunikacyjnego posiadał umowę ubezpieczenia komunikacyjnego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą ze stroną pozwaną i szkoda została jej zgłoszona w dniu 23 stycznia 2015 r. Strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady, ale przyznała tytułem odszkodowania tylko kwotę 4 802, 60 zł, która nie pokryła całości szkody.

Wobec powyższego P. J. i A. J. w drodze cesji w dniu 1 czerwca 2016r przenieśli roszczenia odszkodowawcze wobec strony pozwanej na rzecz powoda. Powód zlecił sporządzenia wyceny szkody kwalifikowanemu rzeczoznawcy, który oszacował szkodę w samochodzie osobowy marki A. (...) na kwotę 12 464, 19 zł.

Zatem po odjęciu wypłaconej kwoty 4802, 60 zł, do zapłaty pozostało dalsze odszkodowanie w kwocie 7 661, 59 zł i takie kwoty powód dochodził w pozwie. Nadto powód dochodził zwrotu kwoty 300, 00 zł wydatkowej tytułem wynagrodzenia rzeczoznawcy.

Odnośnie odsetek za opóźnienie, powód podał, że wnosi o ich zasądzenie od terminu wynoszącego 30 dni od daty otrzymania przez stronę pozwaną zawiadomienia o szkodzie.

Tut. Sąd nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 lutego 2017 r sygn. akt I Nc 97/17 nakazał stronie pozwanej, aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem wraz z odsetkami oraz kosztami postępowania.

Strona pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty.

W sprzeciwie stron pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Strona pozwana potwierdziła, że odpowiada co do zasady za szkodę w samochodzie osobowym marki A. (...) i że z tego tytułu wypłaciła odszkodowanie w kwocie 4 802, 60 zł. Według strony pozwanej wymieniona kwota pokryła w całości koszty naprawy wymienionego samochodu.

Strona pozwana zarzuciła, że to powód nie przedstawił wiarygodnego dowodu, iż koszty naprawy samochodu osobowego marki A. (...) przewyższają kwotę wypłaconą tytułem odszkodowania. Takim dowodem nie jest przedłożona przez powoda prywatna opinia. Powód nie przedstawił dowodu, że wymieniony samochód został naprawiony i jakie z tego tytułu poniesiono koszty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny, z uwzględnieniem okoliczności bezspornych:

W dniu 22 stycznia 2015 r we wsi U. P. J. kierujący samochodem osobowym marki A. (...) stał „w korku”. Samochód jadący za nim nie wyhamował na czas, uderzył w samochód osobowy marki A. (...), a ten z kolei w samochód stojący przed nim.

Na miejsce zdarzenia została wezwania Policja, która ustaliła, że sprawcą opisanego zdarzenia komunikacyjnego jest P. S. kierujący samochodem marki V. (...).

Samochód marki V. (...) stanowił własność T. S., który zawarł umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych ze strona pozwaną.

Z kolei samochód osobowy marki A. (...) stanowił współwłasność P. J. i A. J..

W wyniku opisanego zdarzenia w samochodzie osobowym marki A. (...) uszkodzeniu uległo szereg elementów nadwozia i wyposażenia pojazdu, w szczególności w okolicy przedniego zderzaka i tylnego zderzaka.

W dniu 23 stycznia 2015 P. J. dokonał zgłoszenia szkody stronie pozwanej.

Dowód:

- akta szkody strony pozwanej, a w szczególności zalegające w nich: karta zdarzenia drogowego, dokumentacja fotograficzna, potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody,

- opinia biegłego sądowego mgr inż. J. S. (1) z dnia 26 lipca 2017 r oraz ustne wyjaśnienia z dnia 14 grudnia 2017 r – k. 68-88, 119-120,

- zeznania świadka P. J. – k. 62.

Strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w trackie którego zleciła oględziny samochodu osobowego marki A. (...) oraz oszacowanie kosztów naprawy uprawnionemu rzeczoznawcy.

Oględziny wymienionego samochodu odbyły się po raz pierwszy w dniu 30 stycznia 2015 r (następne oględziny w dniu 19 lutego 2015r).

Rzeczoznawca w kalkulacji z dnia 30 stycznia 2015 r oszacował, że koszt naprawy wymienionego samochodu wynosi 4 802, 60 zł ( w aktach szkody także druga kalkulacja na kwotę 4 566, 51 zł).

Następnie strona pozwana decyzją z dnia 23 lutego 2015 r przyznała P. J. i A. J. odszkodowanie w kwocie 4 802, 60 zł – każdy po 1/2 z tej kwoty ( wcześniejsza decyzja z dnia 30 stycznia 2015 r opiewała na kwotę 4 566, 51 zł).

Dowód:

- akta szkody strony pozwanej, a w szczególności zalegające w nich: decyzje strony pozwanej, dokumentacja fotograficzna i kalkulacja,

- kalkulacja z dnia 30 stycznia 2015 r – k. 11-14,

- decyzja strony pozwanej z dnia 23 lutego 2015 r – k. 15,

- zeznania świadka P. J. – k. 62.

P. J. i A. J. przyjęli przyznane odszkodowanie, ale w ich ocenie było ono zaniżone.

Wobec powyższego w dniu 1 czerwca 2016 r na podstawie umowy cesji zbyli wierzytelność wynikających z tytułu odszkodowania za szkodę w samochodzie osobowym marki A. (...) na rzecz powoda.

Powód prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą: Odszkodowania, Windykacja, (...) M. C. (2) z siedzibą w W., której przedmiotem jest dochodzenie odszkodowań.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z dnia 1 czerwca 2016 r – k. 20,

- zeznania świadka P. J. – k. 62.

Przed wniesieniem sprawy do sądu, powód wzywała stronę pozwaną do wypłaty dalszego odszkodowania, a to reklamacje z dnia 14 czerwca 2016 r i z dnia 26 września 2016 r.

Przede wszystkim powód zlecił oszacowanie kosztów naprawy samochodu osobowego marki A. (...) uprawnionemu rzeczoznawcy – D. M. (...) Wyceny Biuro Usług (...) w B..

Rzeczoznawca w kosztorysie z dnia 26 września 2016 r oszacował, że koszt naprawy wymienionego samochodu wynosi 12 464, 19 zł.

Zatem 12 464, 19 zł – 4 802, 60 zł ( kwota już wypłacona) = 7 661, 59 zł i takiej kwoty żądał powód.

Za sporządzenie prywatnej wyceny rzeczoznawca policzył sobie wynagrodzenie w kwocie 300, 00 zł (bez VAT).

Dowód:

- akta szkody strony pozwanej, a w szczególności zalegające w nich: reklamacje oraz korespondencja e’mail,

- kosztorys naprawy z dnia 26 września 2016 r – k. 16-19,

- faktura VAT z dnia 13 września 2016 r – k. 24,

- reklamacja z dnia 26 września 2016 r – k. 21-22,

- korespondencja e’mail – k. 23.

Powołany w przedmiotowej sprawie biegły sądowy z zakresy wyceny pojazdów mechanicznych mgr inż. J. S. (2) oszacował, że koszt naprawy samochodu osobowego marki A. (...) wyniesienie 12 396, 96 zł ( a więc nieznacznie mniej niż koszty naprawy wyliczony przez rzeczoznawcę prywatnego wynajętego przez powoda).

Biegły stwierdził, że do naprawy wymienionego samochodu należy użyć części oryginalnych, bo takie pojazd posiadał przed zdarzeniem i tylko takie części gwarantują przywrócenie pojazdu do stanu pierwotnego. Biegły stwierdził także, że użycie części oryginalnych nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu sprzed zdarzenia.

Biegły podkreślił, że samochód osobowy marki A. (...) jest w dobrym stanie technicznym, jest zadbany. Użycie innych części zamiennych – niż oryginalne – stanowiłoby tylko pozorną oszczędność w kosztach naprawy, albowiem obniżyłoby bezpieczeństwo w przypadku zderzenia. Nadto części zamienne innego typu często różnią się swoimi wymiarami od części oryginalnych, choć użycie tego typu części obniża w algorytmach programu koszty robocizny blacharza, lakiernika, a także materiałów lakierniczych

Biegły wyjaśnił, skąd różnica pomiędzy kwotą 12 464,19 zł, a kwotą 12 396,96 zł. Ta różnica wynika z tego, iż biegły przyjął – odmiennie niż prywatny rzeczoznawca – że naprawa klapy tylnej może odbyć się w ramach odnowienia lakieru, co pomniejszałoby koszty o jedną z pozycji czasochłonność. Niemniej jednak, jeżeli dany lakiernik sprzeciwiłby się takiemu rozwiązaniu wówczas w pełni zasadne są koszty naprawy wyliczone przez rzeczoznawcę wynajętego przez powoda. W ocenie biegłego ta różnica jest tak minimalna, że oba kosztorysy należy uznać za tożsame

Dowód:

- opinia biegłego sądowego mgr inż. J. S. (1) z dnia 26 lipca 2017 2017r oraz ustne wyjaśnienia z dnia 14 grudnia 2017 – k. 68-88, 119-120.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dokumenty, opinię biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych oraz zeznania świadka P. J..

Należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie bezspornym było, że samochód osobowy marki A. (...) uległ uszkodzeniu na skutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 22 stycznia 2015 r, a posiadacz samochodu, którym kierowała sprawca zdarzenia, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Nadto bezspornym było, że strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłaciła część odszkodowania. Powyższego okoliczności znalazły potwierdzenie w przedłożonych do akt dokumentach, w szczególności w decyzjach strony pozwanej, których moc dowodowa nie była kwestionowana.

W przedmiotowej sprawie sporna była wysokość odszkodowania, jaką winien otrzymać powód.

Wobec powyższego – mając do dyspozycji dwie częściowo sprzeczne opinie prywatnych rzeczoznawców – Sąd posiłkował się dowodem z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych mgr inż. J. S. (1). Opinia biegłego sądowego, a więc podmiotu nie związanego z żadną ze stron i posiadającego najszerszą wiedzę fachową, w sposób obiektywny przedstawiła zakres i wartość szkody. Biegły szczegółowo odniósł się do zarzutów strony pozwanej w ustnych wyjaśnieniach złożonych na rozprawie. W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego została sporządzona w sposób fachowy, była wyczerpująca, a wnioski w niej zawarte jasne i logiczne.

Należy zaznaczyć, że biegły sądowy oszacował koszt naprawy samochodu marki A. (...) na kwotę nieco tylko niższą niż rzeczoznawca wynajęty przez powoda.

Sąd oparł się także na zeznaniu świadka P. J., które dotyczyły przebiegu zdarzenia komunikacyjnego, jego skutków oraz naprawy uszkodzonego samochodu. W ocenie Sądu zeznania te były szczere i logiczne, dlatego wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód M. C. (2) domagał się zasądzania od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 7 661, 59 zł tytułem dalszego odszkodowania za szkodę w samochodzie osobowym marki A. (...) oraz kwoty 300, 00 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej opinii.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2016 r Nr 2060) posiadacz pojazdu mechanicznego obowiązany jest zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tego pojazdu. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia, o czym stanowi art. 34 ust. 1 powołanej ustawy. Dalej art. 36 ust 1 tej ustawy stanowi, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Bezsporny w przedmiotowej sprawie było, że samochód osobowy marki A. (...) uległ uszkodzeniu na skutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 22 stycznia 2015 r, a posiadacz samochodu, który był sprawcą tego zdarzenia, był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Szkoda została zgłoszona stronie pozwanej w dniu 23 stycznia 2015 r, a ta nie uchylała się od swojej odpowiedzialności.

Strona pozwana kwestionowała wysokość odszkodowania należnego z tytułem szkody w opisanym samochodzie, a konkretnie koszt części ujętych w wycenie przedłożonej przez powoda opierającej się na częściach oryginalnych. Według wyliczenia strony pozwanej koszt naprawy tego samochodu zamyka się w kwocie 4 802, 60 zł i kwota w takiej wysokości została wypłacona uprawnionym. Z kolei powód – który nabył w drodze cesji wierzytelność tytułu odszkodowania – wyliczył, że koszt naprawy opisanego samochodu wyniesienie 12 464, 19, zatem do zapłaty pozostała jeszcze kwota 7 661, 59 zł, której dochodził.

Zgodnie z art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Przywrócenie do stanu pierwotnego w drodze restytucji naturalnej jest dokonywane zasadniczo przez osobę trzecią lub samego poszkodowanego. Ubezpieczyciel, jako odpowiedzialny gwarancyjnie za sprawcę szkody, pokrywa koszty restytucji – wypłaca odszkodowanie pieniężne. Niemniej jednak odszkodowanie to winno wystarczyć na pokrycie kosztów naprawy samochodu celem przywrócenia go do stany poprzedniego.

Nie ulega wątpliwości, iż w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić wszelkie celowe, ekonomiczne uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Odmienny pogląd prowadziłby bowiem do niemożliwego do przyjęcia wniosku, że w sytuacji, gdy uszkodzona została rzecz już częściowo używana, to ciężar jej przywrócenia do stanu poprzedniego spoczywa częściowo na poszkodowanym. Do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie bowiem rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów i materiałów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę ( por.: jeszcze wyrok SN z 20 października 1972 r. II CR 425/72, OSNC 1973/6/111).

W sprawie części używanych do naprawy pojazdów wypowiadał się Sąd Najwyższy i Rzecznik Ubezpieczonych, a także Komisja Nadzoru Finansowego umieściła tę kwestię w wytycznych w sprawie likwidacji szkód komunikacyjnych wyjaśniając, jak należy postępować w takich przypadkach. Ubezpieczyciele nie mogą automatycznie stosować części nieoryginalnych tylko dlatego, że są one tańsze i znajdują się w obrocie, a ich stosowanie wynika wyłącznie z przyjętych modeli „optymalizacji” likwidacji szkód z komunikacyjnego ubezpieczenia OC.

Ostatecznie Sądu Najwyższego rozstrzygnął, że ubezpieczyciel obowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli jednak ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( por.: uchwała SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11 LEX)

Należy podkreślić, że ustalenie rozmiaru szkody w ubezpieczeniach OC następuje według metody dyferencyjnej, a więc w oparciu o różnicę w majątku poszkodowanego, jaka nastąpiła po szkodzie ( por: G. Karaszewski komentarz do art. 363 kc; M. Kaliński „O wadliwej obiektywizacji szkody” St. Iur. 2007 nr 47). Skoro wysokość odszkodowania ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed szkody, to odszkodowanie powinno odpowiadać kosztom takiej właśnie naprawy ustalonym przez rzeczoznawcę, przy czym górną granicę tego odszkodowania stanowi wartość rzeczy ( por.: wyrok SA w Poznaniu z dnia 10 maja 2016 r I ACa 1005/15 LEX, wyrok SA w Katowicach z dnia 29 września 2015 r I Aca 395/15 LEX).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, biegły sądowy z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych mgr inż. J. S. (1) wyliczył, iż koszt naprawy uszkodzonego samochodu osobowego marki A. (...) marki przy użyciu oryginalnych części wyniesie 12 396, 96 zł. Biegły podkreślił, że opisany samochód jest w dobrym stanie technicznym, jest zadbany. Użycie innych części zamiennych stanowiłoby tylko pozorną oszczędność w kosztach naprawy, a przede wszystkim obniżyłoby bezpieczeństwo w przypadku zderzenia. Nadto biegły podkreślił, że części zamienne innego typu często różnią się swoimi wymiarami od części oryginalnych.

W ocenie Sądu wysokość odszkodowania w przedmiotowej sprawie powinna odpowiadać kosztowi naprawy wykonanej przy użyciu oryginalnych części wskazanych przez biegłego. W toku postępowania nie ujawniono bowiem żadnych okoliczności świadczących o tym, że przed zdarzeniem w samochodzie marki A. (...) były zamontowane inne części, ani nie wykazano, że zamontowanie takich części obecnie zwiększy wartość tego samochodu. Nadto z uwagi na nieznaczną różnicę w kosztach naprawy wymienionego samochodu wyliczoną przez biegłego 12 396, 96 zł, a przez rzeczoznawcę wynajętego przez powoda 12 464, 19 zł, która w praktyce może w ogóle nie wystąpić, Sąd przyjął, że wartość szkody wynosi 12 464, 19 zł.

Reasumując, skoro powód winien otrzymać tytułem odszkodowania kwotę 12 464, 19 zł pomniejszoną o wypłatę w kwocie 4 802, 60 zł, do zapłaty pozostała kwota 7 661, 59 zł, którą Sąd zasądził.

Odsetki za opóźnienie w zapłacie Sąd zasądził na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc od dnia 23 lutego 2015 r. Zgodnie z art. 817 § 1 kc strona pozwana winna wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Zgłoszenie szkody w przedmiotowej sprawie nastąpiło dnia 23 stycznia 2016 r, a zatem termin zapłaty upłynął dnia 22 lutego 2015 r. .

Powód domagał się także zasądzenia kwoty 300, 00 zł uiszczonej tytułem wynagrodzenia za sporządzenie prywatnej opinii- kalkulacji. Taka kalkulacja – wbrew stanowisku strony pozwanej – była niezbędna dla wniesienia sprawy do Sądu. Wnosząc sprawę do Sądu powód musiał podać kwotę, jakiej się domaga tytułem dalszego odszkodowania i temu miała służyć kalkulacja prywatnego rzeczoznawcy. Kalkulacja ta była zbieżna z opinią biegłego sądowego. W tej sytuacji wynagrodzenie rzeczoznawcy winno być rozliczone jako koszty procesu. Skoro powód wygrał proces w całości, należał mu się także zwrot kosztów procesu – prywatnej opinii w kwocie 300, 00 zł. Od wymienionej kwoty, jako od kosztów procesu, odsetki za opóźnienie w zapłacie nie były należne i w tym zakresie powództwo oddalono.

W tym stanie rzeczy na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

O dalszych kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc. Powód wygrał proces w 100%, a na poniesione przez niego dalsze koszty procesu złożyły się:

- opłata sądowa od pozwu w kwocie 399, 00 zł;

- wynagrodzenie pełnomocnika liczone według stawki minimalnej w kwocie 1 800, 00 zł (por.: § 2 pkt 4 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności adwokackie Dz. U. z 2015 r nr 1800);

- opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł;

- wynagrodzenie biegłego w kwocie 831, 65 zł,

łącznie kwota 3 047, 65 zł, którą Sąd zasądził w całości.

Koszt wydania opinii przez biegłego sądowego w przedmiotowej sprawie wyniósł 831, 65 zł, a powód uiścił zaliczkę w kwocie 1 000, 00 zł. Po prawomocnym zakończeniu postępowania, Sąd z urzędu zwróci powodowi kwotę 168, 35 zł stanowiącą różnicę pomiędzy pobraną a wykorzystaną zaliczką.

SSR Agata Gawłowska-Sobusiak