Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2018 r. sprawy z powództwa

(...)Spółka z o.o. w O.

przeciwko

Z. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 60 343, 31 ( sześćdziesiąt tysięcy trzysta czterdzieści trzy złote trzydzieści jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie :

- od kwoty 14 100 , 34 zł od dnia 13 października 2017 r. do dnia zapłaty

- od kwoty 46 242, 97 zł od dnia 24 lutego 2018 r. do dnia zapłaty

2. w pozostałym zakresie postępowanie umarza

3. koszty zastępstwa procesowego między stronami wzajemnie znosi .

4. nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa ( kasa Sądu Okręgowego w Olsztynie ) kwotę 3046 zł tytułem opłaty sądowej .

Sędzia

Wiesław Kasprzyk

Sygn. akt V GC 273/17

UZASADNIENIE

Powód , (...) sp. z o.o w O. wniósł o zasądzenie od pozwanego Z. S. kwoty 75 001 , 42 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał, że prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie wydanym w dniu 20.09.2017 roku w sprawie II K 140/15 pozwany uznany został winnym tego, że działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wyrządził powodowej spółce szkodę majątkową w wysokości 326 206 zł 91 gr. W tymże wyroku sąd okręgowy orzekł wobec pozwanego obowiązek naprawienia części szkody poprzez zapłatę na rzecz powodowej spółki kwoty 326 206 zł 91 gr. Niniejszym pozwem powódka dochodzi od pozwanego zapłaty kwoty tytułem naprawienia szkody, która to szkoda stanowi ustawowe odsetki od terminu zapłaty poszczególnych faktur wystawionych przez pozwanego swoim kontrahentom. Podstawą orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w wyroku sądu okręgowego był przepis art. 46 § 1 Kodeksu Karnego. Brak było podstaw aby w trybie tego przepisu nałożyć na skazanego obowiązek zapłaty odsetek . Z tej przyczyny o ustawowych odsetkach nie mógł orzekać Sąd Okręgowy w Olsztynie w sprawie II K 140/15.

Pozwany Z. S. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Odnosząc się do żądania pozwu pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda. W jego ocenie roszczenie o odsetki których dochodzi powód w niniejszej sprawie są świadczeniami okresowymi i zgodnie z art. 118 Kodeksu Cywilnego ulegają przedawnieniu w terminie 3-letnim. Pozwany podkreślił także, że sąd w wyroku karnym nie wskazał dat od jakich miało dojść do przywłaszczenia pieniędzy przez pozwanego. Tym samym to na powodzie spoczywa ciężar wykazania okoliczności, z których wywodzi skutki prawne to jest udowodnienia daty od której żąda zasądzenia odsetek na jego rzecz. Pozwany wskazał też , że Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w O.prowadzi postępowanie egzekucyjne w którym egzekwuje od pozwanego należności objęte wyrokiem sądu karnego. Od kilku miesięcy komornik otrzymuje z dokonanych zajęć środki pieniężne, które zaspakajają dług pozwanego.

Pismem procesowym z dnia 23.02.2018 roku powód dokonał modyfikacji powództwa wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 60 343 zł 31 gr , a w pozostałym zakresie powództwo cofnął.

Sąd ustalił, co następuje:

Wyrokiem Sądu Okręgowego W Olsztynie z dnia 20.09.2016 roku uznano powoda winnym dokonania przestępstwa z art. 296 § 2 i 3 Kodeksu Karnego i art. 284 § 2 Kodeksu Karnego w związku z art. 294 § 1 Kodeksu Karnego i art. 271 § 3 Kodeksu Karnego w związku z art. 11 § 2 Kodeksu Karnego 12 Kodeksu Karnego i wymierzone karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności przy czym wykonanie kary warunkowo zawieszono na okres lat 3. Na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu Karnego orzeczono wobec powoda obowiązek naprawienia części szkody poprzez zapłatę na rzecz pozwanego ad.1 kwoty 326 206 zł 91 gr. (bezsporne). Kwota ta odpowiada rzeczywiście poniesionym przez spółkę stratom wartościach netto.

dowód

wyrok Sądu Okręgowego Olsztynie z dnia 20.09.2016 roku k. 16-36,

wyrok Sądu apelacyjnego całym stoku z dnia 07.02.2017 roku k. 37-51

Sąd zważył co następuje:

Żądanie powoda co do zasady jest uzasadnione.

Pierwszą istotną kwestią w sporze między obiema stronami jest udzielenie odpowiedzi na pytanie czy powodowi przysługuje skuteczne żądań odsetkowe od kwoty określonej przez sąd karny na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu Karnego. Ta kwestia zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie prawniczej nie budzi wątpliwości i prowadzi do jednoznacznie pozytywnej odpowiedzi. I tak w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 22.09.1970 roku Sygn. Akt III PZP 18/70, będących zasadą prawną ,Sąd Najwyższy stwierdził, że wierzyciel może żądać odsetek od kwoty zagarniętych przez dłużnika od daty wyrządzenia szkody. W uchwale tej Sąd Najwyższy przesądził zarówno możliwości dochodzenia odsetek ale także wskazał na kwestie wymagalności żądania przyjmując za początkową datę wymagalności roszczenia odsetkowego - datę wyrządzenia szkody. Tożsame stanowisko zawarto w kKomentarzu do Kodeksu Postępowania Cywilnego część tom 1 pod redakcją prof.dr hab.T. E. przywołanego przez powoda w uzasadnieniu swojego stanowiska. Niewątpliwie zarówno stanowisko Sądu Najwyższego jaki wskazany pogląd doktryny prawniczej zasługuje na całkowitą akceptacje. Pamiętać bowiem należy, że pozwany dopuścił się przestępstwa umyślnego ,działając zamiarze bezpośrednim a więc swoją świadomością obejmował całokształt działania w szczególności zamiar zagarnięcia mienia. Było to przestępstwo celowe zatem ze względu na cel działania pozwanego którym było zagarnięcie mienia , towarzyszyła mu świadomość konieczności zwrotu cudzego mienia. Ze względu na tę świadomość powodowi służy skuteczne prawo żądania odszkodowania łącznie z odsetkami od dnia wyrządzenia szkody. Z tego względu co do zasady żądanie powoda jest usprawiedliwione.

W pierwotnej wersji żądania (k. 7) powód żąda odsetek poczynając od roku 2006 aż do 09.10.2017 roku. Pojawił się więc problem prawny związany ze stanowiskiem strony pozwanej, która podniosła zarzut przedawnienia żądania odsetkowego . W jej ocenie roszczenie powoda o zapłatę odsetek ustawowych należnych za okres dłuższy niż 3 lata przed dniem wniesienia powództwa przedawniło się. Strona pozwana swoje stanowisko poparła wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 14.03.2017 roku Sygn. Akt 2 CSK 428 na 16, którym Sąd Najwyższy stwierdził brak jest podstaw do uznania, że art. 422 (1) § 2 k.c. jest przepisem szczególnym w rozumieniu art. 118 k.c. i miałby ustanowić inny termin (to jest 20-letni), niż 3-letni termin przedawnienia dla roszczenia o zapłatę odsetek. Akceptując powyższe stanowisko przychylić należy się to stwierdzenia pozwanego, że roszczenie powoda o zapłatę odsetek ustawowych należnych za okres dłuższy niż 3 lata przed dniem wniesienia powództwa przedawniło się. Stanowisko to zaakceptował także powód co wynika z treści pisma procesowego z dnia 23.02.2018 roku, w którym dokonuje modyfikacji powództwa.

W pierwotnej wersji żądania w kwocie 75001 zł 42 grosze jak już wyżej wskazano na karcie 7 akt sprawy , powód dochodziło odsetek powołując się na 4 faktury numer ach (...). Uznając zarzut przedawnienia za skuteczny powód cofnął pozew o kwotę 60 901 zł 8 gr czyli o kwotę przedawnionych odsetek. Z pierwotnego żądania pozostała zatem jedynie suma 14 100 zł 34 grosze. Jednocześnie powód rozszerzył żądanie o kwotę 46 242 zł 97 gr przy czym jest to nowe żądanie oparte na innych fakturach niż wymienione wyżej i wskazane przez powoda w piśmie procesowym na kartach 99-101. Jest to dopuszczalne w świetle przepisu art. 193 § 1 i 3 kpc przy czym ponowne żądanie dotyczy odsetek za okres 3 lat przed dniem wniesienia pozwu czyli w tym przypadku pisma procesowego z dnia 23.02.2013 roku kreującego nowe żądanie . Jak już wyżej wskazano roszczenie odsetkowe w zakresie nieprzedawnionym jest uzasadnione w całości z tego względu sąd akceptuje treść całego pisma procesowego powoda z dnia 23.02.2018 roku k. 99-101. Roszczenie to uzasadniona jest treścią art. 481 § 1 Kodeksu Cywilnego.

Sąd jednocześnie nie uwzględnił stanowiska pozwanego który w odpowiedzi na pozew k.77 wskazał , że komornik sądowy w ramach postępowania egzekucyjnego egzekwuje od pozwanego należności objęte wyrokiem wydanym przez Sąd Okręgowy w Olsztynie w sprawie II K 140/15. Zdaniem pozwanego od kilku miesięcy komornik otrzymuje z dokonanych zajęć środki pieniężne, które zaspokajają pozwanego. Pozwany zażądał akt komorniczych, które na zarządzenie sądu zostały dołączone do akt sprawy. Zatem pozwany oraz jego pełnomocnik mieli możliwość dokonania stosownych ustaleń czy jakiejkolwiek kwoty zostały wyegzekwowane a jeżeli tak to w jakim zakresie. Jednakże strona pozwana mając możliwości ustalenia jakie kwoty ewentualnie zostały wyegzekwowane z tej możliwości nie skorzystał. Zgodnie z ogólnymi zasadami dowodzenia w polskim procesie cywilnym to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania czy i ewentualnie jakie kwoty zostały wyegzekwowane. Pozwany w ramach swojej inicjatywy dowodowej z tego obowiązku nie wywiązał się. Podkreślić należy, że dokonywanie tego typu ustaleń leżących ewidentnie w interesie jednej ze stron nie może obciążać sądu orzekającego, tym bardziej, że obie strony procesu reprezentowane są przez profesjonalnych pełnomocników.

Odnieść należy się także do twierdzenia strony pozwanej zawartej w odpowiedzi na pozew że sąd w wyroku karnym nie wskazał dat w jakich miało dojść do przywłaszczenia pieniędzy przez pozwanego. W ocenie sądu ta kwestia nie budzi wątpliwości bowiem daty płatności wskazano na poszczególnych fakturach i są one właśnie datami przywłaszczenia pieniędzy przez pozwanego. W tym zakresie materiał dowodowy w postaci faktur nie pozostawia żadnych wątpliwości.

Niniejszym orzeczeniu Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy które praktycznie nie były kwestionowane przez strony i były wystarczającym dowodem do wydania merytorycznego orzeczenia.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do przepisu art. 100 k.p.c. znosząc koszty zastępstwa procesowego między stronami wzajemnie. Natomiast koszty sądowe zostały stosunkowo rozdzielone stosownie do wyniku procesu. Opłata sądowa od roszczenia w wysokości 121 244 zł 39 gr wynosi 6063 zł stosownie do wyniku procesu powód winien zapłacić 3017 zł (faktycznie zapłacił 3751 zł) zaś pozwany winien zapłacić kwotę 3046 zł. Taką też sumę sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa.

Jak wyżej wskazano powód cofnął pozew o kwotę 60 901 zł 0 8 gr przy czym cofnięcie nastąpiło na skutek skutecznie podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia. Z tych względów cofnięcie to traktowane winno być przez sąd tak jak gdyby pozwany tym zakresie swoje roszczenie przegrał. Ostateczne żądanie uwzględnione przez Sąd to kwota 60 343 zł 31 gr. Z powyższego wynika, że powód

wygrał proces 49,76% jednocześnie uległ pozwanemu 50, 24%. W związku z tym o kosztach orzeczono jak w sentencji wyroku.

Sędzia

Wiesław Kasprzyk