Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

19 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Migoń - Karwowska

Protokolant: Agnieszka Litkowska

po rozpoznaniu 27 listopada 2017 r., 19 marca 2018 r.

sprawy S. S.

syna K. i H. z domu B.

urodzonego w dniu (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 1 maja 2017 r. około godz. 18:17 na drodze krajowej nr (...) w R. kierując pojazdem marki S. o nr rej (...) poruszał się z prędkością 128 km/h czym przekroczył dozwoloną prędkość w terenie niezabudowanym o 38 km/h;

tj. o czyn z art. 92a k.w.

I.  uznaje obwinionego S. S. za winnego tego, że 1 maja 2017 r. około 18:17 na drodze krajowej nr (...) w R. kierując pojazdem marki S. o nr rej. (...) nie stosował się do ograniczenia prędkości wynoszącego 90 km/h i poruszał się z prędkością 118 km/h, czym przekroczył dozwoloną prędkość o 28 km/h, tj. wykroczenia z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 1.000 zł;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 1880,19 zł z tytułu wydatków związanych z opinią biegłego oraz wymierza mu opłatę w wysokości 100 zł.

Sygn. akt II W 1031/17

UZASADNIENIE

1 maja 2017 roku około 18:17 na drodze krajowej nr (...) w R. S. S. kierował samochodem marki S. o nr rej. (...). Mężczyzna jechał z prędkością 118 km/h w miejscu, w którym obowiązuje ograniczenie prędkości do 90 km/h. W tym samym czasie służbę patrolową pełnili funkcjonariusze policji K. K. i A. B.. Policjanci poruszali się za pojazdem obwinionego nieoznakowanym radiowozem marki O. (...), wyposażonym w przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym – prędkościomierz kontrolny V. 2A. Urządzenie to posiadało świadectwo legalizacji ponownej ważne od 16 lutego 2017 roku do 28 lutego 2018 roku. Radiowozem kierował K. K.. K. K. dokonał pomiaru prędkości pojazdu, którym poruszał się S. S.. Urządzenie pomiarowe V. 2A zarejestrowało pomiar prędkości obwinionego wynoszący 128,9 km/h. Funkcjonariusze policji zatrzymali obwinionego do kontroli drogowej. W toku kontroli A. B. nałożyła na S. S. mandat karny, którego przyjęcia obwiniony odmówił.

dowód: zeznania świadka A. B. k. 10-11, 39a-40, zeznania świadka K. K. k. 40-41, częściowo notatka urzędowa k. 5, nagranie videorejestratora k. 12, świadectwo legalizacji ponownej k. 16, opinia biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów A. J. k. 59-70.

Sąd zważył, co następuje:

Analizując zgromadzone w sprawie dowody, Sąd uznał, że nie ma wątpliwości, że obwiniony dopuścił się popełnienia przypisanego mu wyrokiem czynu, polegającego na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości.

Dokonując oceny wyjaśnień obwinionego Sąd nie dał im wiary. Twierdzenie obwinionego, iż zmierzona przez funkcjonariuszy policji prędkość jest prędkością radiowozu, nie zaś jego pojazdu stanowi jedynie wyraz przyjętej przez S. S. linii obrony. Takim wyjaśnieniom obwinionego przeczą dowody w zeznań świadków A. B. i K. K., nagranie zarejestrowane videorejestratorem, a także opinia biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów A. J., których wiarygodność nie budzi żadnych wątpliwości.

Wskazać należy, że wykroczenie popełnione przez obwinionego zostało stwierdzone przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym – prędkościomierzem kontrolnym V. 2A, który posiada wydane przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar świadectwo legalizacji ponownej ważne od 16 lutego 2017 roku do 28 lutego 2018 roku. Urządzenie to zostało sprawdzone i stwierdzono, iż przyrząd ten spełnia wymagania rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas kontroli meteorologicznej tych przyrządów pomiarowych (DZ. U. z dnia 6.03.2014 r. poz. 281). Mając na względzie powyższe, w ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania właściwego działania urządzenia pomiarowego. W świetle zeznań świadków A. B. i K. K. oraz treści nagrania z videorejestratora nie budzi wątpliwości, iż obwiniony poruszał się z prędkością wyższą, aniżeli dozwolona. Z zeznań K. K. wynika, iż to on był kierowcą radiowozu, obsługiwał videorejestrator i dokonywał pomiaru prędkości. Podkreślić też należy, iż jak zeznał K. K. jest on funkcjonariuszem policji od 16 lat i cały ten czas pełni służbę w Wydziale Ruchu Drogowego. Posiada uprawnienia do obsługi urządzeń do pomiaru prędkości, w które wyposażony był pojazd O. (...). Zeznania K. K. i A. B. w pełni pokrywają się z treścią nagrania zarejestrowanego wykroczenia.

Taką ocenę zeznań świadków oraz nagrania z videorejestratora potwierdza też dowód z opinii biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów A. J.. Biegły, po przeprowadzeniu analizy akt sprawy, nagrania z videorejestratora, dokumentów związanych z urządzeniem V. 2A i dokumentów pojazdu O. (...) oraz po dokonaniu oględzin urządzenia oraz pojazdu, w którym jest zainstalowane stwierdził, że: „…biorąc pod uwagę wartości błędów granicznych dopuszczalnych urządzenia pomiarowego oraz błąd wyznaczenia drogi związany z tolerancją wymiarów opon i niewielkim zbliżeniem się radiowozu do pojazdu obwinionego w czasie pomiaru, a także błąd pochodzący od ewentualnej zmiany ciśnienia w oponach pojazdu i naturalnego zużycia bieżnika (…) pojazd prowadzony przez obwinionego poruszał się w czasie pomiaru z prędkością nie mniejszą niż 118 km/h”. „Pomiar został dokonany na prostym odcinku drogi o długości 50 m”.„… pomiar prędkości pojazdu został przeprowadzony zgodnie z instrukcją obsługi urządzenia pomiarowego; zachowano odległość pomiędzy pojazdami na początku i na końcu odcinka pomiarowego w granicach błędu wynoszącego nie więcej niż 2,3 %; urządzenie użyte do pomiaru, tj. prędkościomierz kontrolny V. 2A (…), zainstalowany w pojeździe O. (...) (…) było prawidłowo zainstalowane i posiadało w czasie pomiaru aktualne Świadectwo Legalizacji Ponownej wydane przez Dyrektora (...) w K.; urządzenie było w dniu 1 maja 2017 r. w pełni przydatne do dokonywania pomiarów. Podczas pomiaru prędkości pojazdu obwinionego dokonano ustalenia faktycznie rozwijanej przez ten pojazd prędkości z uwzględnieniem błędów pomiaru (…), najniższa wartość prędkości pojazdu obwinionego w chwili pomiaru, uwzględniając ewentualne sumowanie się wszystkich błędów pomiaru mogła być równa 118 km/h (z dokładnością do 1 km/h) (…). Biegły nie stwierdził, aby w czasie pomiaru wystąpiły jakiekolwiek inne okoliczności wypływające na jego wynik” (str. 1 i 2 opinii na k. 80)

Opinii biegłego A. J. Sąd przyznał walor pełnej wiarygodności i uznał jej wnioski za własne. Zdaniem Sądu powyższa opinia jest miarodajna, pełna, spójna i wyczerpująca, sporządzona w sposób profesjonalny, jasny, wewnętrznie niesprzeczny oraz naukowo i logicznie uzasadniony. Dokonane przez biegłego oceny oraz wyprowadzone wnioski są, w ocenie Sądu, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy, jak również uzasadnione w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Dokonując oceny wiarygodności notatki urzędowej sporządzonej przez A. B. Sąd uznał ją za wiarygodną, poza tym fragmentem, w którym wskazany został wynik pomiaru prędkości obwinionego jako 126 km/h i przekroczenie przez niego prędkości o 36 km/h. Wskazane w notatce wyniki są bowiem sprzeczne z treścią nagrania z videorejestratora, który zarejestrował pomiar prędkości pojazdu obwinionego wynoszący 128,9 km/h. W pozostałym zakresie treść tego dokumentu jest zbieżna z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i jej wiarygodność nie budzi wątpliwości.

Nie budzi wątpliwości co do swojej wiarygodności również materiał dowodowy w postaci kopii dowodu rejestracyjnego pojazdu O. (...), świadectwa ukończenia kursu specjalistycznego przez K. K., informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Dokumenty te zostały sporządzone przez osoby do tego uprawnione, w prawem przewidzianej formie i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zawartych w nich treści.

Biorąc zebrane dowody pod uwagę Sąd ustalił, że S. S. 1 maja 2017 r. około 18:17 na drodze krajowej nr (...) w R. kierując pojazdem marki S. o nr rej. (...) nie stosował się do ograniczenia prędkości wynoszącego 90 km/h i poruszał się z prędkością 118 km/h, czym przekroczył dozwoloną prędkość o 28 km/h. Zachowaniem tym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92a k.w.

Obwiniony działał świadomie. Wiedział o istniejącym ograniczeniu prędkości jako osoba mająca uprawnienia do prowadzenia pojazdów, a tym samym znając obowiązujące przepisy. Mimo to nie dostosował się do tego ograniczenia, jadąc z prędkością 118 km/h.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego wykroczenia jest znaczny. Obwiniony naruszył przepis, który ma przecież przełożenie na bezpieczeństwo na drodze. Przekroczył dozwoloną prędkość 28 km/h, co nie pozwala uznać, aby nastąpiło to bez jego woli i było przeoczeniem czy zapomnieniem się. Na stopień społecznej szkodliwości czynu ma też wpływ, iż obwiniony poruszał się drogą krajową, o znacznym natężeniu ruchu.

Jako kolejną szczególną okoliczność bardzo poważnie obciążającą obwinionego Sąd uznał uprzednią wielokrotną karalność S. S. za wykroczenia podobne tj. przeciwko przepisom ruchu drogowego. Z informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego wynika, iż obwiniony dopuścił się aż 42 wykroczeń drogowych. Powyższe świadczy, iż obwiniony jest osobą skłonną do naruszania porządku prawnego i lekceważącą przepisy prawa o ruchu drogowym.

W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny za przypisane mu wykroczenie w wysokości 1000 złotych jest adekwatna do jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta powinna spełniać swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, uzmysławiając obwinionemu naganność jego postępowania. Ustalając wysokość kary grzywny Sąd nie mógł pominąć warunków osobistych i majątkowych obwinionego oraz jego możliwości zarobkowych. Obwiniony jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą i osiągającą miesięczne dochody w wysokości 5.000 zł netto. Tym samym konieczne było, by wymierzona mu kara stanowiła dla niego odpowiednią dolegliwość, tak by uświadomić mu naganność jego postępowania, a w ocenie Sądu jedynie kara w tej wysokości spełni wobec niego swoje cele. Zdaniem Sądu orzeczona wobec niego kara powinna również spełnić swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że popełnienie wykroczenia musi pociągnąć za sobą odpowiednią odpłatę, a przez to kształtować prawidłowe wzorce społeczne.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania, które według treści § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia wynoszą 120 zł oraz wydatki związane z opinią biegłego A. J. w kwocie 1880,19 zł. Zgodnie z art. 118 § 3 k.p.o.w. zryczałtowane wydatki postępowania nie obejmują bowiem należności biegłych powołanych do wydania opinii. Nadto, w oparciu o przepis art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd wymierzył mu opłatę w kwocie 100 złotych. Sąd miał przy tym na uwadze, że ponoszenie przez obwinionego kosztów postępowania jest zasadą, od której odstępstwa mogą nastąpić jedynie wtedy, gdy istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Obwiniony prowadzi działalność gospodarczą i osiąga dochody, a więc nie zachodzi przypuszczenie, że uiszczenie kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.