Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 marca 2018

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Skibińska

Protokolant: Wiktoria Małysz

po rozpoznaniu na rozprawie 22 marca 2018

s p r a w y : M. J.

syna J. i J. z domu W.

urodzonego (...) w K.

PESEL (...)

obwinionego o to, że:

w dniu 12 września 2017 roku ok. godz. 18.10 w K. na ul. (...) dopuścił się nieobyczajnego wybryku poprzez publiczne obnażanie i onanizowanie się przed budynkiem internatu szkolnego

tj. o czyn z art. 140 k.w.

I.  uznaje obwinionego M. J. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 140 k.w. i za to na podstawie art. 140 k.w . wymierza mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu,

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. obciąża obwinionego M. J. zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100 (stu) złotych oraz na podstawie art. 21 pkt 2a ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 30 (trzydziestu) złotych.

Sygn. akt II W 165/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

12 września 2017 około godziny 18.10 M. J. udał się w pobliże budynku internatu szkolnego położonego w K. przy ul. (...). W internacie przebywa około 50 uczniów, w tym około 30 dziewcząt. W pobliżu opisanego budynku M. J. dopuścił się nieobyczajnego wybryku poprzez publiczne obnażanie i onanizowanie się przed tym budynkiem.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego M. J. – k. 19, 26, zeznania świadka P. B. – k. 10.

M. J. nie był w przeszłości karany.

Dowód: dane o niekaralności – k. 21.

M. J. jest z zawodu robotnikiem, uzyskuje miesięczny dochód w kwocie 1.900 netto. Jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu.

Dowód: dane o osobie – k. 26.

W toku czynności wyjaśniających obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W toku postępowania sądowego obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czyn i wskazał, że za dużo nie pamięta, bo był pijany.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnieniom obwinionego Sąd dał wiarę w całości, wobec braku podstaw do ich kwestionowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. B.. Relacja świadka dotyczyła zdarzenia związanego z wykonywaną przez niego pracą zawodową, a tym samym zdarzenia takiego rodzaju, do którego świadkowie podchodzą rutynowo, w sposób wolny od ocen i domysłów. Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków. Jest oczywiste, że świadkowie nie zapamiętują dokładnie wszelkich spostrzeżeń dotyczących zdarzenia.

Treść dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości, gdyż zostały on sporządzone w prawidłowy sposób, przez osoby posiadające ku temu stosowne uprawnienia, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana.

M. J. jest zdolny do zawinienia. Nie był niepoczytalny, osiągnął odpowiedni wiek i stopień rozwoju intelektualnego, a więc miał możliwość rozpoznania bezprawności popełnionego czynu.

Sprawstwo obwinionego w zakresie stawianego zarzutu nie budzi wątpliwości. W dniu 12 września 2017 roku ok. godz. 18.10 w K. na ul. (...) dopuścił się nieobyczajnego wybryku poprzez publiczne obnażanie i onanizowanie się przed budynkiem internatu szkolnego. Czynem tym wypełnił znamiona opisane w art. 140 k.w.

Art. 140 k.w. stanowi, że kto publicznie dopuszcza się nieobyczajnego wybryku, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 1500 złotych albo karze nagany.

Art. 33 k w. stanowi, że organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego (§1). Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia (§ 2). Jako okoliczności łagodzące uwzględnia się w szczególności działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków rodzinnych lub osobistych; działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych osób; działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie; prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy; przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu (§ 3). Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w szczególności działanie sprawcy w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej; działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie; uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie; chuligański charakter wykroczenia; działanie pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka; popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby, której sprawca powinien okazać szczególne względy; popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim (§ 4). Przepisy § 1-4 stosuje się odpowiednio do środków karnych (§ 5).

Dokonując wymiaru kary i środka karnego Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 33 k.w. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących. Okoliczności obciążające stanowiły działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie; uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie; działanie pod wpływem alkoholu; popełnienie wykroczenia z oddziaływaniem na psychikę osób małoletnich, a więc bezradnych. Obwiniony godził w dobro małoletnich dzieci, których wiedza i doświadczenie życiowe nie pozwalają na zrozumienie i prawidłowe pojęcie właściwych ról społecznych osób dorosłych i małoletnich. Zachowanie oskarżonego należy do budzących powszechne potępienie i odrazę. W ocenie Sądu czyn obwinionego zasługuje na maksymalną karę. Kara ta jednocześnie wypełni cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej, uświadamiając sprawcy nieopłacalność niepoprawnego zachowania, zwłaszcza, że czyny takie należą do bezzasadnie lekceważonych przez niektórych członków społeczeństwa.

Art. 118 § 1 k.p.o w. stanowi, że wydatki wykładane przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego mają charakter zryczałtowany. Zryczałtowane wydatki nie obejmują należności biegłych lub instytucji wyznaczonych do wydania opinii oraz nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych. Stosownie do art. 118 § 2 k.p. o w. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia, w tym wysokość zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających, a także wysokość opłaty, o której mowa w art. 113 § 2, uwzględniając przeciętne koszty poszczególnych czynności.

Art. 119 § 1 k.p.o w. stanowi, że w razie skazania od obwinionego sąd zasądza opłatę na rzecz Skarbu Państwa, zryczałtowane wydatki i należności, o których mowa w art. 118 § 1 pkt 1 i 2, na rzecz odpowiednio Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

W myśl § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 grudnia 2017 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2017 r.) wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed sądem pierwszej instancji wynosi od jednego obwinionego lub oskarżyciela posiłkowego, za postępowanie zwyczajne lub przyspieszone - 100 złotych, a jeżeli zostało zakończone skazaniem bez przeprowadzenia rozprawy - 50 złotych; nakazowe - 50 złotych.

Art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych stanowi, że skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10 %, nie mniej jednak niż 30 zł, a w razie orzeczenia grzywny obok kary pozbawienia wolności - w wysokości 20 % od kwoty wymierzonej grzywny. Art. 21 pkt 2 powołanej ustawy stanowi, że przepisy ustawy stosuje się również w postępowaniu o wykroczenie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. Podstawę wymierzenia opłaty stanowił art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Biorąc pod uwagę wiek obwinionego, jego zawód i wysokość uzyskiwanych dochodów Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do zwolnienia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych.