Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR Katarzyna Balcerczyk

Protokolant: Marta Florczyk

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2018 roku w Zgierzu

na rozprawie

sprawy z powództwa T. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę 3057,10 złotych

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda T. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. na rzecz pozwanego K. K. kwotę 900 (dziewięćset ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 3596/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 5 lipca 2017 roku powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystąpił do Sądu Rejonowego w Zgierzu o zasądzenie od pozwanego K. K. o zapłatę kwoty 3.057,10zł Jednocześnie powód wniósł o rozpoznanie sprawy w postępowaniu upominawczym oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota związana jest z umową pożyczki nr (...) z dnia 20 listopada 2015 roku.

(pozew – k. 2 –k. 4)

W dniu 29 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie o sygnaturze akt
I Nc 2451/17 wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem strony powodowej.

(nakaz zapłaty – k. 35)

W dniu 27 październik 2017 roku pozwany K. K. wniósł skutecznie sprzeciw od w/w nakazu zapłaty. Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji powoda oraz zarzut nieważności umowy cesji i wniósł o oddalenie powództwa w całości, jak również wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 40 – k. 46)

Na dalszym etapie postępowania strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie,
a powód oraz pozwany mimo zawiadomienia nie stawili się na żadnym terminie rozprawy.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 listopada 2015 roku K. K. zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością spółką jawną z siedzibą we W. umowę pożyczki nr (...). Pożyczka została udzielona pozwanemu w łącznej kwocie 6060,00zł przy czym do dyspozycji pozwanego przekazana została kwota 3000zł, zaś pozostała część pożyczki stanowić miała opłata przygotowawcza w wysokości 390zł oraz opłata prowizyjna w kwocie 2670zł. Dodatkowo pozwany zobowiązał się do spłaty odsetek umownych od kwoty pożyczki w wysokości 383,47zł.

(kserokopia umowy pożyczki – k. 5 – k. 6)

W dniu 11 września 2015 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna zawarła z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. umowę o przelew wierzytelności. Zgodnie z § 2 ust 1 lit a) w/w umowy jej przedmiotem są wierzytelności szczegółowo określone w Wykazie Wierzytelności, który stanowi Załącznik nr 1 do Umowy, sporządzonym wg stanu na Dzień Wyceny, przysługujące mu w stosunku do Dłużników, wynikające z zawartych umów Pożyczek oraz wierzytelności uruchomione (wypłacone kwoty pożyczek) w okresie do 1 do 11 września 2015 roku, które zostaną szczegółowo określone w ostatecznym wykazie wierzytelności stanowiącym załącznik nr 1 do Aneksu, o którym mowa poniżej. Wszystkie wskazane wierzytelności miały zostać szczegółowo określone w Ostatecznym Wykazie Wierzytelności, stanowiącym załącznik do aneksu. Strony zobowiązały się zawrzeć Aneks do 18 września 2015 roku. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna oświadczyła, iż przedmiotem umowy będą również wierzytelności z pożyczek zawieranych przez (...) i dłużników od dnia 14 września 2015 roku, które stanowić będą przedmiot cyklicznych przelewów poczynając od dnia 14 września 2015 roku. Zgodnie zaś z § 4 ust. 1 umowy (...) zobowiązało się z dniem 11 września 2015 roku do przelewu na rzecz Funduszu, wierzytelności określone w § 2 ust. 1 pkt a) i b) Umowy, wymienione w Ostatecznym Wykazie Wierzytelności, a Cesjonariusz zobowiązał się Wierzytelności te nabyć na warunkach określonych w Umowie. Jednocześnie zgodnie z § 4 ust. 2 umowy przejście na Fundusz praw z wierzytelności, o których mowa w § 2 pkt a) i b) umowy nastąpiło z dniem 11 września 2015 roku.

(kserokopia umowy przelewu wierzytelności – k .15 – k. 16)

Pismem datowanym na dzień 27 grudnia 2016 roku (...) Spółka Akcyjna skierowała do pozwanego zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy wraz z żądaniem zwrotu całkowitej kwoty zaległości, która na dzień 27 grudnia 2016 roku miała wynosić 1.169,13zł. Jednocześnie pozwany poinformowany został, iż wypowiedzenie umowy stanie się skuteczne w przypadku braku wpłaty w terminie wskazanej powyżej kwoty.

(wydruk zawiadomienia o wypowiedzeniu umowy - k. 11)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów, które uznał za wiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Stosownie do przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu w znaczeniu formalnym tj. kto powinien przedstawiać dowody, a art. 6 k.c. - ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym tj. kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, LEX nr 200947).

W tym miejscu należy wskazać, iż powód jako nabywca wierzytelności a jednocześnie profesjonalista w zakresie działalności windykacyjnej, winien dysponować całością dokumentacji związanej z dochodzonym roszczeniem. Cesjonariusz nabywa bowiem wierzytelność w wysokości, jaka przysługiwała cedentowi. W toku postępowania powód winien wykazać, iż zbywcy wierzytelności przysługiwała ściśle określona wierzytelność i z jakiego wynikała tytułu. Po zbyciu wierzytelności pozwany może bowiem nadal podnosić zarzuty przysługujące mu w stosunku do pierwotnego wierzyciela (art. 513 § 1 k.c.). Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uniemożliwia jakąkolwiek weryfikację dochodzonego przez powoda roszczenia, a zwłaszcza jego wysokości.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż brak jest jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego okoliczność postawienia całości należności w stan wymagalności w sposób określony w umowie pożyczki z dnia 19 listopada 2015 roku. Brak jest również dokumentu, który potwierdzałby okoliczność wypowiedzenia umowy pożyczki. Co jednak najistotniejsze, brak dowodu wezwania pozwanego do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania zgodnie z § 6 ust. 10 umowy. Powód nie przedstawił żadnego dokumentu, na tę okoliczność. Złożył wprawdzie potwierdzenie odbioru przez pozwanego przesyłki poleconej w dniu 5 października 2016 roku, jednak nie wiadomo czego pismo to dotyczyło. Samo potwierdzenie przekazania zobowiązania do obsługi windykacyjnej w ocenie Sądu jest jedynie dokumentem wewnętrznym powoda. Brak jest dowodu na to, iż taki dokument był kiedykolwiek kierowany do pozwanego. Niedochowanie przez pożyczkodawcę tego aktu staranności uniemożliwia zatem uznanie, iż roszczenie pozwu stało się wymagalne.

Co jednak najważniejsze, z umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 11 września 2015 roku wynika, iż przedmiotem umowy miały być wierzytelności szczegółowo opisane w Wykazie Wierzytelności, w tym te, które już istniały na datę zawierania umowy cesji, oraz wierzytelności uruchomione (wypłacone kwoty pożyczek) w okresie do 1 do 11 września 2015 roku, które miały zostać szczegółowo określone w ostatecznym wykazie wierzytelności stanowiącym załącznik nr 1 do Aneksu. Powód jednak takiego wykazu nie załączył. Dodatkowe wątpliwości związane są z tym, iż umowa o przelew zawarta została w dniu 11 września 2015 roku, zaś powód zawarł z pozwanym umowę pożyczki dopiero w dniu 19 listopada 2015 roku. Tym samym nie mogła być ona objęta umowa cesji z dnia 11 września 2015 roku, albowiem w tej dacie nie można było nawet spekulować o jej istnieniu. Wprawdzie strony umowy cesji zobowiązały się do dalszych przelewów cyklicznych wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych w okresie po zawarciu złożonej do akt umowy cesji, jednak brak dowodu na istnienie takich cesji.

Samo oświadczenie o dokonaniu cesji praw z dnia 24 listopada 2015 roku , stanowiące jednie dokument prywatny, w takiej sytuacji nie może być uznane za wystarczający dowód przelewu przedmiotowej wierzytelności na rzecz powoda. Skoro bowiem powód mógł dostarczyć umowę z dnia 11 września 2015 roku, to trudno dociec dlaczego nie mógł przedłożyć umowy cesji z dnia 24 listopada 2015 roku.

W ocenie Sądu przedstawiony przez powoda materiał dowodowy jest tym samym niewystarczający dla uwzględnienia powództwa Powód nie przedstawił żadnego wiarygodnego dowodu na okoliczności przytoczone w pozwie. Rzeczą sądu nie jest natomiast zarządzenie dochodzenia w celu uzupełniania lub wyjaśniania twierdzeń stronie wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ta kwestia była przedmiotem wielu orzeczeń – jak choćby wyroku z dnia 12 grudnia 2000 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt V CKN 175/00, opublikowanego w OSP 2001/7-8/116, uchwały składu siedmiu sędziów z 19 maja 2000 roku w sprawie o sygnaturze akt III CZP 4/00, opublikowanej w OSNC 2000/11/195, wyroku z dnia 24 czerwca 1998 roku w sprawie o sygnaturze akt I PKN 194/98, opublikowanego w OSNAP 1999/13/425 oraz wyroku z dnia 25 września 1997 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt II UKN 271/97, a opublikowanego w OSNAP 1998/14/430. Główna idea, którą Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, jest następująca: sąd podejmuje z urzędu inicjatywę dowodową jedynie w sytuacjach szczególnych. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża same strony. Możliwość przewidziana w zdaniu drugim powołanego wyżej art. 232 k.p.c. stanowi jedynie wspierające uprawnienie sądu. W żadnym razie nie może prowadzić do zastępowania stron w spełnianiu ich obowiązków. Już na marginesie warto zaznaczyć, że działanie sądu z urzędu w sytuacji nieuzasadnionej może prowadzić do naruszenia jednej z naczelnych zasad (wywiedzionej z treści art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), a mianowicie prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na rzecz pozwanego należało zasądzić kwotę 900,00 zł tj. kwotę wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. Dz.U. z 2015 r. poz. 1804; zm. Dz.U. z 2016 r. poz. 1667).

W tym stanie faktycznym należało orzec jak w sentencji.