Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 15-01-2018 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Katarzyna Porada-Łaska

Protokolant:sekretarz sądowy Sylwia Marek

po rozpoznaniu w dniu 15-01-2018 r. w Kaliszu na rozprawie

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K.

przeciwko T. W.

o zapłatę 675,28 zł

oddala powództwo.

SSR Katarzyna Porada - Łaska

Sygn. akt I C 3325/17

UZASADNIENIE

W dniu 26.10.2016 r. Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego T. W. kwoty 675,28 zł bez odsetek.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska powód podał, iż na podstawie umowy cesji z 6.09.2016 r. nabył od (...) S.A. z siedzibą w W. wierzytelność w stosunku do pozwanego. Pozwanego łączyła z (...) S.A. umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Wierzyciel pierwotny wystawił następujące dokumenty księgowe:

- pakiet (...) z datą wymagalności 27.09.2014 r. na kwotę 10,00 zł,

- pakiet SP HD z datą wymagalności 27.09.2014 r. na kwotę 10,00 zł

- pakiet (...) z datą wymagalności 27.09.2014 r. na kwotę 10,00 zł

- pakiet (...) z datą wymagalności 27.09.2014 r. na kwotę 20,00 zł

- pakiet familijny M. HD z datą wymagalności 27.09.2014 r. na kwotę 49,63 zł

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie. Przesyłka zawierająca odpis pozwu i załączników oraz wezwanie na rozprawę została doręczona pozwanemu przez awizo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6.09.2016 r. powód zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę cesji wierzytelności. Powód nabył wymagalne wierzytelności pieniężne wskazane w załączniku do umowy sprzedaży, w tym również wierzytelności wynikające z umowy zawartej przez pozwanego.

(dowód: umowa cesji z załącznikami k. 23-25, 21, 28)

W dniu 21.10.2016 r. powód sporządził wezwanie do zapłaty wobec pozwanego – kwoty 748,25 zł, w tym należność główna 675,28 zł oraz odsetki 72,97 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 20)

Poprzednika prawnego powoda oraz pozwanego łączyły umowy abonenckie z 27.04.2011 r. nr (...) i 4.12.2013 r. nr (...).

(dowód: umowy i potwierdzenia zamian warunków umowy k. 30-44, promocyjne warunki umowy k. 32-34, 40-42, protokół k. 35, regulamin świadczenia usług k. 45-48)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów, którym dał wiarę.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako nieudowodnione podlega oddaleniu.

Powód niewątpliwie jest następcą prawnym (...) S.A. w zakresie określonych wierzytelności i to nie z powodem pozwany zawierał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na którą powód się powołuje. Jednakże to nie zwalnia powoda od obowiązku wykazania, że po pierwsze: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych została w ogóle zawarta. Nadto powód powinien wykazać, że następnie doszło do rozwiązania tej umowy oraz do wystawienia dokumentów księgowych, które powołuje w uzasadnieniu pozwu.

Należność dochodzona w pozwie wynika z tytułu opłat abonenckich oraz kary umownej (375,85 zł) za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym. Żeby zbadać zasadność i wysokość dochodzonej należności głównej, Sąd musiałby najpierw zweryfikować wysokość opłat abonenckich oraz wysokość i zasadność kary umownej. Powód nie przedłożył powoływanych przez siebie „faktur VAT obejmujących opłaty abonenckie”, cennika świadczonych usług oraz nie wykazał, iż doszło do rozwiązania umowy w „okresie podstawowym”.

Zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 16.07.2004 r. Prawo telekomunikacyjne świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o ich świadczenie. W następstwie jej zawarcia powstaje pomiędzy dostawcą usług telekomunikacyjnych, a użytkownikiem tych usług stosunek zobowiązaniowy, którego treść kształtuje umowa oraz regulamin usług telekomunikacyjnych.

Powód przedłożył umowę abonencką, potwierdzenie zmiany warunków umowy, regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych, ofertę promocyjną, potwierdzenie odbioru sprzętu oraz notę obciążeniową. Jednakże nie przedłożono dokumentów powołanych powyżej (powołanych faktur VAT obejmujących opłaty abonenckie i cennika świadczonych usług), a co za tym idzie nie wykazano, czy i jakie zaległości miał pozwany z tytułu opłat abonenckich oraz czy doszło do rozwiązania umowy w „okresie podstawowym”, a także zasadności i wysokości naliczenia kary umownej.

Podkreślić należy, że w procesie cywilnym to strony mają obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co jest potwierdzeniem reguły z art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Konsekwencją regulacji ujętych w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. jest nie tylko obowiązek popierania wysuwanych twierdzeń stosownymi dowodami, ale przede wszystkim ryzyko niekorzystnego rozstrzygnięcia dla strony, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ulega wątpliwości, że obowiązek udowodnienia istnienia wierzytelności oraz jej wysokości, a także skutecznego dokonania cesji, spoczywał na stronie powodowej, bowiem to ona z faktów tych wywodziła swoje roszczenie o zapłatę. Zgodnie zaś z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

Zatem Sąd uznał, że powód nie udowodnił swojego roszczenia – przede wszystkim istnienia spornej wierzytelności w ogóle.

Powód wnosił między innymi o „zobowiązanie wierzyciela pierwotnego do udzielenia informacji …”. Norma prawna art. 248 k.p.c. nie stanowi podstawy do zobowiązywania podmiotów trzecich do „udzielania informacji”, a jedynie do przedstawiania dokumentów, które znajdują się w ich posiadaniu. Przede wszystkim jednak – jak wynika z umowy cesji - powód miał możliwość samodzielnie zwrócić się do pierwotnego wierzyciela o udostępnienie dokumentów.

Zaznaczyć jeszcze należy, iż bezczynność pozwanego nie zwalnia Sądu z obowiązku krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń pozwu. W razie nastręczających się wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda, Sąd przeprowadza z urzędu postępowanie dowodowe. Uznanie przez Sąd twierdzeń powoda za prawdziwe, nie zwalnia Sądu od obowiązku dokonania prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu, opartego na twierdzeniach, ze stanowiska prawa materialnego (por. SN z 15.09.1967 r., II CRN 175/67, OSN 1968, Nr 8-9, poz. 142, SN z 1999-03-31, I CKU 176/97, opubl: Prokuratura i Prawo rok 1999, Nr 9, poz. 30). Kontrola w tym przedmiocie powinna dotyczyć zwłaszcza tego, czy nie wchodzi w grę nadużycie prawa podmiotowego według art. 5 k.c. (por. Komentarz do k.p.c. pod redakcją K. Piaseckiego, tom I, Wydawnictwo Beck, Warszawa 1996, s 1033-1034).

Zatem orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSR Katarzyna Porada – Łaska