Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela publicznego KPP w G. – mł. asp. Krzysztofa Koreckiego, asp. szt. Sylwestra Piotrowicz, podkom. Łukasza Czaplińskiego

po rozpoznaniu w dniach: 29.01.2018 roku, 28.02.2018 roku, 11.04.2018 roku sprawy

S. P. (2)

syna W. i A. z d. P.

ur. (...) w m. Ż.

obwinionego o to, że:

W dniu 12 września 2017 roku około godz. 10:20 w G. przy ul. (...) na terenie parkingu położonego w strefie ruchu prowadząc pojazd marki H. o numerze rejestracyjnym (...), wykonując manewr cofania nie zachował szczególnej ostrożności i nie sprawdził czy wykonywania manewru nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, czym doprowadził do zderzenie z unieruchomionym pojazdem marki R. o numerze rejestracyjnym (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86§1 kw

1.  Obwinionego S. P. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200,00 ( dwieście) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami postępowania w wysokości 120,00 (sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt II W 509/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 września 2017 roku S. P. (2) wraz z żoną A. P. udali się samochodem marki H. w kolorze czerwonym, o numerze rejestracyjnym (...), do marketu K. znajdującego się przy ul. (...) w G.. Pojazdem kierował obwiniony. S. P. (2) zaparkował samochód na wyznaczonym miejscu – na terenie parkingu położonego w strefie ruchu - i został w pojeździe, oczekując na powrót żony, która udała się do sklepu. Kiedy do samochodu obwinionego około godz. 10.20 wróciła A. P., S. P. (2) chcąc odjechać z parkingu, wykonując manewr cofania nie zachował szczególnej ostrożności i nie sprawdził czy wykonywanie manewru nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, czym doprowadził do zderzenia z unieruchomionym pojazdem marki R. o numerze rejestracyjnym (...), który w tym czasie stał już na parkingu za samochodem obwinionego. Za kierownicą R. siedział K. D., zaś miejsce pasażera obok kierowcy zajmowała I. L..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 42-43, 44v) i zeznań A. P. (k. 43v- 44), a także na podstawie : zeznań K. D. (k. 43- 43v), I. L. (k. 43v), G. F. (k. 54v), M. H. (k. 54v-55), w niewielkim stopniu na podstawie zeznań W. Z. (k. 44- 44v), W. S. (k. 57- 57v), a także w oparciu o dowody tj.: protokół oględzin k. 3, 4, wydruki komputerowe zdjęć k. 6,7, szkice sporządzone na rozprawie 29.01.2018 r.

Obwiniony nie przyznał się do winy. S. P. (2) wyjaśnił, że w chwili, gdy do pojazdu wróciła jego żona, pojazd pokrzywdzonego już był za nim zaparkowany. Zaprzeczył jednak, by w momencie odjeżdżania z parkingu cofał swoim pojazdem, powodując zderzenie z pojazdem K. D. ( wyjaśnienia obwinionego k. 42-43, 44v).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego co do tego, że w czasie wyjeżdżania spod sklepu (...) nie uderzył w pojazd pokrzywdzonego. W ocenie Sądu wyjaśnienia te nie polegają na prawdzie i stanowią jedynie przyjętą przez S. P. (2) linię obrony. Wprawdzie z relacją obwinionego korespondowały zeznania A. P. (k. 43v- 44), to jednak zauważyć należy, że w/w świadek jest żoną obwinionego i niewątpliwie miała interes w tym, żeby opowiedzieć się po jego stronie. Przede wszystkim jednak podkreślić należy, iż w/w dowody pozostają odosobnione w świetle pozostałego materiału dowodowego zebranego w sprawie, a któremu Sąd nadał walor wiarygodności.

Na wstępie zauważyć trzeba, iż zarówno z wyjaśnień obwinionego, jak i zeznań A. P., K. D. (k. 43- 43v) i I. L. (k. 43v) zgodnie wynika, że w chwili gdy S. P. (2) odjeżdżał z parkingu, za jego pojazdem stał już unieruchomiony pojazd pokrzywdzonego.

Zeznania K. D. (k. 43- 43v) i I. L. (k. 43v) są zbieżne co do tego, że obwiniony wykonując manewr cofania, zamierzając odjechać z parkingu, nie zachował szczególnej ostrożności i nie sprawdził czy wykonywanie manewru nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, czym doprowadził do zderzenia z pojazdem marki R.. Podkreślić należy, że pokrzywdzony bezpośrednio po tym zdarzeniu wybiegł ze swojego auta, chcąc wyjaśnić sprawę z obwinionym – bezskutecznie jednak, gdyż S. P. (2) nie przyznawał się do winy i odjechał z miejsca zdarzenia. (...) związane z próbą wyjaśnienia przez pokrzywdzonego „na gorąco” zajścia potwierdzili nadto świadkowie W. Z. (k. 44- 44v) i W. S. (k. 57- 57v).

Pokrzywdzony na parking wezwał policję, przedstawiając funkcjonariuszom przebieg zajścia, przy czym po rozpytaniu osób przebywających wówczas w pobliżu, policjanci ustalili, że pracownica budki z lodami- W. S.- słyszała uderzenie, hałas, a kiedy bezpośrednio po tym wyszła z budki, by zobaczyć co się stało- zobaczyła dwie kłócące się osoby (zeznania G. F. (k. 54v), M. H. (k. 54v-55). G. F. i M. H. po ustaleniu kierowcy pojazdu marki H. o numerze rejestracyjnym (...), zatrzymali go do kontroli w na jednej z ulic (...). Wezwali też na to miejsce pokrzywdzonego. W czasie oględzin obu pojazdów, policjanci ujawnili drobne ślady na zderzaku samochodu R. - zarysowania koloru czerwonego - które odpowiadały wysokością śladów znajdujących na pojeździe marki H. w czerwonym kolorze (protokół oględzin k. 3, 4, wydruki komputerowe zdjęć k. 6,7).

Zdaniem Sądu brak jest podstaw, by podważać dowody w postaci zeznań K. D. (k. 43- 43v), I. L. (k. 43v), G. F. (k. 54v), M. H. (k. 54v-55), W. Z. (k. 44- 44v), W. S. (k. 57- 57v). Zeznania w/w świadków są zbieżne, spójne, wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą, a nadto znajdują swoje odzwierciedlenie w pozostałych dowodach tj. protokoły oględzin obu pojazdów k. 3, 4, wydruki komputerowe zdjęć k. 6,7. Dowody te, w ocenie Sądu, zasługują na nadanie waloru wiarygodności, albowiem tworzą jasny, logiczny obraz przebiegu zdarzenia.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt. 3 a i b ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym - kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności, sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia oraz upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby.

Odpowiedzialność na podstawie art. 86 § 1 kw ponosił sprawca, który poprzez zachowanie nienależytej ostrożności powoduje realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli groźbę wypadku drogowego czy innego niebezpieczeństwa mogącego prowadzić do kolizji drogowej.

W świetle dokonanej analizy dowodów, nie ma wątpliwości, iż S. P. (2) w dniu 12 września 2017 roku około godz. 10:20 w G. przy ul. (...) na terenie parkingu położonego w strefie ruchu prowadząc pojazd marki H. o numerze rejestracyjnym (...), wykonując manewr cofania nie zachował szczególnej ostrożności i nie sprawdził czy wykonywanie manewru nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, czym doprowadził do zderzenie z unieruchomionym pojazdem marki R. o numerze rejestracyjnym (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w konsekwencji dopuszczając się wykroczenia z art. 86§1 kw.

Wina obwinionego w zakresie popełnienia przypisanego mu czynu, nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu obwiniony przedmiotowego wykroczenia dopuścił nieumyślnie tj. nie mając zamiaru jego popełnienia, popełniła je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia takiego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd miał na uwadze stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, zagrożenie, jakie swoim zachowaniem obwiniony spowodował dla innych uczestników ruchu drogowego, wagę naruszonych przez obwinionego obowiązków, a także warunki osobiste, majątkowe sprawcy, jego dotychczasową niekaralność ( oświadczenie obwinionego k. 42). W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał S. P. (2) na karę grzywny w wysokości 200 złotych. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 119§1 kpw.