Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Sobczak

Protokolant: sekr. Katarzyna Kaczmarek

w obecności Rej. Prokuratora: Moniki Rorat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13.02.2018 roku,15.03.2018 roku i 09.04.2018 roku

sprawy przeciwko G. P. urodzonemu (...) w C., synowi R. i R. z domu B.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 07 września 2017 r. w (...) gm. Z. woj. (...), jadąc samochodem marki B. o nr rej. (...) drogą podporządkowaną relacji P.-S. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zastosował się do znaku (...), wyjechał na skrzyżowanie nie udzielając pierwszeństwa przejazdu jadącemu drogą uprzywilejowaną samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) M. D. (1) doprowadzając do zderzenia pojazdów w wyniku czego M. D. (1) doznał rozerwania spojenia łonowego, stłuczenia tkanek miękkich głowy, krwiaka zaotrzewnowego, zatoru skrzeplinowego tętnic płucnych, obrzęku płuc i mózgu, przekrwienia biernego narządów wewnętrznych oraz ran głowy, otarć skóry i podbiegnięć krwawych na kończynach dolnych, które to obrażenia stanowiły naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni i w konsekwencji spowodowały u pokrzywdzonego zator skrzeplinowy tętnic płucnych skutkujących zgonem pokrzywdzonego w dniu 20 września 2017 r.,

tj. o czyn z art. 177 § 2 kk

1)  oskarżonego G. P. (P.) w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 07 września 2017 roku w miejscowości S. gm. Z., woj. (...), jadąc samochodem marki B. o nr rej. (...) drogą podporządkowaną relacji P. - S. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zastosował się do znaku (...), wyjechał na skrzyżowanie nie udzielając pierwszeństwa przejazdu jadącemu drogą z pierwszeństwem relacji W.-K. samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) M. D. (1) doprowadzając do zderzenia pojazdów, w wyniku czego M. D. (1) doznał złamania kości miednicy, rozerwania spojenia łonowego, stłuczenia tkanek miękkich głowy, krwiaka zaotrzewnowego, otarć skóry i podbiegnięć krwawych na kończynach dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres czasu powyżej siedmiu dni, po czym po zastosowanym leczeniu w dniu 18 września 2017 roku opuścił Szpital (...) w B., a następnie pokrzywdzony poczuł się źle w dniu 20 września 2017 roku i zmarł w tym samym dniu na zator skrzeplinowy tętnic płucnych, który nastąpił w związku ze stwierdzoną u M. D. (1) zakrzepicą żył głębokich podudzia lewego,

tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 177 § 1 k.k. i na podstawie art. 177 § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2)  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 (dwóch) lat;

3)  na podstawie art. 71§ 1 k.k. wymierza oskarżonemu 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

4)  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby w odstępach co 6 (sześć) miesięcy;

5)  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 330 (trzysta trzydzieści) złotych opłaty i 3884,79 (trzy tysiące osiemset osiemdziesiąt cztery 79/100) złotych z tytułu zwrotu wydatków.

Sygn. akt II K 995/17

UZASADNIENIE

G. P. został oskarżony o to, że:

w dniu 07 września 2017 r. w (...) gm. Z. woj. (...), jadąc samochodem marki B. o nr rej. (...) drogą podporządkowaną relacji P.-S. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zastosował się do znaku (...), wyjechał na skrzyżowanie nie udzielając pierwszeństwa przejazdu jadącemu drogą uprzywilejowaną samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) M. D. (1) doprowadzając do zderzenia pojazdów w wyniku czego M. D. (1) doznał rozerwania spojenia łonowego, stłuczenia tkanek miękkich głowy, krwiaka zaotrzewnowego, zatoru skrzeplinowego tętnic płucnych, obrzęku płuc i mózgu, przekrwienia biernego narządów wewnętrznych oraz ran głowy, otarć skóry i podbiegnięć krwawych na kończynach dolnych, które to obrażenia stanowiły naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni i w konsekwencji spowodowały u pokrzywdzonego zator skrzeplinowy tętnic płucnych skutkujących zgonem pokrzywdzonego w dniu 20 września 2017 r.,

tj. o czyn z art. 177 § 2 kk

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 07 września 2017 roku około godziny 16:50 M. D. (1) jechał jako kierujący samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej (...) drogą relacji W.–K. w kierunku K.. W tym czasie drogą relacji P.–S. jechał jako kierujący samochodem marki B. o nr rej. (...) G. P.. Razem z nim na przednim siedzeniu pasażera jechał jego ojciec A. P.. W miejscowości S., woj. (...) oskarżony dojeżdżał do skrzyżowania i zauważył znak (...) na swoim pasie ruchu stojący przed skrzyżowaniem. Jechał wówczas z prędkością około 80 km/h i w odległości około 100 metrów od skrzyżowania rozpoczął manewr hamowania. Wówczas zorientował się, że prawdopodobnie zgasł silnik w jego samochodzie, gdyż obrotomierz wskazywał zero, a hamulec nie działał i świeciła się kontrolka od silnika. Oskarżony wiedział, że nie ma możliwości ponownego uruchomienia pojazdu, gdyż był to samochód z automatyczną skrzynią biegów i aby go ponownie uruchomić należało go zatrzymać i odpowiednio ustawić bieg w pozycji neutralnej. W tej sytuacji wjechał na skrzyżowanie i doprowadził do uderzenia w lewe przednie drzwi swojego samochodu przez samochód, którym poruszał się drogą z pierwszeństwem przejazdu M. D. (1). Następnie oskarżony zatrzymał się na miejscu wypadku i zatelefonował na numer 112 wzywając pomoc. Przed przyjazdem karetki pogotowia (...) udzielił pierwszej pomocy pokrzywdzonemu opatrując mu jego widoczne rany. Następnie pokrzywdzony M. D. (1) został przewieziony do szpitala w B..

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k-111 w zw. z k- 57-58 i 76-77, zeznania świadków J. D. k-111v w zw. z k-80v od słów ,,jestem” do słów ,,wypadku drogowego”, K. K. (2) k-112 ,A. D. k-112 , A. P. k -112v w zw. z k- 12v od słów ,,w dniu 7 września ”słów ,,tego zdarzenia”, H. D. k-133v, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k-2-3, protokół oględzin pojazdu marki B. k-4-5, protokół oględzin pojazdu marki D. (...) k- 6-7)

W chwili wypadku zarówno oskarżony G. P. jak i pokrzywdzony M. D. (1) byli trzeźwi, a samochody, którymi jechali były sprawne technicznie.

(dowód: protokół z badania stanu trzeźwości G. P. k-11, protokół z badania stanu trzeźwości M. D. k-16 ,opinia toksykologiczna dotycząca M. D. k-65-68, protokół oględzin pojazdu marki B. k-4-5, protokół oględzin pojazdu marki D. (...) k- 6-7)

W wyniku zaistniałego wypadku drogowego M. D. (1) doznał złamania kości miednicy, rozerwania spojenia łonowego, stłuczenia tkanek miękkich głowy, krwiaka zaotrzewnowego, otarć skóry i podbiegnięć krwawych na kończynach dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres czasu powyżej siedmiu. Po zastosowanym leczeniu w dniu 18 września 2017 roku pokrzywdzony opuścił Szpital (...) w B., a następnie poczuł się źle w dniu 20 września 2017 roku i zmarł w tym samym dniu na zator skrzeplinowy tętnic płucnych, który nastąpił w związku ze stwierdzoną u M. D. (1) zakrzepicą żył głębokich podudzia lewego. Przyczynę zgonu pokrzywdzonego stwierdzono podczas wykonanej sekcji jego zwłok. M. D. (1) nie leczył się wcześniej na zakrzepicę żył głębokich podudzia lewego.

(dowód: zeznania świadka H. D. k-133v, opinia ustna biegłego A. R. k-134, opinia pisemna sądowo –lekarska dotycząca M. D. k-20, protokół oględzin zewnętrznych i otwarcia zwłok nr 44/17 k-39-46, dokumentacja lekarska k-138)

Oskarżony G. P. ma (...) lat, jest (...) i ma jedno dziecko na utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie techniczne – jest (...). Pracuje w Przedsiębiorstwie (...) w S. jako (...) i zarabia 3000 złotych miesięcznie, nie był dotychczas karany, ma bardzo dobrą opinię (...).

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k- 110v, opinia pracodawcy k-109, karta karna k- 81).

Oskarżony na rozprawie w dniu 13 lutego 2018 roku przyznał się do spowodowania wypadku samochodowego i odmówił składania wyjaśnień. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że poczuwa się do winy za zaistniały wypadek drogowy. W dniu zdarzenia jechał swoim samochodem marki B. (...) jako kierujący, a pasażerem był jego ojciec. W pewnym momencie zauważył, że zbliża się do skrzyżowania z pierwszeństwem przejazdu, gdyż przed sobą widział znak STOP. Wówczas jechał z prędkością około 80 km/h. Przed skrzyżowaniem w odległości około 100 metrów rozpoczął hamowanie, ale hamulec nie zadziałał i obrotomierz wskazywał zero. Prawdopodobnie silnik w samochodzie zgasł i to mogło nastąpić wcześniej. Następnie oskarżony wjechał na skrzyżowanie i doszło do wypadku. Na miejscu oskarżony udzielił pomocy pokrzywdzonemu i zadzwonił na numer 112. G. P. podniósł, że samochód był sprawny technicznie, gdyż pod koniec kwietnia 2017 roku przeszedł przegląd techniczny. Po tym zdarzeniu oskarżony sprzedał swój samochód na części.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k-111 w zw. z k- 57-58 i k-76-77).

Sąd zważył co następuje:

Z ustaleń Sądu wynika, że w dniu w dniu 07 września 2017 roku w miejscowości S., woj. (...) oskarżony jadąc samochodem marki B. o nr rej. (...) drogą podporządkowaną relacji P.-S. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zastosował się do znaku (...), wyjechał na skrzyżowanie nie udzielając pierwszeństwa przejazdu jadącemu drogą uprzywilejowaną samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) M. D. (1) doprowadzając do zderzenia pojazdów w wyniku czego M. D. (1) doznał złamania kości miednicy, rozerwania spojenia łonowego, stłuczenia tkanek miękkich głowy, krwiaka zaotrzewnowego, które to obrażenia ciała naruszyły czynności narządów jego ciała na okres czasu powyżej 7 dni. Za takimi ustaleniami sądu przemawiają wyjaśnienia oskarżonego G. P., w których przyznał się do spowodowania wypadku samochodowego z udziałem pokrzywdzonego M. D. (1). Co do okoliczności, w których doszło do tego zdarzenia z wyjaśnieniami oskarżonego korespondują zeznania świadka A. P., który był pasażerem samochodu, którym kierował jego syn i w związku z tym był naocznym świadkiem tego zdarzenia. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom świadka A. P. co do okoliczności w jakich doszło do tego zdarzenia. Nie ma wątpliwości, że pokrzywdzony w żaden sposób nie przyczynił się do zaistniałego zdarzenia. Natomiast fakt, iż samochód którym jechał oskarżony nagle mu zgasł przed skrzyżowaniem nie jest okolicznością uwalniającą go od winy za spowodowanie tego zdarzenia, gdyż jeżeli samochód ten był sprawny technicznie, to oskarżony miał obowiązek jechać tak przed skrzyżowaniem, aby zatrzymać samochód odpowiednio wcześniej lub zorientować się, że sinik nie pracuje. Ponadto nie skorzystał z hamulca ręcznego w zaistniałej sytuacji i prędkość, z którą jechał nie była prędkością bezpieczną skoro nie był w stanie podjąć żadnego manewru obronnego przed wjazdem na skrzyżowanie. W zaistniałej sytuacji należy jednak przyjąć, że oskarżony naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Bezsporne jest w sprawie, iż po wypadku oskarżony pozostał na miejscu zdarzenia i udzielił pierwszej pomocy pokrzywdzonemu. Obaj uczestnicy tego wypadku byli trzeźwi co potwierdzają wyniki przeprowadzonych badan na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

Z ustaleń Sądu wynika, że w wyniku zaistniałego wypadku drogowego M. D. (1) doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości miednicy, rozerwania spojenia łonowego, stłuczenia tkanek miękkich głowy, krwiaka zaotrzewnowego, otarć skóry i podbiegnięć krwawych na kończynach dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres czasu powyżej siedmiu dni. Za takimi ustaleniami Sądu przemawia opinia pisemna sądowo-lekarska sporządzona po zaistniałym zdarzeniu przez biegłego R. E., który jako najpoważniejszy uraz po wypadku jaki stwierdził u pokrzywdzonego wskazał złamanie kości miednicy i zakwalifikował ten uraz jako naruszający jego czynności narządów ciała na okres czasu powyżej 7 dni (vide - opinia k-20). Z opinią biegłego R. E. koresponduje opinia ustna biegłego A. R., który wykonywał sekcję zwłok M. D. (1) i precyzyjnie opisał w protokole z oględzin zewnętrznych i otwarcia zwłok nr 44/17 jakie obrażenia ciała stwierdził u pokrzywdzonego. Z ustaleń Sądu wynika, że M. D. (1) przebywał do 18 września 2017 roku w Szpitalu (...) w B.. Za takimi ustaleniami Sądu przemawia dokumentacja lekarska dołączona do akt sprawy z pobytu pokrzywdzonego w szpitalu. W dniu 18 września 2017 roku pokrzywdzony został wypisany ze szpitala, a zatem jego stan zdrowia był na tyle dobry, że nie wymagał dalszej hospitalizacji. Tym bardziej nie można przyjąć, że stwierdzone u niego obrażenia ciała po zaistniałym wypadku zagrażały w tym momencie jego życiu, gdyż wówczas nie byłby wypisany ze szpitala.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka H. D., z których wynika, że jej mąż nie leczył się wcześniej na choroby związane z urazem kończyn dolnych, a w szczególności na zakrzepicę żył głębokich. Z ustaleń Sądu wynika, że jest to choroba, o której istnieniu pacjent nie musi wiedzieć i tak było w przypadku pokrzywdzonego. Z ustaleń Sądu wynika, że M. D. (1) zmarł w dniu 20 września 2017 roku właśnie z powodu stwierdzonej u niego choroby w postaci zakrzepicy żył głębokich podudzia lewego, która była przyczyną zatoru skrzeplinowego tętnic płucnych jaki powstał u M. D. (1). Za takimi ustaleniami Sądu przemawia opinia ustna biegłego lekarza A. R. poparta protokołem z sekcji zwłok pokrzywdzonego. Biegły jasno stwierdził, że nie da się ustalić, czy zakrzepica żył głębokich podudzia lewego powstała u pokrzywdzonego w wyniku zaistniałego wypadku drogowego, a tylko wówczas byłby bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy zaistniałym wypadkiem drogowym, a jego skutkiem w postaci śmierci pokrzywdzonego. W ocenie Sądu opinia ustna wydana przez biegłego lekarza A. R. jest jasna, rzetelna i nie budzi wątpliwości. Ponadto podnieść należy, że między wypisem ze szpitala (...), a jego śmiercią minęły prawie dwie doby i faktycznie nie wiadomo, co pokrzywdzony robił w tym czasie, a w szczególności czy brał leki przeciw zakrzepom. W żadnym wypadku zatem w zaistniałym stanie faktycznym nie można przyjąć, że pokrzywdzony zmarł na skutek obrażeń ciała, których doznał w wyniku zaistniałego wypadku drogowego. Sąd zatem zmienił opis czynu zarzucanego oskarżonemu i jego kwalifikację prawną na art. 177§ 1 kk.

Niewiele wniosły do sprawy zeznania świadków J. D., K. K. (2) i A. D., którzy nie widzieli zaistniałego wypadku drogowego, a jedynie jako dzieci M. D. (1) stwierdzili, że na tym etapie nie mają roszczeń finansowych do oskarżonego.

Sąd uznał za całkowicie wiarygodny nieosobowy materiał dowodowy w postaci: protokołów oględzin miejsca wypadku i samochodów w nim uczestniczących, badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, opinii wydanych przez biegłych sądowych, danych o karalności. Dokumenty te zostały sporządzone przez podmioty do tego uprawnione, w ramach przyznanych im kompetencji i nie zostały zakwestionowane przez którąkolwiek ze stron procesu.

Oceniając dowody zgromadzone w sprawie i analizując ustalony stan faktyczny sąd doszedł do przekonania, że oskarżony podlega odpowiedzialności karnej, ponieważ zostały spełnione warunki konieczne do przyjęcia tej odpowiedzialności. G. P. dopuścił się bowiem czynu naruszającego normę prawną i zagrożonego przez ustawę sankcją karną, czyn ten w ocenie sądu jest społecznie szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy, zaś sprawcy czynu można przypisać winę. Oskarżony w chwili czynu był pełnoletni i poczytalny.

Działaniem swoim oskarżony wypełnił dyspozycję art. 177 § 1 kk, gdyż w dniu 07 września 2017 roku w miejscowości S. gm. Z., woj. (...), jadąc samochodem marki B. o nr rej. (...) drogą podporządkowaną relacji P. - S. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zastosował się do znaku (...), wyjechał na skrzyżowanie nie udzielając pierwszeństwa przejazdu jadącemu drogą z pierwszeństwem relacji W.-K. samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) M. D. (1) doprowadzając do zderzenia pojazdów, w wyniku czego M. D. (1) doznał złamania kości miednicy, rozerwania spojenia łonowego, stłuczenia tkanek miękkich głowy, krwiaka zaotrzewnowego, otarć skóry i podbiegnięć krwawych na kończynach dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres czasu powyżej siedmiu dni, po czym po zastosowanym leczeniu w dniu 18 września 2017 roku opuścił Szpital (...) w B., a następnie pokrzywdzony poczuł się źle w dniu 20 września 2017 roku i zmarł w tym samym dniu na zator skrzeplinowy tętnic płucnych, który nastąpił w związku ze stwierdzoną u M. D. (1) zakrzepicą żył głębokich podudzia lewego.

W art. 177 kk spenalizowano przestępstwo wypadku drogowego. Jest to przestępstwo powszechne - podmiotem tego czynu zabronionego może być każdy uczestnik ruchu drogowego, wodnego lub powietrznego, do którego adresowane są zasady bezpieczeństwa obowiązujące w danej dziedzinie ruchu. Wypadek drogowy to zdarzenie w ruchu lądowym, wodnym i powietrznym wynikłe z naruszenia zasad bezpieczeństwa w tym ruchu, którego skutkiem jest nieumyślne spowodowanie obrażeń ciała powodujące naruszenie czynności narządów ciała na okres trwający powyżej 7 dni albo ciężki uszczerbek na zdrowiu, albo śmierć człowieka.

Warunkiem odpowiedzialności jest zaistnienie trzech przesłanek: naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu, wystąpienie skutku oraz związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem zasad a skutkiem.

Po pierwsze - oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, po drugie - wystąpił skutek z § 1 art. 177 kk.

Po trzecie - zachodzi związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym a wskazanym skutkiem tj. obrażeniami ciała naruszającymi czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres czasu powyżej 7 dni. Nie ma natomiast bezpośredniego związku przyczynowego między zaistniałym wypadkiem drogowym, a śmiercią pokrzywdzonego.

Ustalając wymiar kary jako okoliczności obciążające Sąd przyjął znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego ze względu na dobro prawne objęte ochroną, w które ten czyn godzi, a więc bezpieczeństwo w ruchu drogowym, brak jakiegokolwiek przyczynienia się pokrzywdzonego do zaistniałego zdarzenia.

Jako okoliczności łagodzące Sąd przyjął natomiast dotychczasową niekaralność oskarżonego, ustabilizowany tryb życia.

Nie można w tej sprawie przyjąć, że stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony nie jest znaczny, gdyż okoliczności w jakich doszło do spowodowanego przez niego wypadku drogowego jednoznacznie wskazują na wyłączną winę oskarżonego za to zdarzenie. Sytuacja na drodze nie była skomplikowana, gdyż obowiązkiem oskarżonego było zatrzymanie samochodu, którym kierował przed znakiem (...), a tego nie uczynił. Każdy zatem w tym czasie uczestnik ruchu poruszający się drogą z pierwszeństwem przejazdu nie miał najmniejszych szans na uniknięcie wypadku drogowego z udziałem samochodu kierowanego przez G. P..

Uwzględniając te wszystkie okoliczności Sąd na podstawie art. 177 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat.

Na podstawie art. 71§ 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu 150 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych. Przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny Sąd miał na uwadze sytuację materialną oskarżonego.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby w odstępach co 6 miesięcy.

Orzeczona oskarżonemu kara jest adekwatna do czynu, którego się dopuścił i powinna spełnić swe cele w zakresie obu prewencji.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 330 złotych opłaty zgodnie z art. 2 ust 1 pkt.3 i art. 3 ust 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 z 1983 roku, poz. 223 z późn. zm.) i 3884,79 złotych z tytułu zwrotu wydatków.