Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w E. w dniu 23 grudnia 2016 roku wniosła przeciwko pozwanym A. W. i S. W. - wspólnikom spółki cywilnej (...) - (...) - pozew o zapłatę solidarnie kwoty 2.649,00 euro wraz z odsetkami ustawowymi od kwot: 2.455,83 euro od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2015 r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych do dnia zapłaty; 93,17 euro od dnia 8 stycznia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2015 r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych do dnia zapłaty; 100,00 euro od dnia 28 stycznia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2015 r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych do dnia zapłaty.

W dniu 25 stycznia 2017 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Elblągu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt V GNc 1142/16.

Od wydanego nakazu zapłaty pozwani wnieśli sprzeciwy podobnej treści, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i domagając się zasądzenia na rzecz każdego z pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt V GC 188/17, Sąd Rejonowy w Elblągu oddalił powództwo i ustalił, że koszty procesu będą szczegółowo rozliczone przez referendarza sądowego zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, przy założeniu, że powód przegrał sprawę w całości.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następującego stanu faktycznego.

Strony w ramach prowadzonych działalności gospodarczych współpracowały ze sobą w zakresie przewozu towarów, w tym w transporcie międzynarodowym. Pozwani świadczyli na zlecenie powódki usługi przewozowe. Zasady współpracy stron zostały określone w umowie o świadczenie usług transportowych z dnia 22 sierpnia 2014 r. Zgodnie z postanowieniami ww. umowy powódka jako zleceniodawca zlecała pozwanym przewozy krajowe i międzynarodowe (§ 1 pkt 1 umowy). Każdorazowy przewóz towaru odbywał się na podstawie zlecenia przewozu (§ 1 pkt 2 umowy). Pozwani jako zleceniobiorcy realizowali zlecone przewozy za pomocą własnych środków transportu i zobowiązali się do świadczenia ww. usług w sposób tzw. ciągłej dyspozycji, tj. przygotowania wskazanych w umowie pojazdów do realizacji poszczególnych zleceń. Wykonując usługi transportowe pozwani byli związani przepisami prawa, w tym Konwencji CMR oraz dodatkowymi instrukcjami zleceniodawcy wskazanymi w zleceniu przewozowym oraz w umowie (§ 1 pkt 7 umowy). Zgodnie z § 3 pkt 4 umowy wszelkie pojazdy wykorzystywane do realizacji zleceń musiały spełniać co najmniej wymogi normy EURO 3. Zleceniobiorca zobowiązany był dopilnować, aby zarówno jego pracownicy jak i wszystkie pojazdy pozostały wyposażone w całości ogólnie wymagane sprzęty bezpieczeństwa m.in. minimum 16 pasów z oznaczeniem 500 D. z długimi klamrami 32 ochraniacze krawędzi/narożników oraz taką ilość mas antypoślizgowych, która zapewni zabezpieczenie ładunku na długości i szerokości całej naczepy o długości 8 milimetrów oraz linkę celną, dwie belki rozporowe poprzeczne oraz łańcuchy śniegowe. Pozwani jako zleceniobiorcy mieli obowiązek zgłaszania nieprawidłowości związanych z transportem a także informacji o rozpoczęciu oraz zakończeniu załadunku i rozładunku lub opóźnieniu w ich realizacji smsem (§ 3 pkt 5 umowy). Strony uzgodniły nadto, że płatność za wykonanie przewozu zostanie dokonana według terminu wskazanego w zleceniu transportowym. Pozwani upoważnili też powódkę do kompensowania w trybie ciągłym z kwoty rozliczeń należnych pozwanym wszelkich roszczeń lub wydatków poniesionych przez powódkę i otrzymanych od klientów powódki lub władz publicznych niezależnie od podstaw, wielkości i/lub merytorycznego bądź formalnego uzasadnienia roszczenia w momencie dokonywania kompensaty. W przypadku braku możliwości kompensaty, powódka miała wystawiać noty obciążeniowe, którymi obciąży pozwanych (§ 4 umowy). Umowa została zawarta na czas nieokreślony (§ 5 ust 10 umowy).

Pozwani dodatkowo podpisali oświadczenia o przejęciu odpowiedzialności za użytkowanie kart paliwowych (...) o nr (...) i (...), zapasowych AD AR o nr, (...) i (...) oraz AD AR + o nr: (...) i (...). Zgodnie z oświadczeniem pozwani przyjęli do korzystania ww. karty, które były przeznaczone do opłat drogowych i wyrazili nieodwołalną zgodę na kompensatę kwot za zapłacone przy ich pomocy opłaty drogowe z należnościami za usługi transportowe wykonane na rzecz powódki lub innymi należnościami powódki wobec pozwanych. W sytuacji braku należności pozwanych wobec powódki, pozwani zobowiązali się dokonać zapłaty za wykonane przez nich płatności kartami paliwowymi w terminie wskazanym na fakturze wystawionej przez powódkę.

Powódka otrzymywała faktury od sprzedawców paliwa za zakupy paliwa przy użyciu kart paliwowych, również tych udostępnionych pozwanym.

Powódka wystawiła pozwanym faktury VAT tytułem poniesionych przez powódkę kosztów wynikających z wykonania przez pozwanych płatności przy użyciu kart paliwowych powódki za opłaty drogowe i paliwo: nr (...) z dnia 31 grudnia 2014 r. na kwotę 281,81 euro, za zakupy dokonane w dniach 28.11.2014 r. i 9.12.2014 r. kartą numer (...), z terminem zapłaty na dzień wystawienia faktury, tj. 31 grudnia 2014 r.; nr (...) z dnia 31 grudnia 2014 r. na kwotę 1.076,66 euro, za zakupy dokonane w dniu 11 grudnia 2014 r. kartą nr (...), z terminem zapłaty na dzień wystawienia faktury, tj. 31 grudnia 2014 r.; nr (...) z dnia 31 grudnia 2014 r. na kwotę 1.097,35 euro, za zakupy dokonywane w dniach 2 i 10 grudnia 2014 r. kartą nr (...), z terminem zapłaty na dzień wystawienia faktury, tj. 31 grudnia 2014 r.; nr (...) z dnia 31 grudnia 2014 r. na kwotę 93,17 euro, za narożniki i pasy - (...), z terminem zapłaty 7 dni od wystawienia faktury, tj. 7 stycznia 2015 r.

Jako sposób zapłaty w fakturach nr (...)/, (...), nr (...) powódka wskazała kompensatę. Natomiast faktura nr (...) przewidywała sposób zapłaty - przelew. Żadna z faktur nie zawierała podpisu osoby wystawiającej.

Pozwani wykonywali dla powódki zlecenie o numerze (...). Pozwani dokonali przewozu towarów z opóźnieniem, bowiem nie wykorzystali przedziału czasowego. Powódka w dniu 14 stycznia 2015 r. została obciążona notą obciążeniową nr 513- (...) przez (...) -Logistyka sp. z o.o. w G. w wysokości 100,00 euro za niewykorzystanie przedziału czasowego w miejscowości S. D- (...). W związku z tym powódka wystawiła na rzecz pozwanych w dniu 27 stycznia 2015 r. notę obciążeniową nr (...) w wysokości 100,00 euro, z terminem zapłaty na dzień wystawienia faktury, tj. 27 stycznia 2014 r. Jako sposób zapłaty wskazano kompensatę. Nota nie zawierała podpisu osoby ją wystawiającej.

Powódka sporządziła pismo z dnia 19 maja 2015 roku, w którym zawarła wezwanie pozwanych do uregulowania należności wynikających z w/w faktur w łącznej wysokości 2.649,00 euro, którego jednak nie opatrzyła podpisem. Pismo w takiej postaci zostało wysłane do pozwanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, Sąd I instancji podał, że okoliczności faktyczne ustalił w oparciu o wskazane w stanie faktycznym dowody, przedstawione przez obie strony, które uznano za wiarygodne, zgodne ze sobą i spójne, co do okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz nie budzące wątpliwości, co do swojej prawdziwości. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił również w oparciu o bezsporne twierdzenia stron na podstawie art. 229 k.p.c, gdyż nie budziły one wątpliwości Sądu oraz fakty uznane za przyznane na podstawie art. 230 k.p.c.

Sąd Rejonowy nie przeprowadził dowodu z dokumentów przedstawionych przez powódkę przy piśmie z dnia 26 maja 2017 r. albowiem nie wniosła o przeprowadzenie z nich dowodu i nie wskazała w jakim celu, czy też na potwierdzenie jakich okoliczności dokumenty są przedkładane.

W ocenie Sądu I instancji powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Do umowy przewozu w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) (Dz.U. z 1962 r. nr 49 poz. 238). W przedmiotowej sprawie bowiem miejsce załadunku znajdowało się w Polsce, a rozładunku za granicą, przy czym wszystkie kraje były stronami konwencji, a zatem jej zastosowanie nie budzi wątpliwości.

Sąd Rejonowy nie podzielił zarazem stanowiska powódki, że roszczenie z tytułu nierozliczonych kart paliwowych wywodzi się z umowy sprzedaży.

Wobec stanowiska stron Sąd w pierwszej kolejności zajął się zarzutem przedawnienia roszczeń, jako zarzutem najdalej idącym i uznał zarzut ten za całkowicie zasadny.

Sąd Rejonowy wyjaśnił odnośnie noty obciążeniowej wystawionej za opóźnienie w wykonaniu umowy przewozu ze zleceniem o numerze (...) do S. w Niemczech, powódka jako zleceniodawca nie wykazała, aby w terminie 21 dni od postawienia towaru do dyspozycji odbiorcy, tj. 10 listopada 2014 r. zgłosiła pozwanym pisemne zastrzeżenie, w którym wskazuje na fakt niedotrzymania terminu rozładunku towaru, zgodnie z art. 30 ust 3 konwencji CMR. Notę obciążeniowa powódka wystawiła pozwanym w dniu 27 stycznia 2015 r., z tym że nota ta nie została podpisana, a więc nie można mówić o zachowaniu przez powódkę wymogu pisemności. Tym samym zdaniem Sądu Rejonowego roszczenie powódki w tym zakresie wygasło.

Abstrahując od powyższego, w przypadku opóźnienia dostawy roczny termin przedawnienia roszczenia rozpoczyna swój bieg począwszy od dnia wydania (w tym przypadku 10 listopada 2014 r.), więc roczny termin przedawnia upłynął z dniem 11 listopada 2015 r. Tymczasem powódka, jak wyżej Sąd Rejonowy wskazał, wniosła pozew po tym terminie, tj. w dniu 27 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że powódka twierdziła, że zgłosiła reklamację pozwanym drogą mailową, stąd doszło do zawieszenia przedawnienie aż do dnia, w którym przewoźnik na piśmie odrzuci reklamację i zwróci załączone do niej dokumenty. Jednakże, po pierwsze powódka nie przedstawiła żadnego dowodu na tę okoliczność, z kolei pozwani konsekwentnie zaprzeczali, aby doszło do reklamowania przewozów. Powódka nie uwodniła by złożyła reklamację w formie elektronicznej, tym bardziej z bezpiecznym podpisem elektronicznym, jak również by złożyła pisemną (podpisaną) reklamację. Złożone do akt sprawy faktury VAT i nota obciążeniowa, a także wezwanie do zapłaty nie zostały bowiem podpisane przez osoby je wystawiające czyli powódkę, stąd nie można mówić o zachowaniu formy pisemnej, a tym samym o tym, aby stanowiły one w jakiejkolwiek formie pisemną reklamację przewozu. Stąd nie doszło do zawieszania biegu przedawnienia i roszczenia objęte pozwem uległy przedawnieniu najpóźniej w datach wymienionych powyżej, czyli przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie.

W odniesieniu do roszczeń wynikających z nienależytego wykonania umowy w postaci niewłaściwego korzystania z kart płatniczych (do przewozów niezleconych przez powódkę), jak również w postaci braku pasów i narożników i w związku z tym wydania pozwanych pasów i narożników, Sąd Rejonowy uznał, iż jako do roszczeń wynikających z umowy przewozu stosuje się do nich termin przedawnienia przewidziany w art. 792 k.c.

Powódka nie wskazała, których zleceń transportowych dotyczą transakcje przy użyciu kart paliwowych, w tym czy należności z nich wynikające dotyczą w jakiejś części zleceń powódki, czy też innych przewozów nie na zlecenie powódki. Niemniej jednak zważywszy, że należności te są objęte fakturami VAT nr (...) z dnia 31 grudnia 2014 r., to termin dostawy musiał być najdalej w tej dacie, tym bardziej, że jak wynika z faktur i zestawienia zakupów do tych faktur, zakupy kartami paliwowymi były wykonywane 28 listopada 2014 r., 2 grudnia 2014 r., 9 grudnia 2014 r. oraz 10 i 11 grudnia 2014 r. Stąd roczny termin przedawnienia liczony choćby od dnia 31 grudnia 2014 roku upłynął przed wniesieniem pozwu.

W ocenie Sądu Rejonowego również roszczenie z tytułu kosztów wydania narożników i pasów w związku z wykonaniem zlecenia nr (...) podlega rocznemu terminowi przedawnienia i uległo przedawnieniu. Powódka wystawiła fakturę za pasy i narożniki w dniu 31 grudnia 2014 r., stąd niewątpliwe do wykonania przewozu, a zatem dostarczenia przesyłki, doszło wcześniej.

Tym samym roszczenie powódki, jako przedawnione musiało być oddalone, o czym Sąd I instancji orzekł w pkt I wyroku.

Na marginesie Sąd Rejonowy zaznaczył, że zasadny jest w przeważającej części również drugi z podniesionych przez pozwanych zarzutów, tj. nieudowodnienia roszczenia. Powódka nie wykazała by pozwani dokonali zakupu paliwa za pomocą kart paliwowych objętych spornymi fakturami bądź wykorzystali je w innym celu niż do realizacji zleceń pozwanej, jak i, że należności te nie zostały w rzeczywistości - odmiennie niż to wskazano w fakturach - skompensowane. Nie wiadomo bowiem kiedy doszło do zakończenia współpracy i zwrotu kart paliwowych. Natomiast pozwani konsekwentnie twierdzili, że roszczenie jest nieudowodnione, zaprzeczali by wykorzystali karty paliwowe powódki w innym celu niż do realizacji zadań zleconych przez powódkę, a przy tym wskazali, że zgodnie z fakturami należności zostały skompensowane. Powódka nie wykazała również, by zasadne było obciążenie pozwanych kosztami narożników i pasów, nie wykazała, by pojazdy pozwanych nie były wyposażany w ww. sprzęt.

Sąd Rejonowy podał, że rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w pkt II wyroku, znajduje oparcie w art. 108 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i 99 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa, zaskarżając go w części oddalającej powództwo co do kwoty 2.455,83 euro, zarzucając mu:

naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 772 k.c. i art 32 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) w związku z art. 554 k.c. poprzez przyjęcie, że umowy łączące strony udokumentowane fakturami VAT nr: (...), nr (...) i nr (...) były umowami przewozu i tym samym przedawnienie roszczeń wynosiło 1 rok, a nie 2 lata.

W oparciu o powyższe zarzuty, powód wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku sądu I instancji i zasądzenie kwoty 2.455,83 euro z odsetkami ustawowymi od dnia 1.01.2015 r. do dnia 31.12.2015 r., odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty,

2. zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację, pozwany wniósł o:

1.  oddalenie apelacji,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako zasadna, zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w sprawie bezsporny jest fakt zawarcia przez strony umowy o świadczenie usług transportowych. Przedmiotem niezgody jest charakter prawny wyżej wymienionej umowy, a przede wszystkim określenie rodzaju umowy w części dotyczącej udostępnienia kart paliwowych.

Nadto trzeba zauważyć, że z uwagi na zarzuty apelacji, postępowanie odwoławcze, zostało ograniczone wyłącznie do kwestii użytkowania kart paliwowych przez stronę pozwaną.

Na wstępie wyjaśnić należy, że umowę zawartą przez strony niniejszego sporu Sąd Okręgowy uznał za umowę mieszaną, noszącą cechy umowy przewozu oraz umowy sprzedaży – co do kart paliwowych. Nie ulega wątpliwości, iż strony mogą zawrzeć umowę według swojego uznania, na zasadzie swobody kontraktowej (art. 353 ¹ k.c.). Brak jest zatem przeszkód aby w jednej umowie uwzględnić dwa odmienne stosunki prawne. Nie musi bowiem ona dotyczyć jednego, konkretnego stosunku prawnego. Dlatego też w realiach niniejszej sprawy, dopuszczalne jest rozróżnienie poszczególnych stosunków prawnych, ujętych w jednej umowie.

W dalszej kolejności zważyć należy, że zgodnie z art. 1 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r., Nr 49, poz. 238) Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Natomiast zgodnie z przepisem art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Zakres zastosowania Konwencji, jak i definicja umowy przewozu zawarta w kodeksie cywilnym, jednoznacznie przesądzają, że znajdują one zastosowanie wyłącznie do przewozu drogowego, a nie innych, związanych wprawdzie z przewozem, ale opartych na innych podstawach zobowiązaniach.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, udostępnienie kart paliwowych nie może zostać uznane za umowę przewozu albowiem przedmiotem tego zobowiązania nie jest sam przewóz, ale możliwość zaopatrzenia pojazdu mechanicznego w paliwo i dokonywanie opłat drogowych. W związku z czym stwierdzić trzeba, iż ta część umowy zawarta przez strony ma charakter umowy sprzedaży. Karta paliwowa umożliwiała bowiem stronie pozwanej zakup paliwa oraz winiet drogowych. Uznając zatem, że ta część umowy stron zawiera szereg cech charakterystycznych dla umowy sprzedaży, obliguje ona Sąd do uznania jej za ten rodzaj umowy. Nie sposób bowiem uznać udostępnienia kart paliwowych do użytkowania za umowę przewozu. Elementy charakterystyczne dla tej części umowy są bowiem odpowiednie dla umowy sprzedaży, a nie umowy przewozu. W tej sytuacji, do stron należy stosować przepisy odnoszące się do umowy sprzedaży, a nie umowy przewozu.

W rezultacie, na gruncie niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia terminu przedawnienia odpowiedniego dla umowy przewozu. Przesądzając bowiem, że umowa zawarta przez strony jest umową nienazwaną, mającą charakter mieszany umowy przewozu oraz sprzedaży, należy do niej stosować odmienne terminy przedawnienia, odpowiedni dla konkretnego zobowiązania stron. Tym samym, co do zobowiązań dotyczących kart paliwowych zastosowanie znajduje przepis art. 554 k.c., który przewiduje 2-letni termin przedawnienia roszczeń z umowy sprzedaży. Dlatego też, niezasadnym było uznanie przedawnienia roszczenia dochodzonego przez stronę powodową. Sąd Rejonowy błędnie bowiem przyjął roczny termin przedawnienia, uznając, iż także do przedmiotowego roszczenia znajdują przepisy regulujące stosunek przewozu.

W dalszej kolejności, podnieść należy, że Sąd Okręgowy uznał roszczenie powoda w zakresie zwrotu należności za nieuprawnione użytkowanie kart paliwowych za udowodnione.

Wskazać trzeba, że nie było przedmiotem sporu pomiędzy stronami jakie karty paliwowe zostały wydane stronie pozwanej. Umowa o świadczenie usług transportowych z dnia 22 sierpnia 2014 r., zawiera trzy dokumenty oświadczenia o przyjęciu odpowiedzialności za użytkowanie karty (k. 12-14), określająca rodzaj kart wydanych pozwanemu. Podkreślić zatem trzeba, że każda karta została dokładnie oznaczona, poprzez nadanie jej numeru identyfikacyjnego. Nie ma więc podstaw do uznania, iż konkretna transakcja została przypisana do innej karty. Tym bardziej, że nawet pozwany nie podniósł takiego zarzutu.

Sąd Okręgowy zważył zaś, że powód przedłożył szereg dokumentów (k. 70-98) wykazujących nieuprawnione transakcje z kart paliwowych udostępnionych stronie pozwanej i dokonanych przez pozwanych.

Zauważyć zaś trzeba, że zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie obowiązujących przepisów przyjmuje się, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że w myśl ogólnych zasad to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1969 r., II PR 313/69, OSNCP 9/70. póz. 147), a na pozwanym obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających oddalenie powództwa (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, niepublikowane). Powód dowodzi również fakty uzasadniające jego odpowiedź na zarzuty pozwanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 r., III CK 41/04, LEX nr 182092).

Natomiast w realiach niniejszej sprawy powód na okoliczność wykazania zasadności swojego roszczenia przedstawił wiarygodne dokumenty. Tym samym na stronę pozwaną przeszedł ciężar dowodu wykazania, że transakcje odnotowane w dokumentach przedłożonych przez powoda, rzeczywiście nie zostały przeprowadzone bądź wynikały z wykonywania umowy przewozu na rzecz strony powodowej. W świetle ogólnych reguł rządzących postępowaniem sądowym, nie jest dopuszczalne obciążanie strony powodowej dalszym dowodzeniem twierdzeń, które zostały przez niego wykazane niekwestionowanymi dokumentami. Obowiązki procesowe w zakresie wykazywania swoich zarzutów ciążą również na stronie pozwanej. Jednakże pozwani w niniejszej sprawie nie przedstawili żadnego dowodu, podważającego twierdzenia powoda o nieprawidłowym korzystaniu z kart paliwowych. Samo zanegowanie powództwa jest niewystarczające do zakwestionowania wiarygodnych dokumentów. Tym samym uznać należy, że pozwany nie podważył twierdzeń powoda, co prowadzi do uwzględnienia stanowiska strony powodowej, a w dalszej kolejności uznania zasadności powództwa w tym zakresie.

Reasumując, stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy wadliwie przyjął, iż roszczenie powoda w zakresie zwrotu zapłaty za użytkowanie kart paliwowych jest nieudowodnione, a także przedawnione. Rzeczywista treść umowy zawartej przez strony, potwierdza, iż w zakresie udostępnienia kart paliwowych nosi ona cechy umowy sprzedaży, do której znajduje zastosowanie przepis art. 554 k.c. Natomiast samo istnienie roszczenia zostało przez stronę powodową wykazane wiarygodnymi dokumentami, obrazującymi operacje dokonywane kartami paliwowymi użytkowanymi przez stronę pozwaną.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy uznał, że apelacja powoda jest uzasadniona, a wyrok Sądu Rejonowego w tej części błędny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I zasądził solidarnie od pozwanych A. W. i S. W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w E. kwotę 2.455,83 EURO z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz w pkt II ustalił, że koszty procesu będą szczegółowo rozliczone przez referendarza sądowego zgodnie z zasadą odpowiedzialności a wynik sporu, przy ustaleniu, że pozwany przegrał sprawę w 93 %, o czym orzekł w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania za instancję odwoławczą Sąd Okręgowy orzekł w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.321 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Na powyższą kwotę składa się opłata od apelacji w wysokości 521 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.800 zł.