Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Wojciech Modrzyński

Ławnicy: ---

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marlena Ossowska

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 roku w Toruniu

sprawy z powództwa: M. K. (1)

przeciwko: Bankowi (...) w G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  przyznaje ze Skarbu Państwa – kasy Sądu Okręgowego w Toruniu na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. W. kwotę 16.600 zł (szesnaście tysięcy sześćset) powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem pomocy prawnej świadczonej pomocy prawnej z urzędu,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 25.000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Wojciech Modrzyński

E E. Z.

IC 6/17

UZASADNIENIE

Do Sądu Okręgowego w Toruniu wpłynął pozew M. K. (1) przeciwko P. Banku (...) w G. E. Ł. i jej współpracownikom o zapłatę kwoty 50.000.000 zł (pięćdziesiąt milionów złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód upatrywał swego roszczenia w art. 77 Konstytucji RP, wskazując, iż osoby szczegółowo wymienione w uzasadnieniu pozwu doprowadziły do sprzedaży należącej do niego ziemi o powierzchni 6,50ha, na której prowadził produkcję zboża, a obecny właściciel prowadzi kopalnię kruszywa.

Pismem z dnia 1 lutego 2017 roku pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu i wniósł o zasądzenie od pozwanego Banku (...) w G. na rzecz powoda kwoty 50.000.000 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem szkody jaką powód poniósł na skutek niezgodnego wszczęcia z prawem i prowadzenia egzekucji z nieruchomości położonej w M. gmina L., o powierzchni 6,50 ha, dla której w Sądzie Rejonowym w T. prowadzona jest Księga wieczysta KW (...). W uzasadnieniu swego żądania pełnomocnik powoda wskazał, iż na powyższej nieruchomości rodzice powoda prowadzili gospodarstwo rolne. Ziemia rolna należała do ojca powoda H. K.. H. K. zawarł w 1992 roku umowę kredytową z Bankiem (...) w G. na kwotę 225.000.000 zł i 80.000.000 zł. Pożyczka spłacana były zgodnie z ustalonym harmonogramem do 1997 roku. W 1997 roku rodzice powoda utracili płynność finansową i nie byli w stanie spłacać rat kredytu zgodnie z umową. Pozwana mimo licznych wpłat na poczet umowy wystąpiła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym wT.o egzekucję należności z nieruchomości objętych księgą wieczystą KW (...). W następstwie przeprowadzonej licytacji nieruchomość rodziców powoda została sprzedana w 2000 roku. Rodzice powoda H. i J. K. zmarli w 2003 i 2005 roku. Powód wraz z rodzeństwem w drodze dziedziczenia nabył spadek po zmarłym ojcu na podstawie testamentu. W chwili otwarcia spadku w skład spadku nie wchodziło gospodarstwo rolne. Nowy właściciel nieruchomości w 2005 roku rozpoczął wydobywanie kruszywa kopalnianego na przedmiotowej nieruchomości. W ocenie powoda pozwana bezpodstawnie wszczęła postępowanie egzekucyjne z nieruchomości ponieważ rodzice mimo trudności spłacali raty pożyczki. Tym samym wyrządziła powodowi szkodę ze swej winy. W ocenie powoda gdyby nie doszło do sprzedaży licytacyjnej nieruchomości, on sam spłaciłby kredyt i rozpoczął wydobycie kruszywa, z którego od 2000 roku uzyskałby dochód w wysokości 50.000.000zł. Podstawą prawną dochodzonego roszczenia jest art. 416 k.c. w zw. z art. 361§2 k.c. oraz art. 5 k.c.

W odpowiedzi na pozew Bank (...) w G. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Pełnomocnik pozwanego wskazał, iż roszczenia wynikające z art. 416 k.c., co do zasady, przedawniają się z upływem 3-letniego terminu, jednakże nie później niż z upływem 10-letniego terminu liczonego od dnia w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Powód upatruje odpowiedzialności pozwanego w niezgodnym z prawem wszczęciu postępowania egzekucyjnego w dniu 2 maja 1996 roku i zbyciu w drodze licytacji nieruchomości dłużników w dniu 14 stycznia 1998 roku. Powód był obecny przy dokonywaniu czynności egzekucyjnych. W tym okresie powód wraz z rodzicami wspólnie prowadził gospodarstwo rolne. Posiadał zatem wiedzę o czynnościach egzekucyjnych i osobach je podejmujących. O dowiedzeniu się o szkodzie w rozumieniu art. 442 ¹ k.c. można mówić gdy poszkodowany zdaje sobie sprawę z ujemnych następstw zdarzenia wskazującego na fakt powstania szkody, inaczej rzecz ujmując, gdy ma świadomość doznanej szkody (tak Sąd Apelacyjny w Szczecinie w Wyroku z 11.06.2015 IACa 971/14). Tym samym roszczenie powoda przedawniło się z upływem 3 lat licząc od dnia uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego. Z ostrożności procesowej, gdyby okazało się, że powód wiedzę o szkodzie powziął w późniejszym terminie np. gdy nowy właściciel rozpoczął wydobycie kruszywa na działce nabytej w drodze licytacji w 2005 roku to 10- letni termin przedawnienia wynikający z art. 442 ¹ k.c. upłynąłby także przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie.

Pełnomocnik pozwanego wskazał także, iż rodzice powoda H. i J. K. zawarli w dniu 1 grudnia 1992 roku z Bankiem (...) w G. umowę kredytową na kwotę 225.000.000 zł i 80.000.000zł. Powyższy kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 0,5% kredytu refinansowanego tj. 17,5% i nie mniej niż 15% w skali roku. Umowa kredytowa została zabezpieczona hipoteką ustanowioną na nieruchomości kredytobiorców położonej w (...) o powierzchni 6,5 ha, dla której Sąd Rejonowy w T. prowadzi Księgę Wieczystą KW (...). W umowie rodzice powoda zobowiązali się do spłaty kredytu w 6 ratach po 37.000.000zł każda. Rodzice powoda nie spłacali rat w terminie, pomimo, iż pozwany bank wielokrotnie prowadził z nimi rozmowy na ten temat. Bank proponował dłużnikom zawarcie ugody. Dłużnicy jednak nie wyrazili zgody na jej zawarcie. W tej sytuacji stosownie do art. 5 umowy bank w dniu 9 listopada 1994 roku wystawił przeciwko dłużnikom bankowy tytuł egzekucyjny. Bankowy Tytuł Egzekucyjny został zaopatrzony w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w T. w sprawie I Co 287/94. Po uzyskaniu tytułu wykonawczego Bank wszczął postępowanie egzekucyjne. Postępowanie prowadził Komornik Sądowy Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym wT. W. G. pod sygnaturą (...) KM 904/94. W wyniku przeprowadzonej egzekucji nieruchomość dłużników położona w (...) gmina L. o powierzchni 6,50 ha, dla której prowadzona jest Księga Wieczysta KW (...) została sprzedana w drodze licytacji w dniu 14 stycznia 1997 roku M. K. (2) za kwotę 158.000zł. Postanowieniem z dnia 9 marca 1998 roku Sąd Rejonowy w T. prowadzący nadzór nad egzekucją z nieruchomości, przysądził własność zlicytowanej nieruchomość na rzecz nabywcy M. K. (2). W związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze egzekucji Sąd Rejonowy w T., postanowieniem z dnia 25 maja 2000 roku, dokonał podziału sumy uzyskanej z egzekucji. Plan podziału wskazuje, iż rodzice powoda posiadali zadłużenie nie tylko wobec pozwanego banku ale także wobec innych podmiotów. W tej sytuacji wszczęcie postępowania egzekucyjnego i licytacyjna sprzedaż nieruchomości należącej do dłużników nie była sprzeczna z prawem.

Pełnomocnik powoda wskazał także, iż powód skierował żądania zapłaty także przeciwko E. P. Banku (...) w G.. Sąd Okręgowy w T. wyrokiem z dnia 18 czerwca 2013 roku oddalił powództwo M. K. (1) przeciwko E. Ł. (IC 2453/12).

Pełnomocnik pozwanego wskazał także, iż obowiązek wykazania wysokości szkody spoczywa na powodzie. Powód w niniejszej sprawie w żaden sposób nawet nie uprawdopodobnił wysokości dochodzonego roszczenia. Zdaniem pełnomocnika pozwanego strona która nie wykazuje inicjatywy dowodowej na poparcie swoich twierdzeń musi się liczyć z niekorzystnym dla siebie rozstrzygnięciem.

W odpowiedzi pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 21 marca 2017 roku podtrzymał żądanie pozwu i wskazał, iż postępowanie egzekucyjne toczyło się przeciwko rodzicom powoda wyłącznie z wniosku pozwanego banku, a rodzice powoda nie byli informowani o czynnościach podejmowanych przez Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym w T..

Sąd ustalił, co następuje:

H. i J. K. – rodzice powoda M. K. (1) zawarli, w dniu 1 grudnia 1992 roku, z Bankiem (...) w G. umowę kredytową na kwotę 225.000.000 zł i 80.000.000zł. Powyższy kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 0,5% kredytu refinansowanego tj. 17,5% i nie mniej niż 15% w skali roku.

Umowa kredytowa została zabezpieczona hipoteką ustanowioną na nieruchomości kredytobiorców położonej w (...) o powierzchni 6,5 ha, dla której Sąd Rejonowy w T.prowadził Księgę Wieczystą KW (...).

Zgodnie z zawartą umową kredytobiorcy zobowiązali się do spłaty kredytu w 6 ratach po 37.000.000zł każda. Rodzice powoda spłacali kredyt nieregularnie, z naruszeniem terminów i wysokości rat wynikających z zawartej umowy. Bank informował dłużników o rosnącym zadłużeniu i wzywał ich do podjęcia działań zmierzających do wyjaśnienia sprawy i uregulowania zaległości

Dowód: okoliczność niesporna

Wezwania k-50,51

W tej sytuacji stosownie do art. 5 umowy bank w dniu 9 listopada 1994 roku wystawił przeciwko dłużnikom bankowy tytuł egzekucyjny. Postanowieniem Sądu Rejonowego w T. w sprawie I Co 287/94 bankowy tytuł egzekucyjny przeciwko H. i J. małżonkom K. został zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Na podstawie powyższego tytułu wykonawczego Bank (...) w G. wystąpił do Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym w T. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego z nieruchomości dłużników położonej w (...), gmina L., dla której w Sądzie Rejonowym w T. prowadzona była Księga Wieczysta KW (...). Postępowanie egzekucyjne prowadzone było pod sygn. akt (...) Km 904/94. Nadzór nad egzekucją z nieruchomości sprawował Sad Rejonowy w T. w sprawie I Co 212/96.

Dowód: dokumenty znajdujące się w aktach I Co212/96 k- 2 i n.

W wyniku przeprowadzonej egzekucji nieruchomość dłużników położona w (...), gmina L. o powierzchni 6,50 ha, dla której prowadzona jest Księga Wieczysta KW (...) została sprzedana w drodze licytacji, w dniu 14 stycznia 1997 roku, M. K. (2) za kwotę 158.000zł. w obwieszczeniu o licytacji nieruchomości znalazła się informacja, iż część działek wchodzących w skład licytowanej nieruchomości jest przeznaczona na kopalnię kruszywa.

Postanowieniem z dnia 9 marca 1998 roku Sąd Rejonowy w T. prowadzący nadzór nad egzekucją z nieruchomości przysądził własność zlicytowanej nieruchomość na rzecz nabywcy M. K. (2). Odpis postanowienia o przysądzeniu własności doręczono zarówno H. K. jak i powodowi M. K. (1).

Dowód: postanowienie i ZPO znajdujące się w aktach I Co 212/96 k-102 i 111,112

obwieszczenia o licytacji k-48-49

W związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze egzekucji Sąd Rejonowy w T. postanowieniem z dnia 25 maja 2000 roku dokonał podziału sumy uzyskanej z egzekucji. Plan podziału wskazuje, iż rodzice powoda posiadali zadłużenie nie tylko wobec pozwanego banku ale także wobec innych podmiotów.

Dowód: postanowienie k-53

H. i J. K. byli prawidłowo zawiadamiani o czynnościach egzekucyjnych. Również M. K. (1) był powiadamiany przez Komornika o podejmowanych czynnościach egzekucyjnych. H. i M. K. (1) składali skargi na czynności komornika w ramach nadzoru nad egzekucją z nieruchomości i zażalenia na postanowienia wydawane przez Sąd w toku postępowania.

Dowód: akta sprawy I Co 212/96 k – 102-120, 148,159, 206, 261-265, 274-276, 279, 318,372, 395, 420, 437 i 446

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty dołączone do pozwu. Sąd uznał powyższe dokumenty za w pełni wiarygodne. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby i w przewidzianej przez prawo formie. Żadna ze stron nie kwestionowała treści wydanych postanowień, na które powoływał się powód.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w odpowiedzi na pozew pozwany podniósł zarzut przedawnienia. Zarzut ten powinien zostać rozważony w pierwszej kolejności, gdyż jego zasadność czyni niecelowym dalsze prowadzenie postępowania.

W ocenie sądu podniesiony zarzut przedawnienia jest zasadny.

Powód upatrywał odpowiedzialności pozwanego w art. 416 k.c. w zw. z art. 361§2 k.c. wskazując, iż szkoda powstała na skutek bezprawnego wszczęcia w stosunku do jego rodziców egzekucji z nieruchomości, w wyniku czego utracili oni prawo jej własności na skutek sprzedaży licytacyjnej. Zgodnie z art. 416 k.c. osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361§2 k.c.).

Zgodnie z artykułem 442 ¹ § 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do ich naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Jak wynika z powołanego przepisu ustawodawca sformułował ogólne reguły określające termin przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym: przedawnienie następuje z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia (termin a tempore scientiae), jednakże termin ten nie może być dłuższy niż 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (termin a tempore facti). Jednocześnie ustawodawca określił dwa istotne odstępstwa od tych reguł: dla przedawnienia roszczeń deliktowych, jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku (art. 442 ¹ § 2 k.c.), oraz dla roszczeń o naprawienie szkód na osobie (art. 442 ¹ § 3 k.c.). Warto podkreślić, iż w orzecznictwie przyjmowany jest powszechnie pogląd, iż dla rozpoczęcia biegu terminu a tempore scientiae nie jest konieczne, aby poszkodowany, który dowiedział się o szkodzie, znał już rozmiar szkody (por. uchwała SN (7) z 11 lutego 1963 r., III PO 6/62, OSN 1964, nr 5, poz. 87 oraz wyrok SN z 24 listopada 1971 r., I CR 491/71, OSN 1972, nr 5, poz. 95). Także nie jest konieczne, aby poszkodowany dowiedział się równocześnie o szkodzie, jak i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia.

W ocenie Sądu w omawianej sprawie termin biegu przedawnienia wynosi trzy lata i liczony jest od momentu uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego wT.z dnia 9 marca 1998 roku o przysądzeniu własności nieruchomości wydanego w postępowaniu I Co 212/96. Jak wynika z akt postępowania w przedmiocie nadzoru nad egzekucją z nieruchomości I Co 212/96 powodowi doręczono odpis postanowienia o przysądzeniu własności (k-111 akt I Co 212/96). Miał on zatem świadomość utraty prawa własności nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego M. K. (2).

Warto także podkreślić, iż z akt nadzoru nad egzekucją z nieruchomości wynika, iż zarówno powód jak i jego rodzice byli skutecznie powiadamiani o czynnościach egzekucyjnych i terminach licytacji nieruchomości. Nie budzi wątpliwości, iż już wówczas powód miał świadomość prowadzonej przeciwko jego rodzicom egzekucji.

Nie budzi zatem wątpliwości, iż roszczenie powoda przedawniło się z upływem trzech lat licząc od momentu dowiedzenia się powoda o szkodzie. Wbrew twierdzeniom powoda, zarówno on jak i jego rodzice byli prawidłowo zawiadamiani o czynnościach egzekucyjnych, brali aktywny udział w prowadzonym postępowaniu. W tej sytuacji bieg terminu przedawnienia rozpoczął się z chwilą doręczenia, ewentualnie uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności. Z tą bowiem chwilą dłużnicy jak i powód uzyskali wiedzę o utracie prawa własności nieruchomości.

W ocenie Sądu niezasadny jest zarzut powoda, iż pracownicy Banku (...) w G. popełnili przestępstwo doprowadzając do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Do ustalenia, czy roszczenia podnoszone przez powoda wynikają z przestępstwa konieczne jest ustalenie obiektywnych przesłanek odpowiedzialności karnej za konkretne przestępstwo. Nie jest wystarczająca tutaj subiektywna ocena powoda. Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.) na stronie spoczywa ciężar udowodnienia faktu z którego wywodzi ona skutki prawne. Oznacza to, iż M. K. (1) miał obowiązek wykazania, iż przedmiotowej sprawie doszło do popełnienia przestępstwa, co skutkuje wydłużeniem terminu przedawnienia roszczenia. W ocenie Sądu powód skutecznie nie wykazał tych okoliczności. Od momentu wszczęcia egzekucji z nieruchomości upłynęło ponad 20 lat. W dniu 6 maja 1996 roku do Sądu Rejonowego w T. wpłynęło zawiadomienie Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sadzie Rejonowym w T. o wszczęciu egzekucji z nieruchomości H. K. KW (...). Od tej pory żaden z pracowników Banku nie został skazany za popełnienie jakichkolwiek przestępstw związanych z prowadzoną egzekucją.

Należy podkreślić, iż wszczęcie postępowania egzekucyjnego z nieruchomości nastąpiło na podstawie tytułu wykonawczego i na wniosek wierzyciela. Wbrew twierdzeniom powoda bank przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego nakłaniał dłużników do podjęcia rozmów pozwalających na ugodowe zakończenie postępowania (pisma k-50,51). Nie budzi wątpliwości Sądu, iż samo postępowanie egzekucyjne prowadzone było prawidłowo, w oparciu o tytuł wykonawczy i na podstawie wniosków wierzyciela. Podkreślić należy, iż istota umowy kredytowej sprowadza się do przekazania przez bank kredytobiorcy określonych środków finansowych na wskazany cel. Kredytobiorca natomiast zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami i prowizjami w ratach i w terminach wynikających z umowy. Naruszenie przez kredytobiorcę warunków umowy, w tym także naruszenie terminów spłaty bądź wysokości rat może doprowadzić do wypowiedzenia umowy kredytowej i żądania spłaty całej należności przez bank. Twierdzenia powoda, iż jego rodzice spłacali nieregularnie kredyt nie stanowią dostatecznego usprawiedliwienia i upoważniają bank do wypowiedzenia kredytu i przy braku dobrowolnej wpłaty należności, wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Wszelkie czynności egzekucyjne podejmowane przez Komornika Sądowego prowadzącego egzekucję z nieruchomości podlegały nadzorowi Sądu Rejonowego i ten nie znalazł żadnych uchybień w prowadzonym postępowaniu. Warto także podkreślić, iż w tym okresie czasu właścicielem nieruchomości był H. K., ojciec powoda. Powód jest jednym ze spadkobierców zmarłego ojca. H. K. nie zanegował skutecznie prowadzonej egzekucji i nie występował przeciwko wierzycielowi z zarzutami nieprawidłowego postępowania aż do swojej śmierci.

Pełnomocnik powoda wskazywał, iż w jego ocenie zarzut przedawnienia jest nadużyciem prawa i jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W tej sytuacji nie powinien zostać uwzględniony w oparciu o art. 5 k.c. Zgodnie z art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Korzystanie z zarzutu przedawnienia jest zagwarantowane prawem i może być uznane za nadużycie prawa tylko wówczas, gdy w ogólnym odczuciu postępowania takiego nie można pogodzić z powszechnie respektowanymi normami współżycia społecznego. Konstrukcja nadużycia prawa podmiotowego ma charakter wyjątkowy i może być zastosowana tylko po wykazaniu wyjątkowych okoliczności. Przy ocenie, czy zarzut przedawnienia stanowi nadużycie prawa, rozstrzygające znaczenie mają okoliczności konkretnego wypadku, zachodzące po stronie poszkodowanego oraz osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (Tak: Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 grudnia 2016 roku, III APa 51/16). Na powodzie ciążył obowiązek wykazania szczególnych okoliczności wskazujących, iż podniesienie zarzutu przedawnienia będzie stanowiło nadużycie prawa. Powód nie wskazał na żadne okoliczności świadczące o tym, iż podniesienie zarzutu przedawnienia narusza art. 5 k.c. i ograniczył się wyłącznie do podniesienia tego zarzutu. Powód nie wykazał aby od momentu wszczęcia postępowania egzekucyjnego z nieruchomości do dnia wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie wystąpiły jakiekolwiek szczególne okoliczności uzasadniające zastosowanie art. 5 k.c.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd zgodnie z powołanymi wyżej przepisami orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach sądowych Sąd orzekł stosownie do art. 98 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca proces ma obowiązek zwrotu kosztów postępowania przeciwnikowi. Powód był zwolniony w niniejszym postępowaniu od kosztów sądowych. Zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu przeciwnikowi w przypadku przegrania sporu. Powód był informowany przez swego pełnomocnika o niezasadności swoich roszczeń i zdawał sobie sprawę z możliwości przegrania procesu i powstania obowiązku zwrotu kosztów sądowych. Na koszty postępowania do zwrotu których obowiązany jest powód składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, ustalone stosownie do §2 pkt 9 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 ze zmianami). O wynagrodzeniu pełnomocnika powoda orzeczono w myśl §2 pkt 1 i §8 pkt 9 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 roku, poz. 1714).

SSO Wojciech Modrzyński