Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Pz 15/18

POSTANOWIENIE

Dnia 25 kwietnia 2018r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sędziowie : SSO Grażyna Łazowska

SSR del. Anna Capik - Pater (ref.)

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa I. S.

przeciwko W. S. - Zakładom (...) w S.

o zapłatę wynagrodzenia za pracę

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Z. z dnia 30 stycznia 2018r.
sygn. IV P 30/17

postanawia:

oddalić zażalenie.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (-) SSO Patrycja Bogacińska – Piątek (-) SSO Grażyna Łazowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2017 r. (sygn. akt IV P 30/17) Sąd Rejonowy
w Z. na podstawie art. 461 § 1 kpc stwierdził swoją niewłaściwość i sprawę przekazał do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.. W uzasadnieniu wskazał, że kwestie związane z ustaleniem prawa do zasiłku (lub innych świadczeń
z ubezpieczenia społecznego) należą do właściwości rzeczowej organów rentowych właściwych ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej. Tym samym, zdaniem Sądu Rejonowego, sąd pracy nie jest właściwy do rozpoznania sprawy powoda.

Pismem z dnia 9 sierpnia 2017 r. pozwany wniósł o uzupełnienie powyższego postanowienia poprzez zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 12 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Z. oddalił wniosek pozwanego.

Na powyższe postanowienie pozwany wniósł zażalenie z dnia 9 października 2017 r.

W postanowieniu z dnia 17 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w G. (sygn. akt (...)) uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Z. z dnia 12 września 2017r. (sygn. akt (...)) i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Z., pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania zażaleniowego.

Pismem z dnia 4 grudnia 2017 r. powódka wniosła o odstąpienie od obciążania jej kosztami postępowania procesowego. Wskazała, że szereg wytoczonych powództw
(o ustalenie istnienia stosunku pracy, o wydanie świadectwa pracy, o wynagrodzenie) jest wyłącznie wynikiem niewłaściwego zachowania pozwanego.

Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2018 r., Sąd Rejonowy w Z. uzupełnił postanowienie z dnia 2 sierpnia 2017 r., w ten sposób, że odstąpił od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego strony przeciwnej w niniejszym postępowaniu oraz kosztami postępowania zażaleniowego.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy przytaczając art. 102 kpc stwierdził, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek umożliwiający odstąpienie od obciążania powódki kosztami postępowania. Wskazał, że przedmiotowa sprawa jest konsekwencją dwóch poprzednich spraw jakie powódka zmuszona była wytoczyć przeciwko pozwanemu
w celu egzekwowania należnych jej praw (sprawa o ustalenie istnienia stosunku pracy, sprawa o uznanie zdarzenia z dnia 24 czerwca 2014 r. za wypadek przy pracy). Postawa
i zachowanie pozwanego, tj.: nie zgłoszenie powódki do ubezpieczenia społecznego oraz nie uznanie zdarzenia z dnia 24 czerwca 2014 r. za wypadek przy pracy spowodowały, że mimo poważnego urazu i braku środków do życia, powódka nie mogła skorzystać ze świadczeń
z ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
i wpłynęło na podjęcie decyzji o wystąpieniu z pozwem w niniejszej sprawie.

Na postanowienie Sądu Rejonowego w Z. z dnia 30 stycznia 2018 r., pozwany wniósł zażalenie. Domagał się zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania, zgodnie z §2 pkt 5 w zw. z § 9 ust.1 pkt 2 w zw. z §10 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. oraz kwoty 30 zł opłaty od zażalenia. Pozwany zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a to art. 102 k.p.c. w zw. z art. 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę stanu faktycznego oraz argumentację zawartą w uzasadnieniu Sądu I instancji do zaskarżonego postanowienia.

Zgodnie z art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Ocena czy zaistniały przesłanki do zastosowania instytucji z art. 102 k.p.c. należy do sądu rozpoznającego sprawę i orzeczenie to podlega zmianie w wyniku weryfikacji instancyjnej jedynie w wyjątkowych wypadkach. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w S. w wyroku
z dnia 29 października 2015r., sygn. akt: (...) „Kwestia zastosowania art. 102 k.p.c. pozostawiona jest orzekającemu sądowi z odwołaniem się do jego kompetencji, bezstronności, doświadczenia i poczucia sprawiedliwości. Ocena w tym zakresie ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności i może być podważona przez sąd wyższej instancji w zasadzie jedynie wtedy, gdy jest rażąco niesprawiedliwa”. Sąd Okręgowy podziela argumenty przedstawione przez Sąd I instancji. Wbrew twierdzeniom pozwanego Sąd Rejonowy przedstawił okoliczności uzasadniające odstąpienie od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego. Sąd II instancji w pełni podziela ustalenia Sądu Rejonowego, iż przedmiotowa sprawa, która zawisła przed Sądem, jest wynikiem innych spraw, jakie powódka musiała wytoczyć pozwanemu, aby dochodzić swoich praw. Podkreślić należy, że wyrokiem zaocznym z dnia 22 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Z. (sygn. akt (...)) ustalił, że powódkę w okresie od 11 czerwca 2014 r. do dnia 30 listopada 2014 r. łączył z pozwanym stosunek pracy na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Wyrok ten uprawomocnił się z dniem 11 września 2015 r. Następnie Sąd Okręgowy w G., wyrokiem z dnia 2 lipca 2017 r. (sygn. akt (...)) oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Z. z dnia 28 października 2016 r. (sygn. akt (...)), w którym to stwierdzono, że zdarzenie z dnia 24 czerwca 2014r. z udziałem powódki stanowi wypadek przy pracy. Słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, że to postawa i zachowanie pozwanego polegające na niezgłoszeniu powódki do ubezpieczeń społecznych oraz nie uznanie zdarzenia z dnia 24 czerwca 2014 r. za wypadek przy pracy, skutkowało tym, iż podjęła ona decyzję o wystąpieniu z pozwem także w tej sprawie. Ponadto Sąd Okręgowy dodaje, że wymaga podkreślenia fakt, iż powództwo w niniejszej sprawie zostało złożone
w dniu 16 listopada 2016 r. W momencie złożenia pozwu, orzeczenie stwierdzające istnienie stosunku pracy było prawomocne. Z kolei w dalszym ciągu toczyło się postępowanie sądowe w sprawie ustalenia wypadku przy pracy w dniu 24 czerwca 2014 r. W związku z tym, w dniu złożeniu pozwu w niniejszej sprawie, powódka nie mogła wystąpić z wnioskiem do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego, bowiem wypadek przy pracy nie został jeszcze ustalony. Dopiero wyrokiem tutejszego Sądu z dnia
2 lipca 2017 r., działającego jako Sąd II instancji, uznano, że zdarzenie to było wypadkiem przy pracy. Następnie powódka w piśmie z dnia 2 sierpnia 2017 r. (k.68) podniosła, że domaga się od pozwanego wynagrodzenia z odsetkami za okres zatrudnienia, ewentualnie odszkodowania w wysokości wynagrodzenia z odsetkami. Sąd Rejonowy w Z. w dniu
2 sierpnia 2017 r. uznał się niewłaściwym i przekazał sprawę do ZUS O/ Z. w celu rozpoznania. W uzasadnieniu Sąd wskazał wprost, że chodzi o zasiłek chorobowy, a nie wynagrodzenie o pracę. Dla przypomnienia, wskazać należy, że wypadek przy pracy został ostatecznie ustalony. Orzeczenie to w tym zakresie nie było zakwestionowane przez strony postępowania. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie zasługują również na uwzględnienie argumenty pozwanego, iż profesjonalny pełnomocnik reprezentujący powódkę winien przed wytoczeniem powództwa rozważyć wszystkie okoliczności inicjowanego postępowania,
w tym, czy przysługuje powódce roszczenie względem pozwanego, czy też względem ZUS. Zarzuty te uznać należy za chybione, gdyż jak już wyżej wskazano, w momencie wytoczenia powództwa powódka nie miała możliwości wystąpienia z wnioskiem do organu rentowego o zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego, bowiem sprawa o ustalenie wypadku przy pracy była w toku. Natomiast w momencie wytoczenia powództwa powódka miała podstawy do wystąpienia z wnioskiem o wynagrodzenie za pracę. W tym miejscu wskazać należy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w S. z dnia 20 stycznia 2016 r. (sygn. akt (...)), w którym stwierdzono, że szczególnie uzasadniony wypadek
w rozumieniu art. 102 kpc, to także sytuacja wystąpienia w sprawie niejednoznacznych ocen prawnych, niemożliwych do przewidzenia przez strony na etapie zaistnienia sporu, będących konsekwencją złożoności zagadnienia prawnego objętego postępowania sądowego. W ocenie Sądu Okręgowego, taka właśnie sytuacja miała miejsce w niniejszym postępowaniu. Ponadto Sąd I instancji trafnie wskazał, że powódka pomimo poważnego urazu oraz braku środków do życia, na skutek postawy pozwanego nie mogła skorzystać ze świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Powódka była wówczas pozbawiona świadczeń, które mogłaby otrzymać, gdyby pozwany postępował zgodnie z przepisami.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadnione przypadek, który uzasadnia zastosowanie względem powódki art. 102 kpc.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy wG. uznał zażalenie pozwanego za bezzasadne i w oparciu o art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł o jego oddaleniu.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (-) SSO Patrycja Bogacińska – Piątek (-) SSO Grażyna Łazowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13