Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 28 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IX Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Katarzyna Krzymkowska

Protokolant:st. sekr. sąd. Ewelina Kołodziejczak – Marczak

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018 r. w Poznaniu

na rozprawie sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w P.

I.  oddala powództwo,

II.  kosztami postępowania obciąża powoda i z tego tytułu zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.417 zł.

SSO Katarzyna Krzymkowska

UZASADNIENIE

Powód (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. w P. na swoją rzecz kwoty: 111.462,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19.06.2016 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

Powód w uzasadnieniu wskazał, że w dniu 27.08.2015 roku strony zawarły umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych o numerze (...) na 24 miesiące i dotyczyła 59 numerów wskazanych w załączniku. W ramach tej umowy pozwany został objęty wskazanymi w pozwie ofertami w ramach których pozwany otrzymał określone ulgi. Z uwagi na nieuregulowanie należności wynikających z faktur nr (...) powód wezwał pozwanego do zapłaty z zagrożeniem rozwiązania umowy w wypadku braku płatności w określonym terminie. Pozwany nie uregulował należności, co skutkowało rozwiązaniem umowy w dniu 5.03.2016 roku, tj. przed okresem na jaki została zawarta. Z uwagi na to, że umowa została zawarta wraz z przyznaniem pozwanemu ulg, powód naliczył pozwanemu zwrot ulg w wysokości pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, tj. 27.08.2015 roku do 5.03.2016 roku. Należna powodowi łącznie jest więc kwota 111.462,01 zł. Powód wystawił pozwanemu na tą kwotę łącznie noty obciążeniowe z dnia 4.06.2016 roku, których termin płatności upłynął dnia 187.06.2016 roku.

W dniu 1.09.2017 roku w niniejszej sprawie sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości.

Od tego nakazu zapłaty pozwany (...) sp. z o.o. wniósł sprzeciw zaskarżając go w całości i domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania. Pozwany zaprzeczył wszystkim twierdzeniom, żądaniom i dowodom dołączonym do pozwu, poza wyraźnie przyznanymi. Pozwany zarzucił nieważność umowy z dnia 27.08.2015 roku wskazując, że osoba która składała oświadczenie w imieniu powoda nie była należycie umocowana. Nadto pozwany podniósł, że brak było podstaw do wypowiedzenia przedmiotowej umowy przez powoda, więc naliczenie przez powoda opłat za przedterminowe rozwiązanie umowy jest całkowicie nieuzasadnione i bezpodstawne. Pozwany podniósł, że powód nie wykazał, aby osoba składająca w jego imieniu oświadczenie o wypowiedzeni8u umowy była należycie umocowana. W złożonym oświadczeniu brak jest podstawy prawnej rozwiązania umowy. Pozwany wskazał, że powód w pozwie nie przytoczył wszystkich istotnych okoliczności, a mianowicie, na czas składania oświadczenia o rozwiązaniu umowy pozwany nie miał żadnych zaległości płatniczych wobec powoda. Po stronie pozwanej spółki występowała nadpłata. Powód złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy bezzasadnie, przedwcześnie. Dwie, z trzech faktur wskazane jako nieuregulowane w terminie, były przedmiotem zasadnej reklamacji pozwanego i podlegały skorygowaniu. Pozwany podniósł również, na podstawie treści dołączonych do pozwu dokumentów, bezzasadność domagania się tzw. opłat specjalnych wskazując, że jako sankcje za przedterminowe rozwiązanie umowy przewidziano kary umowne. Pozwany wskazał jednak, że jego zobowiązanie wobec powoda miało charakter pieniężny więc domaganie się kary umownej jest niedopuszczalne. Pozwany wskazał również na punkt 15 umowy, zgodnie z którym żądanie od abonenta kary umownej jest uzasadnione jedynie wówczas, gdy do rozwiązania umowy doszło z przyczyn lezących po stronie abonenta.

Zarządzeniem z dnia 2.10.2017 roku, wraz z doręczeniem odpisu sprzeciwu, przewodniczący udzielił pełnomocnikowi powoda, w trybie art. 207 § 3 kpc, terminu 14 dni na złożenie pisma przygotowawczego zawierającego ustosunkowanie się do sprzeciwu, pod rygorem zwrotu pisma i pominięcia spóźnionych twierdzeń i dowodów. Powód został również szczegółowo pouczony o skutkach spóźnienia w przytaczaniu twierdzeń i dowodów. Pozwany nie złożył pisma w wyznaczonym terminie, tj. do 23.10.2017 roku, tylko w ostatnim dniu terminu złożył wniosek o jego przedłużenie, który sąd uznał ca całkowicie nieuzasadniony i nieusprawiedliwiający przyczyny opóźnienia. W związku z tym kolejne, spóźnione już pisma przygotowawcze powoda podlegały zwrotowi – zgodnie z art. 207 § 7 kpc. Ostatnim momentem, kiedy powód mógł i powinien przytoczyć ewentualne nowe twierdzenia i dowody na ich poparcie była rozprawa wyznaczona na 28.02.2018 roku. Wówczas jednak pełnomocnik powoda podtrzymał jedynie stanowisko wyrażone w pozwie i nie przytoczył żadnych nowych twierdzeń i dowodów, które wykraczałyby poza zakres pozwu.

Sąd ustalił co następuje:

Powód i pozwany są przedsiębiorcami, którzy prowadzą działalność gospodarczą w formie spółek prawa handlowego. Powód zajmuje się między innymi świadczeniem usług telekomunikacyjnych. Pozwany zajmuje się działalnością w sferze budowlanej.

okoliczności bezsporne, treść odpisów z KRS ( k. 11-16, 158-161).

W sierpniu 2015 roku strony nawiązały między sobą współpracę, w ten sposób, że w ramach zawartej 27.08.2015 roku umowy nr (...) w sieci P. dla firm powód zobowiązał się świadczyć na rzecz pozwanego usługi telekomunikacyjne oraz internetowe dla 59 numerów przez 24 miesiące, a pozwany zobowiązał się uiszczać umówione opłaty. Umowa objęta była ofertą podstawową oraz promocyjną. W załącznikach nr 1 do umowy określono rodzaj oraz wysokość przyznanej pozwanemu ulgi w ramach oferty promocyjnej – była to oferta (...), z rożnymi wysokościami ulgi, tj. od kwoty 236,00 zł do kwoty 3985,00 zł, przy czym maksymalna wartość ulgi wynikającej z budżetu promocyjnego wynosiła 41.801,00 zł. Ze strony powoda przy zawarciu umowy działał G. P.. Integralną częścią umowy był regulamin, cennik oraz warunki promocyjne. Zgodnie z § 3 pkt 3 regulaminu w imieniu powoda przy zawieraniu umowy działa osoba przez niego upoważniona. Zgodnie z § 8 pkt 8 regulaminu usługi telekomunikacyjne świadczone są 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu. § 9 reguluje odpowiedzialność powoda jako operatora, § 10 mówi o zobowiązaniach abonenta, a § 11 o zobowiązaniach operatora. § 12 stanowi o rachunkach telekomunikacyjnych. Punkt 4 wskazuje na obowiązek operatora dostarczania abonamentowi rachunków listem zwykłym, albo po wprowadzeniu usługi i po wcześniejszym złożeniu przez abonenta stosownego oświadczenia – udostępnienie rachunku w sposób umożliwiający wydrukowanie poprzez sieć Internet. Zgodnie z § 13 abonent zobowiązany jest do uiszczenia należności wynikającej z rachunku w terminie 14 dni od jego wystawienia. Operator ma prawo ograniczyć, zawiesić świadczenie usługi lub nawet wypowiedzieć umowę, jeśli abonent opóźnia się z zapłatą rachunku telekomunikacyjnego przez okres dłuższy niż 14 dni. Przed podjęciem czynności ograniczenia, zawieszenia lub wypowiedzenia umowy operator ma obowiązek wezwać abonenta do zapłaty, a zawieszenie, ograniczenie usług lub wypowiedzenie umowy nie nastąpi wcześniej niż 7 dni od wezwania. § 14 reguluje postępowanie reklamacyjne do której złożenia upoważniony jest abonent. Zgodnie z punktem 7 jeżeli reklamacja dotyczy nieprawidłowego obliczenia należności to obowiązek zapłaty ulega zawieszeniu od momentu wniesienia reklamacji do momentu jej rozpatrzenia. § 16 pkt 5 uprawnia do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, a w punkcie 11 wskazuje na podstawy rozwiązania przez operatora umowy ze skutkiem natychmiastowym, a punkt 13 stanowi, że w przypadku umowy zawartej na czas określony, której zawarcie wiązało się z przyznaniem ulgi abonentowi, operator jest uprawniony żądać kary umownej z tytułu rozwiązania umowy przez abonenta lub przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta przed upływem okresu, na który umowa została zawarta, w wysokości nieprzekraczającej równowartości ulgi przyznanej abonentowi i pomniejszonej o proporcjonalna jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Punkt 14 stanowi, że w dniu upływu okresu wypowiedzenia umowa ulega rozwiązaniu, a operator zaprzestaje świadczenia usług i wyłącza kartę SIM/ (...). Większość powyższych zapisów – również w zakresie warunków do skutecznego wypowiedzenia umowy oraz obciążenia abonenta karami umownymi związanymi z przyznaniem ulgi – zostały uregulowane również bezpośrednio w umowie.

dowód: umowa z dnia 27.08.2015 roku wraz z załącznikami ( odpisy k. 17-31), regulamin ( tekst k. 138-156)

Powód wystawił pozwanemu faktury Vat (...) z dnia 8.01.2016 roku na kwotę: 2570,34 zł z terminem płatności do 22.01.2016 roku, (...) z dnia 8.10.2015 roku na kwotę: 212,70 zł z terminem płatności do dnia 22.10.2015 roku oraz (...)/15z dnia 8.09.2015 roku na kwotę: 301,62 zł z terminem płatności do 22.09. 2015 roku. Uznając, że pozwany nie uregulował w terminie faktur, pismem z dnia 8.01.2016 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty dwóch z nich, tj. z dnia 8.09.2015 roku i 8.10.2015 roku, a następnie pismem z dnia 22 stycznia 2016 roku powód wezwał do zapłaty wszystkich trzech faktur w terminie do dnia 5.03.2016 roku z informacją, że brak płatności w tym terminie skutkować będzie rozwiązaniem umowy. Pismo to zawierało oświadczenie o rozwiązaniu umowy przed upływem okresu na który została zawarta, tj. z dniem 5 marca 2016 roku. Pozwany nie uregulował w wyznaczonym terminie płatności, zapłacił jedynie należność z faktury ze stycznia 2016 roku w dniu 4.02.2016 roku. W konsekwencji w dniu 5.03.2016 roku powód wyłączył pozwanemu usługi telekomunikacyjne. Nadto powód wystawił 50 not obciążających z dnia 4.06.2016 roku na łączną kwotę 111462,01 zł, z których treści wynikało, że są to opłaty specjalne za przedterminowe rozwiązanie umowy w powołaniu na regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych. Noty zawierały również informację o treści, że powód anuluje naliczenie opłaty specjalnej wskazanej w nocie obciążeniowej pod warunkiem kontynuowania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zgodnie z warunkami umowy po uprzednim zawarciu dodatkowego porozumienia do w.w umowy. Pozwany nie uiścił należności wynikających z w.w not obciążeniowych. Należności te są przedmiotem roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu.

dowód: faktury Vat ( odpis k.108 110 ), pisma powoda do pozwanego ( odpis k.36-37 , 115), noty obciążające ( odpis k.38-87 ), zeznania świadka M. C. ( elektroniczny protokół rozprawy z dnia 28.02.2018 roku),.

Faktura Vat nr (...) z dnia 8.01.2016 roku na kwotę 2570,34 zł została uregulowana przez pozwanego w dniu 4.02.2016 roku. Faktura ta nie została doręczona pozwanemu przed upływem jej terminu płatności. Pozwany uiścił należność reagując na wezwanie z 22.01.2018 roku.

dowód: faktura Vat ( odpis k. 108), dowód zapłaty (k. 109), zeznania świadka M. C. ( elektroniczny protokół rozprawy z dnia 28.02.2018 roku),

Faktura Vat nr (...) z dnia 22.09.2015 roku na kwotę 301,62 zł oraz reklamacją pozwanego. Po początkowym twierdzeniu pozwanego, że należności są naliczone prawidłowo, po interwencji G. P., który od początku uważał stanowisko pozwanego za uzasadnione, reklamacja ta została uznana za uzasadnioną ( jeszcze 17.10.2015 roku k. 126) i powód zobowiązał się skorygować te faktury i anulować należności z nich wynikające. Mimo to, w pismach z dnia 7.01.2016 roku i z 22.01.2016 roku, wzywał pozwanego do ich uregulowania. Ostatecznie korektę faktur strona powodowa wykonała dopiero 10.03.2016 roku

dowód: faktury ( odpis k. 110), pisma z wezwaniem do zapłaty ( odpis k. 115, 36-37), zeznania świadka M. C. ( elektroniczny protokół rozprawy z dnia 28.02.2018 roku), pisma w sprawie reklamacji ( k. 126-129), korespondencja mailowa (k. 125, 116, 131, 132), faktury korygujące (k. 133-137).

W dniu 5.03.2016 roku powód wyłączył pozwanemu wszystkie numery telefonów objęte umową. Była to sobota i wyłączenie telefonów trwało co najmniej do poniedziałku 7.03.2016 roku, kiedy to strona pozwana uiściła należności z przedmiotowych faktur, gdyż taki warunek stawiał powód dla włączenia usługi. Dopiero 10.03.2016 roku strona powodowa wystosowała pismo wraz z fakturami korygującymi wcześniejsze nienależne faktury, a następnie zwróciła pozwanemu nadpłacone kwoty. Pozwany nie chciał już jednak współpracować z powodem i wypowiedział powodowi umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia oraz przeniósł numery telefonów do operatora O..

dowód: zeznania świadka M. C. ( elektroniczny protokół rozprawy z dnia 28.02.2018 roku)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił częściowo na podstawie zgodnych twierdzeń stron oraz na podstawie przeprowadzonych dowodów. Sąd uznał za wiarygodne w zakresie istnienia w oryginałach dokumentów przedstawionych w sprawie w odpisach oraz kserokopiach, gdyż nie budziły wątpliwości co do swojej treści oraz strony ich nie kwestionowały.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. C. gdyż były one jasne, logiczne i konsekwentne oraz korespondowały z dokumentami oraz treścią korespondencji e-mailowej. Sąd uznał za wiarygodną treść korespondencji e-mailowej stron, tj. co do tego, że strony wymieniały się e-mailami o treści załączonej do akt sprawy oraz że składały oświadczenia w tej korespondencji zawarte. Strony nie kwestionowały tej korespondencji oraz jej pochodzenia.

W zakresie dokumentów prywatnych w postaci not obciążeniowych z dnia 4.06.2016 roku sąd za wiarygodny uznał fakt, że zostały one wystawione i doręczone pozwanemu. Strona pozwana tego nie kwestionowała, jednakże zasadność ich wystawienia i skuteczność, w świetle ustalonego stanu faktycznego, okazała się nieprawdziwa i nieuzasadniona wobec nie zajścia podstaw do obciążenia pozwanego należnościami wskazanymi w notach, o czym szerzej sąd wypowie się w części dotyczącej oceny prawnej.

W niniejszej sprawie, działając na postawie wyraźnego nakazu wynikającego z art. 207 § 7 kpc, przewodniczący zwrócił powodowi spóźnione pisma procesowe wraz z załącznikami – złożone przed rozprawą. Należy zaznaczyć, że – zgodnie z § 3 art. 207 kpc przewodniczący, doręczając powodowi sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty, udzielił stronie powodowej terminu 14 dni na złożenie pisma przygotowawczego zawierającego ustosunkowanie się do sprzeciwu oraz pouczając o skutkach nie wniesienia tego pisma w wyznaczonym terminie ( zarządzenie k. 164). W ocenie przewodniczącego prawo zajęcia stanowiska przez powoda, wobec stanowiska pozwanego wyrażonego w sprzeciwie było uzasadnione jak również uzasadniony był maksymalny terminie 14 dni na złożenie tego pisma, wobec faktu, że to powód zainicjował niniejsze postępowanie, wobec czego miał dość czasu już w chwili wniesienia pozwu, aby odpowiednio i w sposób kompletny przygotować się do procesu, wobec czego pismo przygotowawcze po otrzymaniu sprzeciwu powinno być jedynie uzupełnieniem stanowiska i to w odpowiedzi na zarzuty wyrażone w sprzeciwie. Należy również zaznaczyć, że niniejsze postępowanie w pierwszej fazie toczyło się jako postępowanie upominawcze, gdzie pozwany – zgodnie z art. 503 § 1 kpc w zw. z art. 502 § 1 kpc – w terminie dwóch tygodni ma obowiązek zawrzeć w sprzeciwie pełne stanowisko w sprawie wraz z powołaniem wszystkich dowodów. Nie ulega więc w ocenie sądu wątpliwości, że dla zachowania zasady równego traktowania stron, przewodniczący wyznaczył powodowi taki sam termin na wyrażenie pisemnej odpowiedzi na sprzeciw. Brak więc było w ocenie sądu jakichkolwiek uzasadnionych podstaw dla przedłużania tego terminu powodowi, czy też „przyjmowania” kolejnych pism przygotowawczych powoda złożonych po przekroczeniu tego terminu. Zarządzenie o upoważnieniu stron do składania pism przygotowawczych przed odbyciem się rozprawy jest uprawnieniem przewodniczącego, a nie jego obowiązkiem i ma na celu usprawnienie postępowania, co w żaden sposób nie zamyka stronie drogi do zaprezentowania swojego pełnego stanowiska w sprawie ustnie na rozprawie.

Czym innym jest jeszcze obowiązek przewodniczącego wynikający z art. 207 § 7 kpc, do zwrotu spóźnionego pisma przygotowawczego, co skutkuje tym, że w takiej sytuacji żadne stanowisko strony zawarte w tym piśmie nie zostało przedstawione, a czym innym jest rygor wynikający z art. 207 § 6 kpc polegający na prawie sądu do pominięcia spóźnionych twierdzeń i dowodów zgłoszonych przez stronę z opóźnieniem. Strona bowiem, przez cały czas trwania procesu, w szczególności ustnie na rozprawie, ma prawo przedstawiać swoje stanowisko oraz je uaktualniać, a sąd, działając w trybie art. 207 § 6 kpc ma obowiązek oceniać, czy wobec przedstawienia przez stronę nowych faktów i dowodów z opóźnieniem, zachodzą podstawy do ich przyjęcia i rozpoznania, tj. czy strona uprawdopodobniła, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Sąd więc, po zwróceniu przez przewodniczącego spóźnionych pism przygotowawczych powoda, oczekiwał na rozprawie, aby strona powodowa przedstawiła swoje pełne stanowisko, ewentualnie nawet zmienione co do podstawy faktycznej i wówczas, gdyby wyniknęła z tego zmiana powództwa wymagająca przedstawienia jej w piśmie procesowym ( art. 193 § 1-3 kpc), sąd mógłby uznać za uzasadniony wniosek powoda o udzielenie terminu na złożenie pisma procesowego. Taka konieczność zachodziłaby w wypadku zmiany samego roszczenia w szczególności w zakresie wysokości ( np. rozszerzenie roszczenia o zapłatę, ograniczenie go). Na rozprawie jednak strona powodowa poparła jedynie stanowisko wyrażone w pozwie, nie powołała żadnych nowych okoliczności, nie wyraziła swojego zmienionego stanowiska w odniesieniu do twierdzeń i zarzutów wyrażonych w sprzeciwie, ani nawet nie złożyła nowych wniosków dowodowych z dokumentów. Tym samym, sama strona powodowa, swoim stanowiskiem wyrażonym na rozprawie, ostatecznie zakreśliła podstawę faktyczną dochodzonego roszczenia do twierdzeń i dowodów wyrażonych w pozwie. Tym bardziej więc, w ocenie sądu, brak było jakichkolwiek podstaw do udzielania stronie powodowej dodatkowego terminu na zmożenie pisma przygotowawczego, skoro na rozprawie strona powodowa nie przedstawiła żadnego argumentu za potrzebą złożenia takiego pisma. W konsekwencji, po rozpoznaniu wszystkich aktualnych na rozprawie twierdzeń i dowodów stron, sąd uznając sprawę za wyjaśnioną co do istoty, zakończył rozprawę i wydał wyrok. Na marginesie sąd zaznacza, że dołączone do zwróconych pism przygotowawczych powoda dokumenty ( k. 177-228) oraz powtórzone na k. 246-304) nie miałyby żadnego istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Treść regulaminu złożona przez pozwanego w istotnym dla rozstrzygnięcia zakresie jest tożsama z treścią regulaminu złożonego przez pozwanego, a pozostałe dokumenty potwierdzały stan faktyczny ustalony przez sąd na podstawie twierdzeń stron i przeprowadzonych dowodów, albo nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Należy również wskazać na sprzeczną z dobrymi obyczajami postawę powoda, naruszającą zasady wynikające z art. 3 kpc oraz nadużywającą prawa do wprowadzenia do procesu spóźnionych twierdzeń i dowodów wynikającego z art. 207 § 6 kpc. Powód wytaczając powództwo przytoczył okoliczności faktyczne, wiedząc o tym, że są one co najmniej nieaktualne, o czym nie mógł wiedzieć sąd orzekający wydając w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Dopiero po tym jak pozwany przedstawił swoje stanowisko w sprzeciwie wraz z odpowiednimi dowodami, naruszając nawet termin udzielony przez przewodniczącego, usiłował doprowadzić do uwzględnienia dochodzonego roszczenia przywołując odmienne twierdzenia w zakresie podstawowych okoliczności faktycznych, które znane mu były w pełni na ponad rok przed wytoczeniem powództwa. Powód więc już w pozwie dopuścił się naruszenia zasad wynikających z art. 3 kpc, a polegających na obowiązku dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawania wyjaśnień co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek. Ostatecznie jednak powód nie przedstawił skutecznie nowych faktów i dowodów wobec zgodnego z procedurą zwrotu spóźnionych pism przygotowawczych oraz wobec nie przedstawienia swojego zmienionego stanowiska w zakresie stanu faktycznego na rozprawie.

Sąd zważył co następuje:

Powód w niniejszej sprawie, jako przedsiębiorca telekomunikacyjny, który zawarł z pozwanym umowę o świadczenie takich usług, dochodził od pozwanego świadczenia pieniężnego działając w oparciu o ustawę z dnia 16.07.2004 roku prawo telekomunikacyjne ( Dz. u. z 2014 roku, poz. 243 z późn. zm.) oraz umowę z dnia 27.08.2015 roku wraz z obowiązującym na jej podstawie regulaminem świadczenia usług.

W ocenie sądu, pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 27.08.2015 roku, również biorąc pod uwagę treść art. 56 u nast. w.w ustawy prawo telekomunikacyjne. Strona pozwana była prawidłowo reprezentowana przez zarząd , a strona powodowa przez upoważnioną osobę G. P.. Strona powodowa poprzez swoje działania dorozumiane, zarówno po zawarciu umowy ( faktyczne rozpoczęcie i wykonywanie usług na podstawie umowy, kontaktowanie się ze stroną pozwaną za pośrednictwem G. P.) jak również w toku niniejszego procesu ( wystąpienie z roszczeniami na podstawie przedmiotowej umowy, stwierdzenie faktu skutecznego zawarcia umowy przez G. P. w imieniu powoda) jednoznacznie potwierdziła, że G. P. działał jako osoba upoważniona do zawarcia umowy z pozwanym w imieniu powoda. W ocenie sądu powyższe okoliczności wskazują, że G. P. działał w granicach przedstawicielstwa ze skutkiem dla powoda, w rozumieniu art. 95 i nast. kc oraz zapisu umowy ( w tym regulaminu).

Umowa wraz z regulaminem kształtowała również prawa i obowiązki stron w zakresie możliwości wypowiedzenia umowy przez stronę, a w tym przez powoda, w wypadku opóźnienia się przez pozwanego z zapłatą rachunków. Dla skutecznego wypowiedzenia umowy w wypadku opóźnienia się abonenta z zapłatą rachunku telekomunikacyjnego, pozwany musiałby spóźniać się z zapłatą rachunku przez okres dłuższy niż 14 dni, przed wypowiedzeniem umowy powód musiałby wezwać go do zapłaty zaległości. W tym zakresie należy ocenić wypowiedzenie umowy przez powoda z dnia 22.01.2016 roku za bezpodstawne oraz bezskuteczne. Wezwanie do zapłaty wystosowane przed powyższym wypowiedzeniem umowy, tj. pismem z dnia 8.01.2016 roku (k. 115) dotyczyło dwóch rachunków, które- zgodnie z wcześniej przeprowadzoną i uwzględnioną reklamacją – były wystawione niezasadnie i powód zobowiązał się do ich anulowania oraz wystawienia korekt faktur. Na dzień 8.01.2016 roku pozwany faktycznie nie zalegał z płatnościami. Przed wystosowaniem pisma z dnia 22.01.2016 roku o wypowiedzeniu umowy powód nie wezwał więc skutecznie pozwanego do zapłaty faktycznie istniejących zaległości. W piśmie z dnia 22.01.2016 roku powód, poza złożeniem oświadczenia o wypowiedzeniu, zawarł również wezwanie do zapłaty, które obejmowało rachunek ( fakturę) z dnia 8.01.2016 roku, którego termin zapłaty przypadał na datę wystawienia pisma o wypowiedzeniu i wezwania do zapłaty, czyli pozwany nie opóźniał się jeszcze ponad 14 dni z zapłatą. Pozwany wykazał również w niniejszym procesie, że powód, wbrew obowiązkowi umownemu, nie doręczył mu przed terminem płatności przedmiotowej faktury. W ocenie sądu niezgodne z umową jest również wypowiedzenie umowy w jednym piśmie wraz z wezwaniem do zapłaty zaległości, gdyż najpierw powinno być wystosowane wezwanie do zapłaty zaległego rachunku ( oczywiście wystawionego zasadnie) z wyznaczeniem terminu do zapłaty i dopiero, po bezskutecznym upływie terminu, powód mógłby w oddzielnym piśmie złożyć oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Wobec niespełnienia przez powoda wszystkich podstawowych czynności dla wypowiedzenia umowy pozwanemu, sąd uznał, że wypowiedzenie umowy przez powoda z dnia 22.01.2016 roku, ze skutkiem na 5.03.2016 roku, było bezskuteczne. W konsekwencji brak było podstaw do obciążania pozwanego jakimikolwiek należnościami na rzecz powoda z tytułu przedterminowego wypowiedzenia umowy – w szczególności wynikających z zapisu punktu 15 umowy oraz z zapisów regulaminu.

Rację ma również strona pozwana, że zapisy te mówią o karze umownej, a nie o „opłacie specjalnej” czy też o zwrocie ulg. Należy wskazać, że ani w treści pozwu, ani w treści dokumentów w postaci not obciążeniowych, nie ma mowy o naliczeniu kar umownych, a jedynie o „zwrocie ulg” ( treść pozwu) lub o „opłacie specjalnej” ( noty obciążeniowe). Mowa o „opłacie specjalnej” jest jedynie w § 16 punkcie 12 regulaminu (k. 154), jednakże przesłanki obciążenia abonenta opłatą specjalną są zupełnie inne niż wynikające z wypowiedzenia umowy przed upływem terminu na jaki została zawarta. Z treści samych dokumentów w postaci not obciążeniowych wynika jednoznacznie, że powód obciążył pozwanego „opłatą specjalną” za przedterminowe rozwiązanie umowy. Biorąc powyższe pod uwagę sąd uznał, że roszczenie powoda o zapłatę od pozwanego dochodzonej kwoty: 111.462,01 zł wraz z odsetkami jest nieuzasadnione wobec wykazania przez pozwanego, że wypowiedzenie przez powoda umowy pismem z dnia 22.01.2016 roku było bezskuteczne, a nadto wobec faktu, że za przedterminowe wypowiedzenie umowy przez abonenta ( pozwanego) lub przez operatora ( powoda) z przyczyn leżących po stronie abonenta, strony przewidziały obciążenie abonenta karami umownymi w wysokościach określonych w § 16 pkt 13 regulaminu oraz w punkcie 15 umowy, a nie „opłatami specjalnymi” jak to określono w załączonych notach obciążeniowych. „Opłaty specjalne” przewidziane zostały jedynie w wypadku wskazanym w § 16 pkt 12 regulaminu w zw. z § 16 pkt 11 e i f, które to zdarzenia nie miały miejsca pomiędzy stronami przy wykonywaniu przedmiotowej umowy. Nadto opłaty specjalne powinny wynikać z umowy i cennika, a tych wysokości powód nie wykazał w niniejszym postępowaniu. Z treści pozwu wynika, że powód domaga się od pozwanego „zwrotu ulg” jednakże z treści załączonych dokumentów nie wynika, aby obciążył skutecznie pozwanego obowiązkiem „ zwrotu ulg”, co doprowadziłoby do wymagalności roszczenia oraz nie przytacza okoliczności faktycznych dających podstawę do obciążenia pozwanego obowiązkiem „zwrotu ulg”.

Należy wskazać, że w/w ustawa prawo telekomunikacyjne, w art. 71a przewiduje możliwość obciążenia abonenta „opłatą” w wypadku wskazanym w ustawie, tj. w wypadku przeniesienia przydzielonego numeru do innego dostawcy bez zachowania terminów wypowiedzenia określonych w rozwiązywanej umowie. Z treści dokumentów ( w szczególności not obciążeniowych) oraz ostatecznie przedstawionych twierdzeń powoda na rozprawie nie wynikało jednak, aby taka podstawa do obciążenia opłatą zaszła oraz aby z tego właśnie tytułu powód dochodził roszczenia w niniejszym postępowaniu. Bezsporne jest w niniejszym postępowaniu, że ostatecznie pozwany wypowiedział umowę z powodem z zachowaniem umownego okresu wypowiedzenia.

W związku z powyższym sąd uznał powództwo za całkowicie bezzasadne i oddalił je.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98§ 1- 4 kpc w zw. z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 roku, poz. 265). Na koszty te składa się kwota 5400 zł wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi pozwanego oraz 17 zł opłaty od pełnomocnictwa.

SSO K. Krzymkowska