Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący – SSO Emilia Szczurowska

po rozpoznaniu 10 listopada 2017 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku Telewizja (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

z udziałem (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.

o udzielenie zabezpieczenia

przed wytoczeniem powództwa w sprawie czynów nieuczciwej konkurencji i o zapłatę

postanawia:

oddalić wniosek.

SSO Emilia Szczurowska

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. 3 sierpnia 2017 r. na podstawie art. 730 § 1 k.p.c. w zw. z art. 755 § 1 pkt 1) k.p.c. wniosła o udzielenie zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego przysługującego jej względem obowiązanej (...) S.A. poprzez unormowanie na czas toczącego się postępowania praw i obowiązków stron w ten sposób, że obowiązana w ramach prowadzonej działalności platformy cyfrowej (...) przywróci program telewizyjny (...) na pozycję 84 informując o tym klientów platformy (...) z wyprzedzeniem przez 14 dni. Wniosła również o wyznaczenie uprawnionej dwutygodniowego terminu do wytoczenia powództwa przeciwko obowiązanej. Dodatkowo w pkt. 6 wniosku na podstawie art. 756 ^{( 2)} § 1 pkt. 1 k.p.c. wniosła o określenie w zabezpieczeniu wobec obowiązanej zagrożenia nakazem zapłaty sumy 50 000 zł na rzecz uprawnionej za każdy dzień uchylania się od wykonania postanowienia o zabezpieczeniu roszczeń (k. 6 – 12).

W pierwszej kolejności w pkt. II wniosku uprawniona wskazała, że domaga się od obowiązanej na podstawie art. 18 ust. 1 pkt. 2,3,4 i 6 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczeniu nieuczciwej konkurencji (dalej też: u.z.n.k.):

1)  usunięcia skutków niedozwolonych działań, poprzez przywrócenie programu telewizyjnego (...) na pozycję 84 platformy (...) informując o tym zamiarze klientów platformy (...) z wyprzedzeniem przez 14 dni (pkt. II ppkt. 1);

2)  złożenia czterokrotnego oświadczenia w sposób i w formie szczegółowo wskazanej w pkt. II ppk. 2) wniosku;

3)  naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 10 311 083 zł netto z tytułu utraconych korzyści w postaci utraty gwarantowanych wpływów z przychodów reklamowych (pkt. II ppkt. 3);

4)  zapłaty sumy 2 000 000 zł na cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej na rzecz Muzeum (...) (pkt. II pkt. 4).

Wskazała, że przedmiotem niniejszego wniosku o zabezpieczenie było jedynie roszczenie niepieniężne z pkt. II ppk. 1) wniosku stosownie do art. 18 ust. 1 pkt. 2 u.z.n.k. czyli przywrócenie programu telewizyjnego (...) na pozycję 84 platformy (...) informując o tym zamiarze klientów platformy (...) z wyprzedzeniem przez 14 dni (pkt. II ppkt. 1).

W celu uprawdopodobnienia istnienia roszczeń, a w tym również roszczenia, o którego zabezpieczenie wniosła uprawiona wskazała, że jest nadawcą telewizyjnym programu (...), rozpowszechnianym w systemie telewizji cyfrowej naziemnej ( (...)) lub rozprowadzanym w ramach platform satelitarnych jak (...) lub (...). Uprawnioną i obowiązaną łączy umowa o rozprowadzanie programu telewizyjnego (...) w ramach platformy satelitarnej (...), której operatorem jest obowiązana. Jak wskazała uprawniona, umowa ta nie gwarantowała pozycji w multipleksie satelitarnym uprawnionej jako nadawcy programu, ale od 5 lat pozycja nr 84 programu (...) na platformie (...) była niezmienna a przez to utrwalona była również widownia. Jednocześnie na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji, program (...) jest objęty – ex lege – nakazem obowiązkowej transmisji. Oznacza to, że operator sieci telekomunikacyjnej, jakim jest obowiązana, zobowiązany jest do rozprowadzania tego programu z uwagi na uznanie przez ustawodawcę, że leży to w interesie ogółu odbiorców i służy interesowi publicznemu, stosownie do pkt. 43 preambuły i art. 31 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/136/WE z 25 listopada 2009 r. (dalej też: dyrektywy). Jak wskazała dalej uprawniona, 2 stycznia 2017 r. operator platformy satelitarnej (...) S.A. samowolnie i bez jakiegokolwiek uprzedzenia zdecydował się przesunąć, z dnia na dzień program telewizyjny (...) z dotychczasowej pozycji nr 84 na pozycję nr 157 i ulokować na pozycji nr 84 program (...) rozpowszechniany przez swoją spółkę zależną czyli (...) sp. z o.o. Pomimo wezwania skierowanego przez uprawnioną do obowiązanej, (...) S.A. nie przywrócił pozycji nr 84 dla programu (...). W dalszej kolejności uprawniona podniosła, że skierowała 19 stycznia 2017 r. wniosek od Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji o wezwanie obowiązanego co najmniej do przywrócenia stanu poprzedniego, czyli ponownie ulokowania programu (...) na pozycji nr 84. Organ ten, uznając, że sprawa ma charakter ochrony konkurencji i konsumentów i przekazał sprawę do Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Jednocześnie Przewodniczący Krajowej rady Radiofonii i Telewizji wezwał obowiązaną do wyjaśnień, informując ją że sprawa nadużycia pozycji dominującej na platformie (...) S.A. została przekazana do Prezesa UOKiK, które to postępowanie jest w toku. 26 maja 2017 r. prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów poinformował uprawnionego o wszczęciu z urzędu postępowania wyjaśniającego czy działania obowiązanego uzasadniają wszczęcia postępowania antymonopolowego, a sprawa ta jest w toku.

Uprawniona podkreśliła, że w następstwie działań obowiązanej na dzień 31 stycznia 2017 r. odnotowała utrzymującą się utratę oglądalności programu (...) bezpośrednio wywołaną nagłym działaniem (...) S.A., która w stosunku do 31 grudnia 2016 r. potwierdzała utrzymujący się spadek o – 63% utrwalonego dotychczas audytorium (...), zgromadzonego tylko na platformie (...) S.A. Bez tego zdarzenia, udział (...) w oglądalności z dystrybucji, na dotychczasowej pozycji nr 84 (...) S.A. byłby na poziomie 1,56 %, co przełożyłoby się na łączy udział (...) w oglądalności ogółem na poziomie 3,36%. Dawałoby to udział wyższy od faktycznie zamierzonego o 6,37%. Zaistniałe zdarzenie wywołało jednak ubytek udziału oglądalności ogółem wynoszący – 5,99%. Uprawniona wskazała, iż w stosunku do miesiąca grudnia 2016 r., w przeliczeniu na koniec pierwszego kwartału 2017 r. ubytek oglądalności ogółem spowodowany zmianą pozycji wynosił – 5,15%. W ocenie uprawnionej, zmniejszenie udziałów w I kwartale w stosunku do stycznia 2017 r. było wynikiem nieplanowanych dodatkowych inwestycji w działania marketingowe jakie program (...) podjął na swojej antenie w celu poinformowania widzów o zaistniałym zdarzeniu i o wyznaczonej przez (...) S.A. nowej pozycji nr 157. Spadek oglądalności przekłada się bezpośrednio na utratę korzyści z wpływów z reklam telewizyjnych. Program (...) jest dostępny w systemie powszechnego odbioru i w całości finansowany jest z wpływów reklamy. Jednocześnie trwała strata udziału w widowni w dystrybucji w kanale dystrybucji (...) S.A. przekłada się bezpośrednio w stratę w zasięgu promocji programu (...) na pozostałe kanały dystrybucji. Powołane powyżej utracone korzyści zostały poddane analizie ekonomicznej uprawnionego wobec kolejnych okresów rozliczeniowych określonych w tabelach spadku oglądalności i będą, obok roszczeń niepieniężnych, przedmiotem zapowiadanego postępowania. Na tym etapie postępowania wskazać należy, że roszczenie pieniężne, które nie było przedmiotem wniosku o udzielenie zabezpieczenia, obejmuje wartość utraconych korzyści za okres styczeń 2017 r. – grudzień 2018 r. W badanym okresie (w porównaniu do okresu od 2 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r.) spadek oglądalności (...) wyniósł w (...) S.A. 55% w stosunku do 10% spadku w pozostałych kanałach dystrybucji. Czyn ten spowodował bezpośrednio wyrządzenie szkody w formie utraconych korzyści w wysokości 10 311 083,00 zł. W wyniku czynu (...) S.A., uprawniona została pozbawiona gwarantowanych przychodów z wpływów reklamowych do końca 2018 r.

W kwestii istnienia interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia roszczenia z art. 18 ust. 1 pkt 2 u.z.n.k. uprawniona wskazała, że brak zabezpieczenia poważnie utrudni lub uniemożliwi odzyskanie utraconych odbiorców (klientów) i osiągnięcie celu postępowania jakim jest przywrócenie stanu sprzed dopuszczenia się przez obowiązanego wspominanego czynu niedozwolonego. Działanie (...) SA jest nie tylko pogwałceniem interesów odbiorców programu (...), w tym prawa do informacji, ale również pogwałceniem samodzielności (...) sp. z o.o. poprzez pozbawienie jej możliwości zadbania o audytorium programu (...) i wdrożenia uprzedzającej kampanii informacyjnej pozwalającej odbiorcom na świadomą migrację na inną pozycję. W ocenie uprawnionej działanie (...) SA wynika z nadużycia pozycji dominującej i stanowi przykład zakłócenia otwartego charakteru radiofonii i telewizji. Sprzeczne bowiem z tą zasadą jest działanie obowiązanej polegające na tym, że (...) zmienił pozycję programu (...) z nr 84 na nr 157 i ulokował na dotychczasowej pozycji nr 84 program (...) rozpowszechniany przez swoją spółkę zależną Telewizja (...) sp. z o.o., a którym to działaniem bezpośrednio przejął audytorium dotychczas zgromadzone przez (...) na wspomnianej pozycji 84. Przesuwanie pozycji programu uprawnionej na dalsze miejsca godzi nie tylko w interesy ekonomiczne (...) sp. z o.o. poprzez wywołanie wysokiego spadku oglądalności stacji. Co więcej istnienie realna obawa, że spadek oglądalności pogłębi się, a co za tym idzie zmniejszą się udziały w rynku uprawnionej przy jednoczesnych wsparciu w warunkach nieuczciwej konkurencji programu (...), co godzi również w interes społeczny odbiorców, którzy są beneficjentami zasady „must carry”, ustalonej z mocy prawa dla programów rozpowszechnianych w systemie powszechnego odbioru. Działaniem swym obowiązana (...) SA bezpośrednio wpłynęła na konkurencję z programem (...) nie tylko dlatego, że z dnia na dzień w sposób bezprawny przęła widownię (...) kształtowaną przez uprawnioną co najmniej od 2006 r., niszcząc przy tym utrwaloną klientelę czym naruszyła interes publiczny, w szczególności gwarantowany w art. 43 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji, a także w sposób nieuczciwy naruszył interes przedsiębiorcy (uprawnionej) utrudniając jej dostęp do utrwalonego już rynku (odbiorców) do informacji z wyprzedzeniem o planowanej migracji programu i zapewnienia im niezakłóconego przejścia z pozycji 84 na nową pozycję nr 157 w ramach platformy. Zdaniem uprawnionej okoliczności sprawy wyczerpują znamiona wskazanych typów czynów nieuczciwej konkurencji. Nie do pogodzenia z zasadami uczciwości jest naruszenie interesów odbiorców (klientów) programu (...) oraz nieuprawnione przejęcie widowni (interes przedsiębiorcy) tego programu, wynikające z nadużycia przez spółkę (...) SA pozycji dominującej w środkach masowego przekazu. Czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes przedsiębiorcy lub klienta. W niniejszej sprawie sprzeczność z prawem polega nie tylko na naruszeniu prawa prywatnego, ale także prawa publicznego, które ma wpływ na wykonywanie praw i obowiązków stron stosunku cywilnoprawnego. Dobre obyczaje polegają zaś na tym aby zapewnić odbiorcom i nadawcy informację pozwalającą na dokonanie migracji na nową pozycję bez utraty dostępu do programu i bez utraty wielkości utrwalonej widowni.

Wykazanie powyższej straty w oglądalności oraz utraty korzyści wynikającej ze zmiany pozycji na platformie pokazują, że skierowany wniosek o zabezpieczenie roszczenia niepieniężnego jest skierowany nie tyle dla osiągniecia celu pozwu, ale aby przeciwdziałać dalszemu powiększaniu utraty oglądalności oraz utraty korzyści z wpływów z reklam programu (...). Tym samym uprawniona uprawdopodobniła, że posiada interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia we wnioskowany sposób.

Z uwagi na dotychczasową bezczynność obowiązanej w przywróceniu poprzedniej pozycji, a także ryzyko dalszej bezczynności również w wykonaniu wnioskowanego zabezpieczenia, uprawniona wnosi stosowanie do art. 756 2 § 1 k.p.c. o określenie w udzielanym zabezpieczeniu zagrożenia, nakazem zapłaty przez obowiązaną sumy 50 000 zł na rzecz uprawnionej za każdy dzień naruszenia obowiązków określonych w postanowieniu o zabezpieczeniu.

Zarządzeniem z 8 sierpnia 2017 r. Sąd wezwał uprawnioną do usunięcia braków formalnych wniosku w sposób szczegółowo wskazany w tym zarządzeniu w terminie tygodniowym pod rygorem zwrotu wniosku (k. 1). Z uwagi na to, że uprawniona nie wykonała powyższego zarządzenia w prawidłowy sposób, 6 września 2017 r. Sąd Okręgowy zarządził zwrot wniosku (k. 92).

Następnie uprawniona pismem z 29 września 2017 r. wniosła o niedokonywanie fizycznego zwrotu wniosku i nadanie mu nowego biegu pod nową sygnaturą akt wraz z uzupełnieniem braków formalnych wniosku o udzielenie zabezpieczenia (k. 96 – 99). Wniosek ten został potraktowany jako ponowny wniosek o udzielenie zabezpieczenia i zarządzeniem z 13 października 2017 r. Sąd Okręgowy wezwał uprawnioną do usunięcia braku formalnego wniosku o udzielenie zabezpieczenia poprzez skonkretyzowanie treści petitum wniosku poprzez wskazanie zabezpieczenia jakiego roszczenia domaga się uprawniona, wskazując jednocześnie, że z treści pisma z 4 października 2017 r. wynikał wyłącznie sposób zabezpieczenia, podczas gdy sąd jest związany z treścią żądania uprawnionego, które nie zostało przedstawione w precyzyjny sposób (k. 102). W zakreślonym przez Sąd terminie uprawniona uzupełniła braki formalne ponownego wniosku o udzielenie zabezpieczenia (e.p.o. k. 104, koperta k. 109). W piśmie, opatrzonym datą 20 października 2017 r., uprawniona wskazała, że na podstawie art. 730 § 1 k.p.c. w zw. z art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c. wnosi o udzielenie jej zabezpieczenia:

roszczenia z art. 18 ust. 1 pkt 2 u.z.n.k., o nakazanie obowiązanemu usunięcia skutków niedozwolonych naruszeń

w postaci popełnieniu czynów nieuczciwej konkurencji polegających na:

1)  nieuprawnionym przejęciu klienteli (odbiorców telewizyjnych programu (...) na rzecz programu (...)) – art. 15 ust. 1 u.z.n.k. w zw. z art. 3 ust. 1 u.z.n.k.;

2)  utrudnianiu dostępu do rynku platformy satelitarnej (...) – art. 3 ust. 2 w zw. z ust. 1 u.z.n.k.

poprzez przywrócenie w ciągu 14 dni od uprawomocnienia się przyszłego wyroku, rozprowadzania programu telewizyjnego (...) z pozycji nr 157 na pozycję nr 84 w ramach platformy satelitarnej (...) i zamieszania, z wyprzedzeniem 14 dni przez przywróceniem tejże pozycji, stałej informacji dla klientów, emitowanej w sygnale pozycji 84 i 157 o wskazanej we wniosku treści,

gdzie zabezpieczenie nastąpi poprzez: wydanie zarządzenia tymczasowego o określeniu praw i obowiązków pomiędzy uprawnionym i obowiązanym na czas toczącego się procesu, w ten sposób, że obowiązany przywróci w ciągu 14 dni od daty otrzymania postanowienia rozprowadzanie programu telewizyjnego (...) z pozycji nr 157 na pozycję nr 84 w ramach platformy satelitarnej i zamieści, z wyprzedzeniem 7 dni przed przywróceniem tejże pozycji stałej informacji dla klientów, emitowanej w sygnale pozycji nr. 84 i nr 157 o wskazanej we wniosku treści. W pkt II tego pisma wskazała również, że podtrzymuje pozostałe punkty – czyli pkt. 2) – 5) – wniosku z 31 lipca 2017 r. (k. 105 – 108).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Stosownie do art. 730 § 1 k.p.c. i art. 730 ¹ k.p.c. strona może żądać udzielenia zabezpieczenia w każdej sprawie cywilnej, podlegającej rozpoznaniu przez sąd, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia.

Zgodnie z art. 730 § 2 k.p.c., sąd może udzielić zabezpieczenia przed wszczęciem postępowania lub w jego toku. Ustawa nie wskazuje jednak sposobu zabezpieczenia. Przedmiotem sprawy nie jest roszczenie pieniężne, zatem do jego zabezpieczenia ma zastosowanie art. 755 k.p.c., który nakazuje sądowi udzielić zabezpieczenia w taki sposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpowiedni, nie wyłączając sposobów przewidzianych do zabezpieczenia roszczeń pieniężnych. Przy wyborze sposobu zabezpieczenia sąd powinien kierować się ogólną dyrektywą postępowania zabezpieczającego wyrażoną w art. 730 ¹ § 3 k.p.c. tj winien uwzględnić interesy stron w takiej mierze, aby uprawnionemu zapewnić należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążać ponad potrzebę. Decydując o sposobie zabezpieczenia, sąd jest związany żądaniem wniosku (art. 738 k.p.c.). Oznacza to, że de facto swoboda wyboru przez sąd sposobu zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego jest ograniczona do rodzajów zabezpieczenia zaproponowanych przez uprawionego.

Warunek uprawdopodobnienia roszczenia oznacza konieczność uprawdopodobnienia określonych faktów, z których jest ono wywodzone. Kwestia oceny wiarygodności roszczenia może być uzależniona od stanu materiału dowodowego w sprawie, przedstawionych dokumentów, oraz treści wniosku, a zatem wpływ na sposób oceny wiarygodności roszczenia ma również to, czy wniosek o udzielenie zabezpieczenia został zgłoszony w toku postępowania po przeprowadzeniu chociażby częściowo dopuszczonych przez sąd dowodów. Uprawdopodobnienie roszczenia następuje przy uwzględnieniu art. 234 k.p.c. zgodnie, z którym nie jest w tym przypadku konieczne zachowanie szczególnych przepisów o postępowaniu dowodowym. Uprawdopodobnienie roszczenia w żadnym razie nie może być rozumiane jako jego udowodnienie. Zgodnie z ugruntowaną już linią orzeczniczą roszczenie uznaje się za wiarygodne, jeżeli istnienie słuszna podstawa do przypuszczenia, że ono istnieje i jest wymagalne. Uprawdopodobnienie nie oznacza udowodnienia wystąpienia wymogów, a jedynie, stosownie do treści art. 243 k.p.c. wykazanie prawdopodobieństwa twierdzeń o jakimś fakcie. Wykazanie to nie może opierać się tylko ma twierdzeniach samej strony. Przeprowadzone winno być za pomocą środków nieskrępowanych wymaganiami stawianymi co do formy przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu dowodowym, jednakże muszą one prowadzić do przekonania sądu o prawdopodobieństwie wstąpienia tego faktu (postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 7 sierpnia 1997 r., sygn. akt I ACz 737/97; Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 lipca 2011 r., sygn. akt I ACz 1036/11; Sąd Apelacyjnego w Łodzi z 4 września 1998 r. sygn. akt I ACz 435/98 i I ACz 436/98 dostęp: Legalis). Podkreślenia jednak wymaga, że w kontekście roszczeń, których podstawą były czyny nieuczciwe konkurencji należy przede wszystkim uprawdopodobnić fakt popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji (tak R. Skubisz, A. Jakubecki, w: Szwaja, Komentarz 2006, s. 912). Uprawdopodobnienie zaistnienia konkretnych faktów, które w ocenie wnioskodawcy stanowią naruszenie jego praw (np. faktu posługiwania się firmą lub nazwą w określonym brzmieniu, prowadzenie reklamy, czy też – jak miało to miejsce w niniejszej sprawie – przesunięcie programu telewizyjnego (...) z dotychczasowej pozycji 84 na pozycję nr 157 platformy (...)) nie oznacza samo przez się, że roszczenie zostało uprawdopodobnione. Ocena prawdopodobieństwa powinna obejmować także kwestię, czy fakty te obiektywnie stanowią naruszenie prawnie chronionych interesów wnioskodawcy. Przy ocenie nie można abstrahować od tego, czy fakty przytoczone przez wnioskodawcę kreują stwierdzone przez niego roszczenie w świetle przepisów ustawy. Uprawdopodobnienie dotyczy zatem nie tylko podstawy faktycznej, lecz także podstawy prawnej roszczenia. Innymi słowy, roszczenie nieznajdujące uzasadnienia w normie prawa materialnego albo niesprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego nie może być zabezpieczone. Uprawdopodobnić należy nie tylko istnienie roszczenia, lecz i jego wymagalność, przy czym może ono polegać na przedstawieniu dokumentów i innych środków dowodowych, wskazujących na okoliczności faktyczne, z których wynika roszczenie (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 20 stycznia 2012 r. sygn. akt I ACz 173/12 dostęp: Legalis). Wreszcie roszczenie jest uprawdopodobnione, jeżeli prima facie istnieje znaczna szansa jego istnienia. Wymóg uprawdopodobnienia roszczenia wiąże się z koniecznością uprawdopodobnienia faktów, z których jest ono wywodzone. Należy przy tym zaznaczyć, iż uprawdopodobnienie nie przesądza udowodnienia mogącego być podstawą do pozytywnego rozstrzygnięcia co do meritum sprawy. Istotą postępowania zabezpieczającego jest bowiem to, że sąd dokonuje jedynie pobieżnej (wstępnej) analizy dostarczonego przez wnioskodawcę materiału dowodowego (por. postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2012 r. I ACz 782/12).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii interesu prawnego po stronie uprawnionej należy podnieść, że co do zasady uprawdopodobniła ona istnienie takowego w udzieleniu zabezpieczenia. Interes prawny w przypadku roszczenia o usunięcie skutków niedozwolonych działań, o zabezpieczenie którego uprawniona wnosi może polegać na tym, że z uwagi na brak zabezpieczenia niemożliwe lub poważnie utrudnione będzie osiągnięcie celu postępowania w sprawie rozumianego jako udzielenie uprawnionej ochrony prawnej. Samo bowiem urzeczywistnienie normy prawnej w postępowaniu cywilnym nie przekłada się automatycznie na realizację funkcji ochronnej postępowania. Innymi słowy, nie musi oznaczać, że zapewni uprawnionej należytą ochronę jej praw podmiotowych lub innych chronionych interesów. W rezultacie należy przyjąć, że interes prawny polegający na tym, iż brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie, w kontekście tak sprecyzowanego roszczenia, oznacza że z uwagi na brak zabezpieczenia uprawniona nie uzyska należnej ochrony prawnej (A. Jakubecki, w: Kodeks [red. A. Jakubecki], 2015, s. 961 i nast.). Pojęcia interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia nie należy ograniczać jedynie do zapewnienia wykonalności lub skuteczności przyszłego orzeczenia. Orzeczenie o usunięciu skutków do uzyskania, którego dążyła uprawniona w ostatecznym rezultacie ma ochronić ją przez niekorzystnymi skutkami tychże działań, w szczególności przed uszczerbkiem w majątku. Specyfika roszczenia wskazanego przez uprawnioną powoduje, że udzielenie ochrony prawnej w merytorycznym rozstrzygnięciu wydanym po długotrwałym procesie będzie spóźnione, jako że działanie obowiązanej wywrze już w tym okresie skutek w postaci spadku oglądalności programu, co będzie bezpośrednio przekładało się na wpływy z reklam i interes ekonomiczny uprawnionej. Nie ulega zatem wątpliwości, że ochrona prawna udzielona uprawnionej przez ewentualne wydanie wyroku uwzględniającego jej roszczenie nie będzie kompletna (należyta), jeżeli w okresie trwania procesu obowiązana będzie miała możliwość kontynuowania działalności pociągającej za sobą szkodliwe następstwa.

Niemniej jednak, w ocenie Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie uprawniona nie zdołała uprawdopodobnić aby w przedmiotowej sprawie działanie obowiązanej wypełniało zmaniona czynu nieuczciwej konkurencji, polegające na nieuprawionym przejęciu odbiorców telewizyjnych programu (...) na rzecz programu (...), będącego w posiadaniu spółki zależnej obowiązanej, ani też utrudnianiu dostępu do rynku platformy satelitarnej (...) S.A., które to czyny miały być podstawą roszczenia uprawnionej z art. 18 ust. 1 pkt 2 u.z.n.k. o nakazanie obowiązanej usunięcia skutków niedozwolonych naruszeń.

Przedmiotem sformułowanego wniosku o zabezpieczenie jest roszczenie o usunięcie skutków wywołanych czynem nieuczciwej konkurencji. W ramach takiego roszczenia można dochodzić czynnego zachowania ( facere), które ma usunąć skutki czynu nieuczciwej konkurencji, za który obowiązana ponosi odpowiedzialność (J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz. Wyd. 4, Warszawa 2016 dostęp: Legalis). Podmiot dochodzący usunięcia skutków niedozwolonych działań, czyli uprawniona (...) sp. z o.o., w celu uzyskania zabezpieczenia powyższego roszczenia, powinna zatem uprawdopodobnić, że obowiązana dopuściła się względem niej czynu nieuczciwej konkurencji, czym wywołała, trwający nadal, stan naruszenia interesu przedsiębiorcy – uprawnionej lub klienta. Uprawniona powinna również uprawdopodobnić, że pomiędzy tym czynem nieuczciwej konkurencji, a trwającym naruszeniem jej interesu lub interesów jej odbiorców zachodzi związek oraz na czym polega naruszenie tego interesu. Charakter i rozmiar naruszonych interesów decyduje bowiem o środkach, które powinny być podjęte dla usunięcia skutków niedozwolonych działań.

Zgodnie z przepisem art. 3 u.zn.k., czynami nieuczciwej konkurencji są działania sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagrażają lub naruszają interes innego przedsiębiorcy lub klienta. (ust. 1) Ich przykładowe wyliczenie znajduje się zaś w ust. 2 powołanego przepisu. Uznanie działania za czyn nieuczciwej konkurencji warunkowane jest zatem kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek: czyn ma charakter konkurencyjny, narusza lub zagraża interesowi innego przedsiębiorcy lub klienta, jest bezprawny, tj. sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami. W celu przyjęcia, iż doszło do popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji, wystarczy bezprawność działania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 24 czerwca 1992 r., sygn. akt I A Cr 204/92 dostęp: Legalis). Bezprawność z kolei jest cechą działania polegającą na jego sprzeczności z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego.

Analizę art. 3 u.z.n.k. należy rozpocząć od ustalenia, kiedy naruszenie określonej normy prawnej („sprzeczność z prawem”) będzie stanowiło czyn nieuczciwej konkurencji. Deliktem konkurencji jest działanie pojęte w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego skutkiem musi być naruszenie lub zagrożenie interesu przedsiębiorcy lub klienta. Dopiero biorąc pod uwagę te wszystkie elementy, można wskazać na istnienie związku pomiędzy naruszaną normą, a interesami chronionymi u.z.n.k. W doktrynie podkreśla się, że przepisy u.z.n.k. należy z duża ostrożnością stosować do oceny sposobu wywiązywania się stron ze zobowiązań umownych. W takich przypadkach należy szczególnie starannie badać cel podjęcia działań wbrew postanowieniom umowy oraz ich skutek rynkowy. Kwestię wykonania zobowiązań regulują bowiem przede wszystkim odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego, które wskazują na pewien wzorzec staranności wymaganej przy realizacji zobowiązań. Odnośnie kwalifikowania naruszenia zobowiązań umownych jako czynu nieuczciwej konkurencji sprzeczność z prawem ma miejsce jedynie wówczas, gdy klauzule umowne zawierają postanowienia sprzeczne z „ iuris cogentis” – normami bezwzględnie obowiązującymi (E. Nowińska, M. du Vall, Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, wyd. 6, Lexis Nexis, art. 3, str. 57). Tymczasem, z analizy załączonej do akt sprawy umowy o rozprowadzanie programu (...), która została zawarta w W. 10 stycznia 2014 r. pomiędzy uprawnioną (...) sp. z o.o., a operatorem – obowiązaną (...) S.A. nie wynika aby gwarantowała ona jakąkolwiek pozycję programowi uprawnionej w multipleksie satelitarnym (k. 16 - 24). W § 2 umowy zostały szczegółowo wskazane obowiązki obowiązanej jako operatora względem uprawnionej (...) S.A. i żaden z nich nie wskazuje na to, że kiedykolwiek obowiązana zagwarantowała uprawnionej emitowanie jej programu na jakiejkolwiek skonkretyzowanej pozycji. Zgodnie z § 2 ust. 2 i 3 operator zapewnił jedynie, aby program był dostępny dla wszystkich abonentów, w tym aby znajdował się w tzw. „Pakiecie Podstawowym” w celu umożliwienia dotarcia programu do jak największej liczby abonentów. Operator zobowiązał się również do udostępnienia programu w całości i bez jakichkolwiek zmian, a także równocześnie z nadaniem pierwotnym, w sposób nienaruszający integralności programu. Pomimo tego, że jak wskazała uprawniona we wniosku od niemal pięciu lat pozycja nr 84 programu (...) na platformie (...) S.A. była utrwalona, przez co ustabilizowana została również widownia (audytorium) uprawnionej, okoliczność ta nie przemawia jeszcze za tym, aby poprzez zmianę pozycji emisji programu (...) obowiązana naruszyła postanowienia umowy, a w konsekwencji dopuściła się popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji. Sprzeczne z prawem jest bowiem naruszenie obowiązków wynikających z zawartej umowy, a popełnienie przez obowiązaną takiego czynu nie zostało w sprawie uprawdopodobnione. Zmiana pozycji emisji programu (...) przez obowiązaną w ramach platformy (...) S.A. nie była sprzeczna z prawem, skoro postanowienia umowy o rozprowadzenie programu (...) w żadnym miejscu nie wskazywały, że programowi uprawnionej została przypisana konkretna pozycja. Wręcz przeciwnie, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 obowiązkiem operatora było jedynie udostępnienie programu (...) w ramach platformy cyfrowej i zapewnienie aby program był dostępny dla wszystkich abonentów, w tym aby znajdował się w „ Pakiecie Podstawowym” w celu umożliwienia dotarcia do jak największej liczy odbiorców. Zgodnie z przeważającym stanowiskiem doktryny, w kwestii uznania niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań za delikt nieuczciwej konkurencji należy odnosić się przede wszystkim do postanowień kodeksu cywilnego, ponieważ to w nim znajdują się odpowiednie przepisy pozwalające na „całościową ocenę” sposobu wykonania zobowiązania (E. Nowińska, M. du Vall, Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, wyd. 6, Lexis Nexis, art. 3, str. 57; J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz. Wyd. 4, Warszawa 2016 dostęp: Legalis). Zgodnie zatem z art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno – gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Wykonanie zobowiązania jest więc oceniane na podstawie różnych kryteriów, ale głównym z nich jest treść zobowiązania. Prawidłowe wykonanie zobowiązania nie polega jedynie na zgodnym z literą prawa postępowaniu dłużnika, lecz musi być zgodne z rzeczywistą treścią stosunku, który zobowiązanie wyraża. Wykonanie zobowiązania obowiązanej względem uprawnionej, w kontekście zawartej pomiędzy nimi umowy, miało polegać jedynie na udostępnieniu programu (...) w ramach platformy cyfrowej, bez zagwarantowania jej stałej pozycji udostępniania programu. Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z art. 353 ^{( 1)} k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Wskazany przepis statuuje swobodę umów zobowiązaniowych. Chodzi tu o ścisłe znaczenie tego pojęcia – swobodę kształtowania treści zobowiązaniowych stosunków prawnych przez ich strony. Swoboda umów w szerokim znaczeniu, tj. kompetencja do kształtowania przez podmioty wiążących je stosunków prawnych w drodze umów, obejmuje także tzw. Swobodę zawarcia umowy (decyzję o zawarciu lub niezawarciu umowy, wyboru kontrahenta, rozwiązania istniejącego stosunku prawnego). W ocenie Sądu Okręgowego, zawierając przedmiotową umowę, uprawiona wiedziała i zgadzała się na to, że obowiązana jedynie będzie udostępniała jej program telewizyjny w ramach platformy cyfrowej, jednak bez podania konkretnej pozycji, co z kolei wskazuje na możliwość dowolnego dobierania pozycji emisji programu uprawnionej, przy jednoczesnym zapewnieniu, że operator zapewni aby program był dostępny dla wszystkich abonentów, w tym znajdował się w pakiecie podstawowym, w celu umożliwienia dotarcia do abonentów. Nie umknęło uwadze Sądu Okręgowego, że uprawniona wskazała, iż obowiązana wielokrotnie dokonywała zmian pozycji programu, przykładowo z pozycji nr 9 na pozycję 101, dalej z pozycji 101 na pozycję 138. Sądowi Okręgowemu nie jest jednak wiadome, aby w związku z tamtymi zdarzeniami (...) sp. z o.o. występowała z roszczeniami przeciwko (...) S.A., ani też z wnioskiem o zabezpieczenie, co może oznaczać, że uprawniona akceptowała tamte działania obowiązanej jako zgodne z postanowieniami umowy. W kontekście realizacji przez strony swobody umów, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również aby treść zawartej pomiędzy nimi umowy lub cel sprzeciwiały się naturze stosunku prawnego, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W ocenie Sądu Okręgowego nie zostało również uprawdopodobnione aby działania obowiązanej były sprzeczne z dobrymi obyczajami. W literaturze wskazuje się, że dobre obyczaje nie są normami prawnymi, lecz normami postępowania, podobnie jak zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje, które powinny być przestrzegane zarówno przez osoby fizyczne, jak i podmioty prowadzące działalność gospodarczą (J. Szwaja, w: Szwaja, Komentarz 2006, s. 155 i n.; M. Tadeusiak, Zwalczanie nieuczciwej… s. 45 i n.; T. Knypl, K. Trzciński, Znacznie zwyczajów…, s. 15 i n.; R. Stefanicki, Dobre obyczaje…, s. 23 i n.). Rozumienie dobrych obyczajów we współczesnych kategoriach ekonomiczno – funkcjonalnych i moralnych przyjmuje, że uczciwe konkurowanie, czyli zgodne z dobrymi obyczajami polega na kierowaniu się w obrocie akceptowanymi społecznie zasadami etycznymi, do których ze względu na gospodarczą sferę działalności należy także konkurowanie różnorakimi cechami własnej oferty (E. Nowińska, M. du Vall, Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, wyd. 6, Lexis Nexis, art. 3, str. 60). W przedmiotowej sprawie nie można zatem zupełnie oddzielić działań (...) S.A. od postanowień umowy o rozprowadzaniu programu (...) i wskazanych w niej obowiązków operatora. Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające ewentualnie w związku z umową obejmującą postanowienia będące przedmiotem oceny. Ustawodawca więc wskazał w tym przypadku kryteria, które powinny być brane pod uwagę przy posługiwaniu się klauzulą dobrych obyczajów (E. Łętowska, Ustawa o ochronie…, s. 99 – 100). Jak już wielokrotnie wskazano, a także zostało to potwierdzone również przez uprawnioną, umowa łącząca strony nigdy nie przewidywała zagwarantowania pozycji w multipleksie satelitarnym, ani uprawnionej ani też innym nadawcom. Klauzula generalna dobrych obyczajów obliguje odwołanie się do obiektywnych i subiektywnych kryteriów danego stanu faktycznego. W przedmiotowej sprawie jednak nie zostało uwiarygodnione aby umowa pomiędzy stronami została zawarta w sprzeczności z zasadą swobodnego kształtowania treści zobowiązaniowych stosunków prawnych, ani że jej treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego, tym bardziej, że przecież innym nadawcom również nie została zapewniona stała pozycja na platformie. Pojęcie „dobrych obyczajów” jest nieostre i dopiero w konkretnych sytuacjach można mu przypisać określoną treść (zob. R. Stefanicki, Klauzula dobrych …, s. 56 i n.). W ocenie Sądu Okręgowego działania obowiązanej nie było sprzeczne z dobrymi obyczajami, ponieważ działała ona na podstawie i ramach obowiązującej strony umowy. Skoro uprawniona zdecydowała się na zawarcie umowy o takiej, a nie innej treści, oznacza to, że godziła się na ewentualne ryzyko związane z jej realizacją przez obowiązaną, przykładowo właśnie na zmianę pozycji emisji programu. W kwestii badania sprzeczności z dobrymi obyczajami uwzględnić należy wszystkie elementy stanu fatycznego konkretnego przypadku, przede wszystkim gospodarcze oraz prawne. Pojęcie dobrych obyczajów nabiera określonego, normatywnego znaczenia dopiero w konkretnych sytuacjach, a więc przy indywidualizacji normy prawnej. Przed udzieleniem ochrony należy wyważyć i rozważyć interesy stron, a także interes publiczny oraz ogólne interesy przedsiębiorców i klientów (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26 września 2002 r., sygn. akt III CKN 213/01 dostęp: Legalis). W tym miejscu należy odwołać się do nadrzędnej zasady w relacjach pomiędzy przedsiębiorcami – pacta servanda sunt (umów należy dotrzymywać), która oznacza, że każdy podmiot, który zaciągnie zobowiązanie, ma zachować się zgodnie z jego treścią. Reguła ta oznacza, że każdy podmiot, który zaciągnie zobowiązanie, ma zachować się zgodnie z jego treścią, czyniąc przez to zadość oczekiwaniom swojego kontrahenta w umowie. I w tym miejscu wskazać należy, że podpisując dokument określonej treści strona akceptuje postanowienia w nim zawarte. Bezzasadne w takiej sytuacji jest zatem powoływanie się przez uprawnioną, że operator platformy satelitarnej (...) S.A. samowolnie i bezprawnie zdecydował o rzeczonym przesunięciu. Obowiązana przecież w dalszym ciągu emitowała i emituje nadal dany program, tyle tylko że zmieniła kanał jego nadawania. Nie pozbawiła więc abonentów dostępności do programu, nie usunęła go z pakietu podstawowego ani też nie uniemożliwiła dotarcia programu do widzów. Zdaniem Sądu Okręgowego, obowiązana nie zaniechała realizowania swojego zobowiązania ciążącego na niej na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji. Zgodnie z tym przepisem, program (...) został objęty nakazem obowiązkowej transmisji, która jest nadal wykonywania. Nie można zatem w tym przypadku uznać, że doznały naruszenia naczelne zasady samodzielności nadawcy i otwartego charakteru radiofonii i telewizji, a także wskazana w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/136/WE z 25 listopada 2009 r. zasada „must carry”. Interes ogółu widzów jest bowiem nadal realizowany, ponieważ obowiązana nie zaprzestała emisji programu. W kontekście powyższego, należy również wskazać, że pismem z 26 maja 2017 r. uprawniona została poinformowana, że przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zostało wszczęte postępowanie wyjaśniające, mające na celu wstępne ustalenie czy działania obowiązanej w związku z rozprowadzaniem programów telewizyjnych na platformie cyfrowej naruszają przepisy ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Uprawniona nie przedstawiła jednak żadnych dokumentów, które uprawdopodobniłyby na jakim etapie jest to postępowanie, ani też czy zostało zakończone, a także jakie było końcowe stanowisko tego organu, a inicjatywa zwrócenia się o dostęp do informacji publicznej w zakresie dalszego prowadzenia tamtego postępowania należała do uprawnionej.

W ocenie Sądu Okręgowego, istnieją uzasadnione wątpliwości co do objętego wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia roszczenia, dlatego też w oparciu wyłącznie o materiał znajdujący się w aktach sprawy brak jest podstaw do stwierdzenia, że roszczenie uprawnionej zostało uprawdopodobnione. Uprawniona nie zdołała uprawdopodobnić aby obowiązana naruszyła postanowienia łączącej je umowy. W sprawie nie zostało więc uwiarygodnione, aby działania uprawnionej były sprzeczne z prawem, a także dobrymi obyczajami. To w konsekwencji spowodowało również brak uwiarygodnienia popełnienia przez obowiązaną czynu nieuczciwej konkurencji, tym bardziej, że uprawniona nie przedstawiła dowodów (np. w postaci miarodajnych, kompeksowych badań opinii publicznej), pozwalających na wysnucie wniosku, że jedynym powodem spadku oglądalności a tym samym spadku wpływów z reklamy była zmiana pozycji programu.

Niezależnie jednak od powyższych ustaleń, wniosek uprawnionej podlegał oddaleniu z uwagi na nieadekwatny sposób zabezpieczenia wskazany we wniosku. W tym miejscu należy jedynie nadmienić, że w ogólności w sprawach z czynów nieuczciwej konkurencji unormowanie praw i obowiązków stron na czas trwania postępowania może w szczególności polegać na nałożeniu na strony określonych zakazów albo nakazów, wśród których mogą się przykładowo pojawić zakazy prowadzenia określonej reklamy, zakaz wprowadzania do obrotu określonych towarów. W kwestii zabezpieczenia roszczenia o usunięcie skutków niedozwolonych działań możliwe jest zastosowanie określonych zakazów lub nakazów. Ustawa nie zawiera bowiem katalogu czynności, jakich domagać się można od sprawy czynu. Przedsiębiorca, którego interesy zostały naruszone czy tylko zagrożone, może zatem domagać się podjęcia wszelkich działań, które mogą usunąć niedozwolony skutek, o ile taki sposób okaże się adekwatny. W art. 755 § 2 ^{( 1)} k.p.c. ustawodawca wskazał, że przepisu nie stosuje się jeśli zabezpieczenie jest konieczne dla odwrócenia grożącej szkody lub innych niekorzystnych skutków dla uprawnionego. Nie ma zatem wątpliwości, że art. 731 k.p.c. nie ma zastosowania zwłaszcza tam, gdzie chodzi o zabezpieczenie roszczeń niepieniężnych właśnie o usunięcie skutków czynów nieuczciwej konkurencji (J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz. Wyd. 4, Warszawa 2016 dostęp: Legalis; A. Szewc, Naruszenie praw własności…, s.186). Wskazać należy, że z mocy art. 738 k.p.c., wniosek o udzielenie zabezpieczenia sąd rozpoznaje w jego granicach, biorąc za podstawę orzeczenia materiał zgormadzony w sprawie. Z powyższego wynika, że Sąd dokonuje oceny, czy wskazany we wniosku sposób zabezpieczenia jest odpowiedni, czyli jest wskazany w ustawie oraz, czy nie jest nadmiernie uciążliwy dla obowiązanego, co wynika również z treści art. 730 ^{( 1)} § 3 k.p.c. (por. J. Rasiewicz, w: A. Michalak i in., Ustawa o zwalczaniu…s. 749). W niniejszej sprawie uprawniona żądała bowiem zabezpieczenia poprzez wydanie zarządzenia tymczasowego o określeniu praw i obowiązków pomiędzy uprawnionymi i obowiązanymi na czas toczącego się procesu, w ten sposób, że obowiązana miała przywrócić w ciągu 14 dni od daty otrzymania postanowienia rozprowadzanie programu telewizyjnego (...) z pozycji 157 na pozycję 87 w ramach platformy satelitarnej i zamieści, z wyprzedzeniem 7 dni przed przywróceniem tejże pozycji, stałej informacji dla klientów emitowanej w sygnale pozycji 84 i 157 o określonej we wniosku treści. W ocenie Sądu Okręgowego uprawniona nie zdołała jednak uprawdopodobnić istnienia roszczenia w niniejszej sprawie, ponieważ nie uprawdopodobniła, że działania obowiązanej naruszały postanowienia zawartej pomiędzy stronami umowy. Wskazany sposób zabezpieczenia wykracza ponad potrzebę zabezpieczenia słusznych interesów uprawionej i jednocześnie jest obciążającym obowiązaną ponad miarę. W obowiązujących realiach gospodarki wolnorynkowej nie można zakazać obowiązanej podejmowania decyzji odnośnie platformy cyfrowej, której jest operatorem nawet jeżeli działanie takie byłyby niekorzystne dla uprawnionej, która – co należy podkreślić – zawarła z obowiązaną umowę o sprecyzowanej treści, której ani cel, ani treść nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego, zatem należy uznać, iż (...) sp. z o.o. akceptowała to, że obowiązana nie zagwarantowała jej na stałe emisji programu na konkretnej pozycji. Nadmienić należy, że wobec oddalenia wniosku o zabezpieczenie z uwagi na nieuwiarygodnienie roszczenia, wniosek uprawnionej o określenie w zabezpieczeniu wobec obowiązanej na podstawie art. 756 ^{( 2)} § 1 pkt 1 k.p.c. zagrożenia nakazem zapłaty sumy 50 000 zł na rzecz uprawnionej za każdy dzień uchylenia się od wykonania postanowienia o zabezpieczeniu okazał się bezprzedmiotowy i jako taki nie podlegał ocenie merytorycznej Sądu Okręgowego.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 730 ¹ § 1 a contrario k.p.c. Sąd oddalił ponowny wniosek o udzielenie zabezpieczenia, o czym orzekł jak w sentencji postanowienia.

SSO Emilia Szczurowska

(...)

(...)

(...)