Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w K.

przeciwko K. G.

o zapłatę

1.Zasądza od pozwanej K. G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w K. kwotę 164,80 zł (sto sześćdziesiąt cztery złote 80/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14.12.2017r do dnia zapłaty oraz kwotę 71,19 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

2.Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

3.Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Alina Kowalewska

Sygn. akt I C 283/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w K. wniósł przeciwko pozwanej K. G. w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zapłatę kwoty 2.896,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadłużenia wynikającego z łączącej pozwaną z pierwotnym wierzycielem umowy w przedmiocie świadczenia usług telekomunikacyjnych. Pełnomocnik powoda podnosił, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 164,80 zł tytułem nieuiszczonych opłat abonamentowych, kwota 627,25 zł tytułem kary umownej za zerwanie umowy, kwota 100 zł tytułem kary umownej za brak zwrotu sprzętu, kwota 1.620,00 zł za brak zwrotu sprzętu oraz kwota 384,59 zł tytułem należności odsetkowej.

Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2018 r. wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Giżycku wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

Pozwana K. G. pomimo skutecznego doręczenia odpisu pozwu i zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawiła się, nie złożyła żadnych wyjaśnień, ani nie zażądała przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 września 2014 r. pozwana K. G. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na okres 24 miesięcy. Spółka udostępniła pozwanej dekoder wraz z kartą dekodującą.

( dowód : umowa z 16.09.2014 r. – k. 23)

Pozwana nie uiszczała terminowo opłat abonamentowych. Na dzień 03.09.2015 r. zaległość wynosiła 165,17 zł.

( dowód : informacja – k 25)

(...) Spółka Akcyjna naliczyła pozwanej karę umowną z tytułu niedotrzymania terminu zwrotu sprzętu w kwocie 100 zł, o czym zawiadomiła ją w piśmie z dnia 12.11.2015 r. oraz karę umowną za niedotrzymanie warunków promocji w kwocie 627,25 zł (nota księgowa z 11.10.2015 r.).

Świadczeniodawca obciążył pozwaną również karą za sprzęt: karta dekodująca, karta dekodująca, B.+/HD, UltraBox+/ (...) w kwocie 1.620 zł, która stwierdzona została notą księgową wystawioną w dniu 21.03.2017 r.

( dowód : nota księgowa nr(...) – k. 24, nota księgowa nr (...) – k. 23v, nota księgowa nr (...) –k. 24)

Na mocy umowy z dnia 20 czerwca 2017 r. (...) Spółka Akcyjna sprzedała wierzytelność przysługującą jej w stosunku do pozwanej w kwocie 2.512,05 zł powodowi (...) z siedzibą w K.. W piśmie z dnia 14.08.2017 r. powód bezskutecznie wezwał pozwaną do zapłaty należności.

( dowód : umowa przelewu wierzytelności – k. 18-19, wyciąg z listy dłużników – k. 22, wezwanie do zapłaty – k. 17, informacja o zmianie wierzyciela – k. 17v)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie podlegało uwzględnieniu jedynie w części.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez stronę powodową, bowiem pozwana pomimo doręczenia odpisu pozwu nie zajęła stanowiska w sprawie. Źródło zobowiązania w przedmiotowej sprawie stanowiła umowa abonencka z dnia 16 września 2014 r. podpisana własnoręcznie przez osobę upoważnioną przez pierwotnego wierzyciela oraz pozwaną. Istotne w sprawie były także wystawione noty obciążeniowe, wezwanie do zapłaty kierowane na adres zamieszkania pozwanej, jak i umowa cesji wierzytelności. Wiarygodność i autentyczność przedmiotowych dokumentów nie budziła wątpliwości. Brak jest jednocześnie podstaw do zakwestionowania okoliczności z nich wynikających.

Na wstępie należy wskazać, że stosownie do dyspozycji art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W takim wypadku, zgodnie z § 2 przywołanego przepisu, co do zasady przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. Wskazane powyżej domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, gdy twierdzenia te budzą uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.).

Mając na uwadze przedstawione w sprawie i niebudzące wątpliwości co do ich treści dokumenty, należało uznać za prawdziwe zawarte w pozwie twierdzenia strony powodowej, iż pozwaną łączyła z (...) S.A. umowa o świadczenie usług, przy czym pozwana nie zapłaciła opłat abonamentowych, do których uiszczania zobowiązana była na mocy wskazanej umowy. Obowiązek ten znajduje także uzasadnienie w przepisach ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2017 r., 1907) – art. 56 i kolejne. Tym samym zgodnie z przywołaną umową jest co do zasady zobowiązana zwrócić kwotę wynikającą z zadłużenia w łącznej wysokości 164,80 zł.

W ocenie Sądu wątpliwości budziło natomiast żądanie w zakresie kar umownych z tytułu braku zwrotu udostępnionego sprzętu oraz za niedotrzymanie warunków promocji. Sąd miał na uwadze, iż zastrzeżenie kary umownej skutkuje obowiązkiem wykazania przez wierzyciela faktu zastrzeżenia kary umownej i niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika. Kara umowna stanowi bowiem jedną z umownych sankcji związanych z naruszeniem przez dłużnika zobowiązania. Nie jest przy tym niezbędne wskazanie w umowie jej kwotowej wysokości, a wyłącznie podstawy (sposobu) jej obliczenia. W okolicznościach niniejszej sprawy, wobec nieprzedłożenia przez powoda postanowień umownych uprawniających wierzyciela do naliczenia kar umownych Sąd powziął wątpliwości co do zasadności roszczenia w tym zakresie. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż powód domaga się kwoty 100 zł z tytułu kary umownej za niedotrzymanie terminu zwrotu sprzętu oraz kwoty 1.620 zł tytułem kary za sprzęt. Takie lakoniczne uzasadnienie żądania, wobec nie przedłożenia postanowień umownych w zakresie zastrzeżenia kar umownych z tych tytułów oraz sposobu obliczenia ich wysokości, uniemożliwia Sądowi weryfikację żądań pod kątem ich zgodności z treścią dokonanego przez strony zastrzeżenia. W tych okolicznościach nie mogła też podlegać zasądzeniu kwota 627,25 zł tytułem kary umownej za niedotrzymanie warunków promocji, skoro powód nie wykazał samego faktu zastrzeżenia kary umownej, ani nie wykazał, że nie przekracza ona wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania zgodnie z brzmieniem art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne.

Z uwagi na powyższe zasądzeniu podlegała wyłącznie kwota 164,80 zł tytułem zaległych opłat abonamentowych, w pozostałym zaś zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

O odsetkach za opóźnienie Sad orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu od dnia jego wniesienia – tj. 14.12.2017 r. – do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając z uwagi na okoliczność, iż żądanie zostało uwzględnione w części.

Zgodnie z treścią art. 333 § 1 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.