Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko:

(...) w M. (Hiszpania)

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) w M. (...) na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 31 981,20 zł (trzydzieści jeden tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 8 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 017,00 zł (pięć tysięcy siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tychach kwotę 78,64 zł (siedemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1066/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 sierpnia 2015 roku (data prezentaty Sądu) powódka (...) sp. z o.o. w K. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) w M. (...) na rzecz powódki kwoty 31.981,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 8 września 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 1 marca 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do poszkodowanego W. G. (1). Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Po przeprowadzeniu oględzin pojazdu pozwana zakwalifikowała szkodę jak szkodę całkowitą. Poszkodowany nie zgadzając się z wyceną pozwanej zlecił wykonanie prywatnej wyceny, zgodnie z którą pojazd wyceniono na kwotę 68 400 zł natomiast koszt naprawy na kwotę 64 031,20 zł co w konsekwencji oznaczało, że szkoda nie była szkodą całkowitą. Wobec powyższego poszkodowany złożył odwołanie od decyzji pozwanej jednak pozwana w kolejnych decyzjach podtrzymała swoje stanowisko w zakresie kwalifikacji szkody jako szkody całkowitej. Umową z dnia 10 marca 2015 r. poszkodowany przelał swoje roszczenie wobec pozwanej z tytułu szkody w pojeździe na powódkę.

W dniu 30 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2115/15/3 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) w M. (...)) wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz o zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego ustaliła, że rynkowa wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 66 500 zł, koszt naprawy określono na kwotę 73 432,18 zł natomiast wartość pozostałość określono na kwotę 34 450 zł. Tym samym ostateczne odszkodowanie zostało wypłacone w kwocie 32 050 zł . Zdaniem pozwanej w przedstawionej przez powódkę wycenie zaniżono koszty naprawy jak również sama naprawa nie doprowadziła pojazdu do stanu sprzed szkody. Pozwana podniosła ponadto, że w jej ocenie wypłacone odszkodowanie pieniężne jest adekwatne do rozmiarów szkody.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 1 marca 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do poszkodowanego W. G. (1). Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Okoliczności bezsporne.

Samochód marki M. (...) miał dla poszkodowanego W. G. (2) wartość sentymentalną, ponieważ otrzymał go od swojej synowej, która go kupiła jako nowy w salonie w Belgii.

Dowód: zeznania świadka W. G. (2) (k. 196-198).

Powódka zleciła wykonanie prywatnej opinii, zgodnie z którą pojazd wyceniono na kwotę 68 400 zł natomiast koszt naprawy na kwotę 64 031,20 zł

Dowód: prywatna opinia (22-33, 95-96, 140-151, k.157 verte-165).

Pismem z dnia 3 września 2013 r. poszkodowany odwołał się od decyzji w zakresie przyznania odszkodowania w kwocie 27 850 zł wnosząc o przyznanie odszkodowania w kwocie 64 031,20 zł. Decyzja z dnia 29 listopada 2013 r. pozwana poinformowała, że po przeprowadzeniu dodatkowej analizy uznała zasadność przyznania dopłaty do należnego odszkodowania w kwocie 4 100 zł w związku z ustaleniem przez pozwaną wartości rynkowej pojazdu przed szkodą w kwocie 66 400 zł brutto, wartością pojazdu uszkodzonego w kwocie 34.450 zł oraz uprzednim wypłaceniem odszkodowania w kwocie 27 850 zł. Decyzją z dnia 22 maja 2014 r. pozwana poinformowała powódkę o przyznaniu dodatkowego odszkodowania w kwocie 100 zł.

Dowód: odwołanie (k. 34-36), maile (k. 17, 18, 38, 78 verte – 79), potwierdzenia nadania przesyłki (k. 39), pisma powódki (k.41-42), maila (k. 43) wraz z wyceną (k. 43 verte-49), pismo pozwanej (k.50), prywatna opinii rzeczoznawcy (k. 51-59), pismo powódki (k.60-62), decyzja pozwanej (k. 63-64), wyceny (k. 65-70), kalkulacji naprawy (k.71-78), decyzji pozwanego (k.103), wyceny (k.131-135, 136-137), ofert zakupu (k.138, 139),wycena (k. 19).

Uszkodzony pojazd został naprawiony w warsztacie naprawczym prowadzonym przez J. S. przy użyciu części oryginalnych za kwotę 64 031,20 zł brutto.

Dowód: faktura (k. 80, 94, 152, 157), pismo z 6 października 2014 r. (k. 81), zeznania świadka W. G. (2) (k. 196-198), zeznania świadka J. S. (k. 198-200), zeznania świadka K. M. (k. 200- 202).

Pismem z dnia 16 czerwca 2014 r. pozwana ponownie wniosła o wypłatę odszkodowania w wysokość 64 031,20 zł, pomniejszanej o dotychczas wypłacone kwoty odszkodowania. Pozwana pismem z dnia 8 sierpnia 2014 r. poinformował powódkę, że po ponownym przenalizowani przedmiotowej szkody stwierdza, że nie znajduje podstaw do zmiany uprzednio zajętego stanowiska.

Dowód: pismo powódki (k.82), maili (k.83-84), pisma powoda (k.85, 86), maila (k.87), pisma powoda (k.88), maila (k.89), pisma powoda (k.90), decyzja pozwanej (k.91), notatki służbowe (k. 92. 93), pismo powódki (k.104), maila (k.105), pismo pozwanej (k.106).

Powódka zleciła wykonanie prywatnej kalkulacji naprawy. W kalkulacji naprawy z 3 kwietnia 2014 r. wyceniono wartość pojazdu przed szkodą na kwotę 68 400 zł natomiast koszt naprawy na kwotę 64 230 zł

Dowód: kalkulacja naprawy (k. 168-171).

Decyzja z dnia 8 sierpnia 2014 r. pozwana poinformował powódkę, że po ponownym przenalizowani przedmiotowej szkody stwierdza, że nie znajduje podstaw do zmiany uprzednio zajętego stanowiska.

Dowód: decyzji pozwanego (k.155), notatki służbowej (k.156).

W dniu 10 marca 2015 r. poszkodowany i powódka zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność wynikającą z prawa do uzyskania odszkodowania za szkodę z dnia 4 czerwca 2013 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 108).

Biegły sądowy M. D. (1) ustalił wartość pojazdu na okres zaistnienia szkody na kwotę 67.900 zł natomiast koszt naprawy z użyciem części oryginalnych na kwotę 67 842,27 zł przy założeniu, że lusterko boczne nie było wymienione, a tylko wykręcone w celu naprawy drzwi.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. D. (1) z 12 lipca 2015 r. (k. 213-239), ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. D. (1) (k. 275-280), pisemna uzupełniająca biegłego sądowego M. D. (1) z 11 marca 2017 r. (k. 284-305), płyta CD - akta szkodowe (k.179), zdjęcia na płycie CD (k.176), wydruku zdjęć (k.172-175, 153-154, 166), płyta CD ze zdjęciami z oględzin po naprawczych (k.107), zaświadczenie (k. 167), karta pojazdu (k. 16), ksero dowodu rejestracyjnego (k. 37)

Biegły sądowy M. B. stwierdził, że przy nie uwzględnianiu korekty z tytułu dwóch właścicieli z uwagi na powiazania rodzinne tych właścicieli, wartość samochodu w stanie nie uszkodzonym wynosiłaby na dzień szkody 68 400 zł brutto. Biegły ustalił koszt naprawy przy zastosowaniu części nowych oraz średnich stawek za roboczogodzinę na kwotę 70 292,80 zł. Biegły ustalił również, że koszt naprawy przy zastosowaniu części nowych i dostępnych części klasy Q oraz średnich stawek za roboczogodzinę wynosił 67 512,01 zł.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. B. z 27 września 2017 r. (k. 361-392), ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. B. (k. 437-439), płyta CD - akta szkodowe (k.179), zdjęcia na płycie CD (k.176), wydruku zdjęć (k.172-175, 153-154, 166), płyta CD ze zdjęciami z oględzin po naprawczych (k.107), zaświadczenie (k. 167), karta pojazdu (k. 16), ksero dowodu rejestracyjnego (k. 37).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dowody, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Opinie biegłych sądowych M. B. oraz M. D. (1) dała podstawę do poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie wartość pojazdu przed szkoda oraz kosztów jego naprawy ponieważ były jasne, logiczne oraz sporządzona przez biegłych sądowych dysponujących konieczną wiedzą specjalistyczną oraz dużym doświadczeniem życiowym.

Sąd przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom świadka W. G. (2), J. S. oraz K. M. bowiem są one rzeczowe, logiczne i korespondujące z zebraną w sprawie dokumentacją.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powódkę (...) sp. z o.o. w K. przeciwko pozwanej (...) w M. (...) zasługiwało w na uwzględnienie całości.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Pozwana przyjęła odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 13 maja 2014 roku. W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Bezspornym było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz, że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Powstanie szkody w majątku poszkodowanego również nie podlegało zakwestionowaniu, gdyż pozwana wypłaciła częściową kwotę odszkodowania. Nie zgodziła się jednak z wysokością odszkodowania wskazaną przez powódkę uznając, że szkodę należy zakwalifikować jako szkodę całkowitą.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym § 4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się wysokość całkowitego odszkodowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakresu odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Podkreślić należy, iż w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.) i przede wszystkim na tym tle zachodzi potrzeba oceny, czy koszt restytucji jest dla zobowiązanego nadmierny (art. 363 § 1 zdanie drugie k.c.). Przyjmuje się, że nieopłacalność naprawy, będąca przesłanką wystąpienia tzw. szkody całkowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza wartość pojazdu sprzed wypadku. Stan majątku poszkodowanego, niezakłócony zdarzeniem ubezpieczeniowym, wyznacza bowiem rozmiar należnego odszkodowania. (postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2006 r. III CZP 76/05). Wystąpienie tzw. szkody całkowitej uzależnione jest od określonego poziomu kosztów naprawy (wyrok SN z dnia 29 stycznia 2002 r. V CKN 682/00). Za utrwalony uznaje się pogląd, że koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c.

Z obu sporządzonych w niniejszej sprawie przez biegłych sądowych M. D. (1) oraz M. B. opinii zgodnie wynika, że wartość pojazdu przed szkodą przewyższała koszt jego naprawy. Zatem w niniejszej sprawie brak było podstaw do ustalenia wysokości odszkodowania w oparciu o tzw. szkodę całkowita.

Biegły M. D. stwierdził wartość pojazdu na kwotę 67 900 zł natomiast koszt naprawy z użyciem części oryginalnych na kwotę 67 842,27 zł brutto, natomiast biegły M. B. ustalił, że wartość pojazdu przy nieuwzględnianiu korekty ujemnej za kolejnego właściciela wynosiła na dzień szkody 68 400 zł brutto, natomiast koszt naprawy przy zastosowaniu części nowych oryginalnych i dostępnych części klasy Q oraz średnich stawek za roboczogodzinę wynosił 67 512,01 zł.

W obu opiniach znamienne jest to, że różnica pomiędzy wartością pojazdu oraz kosztami naprawy samochodu jest nieznaczna. Można by mieć wątpliwości czy sensowne jest naprawianie samochodu na pograniczu szkody całkowitej, czyli na granicy opłacalności naprawy. Jak wynika jednak z zeznań poszkodowanego, zależało mu na tym, żeby samochód został naprawiony nowymi częściami zamiennymi. Poszkodowany zeznał, że pojazd ma dla niego wartość sentymentalną, ze względu na to, że został zakupiony przez jego synową i miał nietypowe wyposażenie. Decyzję o naprawie podjął, jeszcze przed informacją pozwanej, że naprawa jest nieopłacalna.

Pozwana w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła na rzecz poszkodowanego kwotę 32 050 zł. Zatem roszczenie powódki dotyczące zasądzenia na jej rzecz kwoty 31.981,20 zł należało uznać za uzasadnione (32.050 zł + 31.981,20 zł = 64.031,20 zł).

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. od pozwanej na rzecz powódki kwotę 31.981,20 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził na rzecz powódki ustawowe odsetki od dnia 8 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowe odsetki za opóźnienie liczone od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1000,00 zł tytułem zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego sądowego oraz 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu obowiązującym w dniu wpływu pozwu do Sądu, co daje łączną kwotę 5.017 zł.

W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Mając na uwadze powyższe Sąd nakazał pobrać od pozwanej kwotę 78,64 zł tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa na sporządzenie przez biegłego sądowego opinii, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk