Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Anita Grunt

po rozpoznaniu w dniu 22.03.2018 r. sprawy

1.  M. P., ur. (...) w G.,

syna M. i A. z domu S.,

oskarżonego o to, że:

w nieustalonym okresie czasu, nie wcześniej niż 13 stycznia 2016 roku i nie później niż 8 marca 2017 roku, w nieustalonym miejscu, pełniąc funkcję sołtysa wsi B., poświadczył nieprawdę co do odbycia kary ograniczenia wolności przez K. M., w tern sposób, że potwierdził pisemnie wykonanie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w miesiącu kwietniu i maju 2016 roku, wiedząc, iż prace nie zostały podjęte,

tj. o czyn z art. 271 § 1 k. k.;

2.  K. M., ur. (...) w G.,

syna K. i M. z domu L.

oskarżonego o to, że:

w dniu 8 marca 2017 roku w G. w trakcie posiedzenia Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku użyl jako autentycznego dokumentu w postaci zeszytu, w którym znajdowały się zapisy poświadczające nieprawdę co do odbycia kary ograniczenia wolności, poprzez wykonanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w miesiącu kwietniu i maju 2016 roku w B.,

tj. o czyn z art. 273 k. k.

I.  oskarżonego M. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 271 § 1 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 37 a k. k. na podstawie art. 271 § 1 k. k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k. k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

II.  oskarżonego K. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 273 k. k. i za to na podstawie art. 273 k. k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k. k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 290 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 200 złotych;

IV.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego K. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 390 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 300 złotych.

Sygn. akt: II K 837/17

Wobec złożenia przez obrońcę oskarżonego K. M. wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu, zgodnie z treścią art. 424 § 3 k. p. k., Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

UZASADNIENIE

Sąd zważył, co następuje:

Ustalony stan faktyczny dał podstawę do przypisania K. M. czynu z art. 273 k. k., zarzucanego mu w akcie oskarżenia. Przestępstwa tego dopuszcza się osoba, która używa dokumentu poświadczającego nieprawdę, uzyskanego z fałszu intelektualnego bezpośredniego ( art. 271 k. k. ) lub pośredniego ( art. 272 k. k.). Ochronie podlegają tu te same dobra prawne, co w przypadku przepisu art. 271 i 272 k. k., a szczególnie moc dowodowa dokumentów. Przepis ten kryminalizuje bowiem wprowadzanie dokumentu poświadczającego nieprawdę do obrotu prawnego.

Zgromadzony materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co do tego, że K. M. w dniu 8 marca 2017 r. w G. w trakcie posiedzenia Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku użył jako autentycznego dokumentu w postaci zeszytu, w którym znajdowały się zapisy poświadczające nieprawdę co do odbycia kary ograniczenia wolności poprzez wykonanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w miesiącu kwietniu i maju 2016 roku w B.. W opisany wyżej sposób, oskarżony wypełnił znamiona czynu z art. 273 k. k.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swoich czynów przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. K. M. jest i już w trakcie popełnienia czynu był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynu K. P. był - w ocenie Sądu - średni, a oskarżony swoim zachowaniem naruszył dobro prawne, jakim jest moc dowodowa dokumentu. Przypisany oskarżonemu czyn popełniony został z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Podkreślenia wymaga, że oskarżony nie odbył nałożonej na niego kary ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne z czystego lenistwa, nie istniały bowiem żadne przesłanki natury chociażby życiowej, tłumaczące zachowanie K. M.. Oskarżony niejako „na skróty” próbował wykonać nałożoną na niego karę, wykazując przy tym całkowity brak poszanowania dla porządku prawnego. Powyższa okoliczność świadczy o znacznym stopniu demoralizacji oskarżonego i nieskuteczności orzekanych wobec niego do tej pory kar i środków karnych.

W punkcie I. sentencji wyroku za czyn z art. 273 k. k. Sąd wymierzył oskarżonemu K. M. karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 10 złotych.

Na niekorzyść K. M. przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej czynu, a w szczególności postać zamiaru, a także fakt, iż był on uprzednio pięciokrotnie karany sądownie, w tym trzykrotnie przed popełnieniem zarzucanego mu czynu, aczkolwiek Sąd miał na uwadze, że oskarżony nie był karany za przestępstwa podobne.

Na korzyść oskarżonego przemawia fakt, że przyznał się on do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia.

Sąd doszedł do przekonania, że orzeczona kara grzywny jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec oskarżonego K. M.. Stopień szkodliwości społecznej badanego czynu był średni, wobec czego - w ocenie Sądu - orzeczenie wobec K. M. kary pozbawienia wolności stanowiłoby sankcję nieadekwatnie surową i dolegliwą. Nie ulega też wątpliwości, że kara ograniczenia wolności nie spełniła wobec oskarżonego swojej funkcji, czego przykładem jest zachowanie oskarżonego będące przedmiotem niniejszego postępowania.

Wobec powyższego, w punkcie II. sentencji wyroku orzeczono wobec oskarżonego karę stanowiącą realną dolegliwość o charakterze majątkowym. W ocenie Sądu, można mieć nadzieję, że nałożona na oskarżonego kara spełni cele kary w zakresie prewencji indywidualnej, tj. przede wszystkim sprawi, że oskarżony (...) swe postępowanie i poweźmie przekonanie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości. Ponadto można żywić nadzieję, że zastosowana kara uczyni zadość wymaganiom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ilość stawek dziennych wymierzonych w ramach orzeczonej kary grzywny jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz stopnia jego zawinienia. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, które wykazało przede wszystkim okoliczności przypisanego oskarżonemu czynu i motywację sprawcy, Sąd uznał, że zaproponowana przez obrońcę oskarżonego kara 100 stawek dziennych grzywny byłaby zbyt niska, zwłaszcza mając na uwadze uprzednią wielokrotną karalność K. M.. Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd uwzględnił dochody osiągane przez oskarżonego.

W punkcie IV. sentencji wyroku Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania oraz wymierzył mu opłatę, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.