Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Garncarz

Ławnicy: M. K., A. W.

Protokolant: Dominika Gorząd

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2018 r. we Wrocławiu

na rozprawie sprawy

z powództwa: J. S. (1)

przeciwko: (...) S.A. we W.

o odszkodowanie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  orzeka, iż nieuiszczone koszty sądowe w sprawie ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 marca 2017 r. (prezentata Biura Podawczego tut. Sądu) powód J. S. (1) wniósł odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę, dokonanego przez stronę pozwaną (...) S.A. we W.. Powód wskazał w uzasadnieniu, że nie zgadza się z decyzją dyrekcji (k. 2 – 3).

Sprawa z powyższego powództwa została zarejestrowana w repertorium tut. Sądu pod sygn. akt X P 174/17.

Zarządzeniem z dnia 29 marca 2017 r. powód został wezwany do uzupełnienia braków formalnych pozwu poprzez: sprecyzowanie żądania pozwu, tj. wskazanie, czy żąda przywrócenia do pracy czy odszkodowania, wskazanie wartości przedmiotu sporu w zależności od tego, które z żądań wybiera oraz wskazanie podstawy faktycznej żądania, tj. podanie, dlaczego powód nie zgadza się z decyzją dyrekcji w zakresie wypowiedzenia mu umowy o pracę – w terminie 7 dni, pod rygorem zwrotu pozwu (k. 6).

Zarządzenie z dnia 29 marca 2017 r. zostało nadane do powoda w dniu 6 kwietnia 2017 r. (k. 7), a doręczone dnia 20 kwietnia 2017 r. (k. 8).

Odpowiadając na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych, pismem z dnia 27 kwietnia 2017 r. (prezentata Biura Podawczego tut. Sądu) powód wskazał, że domaga się zasądzenia od strony pozwanej odszkodowania w wysokości co najmniej 3 miesięcznego wynagrodzenia (k. 10, 11).

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 17 stycznia 2017 r. otrzymał od kierownictwa warsztatu strony pozwanej pismo, w którym zarzucono powodowi niską jakość pracy i niewykonanie zlecenia z dnia 10/11 stycznia 2017 r. Z tego tytułu potrącono powodowi premię. W dniu 15 stycznia 2017 r. zarzucono powodowi, że pomimo rzekomego zawiadomienia telefonicznego (czemu powód przeczy), powód nie stawił się na stanowisku pracy o godzinie 6:00. Powód zaprzeczył także, jakoby nie wykonał poleceń przełożonego, G. B., wskazując, że od początku lutego 2017 r. nie miał z nim fizycznego kontaktu w pracy. Odnosząc się do odmowy wykonywania pracy na nocnej zmianie w dniu 12/13 lutego 2017 r. powód wskazał, że świadczenie pracy w tym dniu prowadziłoby do pozbawienia powoda kolejnej premii.

Zarządzeniem z dnia 28 kwietnia 2017 r. powód został wezwany do uzupełnienia braków formalnych pozwu poprzez wskazanie wartości przedmiotu sporu, tj. jakiej kwoty żąda od pracodawcy tytułem odszkodowania – w terminie 7 dni, pod rygorem zwrotu pozwu (k. 12).

Zarządzenie z dnia 28 kwietnia 2017 r. zostało nadane do powoda w dniu 11 maja 2017 r. (k. 13), i po dwukrotnym awizowaniu i niepodjęciu przez powoda przesyłki w terminie – pozostawione w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia na dzień 1 czerwca 2017 r. (k. 14).

W dniu 8 czerwca 2017 r. Sąd zarządził zwrot pozwu (k. 15). Zarządzenie zostało doręczone powodowi w dniu 3 lipca 2017 r. (k. 17).

Pismem z dnia 7 lipca 2017 r. (prezentata Biura Podawczego tut. Sądu) powód wskazał, że zwłoka w wykonaniu zarządzenia z dnia 28 kwietnia 2017 r. była spowodowana rehabilitacją nóg, jaką powód odbywał w ośrodku rehabilitacyjnym poza W.. Jednocześnie powód wskazał, że tytułem odszkodowania domaga się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 7 950 zł brutto (k. 18).

Na wezwanie Sądu z dnia 11 lipca 2017 r. do sprecyzowania, czy pismo z dnia 7 lipca 2017 r. jest zażaleniem na zwrot pozwu czy też jedynie pismem uzupełniającym braki formalne pozwu (przy zaznaczeniu, że jeżeli jest to pismo uzupełniające braki formalne pozwu, to wówczas pozew zostanie wpisany pod nową sygnaturę akt jako nowa sprawa z datą złożenia pisma, tj. z dniem 7 lipca 2017 r.) (k. 19), powód pismem z dnia 21 sierpnia 2017 r. oświadczył, iż pismo z dnia 7 lipca 2017 r. jest jedynie pismem uzupełniającym braki formalne pozwu (k. 22).

Na mocy zarządzenia z dnia 23 sierpnia 2017 r., sprawa została wykreślona z repertorium i wpisana do niego pod nową sygnaturą akt – X P 540/17 (k. 33).

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. we W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych (k. 37 – 44).

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała po pierwsze, że w dniu 15 stycznia 2017 r. powód otrzymał od pracodawcy powiadomienie o konieczności rozpoczęcia pracy o godzinie 6:00. Fakt braku posiadania przez powoda telefonu służbowego pozostawał bez znaczenia, bowiem powód przekazał pracodawcy numer telefonu, pod którym miał być dostępny. Numer ten został umieszczony na zestawieniu dyżurów zimowych. Twierdzenia powoda o niepowiadomieniu go o konieczności stawiennictwa pozostają w sprzeczności ze złożonym przez powoda pismem z dnia 30 stycznia 2017 r., w którym wyjaśniał on, że po telefonicznym wezwaniu w dniu 15 stycznia 2017 r. zapytał pracodawcy, czy może przyjechać ok. godziny 9 – 10, na co pracodawca miał wyrazić zgodę. W dniu 15 stycznia 2017 r. powód stawił się do pracy o godzinie 10:00, za co została mu potrącona premia za miesiąc styczeń 2017 r. Na pozbawienie powoda premii złożyła się też niska jakość wykonywanej pracy, tj. brak wykonania prac naprawczych pojazdów (...) i (...). W późniejszym okresie powód nie wykonał napraw w pojazdach B60 i K38, a także zamazywał swój numer telefonu, umieszczony na zestawieniu dyżurów zimowych. Mając na względzie powyższe okoliczności, powód został pozbawiony premii za miesiąc luty 2017 r.

Strona pozwana wskazała dalej, że w dniu 10 lutego 2017 r. powód oświadczył, że nie stawi się w dniu 12 lutego 2017 r. do pracy na III zmianę. Powód faktycznie w tym dniu nie przyszedł do pracy, gdzie pojawił się dopiero w dniu 13 lutego 2017 r. o godzinie 6:00. Tłumacząc swoje uchybienie powód wskazał, że pracując na III zmianę ma potrącaną premię i dlatego odmawia pracy na tej zmianie.

Powyższe okoliczności doprowadziły do podjęcia przez pracodawcę decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę z powodem z zachowaniem okresu wypowiedzenia, czego wyrazem było pismo pracodawcy z dnia 28 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 listopada 2015 r. powód J. S. (1) zawarł umowę o pracę na okres próbny (od dnia 20 listopada 2015 r. do dnia 19 lutego 2016 r.) ze stroną pozwaną, (...) S.A. we W.. Na podstawie zawartej umowy o pracę powód został zatrudniony na stanowisku elektromechanika samochodowego w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem zasadniczym w wysokości 2 550 zł brutto miesięcznie, z prawem do comiesięcznej premii regulaminowej, zgodnie z zasadami określonymi w zakładowym układzie zbiorowym pracy (...) S.A.

W dniu 22 lutego 2016 r. strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony od dnia 20 lutego 2016 r. Warunki zatrudnienia pozostały bez zmian, przy czym wynagrodzenie zasadnicze powoda wzrosło do kwoty 2 650 zł brutto.

Jako elektromechanik samochodowy powód podlegał bezpośrednio kierownikowi działu, J. S. (2) i brygadziście, G. B..

Głównym celem powierzonego powodowi stanowiska było wykonywanie napraw samochodów w zakresie podwozi i zabudów.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3 633,09 zł brutto (2 597,84 zł netto).

Dowód: Dokumenty zgromadzone w aktach osobowych powoda (w załączeniu do akt sprawy), w szczególności:

-

umowa o pracę na okres próbny z dn. 20.11.2015 r.;

-

opis stanowiska pracy z dn. 20.11.2015 r.;

-

umowa o pracę na czas nieokreślony z dn. 22.02.2016 r.

Zaświadczenie o wysokości zarobków z dn. 08.09.2017 r. (k. 55)

Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Wyjaśnienia powoda (k. 82; płyta CD)

Powód świadczył pracę w zmianowym systemie czasu pracy. III zmiana trwała od godziny 22:00 do godziny 6:00 następnego dnia. Brygadzista wykonywał pracę jedynie na I zmianie i pozostawiał podległym mu pracownikom (w tym powodowi) zestawienie prac, jakie poleca im wykonać w danym dniu na II i III zmianie.

Dowód: Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Podczas III zmiany z dnia 10 na 11 stycznia 2017 r. powód nie wykonał zleconych mu prac naprawczych pojazdów (...) i (...), polegających na montażu czujnika zabudowy oraz oświetlenia.

Powierzone powodowi do wykonania na III zmianie prace zostały wykonane przez elektryka, który przyszedł w dniu 11 stycznia 2017 r. do pracy na I zmianę.

Dowód: Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka R. S. (k. 75v; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

W dniu 15 stycznia 2017 r. powód pełnił dyżur telefoniczny. Powód został telefonicznie powiadomiony przez G. B. o konieczności stawienia się w tym dniu do pracy na godzinę 6:00. W rozmowie z przełożonym powód oświadczył, że znajduje się ok. 100 km od W., i stawi się do pracy najwcześniej między godziną 9:00 a 10:00. G. B. skontaktował się z powodem, dzwoniąc na telefon komórkowy żony powoda.

Powód przybył do pracy o godzinie 10:00.

Dowód: Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka R. S. (k. 75v; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Wyjaśnienia powoda (k. 82; płyta CD)

W nocy z dnia 1 na 2 lutego 2017 r. powód pracował na III zmianie. Brygadzista zlecił powodowi do wykonania w tym czasie montaż lampy w pojeździe K38 oraz montaż czujnika w pojeździe B60. Powód nie wykonał powierzonych prac, tłumacząc, że nie było możliwości przejazdu pojazdu K38 z uwagi na zamontowaną do pojazdu przyczepę, odnośnie zaś pojazdu B60 powód wskazał, że nie znalazł czujnika.

Powierzone powodowi do wykonania na III zmianie prace zostały wykonane przez elektryka, który przyszedł w dniu 2 lutego 2017 r. do pracy na I zmianę.

Dowód: Dwie odręczne notatki powoda, oznaczone: K-38 i B-60 (w aktach osobowych powoda – w załączeniu do akt sprawy)

Zlecenie brygadzisty dot. III zmiany (w aktach osobowych powoda – w załączeniu do akt sprawy)

Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka R. S. (k. 75v; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Wyjaśnienia powoda (k. 82; płyta CD)

W dniu 12 lutego 2017 r. powód miał stawić się do pracy na III zmianę. W dniu 10 lutego 2017 r. powód złożył pisemne oświadczenie, że nie zgadza się na III zmianę w nocy z dnia 12 na 13 lutego 2017 r., wskazując, że „powód znany jest kierownikowi”, oraz że będzie w pracy w dniu 13 lutego 2017 r. o godzinie 6:00.

Dowód: Oświadczenie powoda z dn. 10.02.2017 r. (w aktach osobowych powoda – w załączeniu do akt sprawy)

Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka R. S. (k. 75v; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Wyjaśnienia powoda (k. 82; płyta CD)

Powód nie stawił się do pracy w dniu 12 lutego 2017 r. na III zmianę. W złożonych w następnym dniu wyjaśnieniach powód wskazał, że gdy pracuje na III zmianę ma potrącaną premię oraz oświadczył, że wobec tego nie będzie pracował na III zmianę.

Dowód: Notatka ze spotkania w sprawie wysłuchania wyjaśnień nie stawienia się powoda na III zmianę w dniu 12.02.2017 r. (w aktach osobowych powoda – w załączeniu do akt sprawy)

Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka R. S. (k. 75v; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Wyjaśnienia powoda (k. 82; płyta CD)

Powód zamazywał swój numer telefonu, umieszczony na zestawieniu dyżurów domowych pracowników, tłumacząc, że oczekuje na odblokowanie numeru telefonu przez operatora sieci komórkowej.

Dowód: Dokument pt. Akcja zimowa – dyżur pracowników wydz. LW (w aktach osobowych powoda – w załączeniu do akt sprawy)

Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka R. S. (k. 75v; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Wyjaśnienia powoda (k. 82; płyta CD)

Zdarzało się, że powód w trakcie pracy spał w warsztacie lub w naprawianym pojeździe.

Dowód: Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

W dniu 11 stycznia 2017 r. J. S. (2) wnioskował u R. S., kierownika D. Kadr, o wypowiedzenie umowy o pracę zawartej z powodem, z powołaniem się na bardzo małą efektywność pracy na stanowisku elektryka.

W tym samym dniu J. S. (2) zwrócił się do prezesa strony pozwanej o obniżenie powodowi do poziomu 10 % premii za miesiąc styczeń 2017 r., wskazując, że powód nie wykonał na nocnej zmianie w dniu 10/11 stycznia 2017 r. zleconych napraw pojazdów (...) i (...).

W dniu 16 stycznia 2017 r. J. S. (2) ponownie wnioskował u R. S. o wypowiedzenie umowy o pracę zawartej z powodem, wskazując, iż w dniu 15 stycznia 2017 r., mimo właściwego powiadomienia, powód nie stawił się do pracy na dyżur o godzinie 6:00, lecz dopiero o godzinie 10:00.

W piśmie z dnia 3 lutego 2017 r. J. S. (2) poinformował przełożonego o niewykonaniu przez powoda w trakcie nocnej zmiany w nocy z 1 na 2 lutego 2017 r. zleconych prac, dotyczących pojazdów K38 i B60.

Dowód: Dokumenty zgromadzone w aktach osobowych powoda (w załączeniu do akt sprawy), w szczególności:

-

wiadomość e – mail z dn. 11.01.2017 r.;

-

wniosek z dn. 11.01.2017 r.;

-

wiadomość e – mail z dn. 16.01.2017 r.;

-

pismo z dn. 03.02.2017 r.

Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka R. S. (k. 75v; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Powodowi potrącono premię za miesiące styczeń i luty 2017 r., co zostało uzasadnione niewykonaniem przez powoda zleconych napraw (dot. m.in. pojazdów K38 i B60) oraz niewykonaniem obowiązków związanych z pełnieniem dyżuru.

Dowód: Pismo z dn. 17.02.2017 r. i z dn. 07.02.2017 r. (w aktach osobowych powoda – w załączeniu do akt sprawy)

Zeznania świadka J. S. (2) (k. 75; płyta CD)

Zeznania świadka R. S. (k. 75v; płyta CD)

Zeznania świadka G. B. (k. 76; płyta CD)

Wyjaśnienia powoda (k. 82; płyta CD)

W dniu 28 lutego 2017 r. strona pozwana złożyła powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał z dniem 31 marca 2017 r.

Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę pracodawca wskazał utratę zaufania, wywołaną: 1) odmową wykonania pracy na III zmianie w dniu 12/13 lutego 2017 r.; 2) nie stosowaniem się do zasad związanych z dyżurem domowym (niestawienie się w przewidzianym czasie w dniu 15 stycznia 2017 r.); 3) niewłaściwym wykonywaniem obowiązków, skutkującym obniżeniem premii.

W treści oświadczenia znalazło się pouczenie o przysługującym powodowi prawie wniesienia odwołania do sądu pracy.

Dowód: Dokumenty zgromadzone w aktach osobowych powoda (w załączeniu do akt sprawy), w szczególności:

-

rozwiązanie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z dn. 28.02.2017 r.;

-

świadectwo pracy z dn. 31.03.2017 r.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

W ramach wytoczonego powództwa powód J. S. (1) domagał się zasądzenia od strony pozwanej, (...) S.A. we W., odszkodowania w wysokości 7 950 zł, podnosząc, iż nie zgadza się z dokonanym przez pracodawcę wypowiedzeniem umowy o pracę. Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości.

Powód poszukiwał ochrony prawnej w art. 45 § 1 w zw. z art. 47 ¹ Kodeksu pracy, zgodnie z którymi w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy stosownie do żądania pracownika orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu, zaś odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47 ¹ k.p.).

Odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę (art. 264 § 1 k.p.).

W odniesieniu do powoda termin do wniesienia odwołania rozpoczął bieg w dniu 28 lutego 2017 r., kiedy to powodowi doręczono oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę. Termin ten upływał więc z dniem 21 marca 2017 r.

W tym dniu powód wniósł do tut. Sądu pozew obarczony brakami formalnymi, takimi jak brak sprecyzowania żądania pozwu, tj. wskazania, czy powód żąda przywrócenia do pracy czy odszkodowania, brak określenia wartości przedmiotu sporu oraz brak wskazania podstawy faktycznej żądania. Zarządzeniem z dnia 29 marca 2017 r., doręczonym powodowi w dniu 20 kwietnia 2017 r., powód został wezwany do uzupełnienia powyższych braków formalnych pozwu w terminie 7 dni, pod rygorem zwrotu pozwu. Odpowiadając na powyższe wezwanie, w piśmie z dnia 27 kwietnia 2017 r. uzupełnił braki formalne pozwu jedynie częściowo, precyzując żądanie pozwu poprzez wskazanie, iż domaga się zasądzenia od strony pozwanej odszkodowania w wysokości co najmniej 3 miesięcznego wynagrodzenia, nie wskazując jednak konkretnie dochodzonej kwoty.

Wobec powyższego, zarządzeniem z dnia 28 kwietnia 2017 r., pozostawionym w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia na dzień 1 czerwca 2017 r., powód został ponownie wezwany do uzupełniania braków formalnych pozwu poprzez wskazanie wartości przedmiotu sporu, tj. wskazanie, jakiej kwoty powód dochodzi od pracodawcy tytułem odszkodowania – w terminie 7 dni, pod rygorem zwrotu pozwu.

Z uwagi na brak uzupełnienia braków formalnych pozwu w przepisanym terminie, w dniu 8 czerwca 2017 r. Sąd zarządził zwrotu pozwu. Zarządzenie zostało doręczone powodowi w dniu 3 lipca 2017 r.

Pismem z dnia 7 lipca 2017 r. (prezentata Biura Podawczego tut. Sądu) powód wskazał, że zwłoka w wykonaniu zarządzenia z dnia 28 kwietnia 2017 r. była spowodowana rehabilitacją nóg, jaką powód odbywał w ośrodku rehabilitacyjnym poza W.. Jednocześnie powód wskazał, że tytułem odszkodowania domaga się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 7 950 zł brutto. Na wezwanie Sądu do sprecyzowania, czy pismo z dnia 7 lipca 2017 r. jest zażaleniem na zwrot pozwu czy też jedynie pismem uzupełniającym braki formalne pozwu (przy zaznaczeniu, że jeżeli jest to pismo uzupełniające braki formalne pozwu, to wówczas pozew zostanie wpisany pod nową sygnaturę akt jako nowa sprawa z datą złożenia pisma, tj. z dniem 7 lipca 2017 r.), powód pismem z dnia 21 sierpnia 2017 r. oświadczył, iż pismo z dnia 7 lipca 2017 r. jest jedynie pismem uzupełniającym braki formalne pozwu, a nie zażaleniem na zarządzenie o zwrocie pozwu. Tym samym zarządzenie o zwrocie pozwu z dnia 8 czerwca 2017 r. stało się prawomocne.

Na mocy zarządzenia z dnia 23 sierpnia 2017 r., sprawa została wykreślona z repertorium i wpisana do niego pod nową sygnaturą z datą 7 lipca 2017 r.

Zgodnie z art. 130 § 2 zd. 2 k.p.c., pismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu. Odnosząc powyższe do stanu faktycznego niniejszej sprawy wskazać należy, że pozew, wniesiony przez powoda w dniu 21 marca 2017 r., jednak obarczony nieuzupełnionymi w terminie brakami formalnymi, co skutkowało prawomocnym zwrotem pozwu, nie może zostać uznany za wniesiony w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 264 § 1 k.p.

W orzecznictwie wskazuje się, że pismo procesowe uzupełnione lub poprawione po terminie tygodniowym – bez uzyskania przywrócenia terminu do jego uzupełnienia – należy traktować jako wniesione w dniu uzupełnienia (por. post. SN z dnia 20 stycznia 1967 r., sygn. akt I CZ 149/66, OSC 1967, Nr 9, poz. 158 z glosą J. Klimkowicza). Wobec powyższego, a także w świetle jednoznacznego oświadczenia powoda, wyrażonego w piśmie procesowym z dnia 21 sierpnia 2017 r., sprawa wywołana wniesieniem przez powoda pozwu z dnia 21 marca 2017 r., który został następnie prawomocnie zwrócony, została wykreślona z repertorium i wpisana do niego pod nową sygnaturą z datą 7 lipca 2017 r. Tym samym to dzień 7 lipca 2017 r. należy traktować jaki dzień, w którym powód odwołał się do sądu pracy od doręczonego mu w dniu 28 lutego 2017 r. oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę.

Nie budzi zatem wątpliwości Sądu, że powód uchybił 21 – dniowemu terminowi do wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 264 § 1 k.p. Powód nie wykazał przy tym, by istniały jakiekolwiek niezależne od niego i przez to niezawinione okoliczności, dla których nie zdołał dotrzymać przedmiotowego terminu bądź dla których nie zdołał uzupełnić w terminie braków formalnych pozwu. Powód nie udowodnił w szczególności, by w istocie odbywał poza miejscem zamieszkania rehabilitację nóg, co miało mu utrudnić lub nawet uniemożliwić terminowe odpowiadanie na wezwania Sądu do uzupełnienia braków formalnych pozwu.

Powództwo w niniejszej sprawie podlegało zatem oddaleniu choćby z uwagi na uchybienie przez powoda 21 – dniowemu terminowi do wniesienia odwołania do sądu pracy przy braku okoliczności uzasadniających przywrócenie przez sąd przedmiotowego terminu.

Z ostrożności procesowej Sąd przystąpił jednak do merytorycznego rozpoznania sprawy. Wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego nie pozostawiły Sądowi wątpliwości, że dokonane wobec powoda wypowiedzenie umowy o pracę było zgodne z przepisami oraz zasadne.

Sąd zważył w pierwszej kolejności, że strona pozwana dochowała wszelkich przewidzianych prawem wymogów formalnych, dotyczących wypowiadania umów o pracę na czas nieokreślony. Oświadczenie pracodawcy zostało złożone w formie pisemnej, do czego zobowiązuje art. 30 § 3 k.p., a ponadto zawierało pouczenie o przysługującym powodowi prawie odwołania do sądu pracy. Nie zostały także naruszone przepisy o szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem.

Dalej wskazać należy, że w świetle art. 30 § 4 Kodeksu pracy w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.

Podana przez pracodawcę w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyna jest rozpatrywana przez sąd pracy w dwóch aspektach. Po pierwsze, sąd pracy winien ustalić, czy wskazana przyczyna była rzeczywista i konkretna. Jak bowiem wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 1999 r. (sygn. akt I PKN 304/99, OSNAPiUS 2001, nr 4, poz. 118) podanie w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyny pozornej (nierzeczywistej, nieprawdziwej) jest równoznaczne z brakiem wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie w pojęciu art. 30 § 4 k.p. Brak wskazania przyczyny jest natomiast naruszeniem przepisów prawa, co skutkuje niezgodnością wypowiedzenia z prawem. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zawartym w wyroku z dnia 26 maja 2000 r. (sygn. akt I PKN 670/99, OSNAPiUS 2001, nr 22, poz. 663) także podanie przyczyny niekonkretnej stanowi naruszenie przepisów Kodeksu pracy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w cytowanym orzeczeniu, naruszenie art. 30 § 4 k.p. ma miejsce wówczas, gdy pracodawca nie wskazuje w ogóle przyczyny wypowiedzenia bądź gdy wskazana przez niego przyczyna jest niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika. Sąd w obecnym składzie uznaje stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w cytowanych orzeczeniach za w pełni trafne i uzasadnione.

Po wtóre zaś, sąd pracy winien zbadać, czy wskazana przez pracodawcę przyczyna, uznana za rzeczywistą i konkretną, jest także uzasadniona, a więc czy istniały racjonalne przesłanki do wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę. Niejako w zarysie wskazać można, że wypowiedzenie będzie nieskuteczne wówczas, gdy nie jest ono uwarunkowane potrzebami pracodawcy ani okolicznościami dotyczącymi osoby pracownika.

Wskazanie w pisemnym oświadczeniu pracodawcy przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę przesądza o tym, że spór przed sądem pracy toczy się tylko w granicach przyczyny podanej w pisemnym oświadczeniu pracodawcy. Powyższa teza znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. wyroki SN: z dnia 10 października 1998 r., sygn. akt I PKN 434/98, OSNAPiUS 1999, nr 21, poz. 688; z dnia 15 października 1999 r., sygn. akt I PKN 319/99, OSNAPiUS 2001, nr 5, poz. 152).

Jak wynika z treści oświadczenia pracodawcy z dnia 28 lutego 2017 r., przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę była utrata zaufania, wywołana: 1) odmową wykonania pracy na III zmianie w dniu 12/13 lutego 2017 r.; 2) nie stosowaniem się do zasad związanych z dyżurem domowym (niestawienie się w przewidzianym czasie w dniu 15 stycznia 2017 r.); 3) niewłaściwym wykonywaniem obowiązków, skutkującym obniżeniem premii.

W ocenie Sądu tak skonstruowana treść oświadczenia pracodawcy w przedmiocie wypowiedzenia powodowi umowy o pracę spełniała kryterium konkretności przyczyny. Powód miał możliwość odniesienia wskazanych przez pracodawcę przyczyn do konkretnych sytuacji i okoliczności oraz oceny, czy powołane przyczyny wypowiedzenia w rzeczywistości istnieją i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej pracodawcy jest zasadne i może doprowadzić do uzyskania przez powoda odpowiednich korzyści.

Podsumowując wątek dochowania warunków formalnych, mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd stwierdził, iż wymogi te zostały przez pracodawcę dochowane, a zatem nie można uznać, by wypowiedzenie stosunku pracy dokonane zostało niezgodnie z przepisami.

Sąd nie miał także wątpliwości, że wskazane przez pracodawcę motywy wypowiedzenia umowy o pracę są okolicznościami rzeczywistymi, tj. takimi, które w istocie miały miejsce.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe, w tym w szczególności zeznania świadków J. S. (2), R. S. oraz G. B., potwierdziły szereg zaniedbań i zaniechań, których w trakcie pracy na rzecz strony pozwanej dopuścił się powód.

Z zeznań świadków wynika po pierwsze, że podczas III zmiany z dnia 10 na 11 stycznia 2017 r. powód nie wykonał zleconych mu prac naprawczych pojazdów (...) i (...), polegających na montażu czujnika zabudowy oraz oświetlenia, a powierzone powodowi do wykonania na III zmianie prace zostały wykonane przez elektryka, który przyszedł w dniu 11 stycznia 2017 r. do pracy na I zmianę. Jak wskazali świadkowie, zleconych prac naprawczych powód nie wykonał także w trakcie III zmiany w nocy z dnia 1 na 2 lutego 2017 r. Brygadzista zlecił wówczas powodowi do wykonania w tym czasie montaż lampy w pojeździe K38 oraz montażu czujnika w pojeździe B60. Powód nie wykonał powierzonych prac, tłumacząc, że nie było możliwości przejazdu pojazdu K38 z uwagi na zamontowaną do pojazdu przyczepę, odnośnie zaś pojazdu B60 powód wskazał, że nie znalazł czujnika. Powierzone powodowi do wykonania na III zmianie prace zostały wykonane przez elektryka, który przyszedł w dniu 2 lutego 2017 r. do pracy na I zmianę.

Okoliczność niewykonania powyższych prac znajduje także potwierdzenie w sporządzonych przez powoda własnoręcznie notatkach, załączonych do akt osobowych powoda, w których wskazał on na niedokonanie napraw z uwagi na rzekomą niemożność przejazdu pojazdu K38 oraz nieodnalezienie czujnika, który miał zostać zamontowany w pojeździe B60.

Świadkowie potwierdzili, że w dniu 15 stycznia 2017 r. powód pełnił dyżur telefoniczny i został telefonicznie powiadomiony przez G. B. o konieczności stawienia się w tym dniu do pracy na godzinę 6:00. W rozmowie z przełożonym powód oświadczył, że znajduje się ok. 100 km od W., i stawi się do pracy najwcześniej między godziną 9:00 a 10:00. G. B. skontaktował się z powodem, dzwoniąc na telefon komórkowy żony powoda. Powód nie zdołał wykazać, by pracodawca wyraził zgodę na stawienie się przez powoda do pracy później niż o godzinie 6:00. Powód przybył do pracy o godzinie 10:00.

Z zeznań świadków wynika wreszcie, że w dniu 12 lutego 2017 r. powód nie stawił się do pracy. W tym dniu powód miał pracować na III zmianę. W dniu 10 lutego 2017 r. powód złożył pisemne oświadczenie, że nie zgadza się na III zmianę w nocy z dnia 12 na 13 lutego 2017 r., wskazując, że „powód znany jest kierownikowi”, oraz że będzie w pracy w dniu 13 lutego 2017 r. o godzinie 6:00.

Co znamienne, powyższą okoliczność potwierdził sam powód w złożonych przed tut. Sądem wyjaśnieniach, przyznając, iż nie stawił się w dniu 12 lutego 2017 r. do pracy na III zmianę, tłumacząc, że „gdy pracuje na III zmianę ma potrącaną premię”.

Świadek G. B. wskazał nadto, że powodowi zdarzało się w trakcie pracy spać na warsztacie lub w naprawianym pojeździe.

W świetle poczynionych ustaleń rzeczywistość wskazanej przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia powodowi umowy o pracę nie budziła wątpliwości Sądu.

Przechodząc do badania merytorycznej zasadności wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę w świetle wskazanej w oświadczeniu pracodawcy z dnia 28 lutego 2017 r. przyczyny wypowiedzenia, podkreślić należy w pierwszej kolejności, że w utrwalonym już orzecznictwie przyjęło się, że rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem jest podstawowym sposobem zakończenia stosunku pracy, a przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć nadzwyczajnej doniosłości ani wagi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 1979 r., sygn. akt I PRN 32/79, LEX nr 14491; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 1996 r., sygn. akt I PRN 69/96, OSNAPiUS 1997, nr 10, poz. 163; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 r., sygn. akt I PKN 419/97, LEX nr 33895).

Rozwiązanie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia jest zwykłym sposobem zakończenia stosunku pracy. Wypowiedzenie stanowi w istocie rzeczy instrument polityki personalnej w zakładzie pracy, służący prawidłowemu doborowi pracowników do zadań zakładu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt III PZP 6/11, OSNP 2012, Nr 17 – 18, poz. 211). Pracownik powinien więc liczyć się z tym, że z przyczyn dotyczących pracodawcy lub leżących po stronie pracownika pracodawca może w każdym czasie, poza okresami objętymi ochroną, z tego instrumentu skorzystać. Zwykłość wypowiedzenia umowy o pracę przejawia się również w fakcie, że dla zastosowania tego środka nie muszą wystąpić żadne nadzwyczajne okoliczności. Korzystając z tej formy zakończenia stosunku pracy pracodawca może kształtować skład załogi, w tym zastępować pracowników niespełniających oczekiwań innymi osobami o pożądanych kwalifikacjach i umiejętnościach. Pracodawca ma bowiem prawo do swobodnego doboru kadry pracowniczej i jeśli uzna, że dana osoba nie spełnia jego oczekiwań, a oczekiwania te może spełnić inny bądź nowy pracownik – wówczas wypowiedzenie umowy o pracę będzie uzasadnione.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego bezsprzecznie wynika, że do jakości i sumienności wykonywania przez powoda pracy strona pozwana zasadnie podnosiła zarzuty. Powód w istocie wykonywał swoje obowiązki niewłaściwie bądź nie wykonywał ich wcale (jak to miało miejsce w przypadku napraw pojazdów (...) i (...) w nocy z dnia 10 na 11 stycznia 2017 r. oraz pojazdów K38 i B60 w nocy z dnia 1 na 2 lutego 2017 r.). Powód nie stosował się do zasad związanych z dyżurem domowym, nie stawiając się w przewidzianym czasie w dniu 15 stycznia 2017 r. Co zaś najistotniejsze, powód odmówił wykonania polecenia przełożonego i nie stawił się w dniu 12 lutego 2017 r. w pracy na III zmianę.

Nieobecność powoda w pracy w dniu 12 lutego 2017 r. miała przy tym charakter nieobecności nieusprawiedliwionej. Nie zasługiwała bowiem na uwzględnienie argumentacja powoda, zgodnie z którą świadczenie przez niego pracy na III zmianach skutkowało automatycznym pozbawieniem powoda premii. Co prawda powód w istocie został pozbawiony premii za miesiące styczeń i luty 2017 r. z uwagi na zdarzenia, które miały miejsce w trakcie III zmian, jednakże przedmiotowa decyzja płacowa pracodawcy wywołana była nie samym faktem świadczenia przez powoda pracy na III zmianach, lecz nienależytym wykonywaniem przez powoda obowiązków pracowniczych podczas tych zmian. Powód nie miał zatem żadnych podstaw, by odmówić stawienia się w dniu 12 lutego 2017 r. do pracy na godzinę 22:00. Po stronie powoda nie wystąpiły jakiekolwiek okoliczności usprawiedliwiające jego nieobecność w pracy w tym dniu.

Należy podkreślić, że obowiązek stawiennictwa w pracy w wyznaczonym przez pracodawcę miejscu i czasie, a także obowiązek stosowania się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę, zaliczane są w doktrynie i orzecznictwie prawa pracy do podstawowych obowiązków pracowniczych, których naruszenie, jeżeli charakteryzuje je dodatkowo przymiot ciężkości, uzasadnia zastosowanie przez pracodawcę trybu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) (por. wyr. SN z dnia 13 czerwca 1973 r., sygn. akt I PR 160/73 , OSNC 1974, Nr 4, poz. 75; wyr. SN z dnia 3 września 1980 r., sygn. akt I PRN 86/80, Serwis Podatkowy 1981, Nr 8, poz. 12; wyr. SN z dnia 2 września 1982 r., sygn. akt I PR 78/82, OSP 1983, Nr 9, poz. 184; wyr. SN z dnia 12 czerwca 1997 r., sygn. akt I PKN 211/97, OSNAPiUS 1998, Nr 11, poz. 323; wyr. SN z dnia 22 lipca 1998 r., sygn. akt I PKN 253/98, OSNAPiUS 1999, Nr 16, poz. 513; wyr. SN z dnia 5 marca 2007 r., sygn. akt I PK 228/06, OSNP 2008, Nr 7–8, poz. 100; wyr. SN z dnia 15 marca 1977 r., sygn. akt I PRN 21/77, Legalis). Nieusprawiedliwienie nieobecności w pracy stanowi co do zasady ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych nawet mimo uprzedniego zawiadomienia pracodawcy o nieobecności i jej przyczynie (por. m.in. wyr. SN z dnia 14 grudnia 2000 r., sygn. akt I PKN 150/00, OSNAPiUS 2002, Nr 15, poz. 357; wyr. SN z dnia 5 lipca 2017 r., sygn. akt II PK 202/16, Legalis ).

Stosując tryb rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, nie zaś tryb natychmiastowego rozwiązania umowy o pracę, strona pozwana potraktowała powoda w sposób nierygorystyczny i liberalny. Tym bardziej więc stronie pozwanej nie można zarzucić przekroczenia uprawnienia do swobodnego doboru pracowników do zadań zakładu pracy i kształtowania polityki personalnej. Skoro więc powód wykonywał pracę w sposób nieprawidłowy, niespełniający uzasadnionych i racjonalnych wymagań pracodawcy, pracodawca miał prawo wypowiedzieć umowę o pracę łączącą strony.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd oparł się na całokształcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. na dowodach z dokumentów, wskazanych w treści uzasadnienia, których wiarygodność i autentyczność nie budziła wątpliwości stron ani Sądu, a także na dowodach z zeznań świadków: J. S. (2), R. S. i G. B.. Sąd ocenił zeznania świadków jako szczegółowe, logiczne, spójne, a przez to stanowiące wiarygodny materiał dowodowy. Każdy ze świadków potwierdził, że powód nienależycie wykonywał obowiązki pracownicze. Świadkowie potwierdzili także konkretne uchybienia powoda, które zostały wskazane w treści oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę.

Pomocniczo Sąd skorzystał z wyjaśnień powoda. Podkreślić należy przy tym, że co do zasady stan faktyczny niniejszej sprawy pozostawał w dużej mierze bezsporny. Powód przyznał, że nie dokonał napraw pojazdów, że nie stawił się do pracy w trakcie dyżuru zimowego o godzinie 6:00, oraz że był nieobecny w pracy na III zmianie w dniu 12 lutego 2017 r. Odmienna była natomiast ocena powoda co do kwalifikacji powyższych zachowań jako naruszeń obowiązków pracowniczych, a tę okoliczność Sąd ustalił w oparciu o całokształt przeprowadzonego postępowania dowodowego, nie zaś subiektywne przekonanie powoda.

Sąd pominął dowód z przesłuchania osoby w charakterze strony pozwanej z uwagi na stosowny wniosek pełnomocnika strony pozwanej (k. 81).

Mając na uwadze powyższe Sąd nie uwzględnił roszczenia powoda i w punkcie I sentencji wyroku powództwo oddalił.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu jak w punkcie II sentencji wyroku znajdowało oparcie w treści art. 98 § 1 k.p.c. To powoda jako stronę przegrywającą sprawę obciążał obowiązek zwrotu kosztów procesu. Strona pozwana była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, a zatem powód zobowiązany był zwrócić poniesione przez stronę pozwaną koszty zastępstwa procesowego. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika będącego adwokatem została ustalona na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800). Tym samym w punkcie II sentencji wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

W punkcie III sentencji wyroku nieuiszczonymi przez powoda kosztami sądowymi w postaci opłaty od pozwu Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. obciążył Skarb Państwa, mając na uwadze, że zgodnie z dyspozycją art. 98 k.p.c. nie było podstaw do obciążenia tymi kosztami strony pozwanej, jako strony wygrywającej proces, natomiast powód był zwolniony z obowiązku ich uiszczenia na mocy ustawy.