Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2017roku

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Beata Pater

  Protokolant: Patrycja Więcek

w obecności: b/u

po rozpoznaniu w dniach 28 września 2017 roku i 16 listopada 2017 roku

sprawy: G. S. syna E. i J. zd. U.

urodzonego (...) w K.

oskarżonego o to, że :

I.  w dniu 16 września 2016 roku w miejscowości S., gm. S., woj. (...), naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji Komendy Powiatowej Policji w J. st. post. W. G. poprzez złapanie go oburącz za szyję i duszenie oraz znieważył go słowami powszechnie uważanymi za obraźliwe podczas i w związku z pełnieniem przez tego funkcjonariusza obowiązków służbowych

tj. o przestępstwo z art. 222 § 1 kk i 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

II.  w dniu 16 września 2016 roku w miejscowości S., gm. S., woj. (...), stosował wobec funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w J. st. Post. W. G. groźby bezprawne pobicia go w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na zatrzymaniu go

tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 kk

orzeka:

I.  oskarżonego G. S. w ramach zarzucanego mu w punkcie pierwszym czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 16 września 2016 roku w miejscowości S., gm. S., woj. (...), naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji Komendy Powiatowej Policji w J. st. post. W. G. poprzez złapanie go oburącz za szyję i duszenie podczas i w związku z pełnieniem przez tego funkcjonariusza obowiązków służbowych to jest popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 222 § 1 kk i za to z mocy art. 222 § 1 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego G. S. w ramach zarzucanych mu w punkcie pierwszym i drugim aktu oskarżenia czynów uznaje za winnego tego , że w dniu 16 września 2016 roku w miejscowości S., gm. S., woj. (...) znieważył funkcjonariusza publicznego G. G. słowami powszechnie uważanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez tego funkcjonariusza obowiązków służbowych oraz groził funkcjonariuszowi policji W. G. pobiciem w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na jego zatrzymaniu i doprowadzeniu do (...) to jest popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 224 § 2 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to z mocy art. 224 § 2 kk w zw. z art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

III.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu G. S. w punkcie I i II wyroku kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 i § 5 kk zalicza G. S. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 16.09.2016 roku godz. 19:50 do dnia 17.09.2016 roku godz. 15.45;

V.  na podst. art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego G. S. na rzecz pokrzywdzonego W. G. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zadośćuczynienia;

VI.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego G. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 743 (siedemset czterdzieści trzy) złotych tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 682/16

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego

w J.

z dnia 16 listopada 2017 roku

Prokurator Prokuratury Rejonowej w J.oskarżył G. S. o to, że:

I.  w dniu 16 września 2016 roku w miejscowości S., gm. S., woj. (...), naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji Komendy Powiatowej Policji w J. st. post. W. G. poprzez złapanie go oburącz za szyję i duszenie oraz znieważył go słowami powszechnie uważanymi za obraźliwe podczas i w związku z popełnieniem przez tego funkcjonariusza obowiązków służbowych,

tj. o przestępstwo z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

II.  w dniu 16 września 2016 roku w miejscowości S., gm. S., woj. (...), stosował wobec funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w J. st. post. W. G. groźby bezprawne pobicia go w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na zatrzymaniu go,

tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 kk

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 września 2016 roku o godz. 19:12:30 J. S. – matka oskarżonego zgłosiła telefonicznie w Centrum Powiadamiania Ratunkowego konieczność udzielenia pomocy jej synowi G. S. przez zespół pogotowia z powodu podejrzenia podcięcia sobie przez jej syna żył po wypiciu dużej ilości alkoholu oraz konieczność wezwania patrolu Policji, bowiem jak wskazała J. S. syn może nie wyrazić zgody, „bo takie przebłyski ma, padł, jest prawie nieprzytomny, do niego nie dociera, wypił bardzo dużo”.

Tego dnia służbę w patrolu zmotoryzowanym pełnili funkcjonariusze policji W. G. i Ż. W.. O godzinie 19:18 z polecenia dyżurnego KPP J. funkcjonariusze udali się na miejsce interwencji, do miejscowości S.. Na teren posesji ok. godziny 19.35 przybył patrol Policji, a chwilę później zespół ratownictwa medycznego, składający się z dwóch ratowników medycznych – Z. B. i G. P.. Funkcjonariusze policji wraz z ratownikami medycznymi udali się do pokoju, w którym miał przebywać G. S.. Okazało się jednak, że w pokoju nikogo nie ma, więc wspólnie wyszli na zewnątrz budynku w poszukiwaniu oskarżonego. Po chwili ustalono, że G. S. przebywa w domu, więc wspólnie udali się ponownie do pokoju oskarżonego przy czym jako pierwsi dotarli tam funkcjonariusz policji W. G. oraz ratownicy medyczni . G. S. na widok funkcjonariusza Policji W. G. – rzucił się na niego, złapał rękoma za szyję i zaczął dusić czym naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza . Wówczas funkcjonariusz policji przy pomocy Z. B. i G. P. uwolnił się z uścisku, zastosował wobec oskarżonego chwyt obezwładniający i wtedy do pokoju weszła st. sierż. Ż. W., która udzieliła pomocy koledze z patrolu i założyła G. S. kajdanki, po czym oskarżonego zaprowadzono do radiowozu.

Oskarżony w czasie zatrzymania, jak również pobytu w radiowozie zachowywał się agresywnie w stosunku do funkcjonariusza policji W. G., używając wobec niego słów powszechnie uznawanych za obelżywe, jak również groził mu pobiciem w celu zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na jego zatrzymaniu i doprowadzeniu do (...). Przed osadzeniem w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych policjanci przewieźli oskarżonego do szpitala w J., gdzie został zbadany i opatrzony przez lekarza zgodnie z obowiązującą procedurą. Oskarżony nie wyraził zgody na dokonanie badania przez funkcjonariuszy na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 24 lutego 2017 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej K.-Wschód umorzył śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień w dniu 16 września 2016 roku w miejscowości S., w gminie S., w powicie (...), w województwie (...) ,przez funkcjonariusza Policji z Komendy Powiatowej policji w J. ,polegającego na nieuzasadnionej przemocy polegającej na zaciśnięciu pałki na szyi i wykręceniu rąk podczas zakładania kajdanek w trakcie transportowania G. S. , w następstwie czego doznał on obrażeń ciała w postaci zasinienia okularowego lewej okolicy oczodołowej z otarciami naskórka na górnej powiece , pojedynczych sińców w lewej okolicy podłopatkowej i okolicach lędźwiowych , które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż siedem dni ,czym działano na szkodę interesu prywatnego G. S. to jest o czyn z art. 231 par.1 kk i art. 157 par.2 kk w zw. z art. 11 par.2 kk wobec stwierdzenia , że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.

Dowód: zeznania świadka Ż. W. (k. 8, 150v-151) , zeznania świadka W. G. (k. 3-4, 165v-166, k.171), zeznania świadka G. P. (k. 44v-45, 151), zeznania świadka Z. B. (k.47v-48, 151-151v), częściowo zeznania świadka E. S. (k. 37v-38, 151v), dokumentacja lekarska (k. 18), informacja ze (...) Centrum (...) (k. 42), płyta wraz z protokołem z odsłuchu nagrania audio (k. 167-168v), płyta wraz z protokołem z odsłuchu audio z płyty CD (k. 169-170), odpis postanowienia ( k. 97-102), opinia biegłego L. K. (k.50)

Oskarżony G. S. ma 45 lat, wykształcenie zawodowe, z zawodu mechanik maszyn i urządzeń przemysłowych. Obecnie pracuje w firmie (...) z siedzibą w S. i z tego tytułu osiąga miesięczny dochód w wysokości około 3 000 złotych. Według oświadczenia oskarżonego jest rozwiedziony, ma troje dzieci, z czego żadne nie pozostaje na jego utrzymaniu. Według oświadczenia nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Oskarżony był uprzednio dwukrotnie karany za przestępstwo z art. 209 § 1 kk:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach w sprawie VIII K 1518/03 na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, 20 godzin nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, wykonania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie innej osoby, a którą to karę oskarżony odbył 15 stycznia 2008 roku,

oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach w sprawie o sygn. akt XII K 294/09 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 3 lat, wykonania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie innej osoby. Sąd Rejonowy w Kielcach postanowieniem z dnia 8 listopada 2010 roku zarządził wykonanie warunkowo zawieszonej kary. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu postanowieniem z dnia 17 maja 2011 roku udzielił G. S. zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego, które następnie zostało uchylone przez Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 5 lipca 2011. Karę pozbawienia wolności oskarżony wykonał 31 grudnia 2011 roku.

Dowód: dane dotyczące podejrzanego (k. 23-23v, 27-27v), dane o karalności (k. 26-27)

Oskarżony G. S. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

W toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż niewiele pamięta z dnia 16 września 2016 roku, bowiem był pod wpływem alkoholu.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego G. S. (k. 23-24, 27-28, 150-150v, 171v-172)

U oskarżonego G. S. nie występuje choroba psychiczna ani upośledzenie umysłowe. Stwierdzono u niego uzależnienie od alkoholu. T. criminis był w stanie upicia alkoholowego zwykłego . Gdyby wyjąc wpływ alkoholu zdolność rozumienia znaczenia czynów miałby zachowaną zaś zdolność pokierowania swoim postępowaniem miały ograniczoną , ale nie w stopniu znacznym (nie zachodzą przesłanki do zastosowania par. 1 i 2 art.31)

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna (k. 135-136)

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny został ustalony głównie w oparciu o zeznania świadków W. G., Ż. W. – policjantów, biorących udział w zdarzeniu oraz zeznania Z. B. i G. P. – ratowników medycznych wezwanych na miejsce zdarzenia.

Zeznania funkcjonariuszy Policji są logiczne, mają walor spójności wewnętrznej i wzajemnej zgodności, przemawiający za ich wiarygodnością, dokładnie opisują przebieg całej interwencji i w związku z tym w ocenie Sądu stanowią podstawę do prawidłowego odtworzenia i ustalenia przebiegu przedmiotowego zajścia. Należy zatem przyjąć, że owe zeznania są w pełni wiarygodnymi środkami dowodowymi. Nadto, relacje funkcjonariuszy Policji są relacjami spontanicznymi, tzn. takimi, które odwołują się do rzeczywistych wspomnień dotyczących zdarzenia z dnia 16 września 2016 roku. Policjanci relacjonowali zdarzenie w sposób uzupełniający swoje wersje. Każdy z nich szczegółowo opisał zachowanie się oskarżonego od chwili zatrzymania do momentu przewiezienia do KPP w J.. Wskazali oni zgodnie, że oskarżony G. S. zarówno w domu, jak również mimo założenia mu kajdanek i zaprowadzeniu do radiowozu był agresywny, wobec funkcjonariusza W. G. kierował słowa uznane powszechnie za obelżywe, oraz groził pobiciem . Zauważyć należy, że funkcjonariusze policji relacjonowali o faktach, których byli naocznymi świadkami, a co do faktów których nie widzieli, a znali je jedynie z relacji innych osób sygnalizowali tą okoliczność, co wzmacnia tezę o ich wiarygodności. I tak, co do zarzutu naruszenia nietykalności cielesnej policjanta W. G. w domu oskarżonego – Ż. W. nie była naocznym świadkiem tego zajścia i znała go jedynie z relacji drugiego funkcjonariusza oraz ratowników medycznych, co stanowczo podkreśliła podczas zeznań w toku obu postępowań. Zaś W. G. w sposób stanowczy i konsekwentny na przestrzeni całego postępowania zarówno przygotowawczego jak i sądowego relacjonował, iż na jego widok, po wejściu do pokoju oskarżony rzucił się na niego i zaczął go dusić. To właśnie agresywne zachowanie G. S. było bezpośrednią przyczyną założenia mu kajdanek.

Zauważyć ponadto należy, że wersję przedstawioną przez funkcjonariuszy potwierdzili ratownicy medyczni, którzy byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia. Jednoznacznie stwierdzili, iż G. S. zaatakował oburącz W. G. i zaczął go dusić za szyję. Nadto, ratownicy medyczni wskazali, iż oskarżony był wulgarny. W sprawie brak jest jakichkolwiek okoliczności dających podstawę do zdeprecjonowania wiarygodności powyższych zeznań G. P. i Z. B. , bowiem bazują one nie tylko na bezpośrednich spostrzeżeniach i wiedzy, ale także pochodzą od osób postronnych, obcych zarówno dla oskarżonego jak i funkcjonariuszy, nie mających żadnego interesu w relacjonowaniu zdarzeń w sposób odmienny od jej faktycznego przebiegu.

Za niewiarygodne natomiast należy uznać zeznania świadka E. S. w zakresie dotyczącym, jakoby to policjant miał wystraszyć się oskarżonego, rzucić się na niego i przewrócić na łóżko. Na początku zauważyć należy, że E. S. jest ojcem oskarżonego i niewątpliwie relacjonuje zdarzenia w sposób korzystny dla swojego syna. Jednakże, nie jest to jedyny powód odmówienia wiarygodności jego zeznaniom. Zeznania E. S. złożone w postępowaniu przygotowawczym i w toku postępowania jurysdykcyjnego nie są ani spójne, ani konsekwentne. E. S. podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym zeznawał, iż jego syn „wstał z łóżka z podniesionymi rękoma ugiętymi w łokciach skierowanymi przed siebie” i wówczas stojący przed nim funkcjonariusz rzucił się na niego i przewrócił go na łóżko, zaś w toku postępowania sądowego zeznał, że syn leżał na łóżku, a w momencie, gdy G. S. chciał wstać - funkcjonariusz wystraszył się go i rzucił się na niego. Wobec powyższego zeznania te jako sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym jawią się jako pozbawione logicznej całości, a w konsekwencji jako niewiarygodne.

Co do J. S. – matki oskarżonego, to należy wskazać, iż złożyła oświadczenia o skorzystaniu z przysługującego jej prawa i odmówiła składania zeznań.

Nie budzi również wątpliwości , iż to J. S. powiadomiła służby ratunkowe o zachowaniu syna rozmawiając z pracownikiem Centrum Powiadamiania Ratunkowego i sama prosiła o przyjazd zarówno karetki pogotowia jak i policji.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego, zważyć należy, iż w toku całego postępowania zasłaniał się niepamięcią wynikającą z upojenia alkoholowego. Konstatując, w ocenie Sądu, stanu faktycznego nie można było ustalić w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, bowiem pozostają one gołosłowne.

Sąd uwzględnił także dowody z nieosobowych źródeł dowodowych w postaci: protokołu użycia alkotestu, świadectwa wzorcowania, protokołu zatrzymania osoby, protokołu z odsłuchu nagrania audio, protokołu z odsłuchu nagrania z płyty CD. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia wiarygodności ujawnionym w toku rozprawy powyższym dokumentom, bowiem ich prawdziwość i autentyczność nie budziła zastrzeżeń Sądu oraz samych stron.

Dodać przy tym należy, że w postępowaniu w sprawie PR4 Ds.345.2016 Prokuratury Rejonowej K.–Wschód nie potwierdzono przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza policji W. G. podczas interwencji podjętej wobec G. S.. Nawet zatem jeżeli oskarżony doznał w dniu 16 września 2016 roku opisanych w obdukcji lekarskiej z dnia 18 września 2016 roku to nie nastąpiło to na skutek przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza policji lecz w wyniku zastosowania dozwolonych środków przymusu bezpośredniego spowodowanych agresywnym zachowaniem oskarżonego.

Reasumując , w ocenie Sądu wnikliwa i krytyczna analiza przeprowadzonego postępowania dowodowego pozwoliła z całą pewnością przyjąć, iż G. S. swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję przestępstwa 222 § 1 kk oraz art. 224 § 2 kk i 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

W tym miejscu należy wskazać, że Sąd nie podzielił stanowiska oskarżyciela, odnośnie kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego w takiej konfiguracji jak przedstawiona w akcie oskarżenia. W ocenie Sądu oskarżonemu należy mu przypisać popełnienie przestępstwa w nieco odmiennej postaci. Zdaniem Sądu w dniu 16 września 2016 roku w miejscowości S., gm. S., woj. (...) G. S. naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza policji W. G. poprzez złapanie go oburącz za szyję i duszenie podczas pełnia przez tego obowiązków służbowych, a zatem Sąd uznał, iż czyn oskarżonego wyczerpał dyspozycję art. 222 § 1 kk, zaś jako drugi czyn należało uznać zachowanie oskarżonego polegające na znieważaniu funkcjonariusza policji podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych oraz grożeniu funkcjonariuszowi policji pobiciem w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na jego zatrzymaniu i doprowadzeniu do (...) co wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 224 par.2 kk i art. 226 par.1 kk w zw. z art. 11 par.2 kk .

Odpowiedzialności karnej za występek opisany w art. 222 § 1 kk podlega ten, kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Naruszenie nietykalności cielesnej jest zachowaniem będącym formą fizycznego oddziaływania na ciało człowieka, które nie jest przez niego akceptowalne. Ponadto, występek określony w art. 222 § 1 kk jest przestępstwem formalnym, tzn. dokonanie przestępstwa nie zależy od zaistnienia skutku w postaci doznania przez funkcjonariusza publicznego jakiegokolwiek uszczerbku, jako skutku fizycznych oddziaływań sprawcy na jego ciało, bowiem naruszenie nietykalności cielesnej oznacza rozmaite postacie inwazyjnej ingerencji sprawcy w sferę cielesności funkcjonariusza publicznego. W tym miejscu zauważyć należy, że w wyroku z dnia 15 stycznia 2015 roku Sąd Najwyższy w sprawie IV KK 279/14 wskazał, że „czynna napaść obejmuje wszelkie działania podjęte w celu wyrządzenia krzywdy fizycznej, choćby cel ten nie został osiągnięty. Samo dopuszczenie się czynnej napaści, chociażby jeszcze w stadium usiłowania naruszenia nietykalności, wypełnia już znamiona dokonanego przestępstwa napaści, gdyż chodzi o gwałtowny charakter zdarzenia, a nie konkretny jego rezultat”. Przenosząc te rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy jednoznacznie stwierdzić, iż działanie oskarżonego G. S. w postaci złapania za szyję i duszenia niewątpliwie powodowało naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza W. G., co wynika zresztą z pełnej i zupełnej opinii biegłego L. K. (k.50).

Z kolei zgodnie z art. 224 § 2 kk, odpowiedzialności karnej podlega ten, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Na tle okoliczności faktycznych sprawy, nie ulega wątpliwości, że oskarżony groził W. G. pobiciem, a celem takiego zachowania oskarżonego było zmuszenie funkcjonariusza do zaniechania wykonania czynności służbowej polegającej na zatrzymaniu G. S. i doprowadzeniu do (...). Przypomnieć należy, że chociaż przepis art. 224 § 2 kk, inaczej, niż art. 190 § 1 kk, jako znamienia przestępstwa nie traktuje zaistnienia u adresata groźby obawy jej spełnienia, to po uprzednim zachowaniu oskarżonego w stosunku do W. G. uzasadnione było przypuszczenie, że oskarżony spełni, albo przynajmniej będzie usiłował spełnić swoje groźby. Jednocześnie podkreślić należy, że z zeznań funkcjonariusza W. G. wynika, iż obawiał się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego z uwagi na agresywne zachowanie oskarżonego. Trudno w ocenie Sądu dokonać odmiennie oceny charakteru tej groźby, bowiem okoliczności w jakich groźba ta została wypowiedziana, sposób zachowania oskarżonego, zwłaszcza eskalacja jego agresji, wskazują, iż pokrzywdzony miał podstawy by obawiać się spełnienia gróźb wypowiedzianych wobec niego przez oskarżonego.

Natomiast, art. 226 § 1 kryminalizuje zachowanie się sprawcy polegające na znieważeniu funkcjonariusza publicznego, albo osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Bezspornym jest, że W. G. został znieważony podczas i w związku z pełnieniem czynności służbowych. Używane przez oskarżonego pod adresem funkcjonariusza epitety takie jak „ty łysy chuju”, „skurwysyni” są powszechnie uznane za obelżywe i poniżające. Wypowiadane przez oskarżonego słowa skierowane były do funkcjonariusza policji, a zgodnie z art. 115 § 13 pkt. 7 kk funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz powołany do ochrony bezpieczeństwa publicznego i nie ma wątpliwości, że policja należy do kręgu tych organów. Sąd nie ma również wątpliwości, iż oskarżony miał świadomość, że ma doczynienia z policjantami. Świadczy o tym bezsprzecznie fakt, iż funkcjonariusze podejmowali interwencję umundurowani.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego niezbicie wynika, że zachowanie oskarżonego, wyczerpało zespół znamion typów czynów zabronionych opisanych w art. 224 par.2 kk i art.226 par.1 kk w zw. z art. 11par.2 kk . Działanie oskarżonego, jak udowodnił przewód sądowy było objęte tożsamym zamiarem i pobudką, zatem można mówić o jednym czynie wyczerpującym znamiona kilku przepisów ustawy karnej. Poddając ocenie prawnej zachowanie oskarżonego podnieść należy, że całe zdarzenie rozegrało się w jednym miejscu i było zwarte pod względem czasowym i sytuacyjnym. Z uwagi, iż czyn przypisany oskarżonemu wyczerpuje znamiona określone w dwóch przepisach ustawy karnej uzasadnione jest zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej, o jakiej mowa w art. 11 § 2 kk.

Stopień społecznej szkodliwości czynu wyznacza rodzaj i charakter naruszonego dobra. W ocenie Sądu nie można bagatelizować powagi tych przestępstw, gdyż przestępstwa tego typu niosą za sobą brak posłuchu dla urzędów państwowych, a w konkretnym przypadku uderzają w rangę i autorytet organów policji, które bez tych przymiotów nie mogą skutecznie stać na straży porządku prawnego. Przy uwzględnieniu tych okoliczności Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości obu czynów, jako znaczny.

Za wysoki należy uznać również stopień zawinienia w zakresie obu czynów. Oskarżony mimo , iż miał możliwość zachowania zgodnego z prawem wybrał zachowanie przeciwne. T. criminis był w stanie upicia alkoholowego zwykłego . Oskarżony sam wprawił się w ten stan i jego skutek mógł przewidzieć. Jak wynika z pełnej i fachowej opinii biegłych psychiatrów gdyby wyjąć wpływ alkoholu zdolność rozumienia znaczenia czynów miałby zachowaną zaś zdolność pokierowania swoim postępowaniem miały ograniczoną , ale nie w stopniu znacznym (nie zachodzą przesłanki do zastosowania par. 1 i 2 art.31)

Orzekanie o karze ma charakter indywidualny, a proces wyboru i miarkowania właściwej in concreto represji karnej jest w pewnej mierze subiektywny, stąd też podniesione wyżej okoliczności zdecydowały, iż w ocenie Sądu karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu dla G. S. za popełnienie czynu opisanego w punkcie I wyroku będzie wymierzona na podstawie art. 222par.1 kk kara 5 miesięcy pozbawienia wolności, oraz za czyn wskazany w punkcie II wymierzona na podstawie art. 224 par.2 kk w zw. z art. 224 par.1 kk w zw. z art. 11 par.3 kk kara 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Działaniem swoim oskarżony dopuścił się bezprawnego ataku na dobre imię funkcjonariusza W. G. oraz naruszył nietykalność cielesną podczas wykonywania przez niego obowiązków służbowych, które to dobra korzystają ze szczególnej ochrony prawnej w celu zapewnienia prawidłowej działalności instytucji państwowych. Na niekorzyść oskarżonego przemawia jego postawa, wobec czynów których się dopuścił, jak i wobec funkcjonariusza. Oskarżony nie przeprosił W. G., ani w żaden inny sposób nie wyraził skruchy w kontekście reguł prawa, które świadomie naruszył. Wręcz przeciwnie, zdaniem Sądu oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyjął linię obrony zmierzającą do wykazania, że do całego zdarzenia doszło z winy funkcjonariusza - jego nadmiernej agresji i niezgodne z prawem działania.

Odnośnie, wymierzonych oskarżonemu kar, to zgodnie z przepisami art. 53 kk Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Paragraf 2 zaś stanowi, iż Sąd wymierzając karę uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. W ocenie Sądu kary tego rodzaju i w tym wymiarze powinny uzmysłowić oskarżonemu naganność jego zachowania oraz skłonić go do zmiany postępowania, w szczególności w zakresie poszanowania działania instytucji państwowych oraz ich funkcjonariuszy oraz zachowania zgodnego z porządkiem prawnym. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do wymierzenia oskarżonemu kar łagodniejszego rodzaju, bowiem zważyć należy na fakt, iż G. S. był już karany. W takiej sytuacji trudno uznać, że kara grzywny lub ograniczenia wolności mogłaby spełnić swe cele w zakresie prewencji indywidualnej.

W oparciu o art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności. Wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary zdecydował o wymierzeniu kary łącznej w oparciu o zasadę aspiracji. Popełnienie, bowiem przez oskarżonego dwóch czynów jest czynnikiem przemawiającym za orzeczeniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Bliski związek czasowy obu przestępstw pozwolił Sądowi na odstąpienie przy wymierzaniu kary łącznej od zasady kumulacji.

Na podstawie art. 63 § 1 i § 5 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 16 września 2016 roku godzina 19.50 do dnia 17 września 2016 roku godzina 15.45.

W punkcie V orzeczenia Sądu na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego G. S. na rzecz pokrzywdzonego W. G. kwotę 500 złotych tytułem zadośćuczynienia. Niewątpliwie W. G. mógł poczuć się dotknięty działaniami oskarżonego, a zatem żądane przez niego zadośćuczynienie nie jest pozbawione racji. Z drugiej jednak strony wybierając zawód funkcjonariusza policji muszą oni liczyć się, bardziej, niż w przypadku innych zawodów na niechęć ze strony osób, wobec których podejmują interwencję. Dlatego, Sąd orzekł na rzecz W. G. kwotę 500 złotych, zamiast żądanej 1000 złotych.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego obowiązkiem zwrotu kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa w kwocie 743 złotych.

Na kwotę złożyły się:

-180 zł. opłata od kary;

-50 zł. –opłata za udzielenie informacji z K.;

-40 zł. ryczałt za doręczanie pism i wezwań w post. przygotowawczym i sądowym

-65 zł. opinia L. K. ;

-408 zł. koszt opinii biegłych psychiatrów .

Sąd nie znalazł podstaw do odstąpienia od zasady obciążenia oskarżonego kosztami postępowania albowiem jego możliwości zarobkowe pozwalają na uiszczenie kosztów w powyższej wysokości.