Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 roku

Sąd Okręgowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w C.

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marzena Górczyńska-Bebłot

Protokolant: Oliwia Rajewska

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 roku w Częstochowie

sprawy A. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C.

z dnia 10 listopada 2016 roku Nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 1716/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 listopada 2016 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił przyznania A. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 2 listopada 2016 roku ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy, wobec czego nie przysługuje mu prawo do żądanego świadczenia.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. N., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

A. N. urodził się w dniu (...) i posiada kwalifikacje zawodowe ślusarza. W okresach od 21 października 2005 roku do 30 kwietnia 2014 roku oraz od 2 września 2015 roku do 31 października 2016 roku ubezpieczony był uprawniony do pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a w dniu 21 września 2016 roku złożył wniosek o przyznanie mu prawa do tego świadczenia na dalszy okres czasu. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował odwołującego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 11 października 2016 roku stwierdził, że badany nie jest niezdolny do pracy. Sprzeciw od powyższego orzeczenia wniósł ubezpieczony, jednak orzeczeniem z dnia 2 listopada 2016 roku komisja lekarska przy Oddziale ZUS w C. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika.

(v. akta rentowe)

Orzeczeniem (...) Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności
w C. z dnia 19 lutego 2015 roku A. N. został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres do dnia 28 lutego 2017 roku, ze wskazaniem że jego niepełnoprawność istnieje od 8-go roku życia, a ustalony stopień niepełnosprawności od 2008 roku.

(v. orzeczenie z dnia 19 lutego 2015 roku k. 3)

Aktualnie u odwołującego rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, przykurcze w stawach łokciowych i stawach palców rąk, rwę kulszową lewostronną w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze oraz naczyniaki wątroby, które to schorzenia nie czynią go jednak całkowicie ani częściowo niezdolnym do pracy z przyczyn neurologicznych. Ubezpieczony od dzieciństwa miał stwierdzone przykurcze stawów łokciowych oraz palców obu rąk
i z tą niepełnosprawnością wszedł w okres ubezpieczenia. Nadto badany od wielu lat odczuwa bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym, promieniujące do kończyn, a zwłaszcza lewej i z tego powodu leczony jest farmakologicznie
i rehabilitacyjne, a w przeszłości także sanatoryjnie w ramach prewencji ZUS. Obecnie w badaniu przedmiotowym stwierdza się jedynie niewielkie ograniczenie ruchomości kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym przy prawidłowym napięciu mięśni przykręgosłupowych. Objawy korzeniowe są ujemne, brak jest objawów ubytkowych, zaś zgłaszane osłabienie czucia powierzchniowego na kończynie dolnej lewej jest związane z przebytą rwą kulszową lewostronną i nie ma wpływu na wydolność chodu. Badanie przedmiotowe nie wykazuje istotnego upośledzenia funkcji statyczno-dynamicznej kręgosłupa ani sprawności ruchowej odwołującego.
W stosunku do badania ubezpieczonego z dnia 6 października 2015 roku nastąpiła
w jego stanie zdrowia poprawa, polegająca na ustąpieniu objawów korzeniowych
i rozciągowych. Nie stwierdza się również obecnie zespołu bólowo-korzeniowego,
a zgłaszane przez odwołującego przed laty bóle głowy były diagnozowane, jednak nie znaleziono ich przyczyny organicznej i nie mają one wpływu na orzekanie
o niezdolności do pracy.

(v. opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii M. R. k. 25-27)

Dodatkowo podczas hospitalizacji ubezpieczonego w sierpniu 2016 roku stwierdzono u niego naczyniaki w wątrobie oraz hepatopatię i hiperlipidemię mieszaną. Odwołujący nie leczył się z powodu uszkodzenia wątroby, zaś badania laboratoryjne wykazały jedynie nieznacznie podwyższony AspAT, przy niezmienionych innych parametrach wątrobowych. Z kolei badanie obrazowe TK ujawniło w IV segmencie wątroby 2 naczyniaki, które nie wymagają leczenia tylko obserwacji. Ewentualne leczenie chirurgiczne konieczne mogłoby być w przypadku powiększania się naczyniaków z objawami uciskowymi. Zmiany w wątrobie ubezpieczonego nie są podstawą do uznania go za niezdolnego do pracy zawodowej z przyczyn hepatologicznych, albowiem nie są one na tyle duże, aby upośledzały pracę tego narządu.

(v. opinia biegłego sądowego z zakresu hepatologii A. P. k. 44)

W aktach sprawy oraz aktach rentowych brak jest dokumentacji medycznej potwierdzającej leczenie odwołującego u lekarza reumatologa i zgodnie z jego własnym oświadczeniem nie leczy się on w zakresie schorzeń reumatologicznych.

(v. pismo procesowe ubezpieczonego k. 24)

A. N. nie wnosił żadnych uwag do opinii sporządzonych
w sprawie przez biegłych sądowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1
i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 12 ust. 1 w/w ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej
z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2), a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3).

W rozpoznawanej sprawie niesporne jest, że A. N. spełnia warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone
w przepisach art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy emerytalnej, zaś spór dotyczy jedynie tego, czy jest on obecnie całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy.

Oceniając stan zdrowia odwołującego Sąd Okręgowy oparł się na opiniach biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz hepatologii, zgodnie z którymi nie jest on całkowicie ani częściowo niezdolny do pracy.

Powyższe opinie Sąd uznał za miarodajne, albowiem zostały one wydane przez biegłych sądowych specjalizacji właściwych dla schorzeń, na które cierpi ubezpieczony, legitymujących się wieloletnim doświadczeniem zawodowym
i orzeczniczym. Wydanie opinii każdorazowo poprzedzone zostało bezpośrednimi badaniami ubezpieczonego oraz szczegółową analizą dokumentacji medycznej
z przebiegu jego dotychczasowego leczenia. Opinie te uwzględniają także wiek odwołującego, jego wykształcenie i poziom posiadanych kwalifikacji zawodowych oraz przebieg dotychczasowego zatrudnienia. Istotne przy tym jest, że biegła neurolog w oparciu o bezpośrednie badanie odwołującego oraz zgromadzoną
w aktach sprawy dokumentację medyczną jednoznacznie ustaliła poprawę stanu jego zdrowia w stosunku do badania z dnia 6 października 2015 roku i precyzyjnie wyjaśniła, na czym ta poprawa polega (ustąpienie objawów korzeniowych
i rozciągowych, brak zespołu bólowo-korzeniowego). Opinii tej ubezpieczony
w żaden sposób nie kwestionował, nie wnosił o jej uzupełnienie lub dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej specjalizacji.

Należy przy tym podkreślić, że w sprawach o prawo do renty nie wystarczy udowodnienie, że występują określone schorzenia, lecz konieczne jest wykazanie,
w jakim stopniu wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej
z posiadanymi kwalifikacjami. Innymi słowy mówiąc, dla ustalenia prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo li tylko występowanie
u ubezpieczonego określonego schorzenia lub schorzeń (naruszenia sprawności organizmu), ale takie ich nasilenie, które powoduje całkowitą lub częściową niezdolność do pracy. W niniejszej sprawie biegli nie negowali, że badany cierpi na określone schorzenia, jednak zgodnie wskazywali, że obecne nasilenie tych schorzeń nie czyni go całkowicie lub częściowo niezdolnym do pracy.

Nie ma także decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy fakt, że do dnia 28 lutego 2017 roku A. N. był zaliczany do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Nawet bowiem niepełnosprawność znacznego stopnia, nie jest tożsama z niezdolnością do pracy. Co prawda zgodnie
z art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 2046 ze zm.), orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o:

1)całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2,
i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;

1a)niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;

2)całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności;

3)częściowej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 3, oraz celowości przekwalifikowania, o którym mowa w art. 119 ust. 2 i 3 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności,

jednakże nie ma żadnych przepisów, które przewidywałyby analogiczne zasady
w odwrotną stronę, tzn. że orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności ma być traktowane na równi z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS o całkowitej niezdolności do pracy, ustalonej na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej. Wiąże się to z różnymi w pewnym stopniu przesłankami orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów rentowych i orzeczenia
o niepełnosprawności w rozumieniu ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, trybem orzekania w tych sprawach oraz różnicami w zakresie celów, którym orzeczenia te mają służyć.

Nadto powyższa okoliczność była znana biegłym sądowym w dacie badania ubezpieczonego i została przez nich wzięta pod uwagę przy ocenie jego zdolności do pracy.

Na mocy art. 227 k.p.c. a contrario Sąd oddalił wniosek dowodowy ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu reumatologii, albowiem A. N. nie leczy się reumatologicznie i na występowanie u niego tego rodzaju schorzeń nie wskazywała również sporządzona w sprawie opinia neurologiczna.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz przepisów powołanych w treści uzasadnienia, oddalił odwołanie A. N. jako bezzasadne.