Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę 5.672,34 zł

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.672,34 zł (pięć tysięcy sześćset siedemdziesiąt dwa złote i trzydzieści cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.888 zł (jeden tysiąc osiemset osiemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1683/17

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczył przeciwko pozwanej A. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 5.672,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 71 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z zawartej z pozwaną w dniu 27 lutego 2009 roku umowy o kredyt odnawialny. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie spłaciła zadłużenia, w wyniku czego powód pismem z dnia 31 maja 2016 roku wypowiedział umowę. Na dochodzoną kwotę składają się kapitał w wysokości 5.000 zł, odsetki umowne naliczone od kapitału za okres od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia 31 sierpnia 2016 roku w wysokości 296,90 zł, karne odsetki umowne naliczone od kapitału przeterminowanego za okres od dnia 1 września 2016 roku do dnia 27 stycznia 2017 roku w wysokości 195,25 zł oraz koszty, opłaty i prowizje w wysokości 180,19 zł. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-4)

W dniu 7 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc w całości na skutek wniesienia przez pozwaną sprzeciwu, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W sprzeciwie pozwana wiosła o oddalenie powództwa w całości, podniosła zarzut przedawnienia roszczenia oraz jego nieudowodnienia, wskazując dodatkowo, iż kredyt był spłacany na bieżąco przy rachunku, a ostateczne rozliczenie miało miejsce w 2016 roku. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 5, sprzeciw k. 5v-6v, postanowienie k. 19)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u., powód podtrzymał powództwo w całości. (pozew k. 15-18, odpowiedź na sprzeciw k. 91-92)

Na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2018 roku pełnomocnik powoda oraz pozwana nie stawili się. (protokół rozprawy k. 122)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lutego 2009 roku pozwana A. K. zawarła z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę o odnawialny kredyt konsumpcyjny nr (...). Na mocy zawartej umowy bank udzielił pozwanej kredytu odnawialnego w wysokości 5.000 zł, który pozwana zobowiązała się spłacić w terminie 12 miesięcy, odpowiadającemu czasowi trwania umowy. Spłata kredytu następowała z każdego wpływu środków na rachunek kredytu, przy czym bank był upoważniony do zaliczania wszelkich wpłat dokonywanych na rachunek na poczet zmniejszenia zobowiązań z tytułu wykorzystanego kredytu. Każda spłata całości lub części kredytu powodowała jego odnowienie o spłaconą kwotę i możliwość jego wielokrotnego wykorzystywania przez cały czas trwania umowy.

Od kwoty niespłaconego kapitału bank był uprawniony do naliczania odsetek od należności przeterminowanych. Bank mógł wypowiedzieć umowę oraz podjąć wszelkie środki zmierzające do odzyskania wymagalnych należności m.in. w przypadku naruszenia przez kredytobiorcę obowiązków wynikających z umowy. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni i był liczony od dnia doręczenia wypowiedzenia kredytobiorcy. Następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia wszelkie zobowiązania wynikające z umowy kredytu stawały się wymagalne w całości.

Umowa podlegała automatycznemu przedłużeniu o kolejne 12 miesięcy, przy zachowaniu dotychczasowej wysokości kwoty kredytu na warunkach przewidzianych w jej treści, chyba, że kredytobiorca złożył oświadczenie o rezygnacji z opcji automatycznego przedłużenia. Prowizja za udzielenie kredytu odnawialnego została w umowie oznaczona na kwotę 80 zł. (umowa k. 42-44, regulamin k. 45-53, okoliczności bezsporne)

Otwarcie rachunku dla przyznanego pozwanej limitu kredytowego nastąpiło w dniu 2 marca 2009 roku. Z tą datą rachunek został obciążony kwotą 80 zł z tytułu prowizji za udzielenie kredytu. Począwszy od udostępnienia kredytu pozwana regularnie korzystała z przyznanej jej kwoty limitu. Początkowo pozwana utrzymywała dodatnie saldo na rachunku (wpłacane przez pozwaną kwoty przewyższały kwoty wykorzystanego limitu). Po raz pierwszy ujemne saldo na rachunku pojawiło się w dniu 27 kwietnia 2009 roku, szybko jednak zostało spłacone. W rocznicę zawarcia umowy saldo na rachunku wynosiło „- 4.999,43 zł” (stan do ostatniego dnia lutego 2010 roku). Ostatni raz dodatnie saldo na rachunku kredytowym pozwanej widniało w dniu 11 grudnia 2013 roku. W tej dacie pozwana najpierw dokonała czterech wpłat w łącznej kwocie 7.500 zł, na skutek czego środki dostępne na rachunku (wartość dodatnia) wynosiły 2.653,15 zł, a następnie wypłaciła kwotę 2.500 zł, co pomniejszyło wartość dostępnych środków do kwoty 153,15 zł. Jeszcze tego samego dnia pozwana dokonała z konta pięciu przelewów doprowadzając do powstania stanu zadłużenia w wysokości 1.959,27 zł. Od tej daty zadłużenie na koncie miało już charakter stały, a jego średnia wartość wynosiła kilka tysięcy złotych (wyłącznie raz zdarzyło się, że zadłużenie to było niższe od kwoty 1.000 zł – w dniu 3 kwietnia 2014 roku wyniosło ono 699,63 zł). Ostatnia wpłata pozwanej na poczet zadłużenia miała miejsce w dniu 15 lutego 2016 roku, kiedy to pozwana przelała na rachunek kwotę 24 zł, zmniejszając istniejące zadłużenie do kwoty 4.622 zł.

W związku z istniejącym zadłużeniem powód pismem z dnia 31 maja 2016 roku, doręczonym w dniu 3 czerwca 2016 roku, wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia, wzywając do niezwłocznego zwrotu kwoty należności głównej wraz z odsetkami oraz opłatami i prowizjami, tj. sumy 5.293,07 zł.

Na dzień 30 stycznia 2017 roku zadłużenie pozwanej z uwzględnieniem naliczonych odsetek oraz kosztów, opłat i prowizji, wynosiło 5.673,65 zł.

(wypowiedzenie umowy k. 56, potwierdzenie doręczenia przesyłki k. 57-58, elektroniczne zestawienie operacji k. 59-79v)

W wyciągu z ksiąg banku z dnia 27 stycznia 2017 roku powód określił wysokość zobowiązania dłużnika na łączną kwotę 5.672,34 zł. W dacie wystawienia wyciągu zadłużenie A. K. z tytułu kapitału wynosiło 5.000 zł, z tytułu odsetek umownych – 296,90 zł, z tytułu karnych odsetek umownych – 195,25 zł, z tytułu kosztów, opłat i prowizji 0 180,19 zł. (wyciąg z ksiąg bankowych k. 54)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 r., I CSK 653/09, Lex nr 741022). Zarzut ten okazał się niezasadny, powód wypowiedział bowiem przedmiotową umowę o kartę kredytową pismem z dnia 31 maja 2016 roku, a więc niewątpliwie w dniu wytoczenia powództwa (23 marca 2017 roku), wobec trzyletniego terminu przedawnienia (art. 118 k.c.), dochodzone w sprawie roszczenie nie było jeszcze przedawnione.

Sąd uznał ponadto, że powód wykazał zasadność dochodzonego w sprawie żądania w zakresie należności kapitałowej oraz naliczonych odsetek, kosztów, opłat i prowizji. Powód załączył do akt sprawy dwa elektroniczne zestawienia operacji z rachunku, na którym został pozwanej udostępniony odnawialny kredyt konsumpcyjny, obejmujące cały okres obowiązywania umowy stron. Przedłożone zestawienia obrazują wszystkie operacje dokonywane na rachunku w porządku chronologicznym, w tym naliczane odsetki i opłaty/prowizje, a jego treść jednoznacznie wskazuje, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie pozwanej na przestrzeni kolejnych miesięcy od daty zawarcia umowy, tak w zakresie kapitału, jak i odsetek umownych. Z przedmiotowego zestawienia wprost wynika, w jakiej dacie i wysokości oraz w jaki sposób pozwana korzystała z udostępnionego jej limitu, a następnie dokonywała wpłat na poczet spłaty zadłużenia, z jakiego tytułu, w jakiej dacie oraz wysokości powód pobierał opłaty, a nadto, jakie było końcowe zadłużenie z tytułu spornej umowy. Godzi się przypomnieć, że przepisy ustawy Prawo bankowe (art. 7) dopuszczają możliwość prowadzenia przez banki dokumentacji w formie elektronicznej, co oznacza, że wyciągi generowane na podstawie takiej dokumentacji mogą przybierać formę wydruków komputerowych. Omawiane wydruki, załączone przez powoda, mają charakter kompletny, widnieje na nich nazwa powoda, dane właściciela konta, a nadto rodzaj rachunku, jego numer i waluta. W ocenie Sądu w świetle przedłożonych dokumentów brak jest podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, zwłaszcza, iż pozwana nie wykazała w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby zostały one w nieprawidłowy sposób utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Wyraźnego zaznaczenia wymaga w tym miejscu, że pozwana nie podnosiła, iż nie korzystała z przyznanego jej limitu, nie kwestionowała przeprowadzonych przez siebie transakcji, widniejących w treści zestawień załączonych do akt sprawy, jak również faktu dokonywania spłaty zadłużenia na przestrzeni kolejnych miesięcy obowiązywania umowy. Jak przykładowo wskazano w stanie faktycznym, przedłożone przez powoda zestawienia uwzględniają wszelkie wpłaty pozwanej i dokumentują sposób ich księgowania. Pozwana nie wykazała również, że spłaciła zadłużenie w kwocie wyższej, aniżeli wynikającej z przedłożonych przez powoda zestawień, co czyni jej zarzuty podniesione w treści sprzeciwu gołosłownymi. Wprawdzie rację ma pozwana podnosząc, iż kredyt był przez nią spłacany, to jednocześnie sam fakt dokonywania wpłat i to nieregularnych, nie oznacza jeszcze, że ich suma pokryła wartość zadłużenia. Nie powielając poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych przypomnieć należy, że ostatni raz dodatnie saldo na rachunku pozwanej widniało w dniu 11 grudnia 2013 roku. Począwszy od tej daty pozwana była już zadłużona w sposób ciągły, przy czym wyłącznie raz na przestrzeni kolejnych miesięcy, aż do daty rozwiązania umowy, zdarzyło się, że zadłużenie to było niższe od kwoty 1.000 zł.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.672,34 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw.

Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od pozwanej zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się: 71 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego udzielonego przez powoda, 1.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego powoda w stawce minimalnej (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, t.j. Dz.U. 2018, poz. 265 ze zm.).

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.888 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.