Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Składowska

Sędziowie SSO Katarzyna Powalska

SSR del. Magdalena Kościarz

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa E. Z. i K. Z.

przeciwko (...) SA Oddział w Ł.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 30 stycznia 2018 roku, sygnatura akt I C 1427/14

oraz zażalenia powodów na rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zawarte w punkcie I.5 oraz II.4 wyroku

1.  oddala apelację;

2.  oddala zażalenie;

3.  zasądza od pozwanego (...) SA Oddział w Ł. na rzecz powodów E. Z. i K. Z. kwoty po 900 (dziewięćset) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 142/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2018 r. w sprawie o sygn. akt I C 1427/14 Sąd Rejonowy w Sieradzu zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki E. Z. kwotę 11 683,25 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 30 października 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, zasądził od powódki E. Z. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 137,80 zł tytułem kosztów procesu, przyznał biegłemu M. G. kwotę 408,64 zł tytułem wynagrodzenia za wydaną w sprawie opinię, którą nakazał wypłacić z sum budżetowych Skarbu Państwa, nakazał pobrać od powódki E. Z. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Sieradzu z zasądzonego roszczenia kwotę 1 124,19 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od nieuwzględnionej części powództwa, od obowiązku poniesienia których powódka była zwolniona, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Sieradzu od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 605,33 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa, od obowiązku poniesienia których powódka była zwolniona.

W tym samym orzeczeniu Sąd Rejonowy w Sieradzu zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda K. Z. kwotę 9.762,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 30 października 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, zasądził od powoda K. Z. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 327,11 zł tytułem kosztów procesu, nakazał pobrać od powoda K. Z. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Sieradzu z zasądzonego roszczenia kwotę 992,33 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od nieuwzględnionej części powództwa, od obowiązku poniesienia których powód był zwolniony oraz nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Sieradzu od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 488,76 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa, od obowiązku poniesienia których powód był zwolniony. Mocą tego samego wyroku Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki O. Z. kwotę 1.500,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 30 października 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, zniósł koszty procesu pomiędzy stronami, nie obciążył powódki O. Z. nieuiszczonymi kosztów sądowymi od nieuwzględnionej części powództwa, od obowiązku poniesienia których powódka była zwolniona, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Sieradzu od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 147,05 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa, od obowiązku poniesienia których powódka była zwolniona. Sąd w wyroku oddalił powództwo A. Z. w całości i orzekł o nieobciążaniu powoda A. Z. kosztami procesu.

Powyższe orzeczenie zapadło przy następujących ustaleniach faktycznych i wnioskach:

W dniu 24 maja 2014 r. w B. na drodze krajowej numer (...) doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego obrażeń ciała doznali E. i K. małżonkowie Z. ich małoletni córka O. oraz ojciec K. A. Z.. Pojazdem którym poruszali się w/w kierował K. Z.. Na pas jezdni, po którym poruszał się kierujący samochodem K. Z. wjechał jadący z naprzeciwka (...) o numerze rejestracyjnym (...) – kierowany przez W. F..

Sąd I instancji ustalił, że powódka E. Z. z miejsca zdarzenia została przewieziona do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala Wojewódzkiego w S., gdzie wykonano jej badanie RTG czaszki, kręgosłupa szyjnego, klatki piersiowej i podudzia prawego. Po podaniu leków przeciwbólowych powódkę wypisano do domu. W dniu 25 maja 2015 r. powódka ponownie zgłosiła się Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala Wojewódzkiego w S., gdzie wykonano jej RTG kręgosłupa piersiowego i podano ketonal w zastrzyku, a także przepisano S.. W dniu 28 maja powódka zgłosiła się do lekarza rodzinnego, który skierował ją do ortopedy, psychologa, chirurga, neurologa oraz zlecił wykonanie USG jamy brzusznej. Kolejnego dnia powódka ponownie zgłosiła się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w Szpitala Wojewódzkiego w S. z powodu bólu głowy oraz bólu odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódce wykonano badanie TK głowy, przepisano leki przeciwbólowe oraz zalecono korzystanie z kołnierza S. przez cztery tygodnie. Lekarz ortopeda, do którego powódka zgłosiła się w dniu 28 maja 2014 r., stwierdził stłuczenie goleni prawej oraz krwiaka. Zalecił leżenie z nogą uniesioną do góry, stosowanie leków przeciwbólowych oraz maści i żeli. W dniu 03 czerwca 2014 r. u powódki wykonano punkcję krwiaka w warunkach szpitalnych. Tego samego dnia wypisano E. Z. do domu zalecając odciążenie prawej nogi, stosowanie środka L. 1000, D., A. oraz pozostałych przepisanych w poradni. W (...) w dniu 05 czerwca 2014 r. u powódki ponownie wykonano punkcję krwiaka. W dniu 10 czerwca 2014 r. przeprowadzono u powódki zabieg polegający na nacięciu skóry w miejscu utworzenia krwiaka i założeniu sączków, które usunięto na kolejnej wizycie w (...) w dniu 13 czerwca 2014 r. Powódka korzystała także z pomocy psychologa w okresie od lipca do października 2014 r. Pod względem neurologicznym powódka doznała wstrząśnienia mózgu z pourazowym zespołem nerwicowym. Dolegliwości bólowe utrzymywały się u powódki przez okres trzech – czterech miesięcy. Dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego były silne przez okres dwóch – czterech tygodni. U powódki wystąpiły cechy somatyzacji objawów nerwicowych, bólowe ograniczenie ruchomości kończyny dolnej z powodu krwiaka. Pod względem chirurgicznym powódka doznała stłuczenia głowy, klatki piersiowej i goleni prawej, a także urazu skrętnego kręgosłupa szyjno – piersiowego. Krwiak podudzia z uwagi na konieczność punktowania, sączkowania oraz leczenia spoczynkowego ograniczał aktywność ruchową przez okres 6 tygodni. Powódka nie doznała przy tym trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Aktualnie powódka nie wymaga dalszego leczenia następstw wypadku. Nie ma potrzeby poddawania jej rehabilitacji. W związku z doznanymi obrażenia ciała powódka wymagała pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego, a w szczególności w zakresie dotyczącym sprawowania opieki nad 2,5 letnią córką O.. Pomocy tej powódka wymagała przez okres trzech miesięcy w wymiarze trzech godzin dziennie. Powódka poniosła także koszty leczenia, w tym prywatnych wizyt u specjalistów z zakresu chirurgii i ortopedii – 480,00 zł, zakupu lekarstw i medykamentów – 300,00 zł oraz zakupu kołnierz S. – 20,00 zł. Ponadto w czasie zdarzenia uległy uszkodzeniu spodnie w jakie była ubrana powódka oraz okulary.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powód K. Z. w wyniku wypadku doznał ogólnego potłuczenia, stłuczenia głowy, stłuczenia odcinka szyjnego kręgosłupa, licznych otarć naskórka i stłuczenia lewej okolicy lędźwiowej. Powód z miejsca wypadku został przewieziony do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala Wojewódzkiego w S., gdzie zostało wykonano badanie RTG czaszki, kręgosłupa szyjnego, klatki piersiowej oraz USG nadnercza, układu moczowego i jamy brzusznej. Powodowi oczyszczono rany i podano anatoksynę tężcową. Przypadek powoda skonsultowano także ze specjalistą z zakresu neurologii. Po wykonaniu opisanych badań powoda wypisano do domu. Następnego dnia powód ponownie zgłosił do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala Wojewódzkiego w S. z powodu bólu mostka i szyi. Wówczas podano mu jedynie ketonal. W dniu 26 maja 2014 r. K. Z. zgłosił się do lekarza rodzinnego, który skierował go do ortopedy, chirurga, okulisty, psychologa, laryngologa i optyka. W dniu 27 maja 2014 r. powód zgłosił się do chirurga, który skierował go na leczenie szpitalne. Powód był hospitalizowany na Oddziale (...) Ogólnej do dnia 03 czerwca 2014 r. Powoda poddano leczeniu zachowawczemu, a także konsultowano stan zdrowia powoda z neurologiem i ortopedą. Przy wypisie zalecono Kontrolę w (...) oraz korzystanie z kołnierza S. przez trzy tygodnie. Powód korzystał także z pomocy psychologa w okresie od 30 lipca do 01 września 2014 r. pod względem neurologicznym powód doznał pourazowego zespołu bólowego szyjnego o charakterze korzeniowym, który to zespół ustąpił w lipcu 2014 roku. Dolegliwości bólowe trwały trzy – cztery miesiące. Przez okres dwóch – czterech tygodni odczuwał silne dolegliwości bólowe z zakresu kręgosłupa szyjnego – nie mógł podnosić przedmiotów, miał ograniczenia wykonywania czynności manualnych. Następnie przez 1,5 – 2 miesiące objawy bólowe kręgosłupa stopniowo ustępowały. Pod względem chirurgicznym powód doznał stłuczenia głowy, odcinka szyjnego kręgosłupa, klatki piersiowej, lewej okolicy lędźwiowej, licznych otarć naskórka, stłuczenia wątroby, stłuczenia nosa. Powód nie doznał trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Aktualnie nie ma potrzeby stosowania przez powoda farmaceutyków, korzystania z konsultacji lekarskich czy badań specjalistycznych czy rehabilitacji. W związku z obrażeniami ciała odniesionymi w wypadku powód wymagał pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego przez okres około dwóch miesięcy przez trzy godziny dziennie. K. Z. poniósł także koszty leczenia, w tym koszty zakupu leków i medykamentów – 50,38 zł oraz koszt prywatnej wizyty u chirurga - 70,00 zł. Powód poniósł także koszty dojazdów do lekarzy w łącznej kwocie około 274,00 zł. W czasie wypadku zniszczeniu uległy rzeczy powoda, tj. okulary, T-shirt, iPhone.

Sąd I instancji ustalił, że zarówno powódka E. Z., jak i powód K. Z. na skutek zdarzenia z dnia 24 maja 2014 r. doznali obrażeń sfery psychicznej w postaci nieznacznie nasilonych zaburzeń adaptacyjnych z elementami zaburzeń stresowych pourazowych. Zaburzenia adaptacyjne miały nieznaczne nasilenie i nie spowodowały trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powodów. Zaburzenia nie wpływały w istotny sposób na funkcjonowanie społeczne i życiowe powodów. Powodowie nie wymagali i nie będą wymagać w przyszłości leczenia psychiatrycznego w związku z wypadkiem. W sferze emocjonalnej u powodów pojawił się lęk towarzyszący im w sytuacji uczestnictwa w ruchu drogowym oraz obawa o bezpieczeństwo członków rodziny.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika nadto, że powódka O. Z. w wyniku wypadku doznała otarć naskórka twarzy i nóg. Z miejsca wypadku została przewieziona do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego SPZOZ w S.. W stosunku do małoletniej powódki stwierdzono brak wskazań do hospitalizacji zalecając obserwację. Natomiast powód A. Z. doznał utraty przytomności na miejscu wypadku, skąd został przewieziony do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala Wojewódzkiego w S.. Powoda przyjęto na Oddział (...) Ogólnej, na którym przebywał do 26 maja 2014 r. Stan zdrowia powoda był konsultowany z neurologiem. Wykonano również u powoda badanie CT głowy oraz badania laboratoryjne. W wyniku wypadku powód doznał stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu oraz stłuczenia klatki piersiowej. Dolegliwości nie trwały dłużej niż kilkanaście dni. Powód nie wymaga kontynuacji leczenia, zażywania leków, rehabilitacji. Bezpośrednio po wypadku nie wymagał także pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego.

Sąd Rejonowy ustalił, że powodowie zgłosili pozwanemu szkodę pismem z dnia 07 sierpnia 2014 r. Szkoda została zarejestrowana w dniu 20 sierpnia 2014 r. Na podstawie decyzji z dnia 16 września 2014 r. strona pozwana dokonała na rzecz powódki E. Z. wypłaty następujących kwot: 1 700,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 386,75 zł tytułem kosztów leczenia, 200,00 zł za uszkodzone rzeczy oraz 100,00 zł tytułem kosztów przejazdu. Na rzecz powoda K. Z. pozwany wypłacił kwotę 1 500,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 120,38 zł tytułem kosztów leczenia, 30,00 zł za zniszczone rzeczy oraz 100,00 zł tytułem kosztów przejazdu. Na rzecz O. Z. wypłacono 1 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Na rzecz powoda A. Z. wypłacono 1 100,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 50,00 zł tytułem kosztów leczenia.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Jako podstawę rozstrzygnięcia powołał art. 822§1 k.c., art. 361 § 1 k.c. i art. 363 § 2 k.c., art.455§1 k.c. oraz art. 444 § 2 k.c. i dokonał ich wykładni.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Rejonowy wskazał, że wobec przyjęcia w przedmiotowej sprawie za fakt doznania przez powodów uszkodzenia ciała, należało uznać słuszność roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu szkody niemajątkowej. W przedmiotowej sprawie oceniając zasadność zgłoszonych roszczeń z tytułu zadośćuczynienia przez małżonków Z. Sąd I instancji miał na uwadze przede wszystkim to, że choć nie orzeczono w stosunku do nich trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu mającego źródło w zdarzeniu szkodzącym, to powodowie doznali konkretnych obrażeń ciała skutkujących dolegliwościami bólowymi przez okres trzech – czterech miesięcy, przy czym dolegliwości te były silne przez okres czterech tygodni. Niezależnie od tego samo zdarzenie wywołało u powodów traumatyczne przeżycia związane z koniecznością hospitalizacji (w przypadku powoda) i poddania się w jej trakcie różnym zabiegom medycznym, w tym w odniesieniu do powódki trzykrotnej punkcji krwiaka. Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że powodowie doznali ograniczeń w życiu codziennym, społecznym związanych choćby z koniecznością podjęcia leczenia i przebywaniem na zwolnieniu lekarskim. Doznawali także lęków związanych z uczestniczeniem w ruchu drogowym oraz pojawiły się obawy o bezpieczeństwo członków rodziny, zwłaszcza że uczestnikiem wypadku była ich 2,5 – letnia córka. To wszystko – zdaniem Sądu pierwszej instancji - upoważnia do stwierdzenia, że cierpienia powodów choć nie znajdujące odzwierciedlenia w stwierdzonym stopniu uszczerbku na zdrowiu, miały miejsce i całe zdarzenie wywarło negatywny wpływ na ich życie. W tej sytuacji Sąd Rejonowy wskazał, że dla powodów skutki zdarzenia mają szczególny wymiar krzywdy. Wymiar taki mają skutki zdarzenia także dla małoletniej O. Z. i powoda A. Z.. Małoletnia doznała ogólnego stłuczenia i otarć naskórka. Zdarzenie wywarło na nią negatywny wpływ. Musiała zostać poddana badaniom. Pamięta przebieg zdarzenia. Obawia się, że „samochód” pęknie. Bezpośrednio po zdarzeniu była płaczliwa i miała problemy z zasypianiem. Także w odniesieniu do A. Z. należy wskazać, że w związku z wypadkiem doznał on krzywdy, choć w mniejszym zakresie niż syn i synowa. Także przebywał w szpitalu, także doznał obrażeń ciała, choć ustępujących po kilku dniach.

Uwzględniając powyższe Sąd I instancji doszedł do przekonania, że kwota zadośćuczynienia rekompensująca zakres doznanych przez małżonków Z. cierpień fizycznych, a także odczucie krzywdy spowodowane następstwami zdarzenia, za którego skutki odpowiada pozwany po 10.000,00 zł. Skoro zatem na poczet zadośćuczynienia pozwany zapłacił dotąd powódce 1 700,00 zł, a powodowi 1 500,00 zł, to należało zasądzić jeszcze z tego tytułu odpowiednio kwoty 8 300,00 zł i 8 500,00 zł, a w pozostałej części oddalić powództwo.

W odniesieniu do powódki O. Z. – zdaniem Sądu Rejonowego - kwota zadośćuczynienia rekompensującą jej krzywdę jest kwota 2.500,00 zł. Pozwany wypłacił na jej rzecz z tego tytułu 1.000,00 zł. Sąd ten zasądził zatem na rzecz powódki dodatkową kwotę 1.500,00 zł, a w pozostałym zakresie powództwo oddalić. Sąd pierwszej instancji uznał przy tym, za niezasadne żądanie zapłaty dodatkowej kwoty tytułem zadośćuczynienia zgłoszone przez A. Z.. Doznane przez niego obrażenia ciała były lekkie, utrzymujące się najwyżej kilka dni, a przy tym nie skutkujące koniecznością podjęcia choćby leczenia psychologicznego. Wypłacona dotychczas kwota 1 100,00 zł czyni zadość poczuciu jego krzywdy.

Sąd Rejonowy żądania powodów E. Z., K. Z. i A. Z. w zakresie zasądzenia na ich rzecz renty z tytułu zwiększonych potrzeb pozostawały w całości uznał za niezasadne. Powodowie bowiem leczenie zakończyli i nie ma potrzeby stosowania jakichkolwiek farmaceutyków począwszy od października 2014 roku. Poniesione przez powodów koszty leczenia do daty zgłoszenia powództwa zostały objęte żądaniem o odszkodowanie. Za niezasadne uznał także żądanie powoda dotyczące odszkodowania za zniszczone rzeczy (okulary, T-shirt, iPhone). W tym zakresie strona pozwana wypłaciła odszkodowanie w kwocie 30,00 zł. Powód nie udowodnił wysokości szkody zwłaszcza, że rzeczy uszkodzone były już przez jakiś czas użytkowane (telefon rok czasu, a przy tym nabyty w ofercie promocyjnej).

O odsetkach Sąd pierwszej instancji rozstrzygnął po myśli art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 03.124.1152) . Natomiast o kosztach postępowania orzeczono na zasadzie stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu wyrażonej w art. 100 k.p.c., a o kosztach procesu wywołanego powództwem wniesionym przez A. Z. orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. mając przy tym na uwadze charakter dochodzonych roszczeń oraz sytuację życiową powoda.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł pełnomocnik pozwanego (...) S.A. w W., który zaskarżył przedmiotowy wyrok w części i podniósł:

-

zarzut naruszenia prawa materialnego art. 445 §1 k.c. poprzez przyjęcie, iż uszkodzenie ciała, którego doznali powodowie, a za które odpowiedzialność ponosi pozwany nakazuje zasadnym przyznanie zadośćuczynienia w kwotach po 10. 000 zł,

-

zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, nie uwzględniającego całości treści zgromadzonego materiału dowodowego, poprzez pominięcie lub nieuwzględnienie okoliczności przemawiających za zasądzeniem niższego świadczenia - a w szczególności powołanych przez Sąd biegłych lekarzy którzy nie potwierdzili by powodowie doznali uszczerbku na zdrowiu

W oparciu o tak sformułowane zarzuty pełnomocnik pozwanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I ppkt 1 poprzez zmniejszenie zasądzonej na rzecz E. Z. kwoty z 11.683,25zł do kwoty 5.683,25zł (o 6.000 zł), zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. II ppkt 1 poprzez zmniejszenie zasądzonej na rzecz K. Z. kwoty z 9.762zł do kwoty 3.762zł (o 6.000 zł) oraz o zasądzenie kosztów postępowania I instancyjnego i odwoławczego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, z uwzględnieniem kosztów postępowania przed Sądem II instancji, jako kosztów procesu.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powodów wniósł o oddalenie apelacji pozwanego oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania odwoławczego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu.

Stan faktyczny ustalony przez Sąd pierwszej instancji jest prawidłowy. Sąd Okręgowy podziela wszelkie szczegółowe ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne. Właściwa jest również ocena prawna, Sąd Odwoławczy nie znajduje podstaw do jej zakwestionowania, ani też do dokonywania odmiennych ustaleń w zakresie wysokości należnego powódce roszczenia.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów prawa procesowego, to za całkowicie bezzasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 233§1 k.p.c. Powołany przepis dotyczy oceny dowodów przez Sąd i stanowi, że ten ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W orzecznictwie wskazano, iż jego naruszenie może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo, że nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. Jednocześnie przyjęto, że prawidłowe postawienie tego zarzutu wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył Sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2004 roku, V CK 398/03, LEX nr 174215; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 roku, III CK 245/04, LEX nr 174185). Zarzut obrazy przepisu art. 233§1 k.p.c. może być zatem skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Tego rodzaju uchybień w ocenie materiału dowodowego w żadnym stopniu nie uwiarygodnił pozwany. Analiza zaś jego apelacji wskazuje na to, że w istocie nie kwestionuje on przeprowadzonej oceny dowodów w szczególności opinii biegłych, a jedynie ocenę ustalonych okoliczności faktycznych, odnoszącą się do zasadności przyznania zadośćuczynienia w żądanej przez poszkodowanych wysokości w sytuacji gdy biegli nie stwierdzili uszczerbku na zdrowiu powodów.

W świetle powyższego, zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania uznać należy za całkowicie chybiony.

Bezzasadny okazał się także zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należnego powodom. Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska strony pozwanej, jakoby zadośćuczynienie ustalone na poziomie po 10.000,00 zł stanowiło kwoty rażąco wygórowane. Należy podkreślić, że orzekanie o wysokości zadośćuczynienia, z zachowaniem postulatu „odpowiedniości”, wyrażonego wprost w przepisie art. 445§1 k.c., należy do swobodnego uznania Sądu (przede wszystkim Sądu pierwszej instancji). Tej dyskrecjonalnej władzy sędziego Sąd Odwoławczy zmieniać nie może, o ile Sąd pierwszej instancji prawidłowo zbadał i ocenił wszystkie okoliczności sprawy. Atrybut swobody orzekania o wysokości zadośćuczynienia wynika z faktu, iż nie istnieją żadne zobiektywizowane, ustawowo określone kryteria pozwalające Sądowi na rozstrzygnięcie o zadośćuczynieniu we wprost określonych przedziałach pieniężnych. Sąd Odwoławczy może dokonać korekty wysokości zasądzonego zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę, tylko wtedy, gdyby w wyniku rozpoznania przez niego apelacji okazało się, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, że jest ono rażąco wygórowane (albo rażąco niskie). W tej kwestii wielokrotnie wypowiadała się judykatura. Sąd Najwyższy w wyroku z 18 listopada 2004 roku, sygn. akt I CK 219/04 stwierdził, że: „korygowanie przez Sąd drugiej instancji zasądzonego zadośćuczynienia może być aktualne tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, tj. albo rażąco wygórowane, albo rażąco niskie." Podobnie w wyroku z 27 lutego 2004 roku, sygn. akt V CK 282/03 Sąd Najwyższy orzekł, że: „ocenny charakter kryteriów wyznaczających wysokość zadośćuczynienia pieniężnego przyznawanego na podstawie art. 445 § 1 k.c., a uprzednio art. 165 § 1 Kodeksu zobowiązań, dał podstawę do sformułowania dyrektywy, według której zarzut naruszenia art. 445 § 1 k.c. przez Sąd drugiej instancji wskutek zawyżenia lub zaniżenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia pieniężnego może być, praktycznie rzecz biorąc, uwzględniony tylko w razie wykazania oczywistego naruszenia tych kryteriów przez Sąd drugiej instancji."

Zwrócić także należy uwagę, że „Sąd ważąc odpowiedniość zadośćuczynienia musi mieć na względzie, że życie, zdrowie, i integralność cielesna człowieka są dobrami najcenniejszymi. Indywidualizm każdego przypadku i każdej krzywdy jest nacechowany subiektywizmem, co sprawia, że relatywizowanie in abstracto zadośćuczynienia bywa zawodne, dlatego nie można kierować się praktyką stosowaną w zakresie ustalenia wysokości sum zadośćuczynienia, abstrahować od konkretnego przypadki. Praktyka sądowa, jeśli jest potwierdzona i weryfikowalna oraz poznawalna dla stron, może być jedynie pomocniczym kryterium" (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2010 roku, IV CSK 126/10, nie publ.)

Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę nie stwierdził, aby wysokość zasądzonego zadośćuczynienia dla każdego z powodów była rażąco wygórowana. Zasądzając powyższą kwotę Sąd Rejonowy, jak wynika to z uzasadnienia orzeczenia, miał na uwadze, iż zakres zadośćuczynienia, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c., winien być odpowiedni przede wszystkim do rozmiaru doznanej krzywdy, a nadto realizować jego zasadniczą kompensacyjną funkcję. Ustalając jego wysokość uwzględnił Sąd pierwszej instancji utrwaloną linię orzecznictwa w tej materii, i słusznie uznał, że określając wysokość odpowiedniej sumy, Sąd powinien niewątpliwie kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy, o którym decydują przede wszystkim takie czynniki, jak rodzaj uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego i jego szanse na przyszłość oraz poczucie nieprzydatności społecznej. Mając natomiast na uwadze rolę zadośćuczynienia, wziął pod uwagą Sąd Rejonowy to, aby stanowiło ono odczuwalną wartość ekonomiczną, a jednocześnie nie było nadmierne. Sąd pierwszej instancji, ustalając wysokość zadośćuczynienia, nie pominął żadnej istotnej okoliczności, mającej wpływ na określenie wysokości zadośćuczynienia. Miał przy tym na względzie, co wyraźnie wyartykułowano w uzasadnieniu, że choć nie orzeczono w stosunku do powodów trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu mającego źródło w zdarzeniu szkodzącym, to powodowie doznali konkretnych obrażeń ciała skutkujących dolegliwościami bólowymi przez okres trzech – czterech miesięcy, przy czym dolegliwości te były silne przez okres czterech tygodni. Niezależnie od tego samo zdarzenie wywołało u powodów traumatyczne przeżycia związane z koniecznością hospitalizacji (w przypadku powoda) i poddania się w jej trakcie różnym zabiegom medycznym, w tym w odniesieniu do powódki trzykrotnej punkcji krwiaka. Ponadto powodowie doznali ograniczeń w życiu codziennym, społecznym związanych choćby z koniecznością podjęcia leczenia i przebywaniem na zwolnieniu lekarskim. Doznawali również lęków związanych z uczestniczeniem w ruchu drogowym oraz pojawiły się obawy o bezpieczeństwo członków rodziny, zwłaszcza że uczestnikiem wypadku była ich 2,5 – letnia córka. To wszystko upoważnia do stwierdzenia, że cierpienia powodów choć nie znajdujące odzwierciedlenia w stwierdzonym stopniu uszczerbku na zdrowiu, miały miejsce i całe zdarzenie wywarło negatywny wpływ na ich życie. W tych warunkach nie może odnieść skutku zarzut dowolnego przyjęcia przez Sąd Rejonowy zawyżonego zakresu krzywdy i tym samym nie może być uznany za trafny zarzut naruszenia art. 445§1 k.c.

Podsumowując powyższe rozważania, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia art. 445§1 k.c. przy ustaleniu należnego powodom zadośćuczynienia. Przyznana ostatecznie przez Sąd Rejonowy kwota zadośćuczynienia, jest adekwatna w okolicznościach niniejszej sprawy, uwzględnia wszystkie kryteria, które aktualnie Sąd winien brać pod uwagę przy ustalaniu zadośćuczynienia, a zatem uznanie zasądzonej z tego tytułu kwoty za odpowiednią sumę w rozumienia art. 445 § 1 k.c. było uprawnione. W żadnym razie wniesiona apelacja nie prowadzi do wniosku, iż kwota zadośćuczynienia jest rażąco wysoka, a tylko wówczas uzasadniona byłaby ingerencja Sądu Odwoławczego w wysokość zadośćuczynienia

W świetle powyższego za chybiony należało uznać zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy stwierdzając, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną. Wydając rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania Sąd Odwoławczy oparł się na treści art. 98 k.p.c. w zw. z art. § 2 ust. 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm. ).