Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Z. C. z Komisariatu Policji w K.

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2018r.

sprawy M. K. (1)

obwinionej z art.86§1k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z dnia 28 lutego 2018r. sygn. akt II W 665/16

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza jej opłatę w kwocie 30zł za to postępowanie.

Agata Wilczewska

Sygn. akt: II Ka 118/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt
II W 665/16, obwinioną M. K. (1) uznał za winną tego, że w dniu 4.11.16r. około godziny 16.40 w K., na skrzyżowaniu drogi(...) z ulicą (...), województwo (...) spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa
w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru skrętu w lewo nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu nadjeżdżającemu z przeciwnego kierunku samochodowi osobowemu marki O. (...) o nr rej. (...) kierowanemu przez A. T. (1), tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw.
z art.39§1k.w. odstąpił od wymierzenia obwinionej kary.

Tym samym wyrokiem Sąd uznał obwinioną A. T. (1) za winną zarzucanego jej wykroczenia z art.88k.w., a uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art.86§1k.w.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obwiniona M. K. (1) zaskarżając go w całości. Obwiniona zaskarżyła również wyrok w części uniewinniającej obwinioną A. T. (1). Obwiniona orzeczeniu zarzuciła naruszenie:

1.  Art.7k.p.k. w zw. z art.8k.p.w. poprzez:

a)  bezzasadne oddalenie wniosku o zwrócenie się do (...) o udzielenie szczegółowych informacji dot. Warunków atmosferycznych,
w szczególności stopnia zaciemnienia (widoczności) istniejących o godz. 16.40 w dniu 4.11.16r. w miejscu zdarzenia wskutek czego nieprawidłowo wyjaśniono stan faktyczny w sprawie ustalając, że dzień był pogodny
i dopiero zapadał zmierzch, a w szczególności, że pojazd A. T. był widoczny,

b)  bezzasadne oddalenie wniosku o zwrócenie się o przekazanie do akt niniejszej sprawy stenogramu zgłoszenia zdarzenia z dnia 4.11.16r. do jednostki Policji, która przyjęła zgłoszenie o zaistniałej kolizji, celem ustalenia szczegółowej treści tego zgłoszenia, wskutek czego nieprawidłowo wyjaśniono stan faktyczny w sprawie,

c)  bezzasadne oddalenie wniosku o zwrócenie się do TU AVIVA
o przekazanie pełnych akt szkody dot. przedmiotowej kolizji drogowej,
w której zawarta była szczegółowa dokumentacja fotograficzna, która miała istotne znaczenie dla dokonania pełnych i prawidłowych ustaleń faktycznych, a także mogła stanowić istotny materiał badawczy dla biegłego w przedmiotowej sprawie,

d)  bezzasadne odrzucenie wniosku o dokonanie przez biegłego oględzin miejsca zdarzenia, ewentualnie dokonanie przez Sąd oględzin miejsca zdarzenia w dniu 4.11.17r. o godz. 16.40, (ewentualnie w dniu bliskim tej dacie o godz. 16.40) gdzie w sposób obiektywny można byłoby zweryfikować materiał dowodowy i prawidłowo ocenić całokształt sprawy,

e)  nieprawidłowe oparcie się na opiniach biegłych i ustalenie, że:

- to obwiniona M. K. (1) uderzyła w pojazd A. T. (1), gdy to w stojącą M. K. (1) uderzyła A. T. (1),

- pominięcie przez obu biegłych i Sąd istotnej i bezstronnej okoliczności
w sprawie, że na chwilę przed zdarzeniem obwiniona A. T. włączyła światła, co winno doprowadzić do wniosku, że nie miała obu rąk na kierownicy, a gdyby miała i gdyby miała włączone światła mijania dostrzegłaby zatrzymany pojazd M. K. i ominęłaby go, a zatem to obwiniona A. T. była sprawcą kolizji drogowej.

Nadto obwiniona zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art.86§1k.w. poprzez uznanie, że obwiniona popełniła zarzucany jej czyn, gdy nie ponosi ona winy, a zatem nie może odpowiadać na podstawie tego przepisu.

Stawiając te zarzuty obwiniona wniosła o zmianę wyroku i uniewinnienie jej od zarzucanego jej czynu, a skazanie A. T.. Jednocześnie wniosła
o obciążenie jedynie A. T. kosztami postępowania.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obwinionej okazała się bezzasadna.

Należy w pierwszej kolejności zauważyć, że niezasadny jest zarzut obwinionej naruszenia prawa materialnego – art.86§1k.w. w sytuacji, gdy głównie kwestionuje ona poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, będące wynikiem zarówno błędów dowolności jak i błędów braku, które doprowadziły do przyjęcia sprawstwa
i winy obwinionej w zakresie zarzucanego jej wykroczenia. Zarzut naruszenia prawa materialnego, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, mógłby być postawiony tylko w przypadku nie kwestionowania ustaleń faktycznych.

Przechodząc natomiast do zarzutów błędnego oddalenia wniosków dowodowych i błędnej oceny dowodów, która doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych należy stwierdzić, że i te zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, dokonana w niniejszej sprawie ocena dowodów, które doprowadziły do przypisania oskarżonej sprawstwa i winy w zakresie przypisanego jej wykroczenia z art.86§1k.w. została przeprowadzona w sposób szczegółowy, z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Zaskarżone orzeczenie pozostaje, wiec w pełni pod ochroną zwłaszcza przepisu art. 7 k.p.k. (w zw. z art. 8 k.p.w.). Sąd Rejonowy precyzyjnie wskazał jakie okoliczności uznał za udowodnione, wyjaśniając które ze zgromadzonych dowodów i z jakiego powodu uznał za wiarygodne, a którym tej wiarygodności odmówił. Tok rozumowania Sądu przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny oraz poprawny logicznie, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Słusznie Sąd I instancji dokonał ustalenia, że do kolizji pojazdów doszło na lewym pasie drogi, gdy obwiniona podjęła manewr skrętu w lewo i przejechała częścią pojazdu na lewy pas przeznaczony dla pojazdów nadjeżdżających z przeciwka. Obwiniona zdaje się nawet tego ustalenia nie kwestionować skoro winy współobwinionej A. T. zdaje się upatrywać również w tym, że ta nie ominęła jej pojazdu, mimo iż miałaby taką możliwość gdyby miała włączone światła mijania. W tych okolicznościach prowadzenie dowodów z dalszej ewentualnej dokumentacji fotograficznej uszkodzonych pojazdów nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności obwinionej. Dlatego wbrew zarzutom obwinionej jej wnioski dowodowe zostały prawidłowo oddalone. Również nieprzydatny dla rozstrzygnięcia tej odpowiedzialności byłby dowód z oględzin miejsca zdarzenia
w zbliżonych warunkach atmosferycznych czy próba ustalenia stopnia zaciemnienia
w (...). Identycznych warunków pogodowych nie da się bowiem odtworzyć, a również inna byłaby percepcja osób, które miałyby brać udział w takim eksperymencie skoro ich uwaga byłaby skupiona tylko na tym czy pojazd A. T. mógł być czy też nie mógł być widoczny przez obwinioną przy zachowaniu szczególnej ostrożności.

W tej mierze najbardziej miarodajnym dowodem były zeznania świadka M. K. (3), która oczekując w chwili zdarzenia na tym samym skrzyżowaniu w tych samych warunkach atmosferycznych na możliwość włączenia się do ruchu, widziała zbliżający się bez włączonych świateł mijania pojazd kierowany przez A. T., zanim obwiniona M. K. podjęła manewr skrętu
w lewo. Dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności obwinionej M. K. większego znaczenia nie ma przy tym czy w chwil zderzenia się pojazdów jej pojazd był w ruchu czy też został przez nią zatrzymany. A. T. poruszała się bowiem drogą z pierwszeństwem przejazdu i nie można od niej wymagać obowiązku ominięcia pojazdu, który nie ustępując jej pierwszeństwa nagle znalazł się na jej pasie ruchu, tak jak tego chce skarżąca.

Również treść zgłoszenia zdarzenia na Policji nie budzi wątpliwości. Sama obwiniona nie podała zresztą w jaki sposób ta treść miałaby zmienić poczynione ustalenia faktyczne.

Sąd odwoławczy nie zgadza się wprawdzie z ustaleniami Sądu I instancji, że zachowanie A. T. (1), która kierowała pojazdem bez włączonych świateł mijania przed zdarzeniem pozostaje bez związku przyczynowo – skutkowego
z zaistniałym zdarzeniem, jak bezkrytycznie Sąd I instancji przyjął za biegłym, chociaż ustalenie związku przyczynowo - skutkowego nie powinno należeć do biegłego, a do Sądu orzekającego, to ponieważ wyrok Sądu I instancji nie został skutecznie zaskarżony na niekorzyść obwinionej A. T., gdyż obwiniona M. K. nie mogła zaskarżyć tego wyroku, gdyż nie występowała w tej sprawie jako oskarżyciel posiłkowy, a jedynie jako współobwiniona, Sąd odwoławczy nie był uprawniony do uchylenia wyroku na niekorzyść A. T.. Tym bardziej do skażania obwinionej, jak tego domagała się skarżąca.

Niewątpliwie natomiast winę za zaistniałe zdarzenia ponosi również obwiniona M. K. jak słusznie przyjął Sąd I instancji.

Reasumując, przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów w zakresie sprawstwa i winy obwinionej A. K., okazała się trafna, wyczerpująca oraz przekonująco uzasadniona, zaś poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne prawidłowe.

W okolicznościach niniejszej sprawy mając na uwadze niewłaściwe zachowanie się A. T., która kierowała pojazdem bez włączonych świateł mijania, odstąpienie przez Sąd I instancji od wymierzenia kary wobec obwinionej M. K. jawi się jako w pełni uzasadnione.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu
i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. oraz art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., Nr 118, poz. 1269), Sąd Okręgowy zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze
w kwocie 50 zł. Nadto na podstawie art. 5, art. 8 i art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzył jej opłatę w kwocie 30 zł

Agata Wilczewska