Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Urlińska

Protokolant Klaudia Meresta

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 i 22 maja 2018 r.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej – Andrzeja Wilga,

sprawy:

K. C. s Z. i K. z d. K. , urodzonego (...) w L. ,

Oskarżonego o to, że:

W dniu 6 sierpnia 2017 roku na ul. (...) w O. użył przemocy wobec W. S. (1) poprzez uderzenie go ręką w głowę w wyniku czego wymieniony przewrócił się na ziemię oraz groził jej użyciem w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy w postaci spodenek i dwóch koszulek o łącznej wartości 279,97 złotych bezpośrednio po dokonaniu ich kradzieży ze sklepu (...) znajdującego się na terenie Centrum Handlowego (...) przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne

tj. czyn z art. 281 kk w zw z art. 64§1 kk

I. oskarżonego K. C. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 281kk w zw z art. 64§1 kk opierając wymiar kary o art. 281 kk skazuje go na karę 1 (jednego ) roku pozbawienia wolności,

II. Na podstawie art. 46§1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. sport kwotę 279,97 złotych tytułem naprawienia szkody ,

III Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 5 lutego 2018r godz. 20.20 do dnia 13 kwietnia 2018r. godz. 20.20

IV. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. kwotę 504 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu sądowym oraz kwotę 115,92 złotych tytułem 23 % stawki podatku Vat od wynagrodzenia, ,

V Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i opłaty.

Sygn. akt VII K 158/18

UZASADNIENIE

Sąd ustali następujący stan faktyczny :

W dniu 6 sierpnia 2017roku K. C. w godzinach rannych udał się do sklepu (...) znajdującego się w kompleksie handlowym A. C. w O.. Wymieniony zamierzał dokonać zaboru w celu przywłaszczenia odzieży sportowej.

W tym celu wszedł on na teren sklepu z plecakiem. Następnie rozglądał się po dostępnym asortymencie. Po chwili zabrał on do przymierzenia odzież w postaci m. in spodenek i koszulek. Po wejściu do przymierzalni przebywał tam nienaturalnie długi czas, co wzbudziło podejrzenia części pracowników sklepu. W czasie tym zdjął on klipsy ze spodenek marki N. koloru czarnego wartości 99,99 złotych, koszulki marki N. koloru siwego wartości 99,99 złotych i koszulki marki adidas koloru granatowego o wartości 79,99 złotych. Rzeczy te schował do przyniesionego ze sobą plecaka.

Po opuszczeniu przymierzalni K. C. odwiesił pozostałą część odzieży i rozglądając się dookoła siebie skierował się w stronę wyjścia ze sklepu. Po przekroczeniu poza linię bramek zasygnalizowały one dźwiękiem klips sklepowy lub tzw. wlep.

Wówczas pracownik sklepu (...) krzyknął w stronę K. C. aby się zatrzymał. Tymczasem wymieniony zaczął biec – oddając się od sklepu.

Widząc to P. Z. (1) ruszył za nim w pogoń, zdając sobie sprawę, że doszło do kradzieży.

Pracownik sklepu początkowo biegł za uciekającym w odległości około 3 metrów i krzyczał do ludzi, aby pomogli mu go ująć. Nikt jednak nie udzielił mu pomocy. Po chwili chłopak potknął się na ruchomych schodach. W tym czasie K. C. wraz ze skradzioną odzieżą skierował się w stronę sklepu (...) i znajdującym się obok wyjściem opuścił centrum Handlowe, kierując się w dalszym ciągu w stronę przejścia dla pieszych.

W międzyczasie kolejny pracownik sklepu – (...), który o fakcie kradzieży dowiedział się od K. G. (1), również ruszy w pogoń za uciekającym. Po skonsultowaniu się z P. Z. (1), wymieniony podążył w stronę najbliższego wyjścia z centrum handlowego. Po opuszczeniu go spostrzegł, iż K. C. ucieka w stronę ulicy (...). Pobiegł za nim krzycząc do przechodzących ludzi, że to złodziej. Nikt z przechodniów nie reagował na prośby.

Biegnąc za uciekającym wymieniony dotarł w okolice kościoła (...) O.. Tam na wskutek obecności przypadkowego mężczyzny, który zatamował K. C. drogę ucieczki, doszło do spowolnienia uciekającego.

W chwili gdy W. S. (1) dotarł tam usiłował on złapać uciekającego wyciągając w jego kierunku ręce. Wówczas ten słowami wulgarnymi jak na kacie 4 groził mu użyciem przemocy, po czym odwrócił się w stronę pracownika sklepu i uderzył go z otwartej ręki w głowę.

Przedmiotowe uderzenie spowodowało zachwianie się i upadek, poprzez osunięcie się na ziemię W. S. (1). Wykorzystując ten stan K. |C. oddalił się w stronę ulicy (...).

Po chwili zszokowany W. S. (1) wstał i po otrzepaniu wrócił do pościgu, jednakże sprawca zginał mu z oczu.

Wobec takiego obrotu sytuacji W. S. (1) postanowił wrócić do sklepu.

Na miejscu wraz z kierowniczką oddziału J. M. (1) ustalono, iż K. C. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia spodenek marki N. koloru czarnego o wartości 99,99 złotych, koszulki marki N. koloru siwego o wartości 99,99 złotych i koszulki marki adidas koloru granatowego o wartości 79,99 złotych tj mienia o łącznej wartości 279,97 złotych.

(dowód częściowo wyjaśnienia oskarżonego. k. 242v, 44v-45, 108v, 112, 270v-271, zeznania W. S. k. 243, 3-4, zeznania J. M. 244, 12-14, K. G., k. 243v, 17v-18, zeznania P. Z. k. 244, 8v-10v. ).

Wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym K. C. przyznał się do dokonania kradzieży odzieży sportowej. Jednakże zaprzeczył aby miał uderzyć czy też grozić pokrzywdzonemu.. Wskazał iż po dobiegnięciu do niego ekspedienta powiedział mu, aby ten dął sobie spokój, po czym odwrócił się i pobiegł w stronę poczty. (k. 44v-45, 108v, 112).

Wyjaśniając w postępowaniu sądowym również przyznał się do jego popełnienia częściowo tj. do kradzieży, a nie przyznał się do uderzenia i do zastraszenia. Podał, iż opuścił zakład karny i nie posiadał środków na utrzymanie. Wskazał, iż zagubił się i nie widział innego wyjścia. Podkreślił, iż po dokonaniu tej kradzieży poznał swoją narzeczoną, która trzyma go w ryzach. Zaznaczył, iż ze sklepu zabrał dwie koszulki i spodenki, a zrobił to, żeby posiadać jakieś środki. Nie przeczył, iż ukradł te rzeczy, wziął je i wyszedł ze sklepu, a gdy bramki trąbiły - skierował się na ul. (...). Podał, iż powiedział do pracownika, żeby sobie odpuścił. Lecz nie uderzył tej osoby, ani nie groził jej (k. 242v,).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w takim zakresie w jakim konsekwentnie w toku całego postępowania przyznał się do dokonania kradzieży spodenek i dwóch koszulek sportowych.

Ten zakres wyjaśnień oskarżonego ze wskazaniem okoliczności jego popełnienia, zasługuje w ocenie Sądu na wiarygodność, albowiem jest zarówno konsekwentny i logiczny, to jeszcze zgodny z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W szczególności wskazać należy w tym zakresie na zeznania pokrzywdzonego oraz świadków – pracowników sklepu (...). K. C. potwierdził zarówno wcześniej podjęty zamiar dokonania zaboru, jak i sposób, w jaki wszedł w posiadanie zabranych przedmiotów. Relacje te korespondują ze szczegółowymi zeznaniami P. Z. (1) oraz J. M. (1). Wymienieni obserwowali wymienionego bądź naocznie, lub też na nagranym monitoringu i z uwagi na powiązanie tych relacji uznać je należy za konsekwentne spójne i logiczne.

Sąd nie uznał natomiast za wiarygodne tego zakresu wyjaśnień oskarżonego, w jakim twierdził, iż nie groził goniącemu go pracownikowi sklepu. Ten zakres jego relacji pozostaje w oczywistej sprzeczności z zeznaniami W. S. (1),. Ten młody człowiek nie znał dotychczas oskarżonego. Jest dla niego osobą obcą, a zetknął się z nim goniąc go, aby odzyskać skradzione ze sklepu przedmioty. Zwłaszcza pierwsze relacje wymienionego w sposób bezsprzeczny wskazują, iż K. C. nie tylko używając słów wulgarnych, jak na karcie 4 groził mu użyciem przemocy, jak też użył jej uderzając go z otwartej ręki w głowę, co spowodowało upadek pokrzywdzonego i jego spowolnienie, które umożliwiło oskarżonemu ucieczkę.

W ocenie Sądu reakcje te uznać należy za jasne, logiczne oraz konsekwentne. W rezultacie Sąd uznał je za w pełni wiarygodne i na ich podstawie dokonał ustalenia w sprawie stanu faktycznego. Świadek ten nie miał żadnego interesu w bezpodstawnym oskarżaniu K. C., a relacjonował jedynie o zdarzeniach, których w sposób nagły doświadczył. Przedmiotowe zeznania zostały złożone w krótki czas po zdarzeniu, kiedy pamięć o nim była najlepsza. Trudno wyjaśnić z jakiego powodu miałby on poddawać takie fakty, gdyby nie miały one miejsca. Sąd zauważa, iż świadek będąc na rozprawie próbował złagodzić sytuację której zaznał, lecz Sąd uznał to jedynie za wynik niewątpliwie niekomfortowej sytuacji, gdy relacjonował te fakty względem oskarżonego doprowadzonego z jednostki penitencjarnej. Niewątpliwie po tak długim okresie czasu nie pamiętał już siły uderzenia, czy wypowiadanych słów , co jednak nie podważa wiarygodności tych pierwszych zeznań kiedy pamięć o przebiegu zdarzenia był pełna. W tej sytuacji mając dodatkowo mało czasu na przemyślenie całej sytuacji relacjonował ja w taki sposób jak miała ona miejsce.

Dodatkowo zeznania tego świadka korespondują z pozostałymi zeznaniami złożonymi w sprawie, w tym z relacjami P. Z. (1). Wymieniony wprawdzie nie widział samej wymiany słów, czy uderzenia pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, to jednak potwierdził, iż W. S. (1) informował go o uderzeniu, w wyniku którego się przewrócił. Wymieniony nie podawałby takich faktów, gdyby o nich nie usłyszał. Zeznania te zostały złożone w dniu zdarzenia, kiedy bardzo dobrze pamiętał on uzyskane informacje.

W pozostałym zakresie Sąd także podzielił zeznania wymienionego, jako korespondujące z zeznaniami pokrzywdzonego i pozostałych pracowników sklepu. Wynika z nich, iż próbował on złapać odciekającego, co jednak nie nastąpiło. Jednakże wskazał, tak kierunek ucieczki oskarżonego, które to relacje korespondują z wyjaśnieniami samego oskarżonego. Z zeznań złożonych w Sądzie wprawdzie wynika, iż pokrzywdzony wskazywał, jakoby dostał w głowę - w tył głowy. Tym niemniej mylne wskazanie miejsca uderzenia po tak długim okresie czasu, jest zjawiskiem naturalnym i nie wpływa na generalne podzielenie wiarygodności świadka, który dodatkowo wskazał, iż kolega, gdy podbiegł do niego to był roztrzęsiony. Gdyby nie doszło do kontaktu fizycznego i słownego wymienionych pokrzywdzony byłby jedynie zmęczony. Powyższe w jeszcze większym stopniu uwiarygadnia te relacje.

Za wiarygodne uznano również relacje K. G. (1). Wymieniona widziała wprawdzie jedynie oskarżonego, który wybiegł z plecakiem, to jednak nawet na rozprawie, potwierdziła, iż był to oskarżony. Wskazała też, iż zawołała kolegów, aby wybiegli. Potwierdziła, iż od pokrzywdzonego dowiedziała się , że biegł za oskarżonym, aż pod kościół na ul. (...) i że próbował go chwycić, a gdy dobiegł to dostał od niego w twarz. Podkreśliła również, iż gdy dostał on w twarz, to oskarżony uciekł, a W. S. (1) chyba upadł na ziemię. Relacje te uznano za wiarygodne i konsekwentne, jako zgodne z zeznaniami pokrzywdzonego i pozostałych pracowników sklepu.

Z tych samych powodów Sąd za wiarygodne uznał zeznania J. M. (1). Wprawdzie w czasie zdarzenia była ona na zapleczu, lecz dowiedziała się o kradzieży oraz o pogoni za oskarżonym. Potwierdziła ona również, iż pokrzywdzony jak wrócił po jakimś czasie, to powiedział, że nie złapał złodzieja, bo ten go uderzył w głowę. Dodatkowo przyznała, iż pokrzywdzony musiał jej powiedzieć, że upadł. Fakt, iż świadek lepiej pamiętała przebieg zdarzenia w chwili pierwszego składania zeznań jest zupełnie logiczny i wiarygodny.

W ocenie Sądu zeznania wszystkich pracowników pokrzywdzonego sklepu zasługują na podzielenie. Korespondują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają, Nie ustalono również jakichkolwiek przesłanek pozwalających podważyć ich obiektywizm czy bezstronność.

Za wiarygodne Sąd uznał także relacje J. W.. Wymieniany podał, iż nie widział szarpaniny jednakże podkreślił, iż słyszał jak oskarżony odgrażał się wulgaryzmami, aby dął mu spokój. Sąd uznał ten fragment relacji za wiarygodny albowiem zgodny z zeznaniami wszystkich pracowników (...) O..

Za wiarygodną uznano uzyskaną w sprawie opinię sądowo-psychiatryczną i psychologiczną. Zostały one uzupełnione w postępowaniu sądowym, gdzie biegli zgodnie wskazali, iż w świetle postawionej oskarżonemu kwalifikacji prawnej brak jest podstaw do zastosowania terapii uzależnień od używania środków odurzających. W ocenie Sądu przedmiotowe opinie zostały sporządzone przez powołane organy i w granicach powołania. Odpowiadają na postawione im pytania, zaś wnioski z nich płynące nie zostały podważone w toku prowadzonego postępowania.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd uznał, iż materiał dowodowy zebrany sprawie wykazał w sposób nie budzący wątpliwości winę oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu. Także kwalifikacja prawna wskazana przez oskarżyciela publicznego jest zasadna. K. C. nie tylko dokonał zaboru w celu przywłaszczenia spodenek marki N. koloru czarnego o wartości 99,99 złotych, koszulki marki N. koloru siwego o wartości 99,99 złotych i koszulki marki adidas koloru granatowego o wartości 79,99 złotych tj mienia o łącznej wartości 279,97 złotych, to jeszcze w toku pościgu za nim, użył wobec goniącego go pokrzywdzonego przemocy w postaci uderzenia ręką w głowę oraz wypowiedział groźbę jej użycia w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy.

Sąd podzielił w tym zakresie podgląd wyrażony m.in. wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 27 listopada 2014 r w sprawie II AKa 217/14 zgodnie z którym „ Na podstawie art. 281 k.k. odpowiada taki sprawca, który wcześniej dokonuje kradzieży, a następnie, ażeby utrzymać się w posiadaniu zabranego przedmiotu, używa przemocy wobec osoby lub grozi natychmiastowym jej użyciem albo doprowadza osobę do stanu nieprzytomności lub bezbronności, której obecność lub zachowanie, według oceny sprawcy, zagraża utrzymaniu takiego posiadania. Nie jest przy tym istotne, czy osoba taka rzeczywiście stanowi przeszkodę w utrzymaniu się przez sprawcę w posiadaniu rzeczy, czy też okoliczność tę sprawca sobie tylko wyobraża”. Podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 lutego 2001 r. w sprawie II AKa 18/01. według którego „…Przestępstwo z art. 281 kk jest przestępstwem powszechnym z tym jednak ograniczeniem, że może je popełnić jedynie osoba, która uprzednio dokonała kradzieży i znajduje się w posiadaniu zabranej rzeczy…”

Nie może także ulegać wątpliwości, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, skoro zdecydował się na dokonanie zaboru odzieży sportowej, a następnie wobec osoby ścigającej go, użył groźby użycia przemocy oraz zastosował ją poprzez uderzenie go w głowę. Oskarżony swoim zamiarem obejmował więc zarówno cel działania, jak i sposób dojścia do tego celu. „Strona podmiotowa przestępstwa art. 281 k.k. charakteryzuje się podwójną kierunkowością zamiaru. Kierunkowość ta wyraża się w tym, że sprawca naprzód podejmuje działania zmierzające do zaboru cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Po osiągnięciu tego celu, a więc po przejęciu władztwa nad rzeczą, sprawca podejmuje działania polegające na używaniu przemocy wobec osoby, grożeniu natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, przy czym działania te są ukierunkowane celowo na zapewnienie utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy.” (wyrok SA w Białymstoku z dnia 19 marca 2013 r., II AKa 42/13, LEX nr 1311930).

W ocenie Sądu, również wina oskarżonego nie mogła budzić wątpliwości, skoro jest on osobą dorosłą, posiadającą odpowiedni poziom doświadczenia życiowego, znającą obowiązujące normy prawne i konsekwencje ich nieprzestrzegania.

Przy wymiarze kary sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary wynikające z art. 53 § 1 i 2 k.k., zgodnie z którymi sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w szczególności uwzględniając motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Jak wynika z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Mając powyższe rozważania na uwadze uznać należy, iż materiał dowodowy zebrany w sprawie wykazał w sposób nie budzący wątpliwości winę oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu, a więc tego, iż w dniu 6 sierpnia 2017 roku na ul. (...) w O. użył przemocy wobec W. S. (1) poprzez uderzenie go ręką w głowę w wyniku czego wymieniony przewrócił się na ziemię oraz groził jej użyciem w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy w postaci spodenek i dwóch koszulek o łącznej wartości 279,97 złotych bezpośrednio po dokonaniu ich kradzieży ze sklepu (...) znajdującego się na terenie Centrum Handlowego (...) przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne

Wobec powyższego Sąd oskarżonego K. C. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 281kk w zw z art. 64§1 kk opierając wymiar kary o art. 281 kk skazał go na karę 1 (jednego ) roku pozbawienia wolności,

Rozważając wymiar kary wobec oskarżonego Sąd za okoliczności łagodzące nieznaczną zastosowaną wobec pokrzywdzonego przemoc i brak następstw jej stosowania. Jako okoliczności obciążające uznano uprzednią jego karalność, dopuszczenie się niniejszego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne. K. C. był uprzednio karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 1358/14 za czyn z art. 279§1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności. Kara ta została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 746/15. Wymieniony odbywał ją w okresie od 13 marca 2016r. do dnia 12 czerwca 2017r. Oba zaś przestępstwa tak z art. 279§1kk i art. 281 kk należą do przestępstw podobnych w rozumieniu art. 115§3 kk jako tego samego rodzaju – przeciwko mieniu.

Dodatkowo czyn objęty przedmiotowym postępowaniem został popełniony po wejściu w życie zmiany przepisów kodeksu karnego, zgodnie z którą Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności nie przekraczającej roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie w czasie popełnienia czynu oskarżony był prawomocnie skazany na karę pozbawienia wolności (karta karna k. 54-55) , co uniemożliwiało zastosowanie art. 69 kk.

Nadto ustalone okoliczności popełnienia czynu uniemożliwiały przyjęcie, iż czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi. O braku przyjęcia którego decydowały przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie miały w szczególności: rodzaj dobra, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej, czas, miejsce jego popełnienia. Istotne były również - stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy.

Sąd podzielił w tym zakresie orzeczenie Sądu Najwyższego wyrażonego postanowieniem z dnia 30 października 2015r. w sprawie IV KK 235/15 zgodnie z którym „Wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy znamiona przestępstwa cechuje niewysoka szkodliwość społeczna, zaś jego sprawca nie jest na tyle niebezpieczny dla społeczeństwa, aby zastosować w stosunku do niego zwykłą karę przewidzianą za popełnione przestępstwo”.

Wobec powyższego w ocenie Sądu kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do stopnia jego winy. Uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz cele kary jakie ma wobec niego osiągnąć tak wychowawcze, jak i zapobiegawcze.

Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 5 lutego 2018r godz. 20.20 do dnia 13 kwietnia 2018r. godz. 20.20.

Na podstawie art. 46§1 kk orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. sport kwotę 279,97 złotych tytułem naprawienia szkody. Rozstrzygniecie te jest następstwem popełnionego przestępstwa i konieczność zrekompensowania wyrządzonej nim szkody.

Jednocześnie zasadzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. kwotę 504 złotych tytułem wynagrodzenia z obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postepowaniu sądowym oraz kwotę 115,92 złotych tytułem 23 % stawki podatku Vat od wynagrodzenia.

Na podstawie art. 624§1 kpk zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i opłaty, uwzględniając jego sytuację finansową, możliwości zarobkowe, oraz rodzaj i rozmiar wymierzonej mu kary pozbawienia wolności.