Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska

Protokolant: sekr. sąd. Daria Mokrzycka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2018 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa R. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę kwoty 7.350 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. P. kwotę 2.200 (dwa tysiące dwieście) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w dalszej części;

III.  rozstrzyga, że koszty procesu, który powód wygrał w 30%, będą stosunkowo rozdzielone, pozostawiając szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu;

IV.  poleca zwrócić powodowi oraz stronie pozwanej ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwoty po 425,47 zł, tytułem niewykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

(...)

UZASADNIENIE

R. P. wniósł pozew przeciwko (...) SA w W. o zapłatę kwoty 7200 zł, tytułem zadośćuczynienia, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 15.06.2016r. do dnia zapłaty, kwoty 150 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia (na tą kwotę powód przedstawił fakturę nr (...) za „diagnozę psychologiczną po wypadku komunikacyjnym w dniu 23 kwietnia 2016r.”) z odsetkami od dnia 2.05.2017r. do dnia zapłaty, w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 23.04.2016r., którego sprawca ubezpieczony był u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej. W wyniku tego wypadku powód doznał urazu głowy, kręgosłupa, stłuczenia barku i ramienia, podudzia prawego i obu stawów kolanowych, urazu brzucha, grzbietu i miednicy, ostrej reakcji na stres oraz ogólnych potłuczeń całego ciała. Powód domagał się uzupełnienia zadośćuczynienia ponad wypłaconą dotychczas kwotę 800 zł.

Pozwany Zakład wniósł o oddalenie powództwa, zarzucił, że dotychczas wypłacona kwota była adekwatna do wysokości krzywdy, oraz, że wydatek, związany z konsultacją psychologiczną (150 zł) wynikał wyłącznie z przygotowania do procesu, celem wykazania większej krzywdy. Pozwany zakwestionował również datę, od której powód domagał się zasądzenia odsetek, podnosząc, że powód nie udowodnił daty zgłoszenia roszczenia.

Sąd ustalił:

W dniu 23.4.2016r. powód został potrącony przez samochód na przejściu dla pieszych. W wyniku wypadku doznał urazu kręgosłupa szyjnego, lędźwiowego, urazu barku, kolana i biodra prawego. Urazy te nie doprowadziły do powstania uszczerbku na zdrowiu z przyczyn ortopedyczno-neurologicznych. Powód nie nosił, mimo zalecenia lekarskiego, kołnierza S., nie korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Aktualnie stan powoda uległ poprawie. Nie ma żadnych przeciwwskazań, wpływających na wykonywanie obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych. Może uprawiać sport, prowadzić aktywny wypoczynek. Nie wymaga leczenia ani rehabilitacji.

Dowód: opinia biegłych z zakresu ortopedii S.L. i neurologii J.W. (k-97 i nast.)

Po zdarzeniu powód został zawieziony przez żonę do szpitala, który opuścił tego samego dnia, następnie odbył wizytę w ortopedy i neurologa, zażywał leki przeciwbólowe. Nie przeszedł rehabilitacji, pomimo zalecenia lekarskiego. Cierpiał na zaburzenia snu, budził się w nocy, przeżywał na nowo wypadek, często o nim mówił.

Powód pracuje jako nauczyciel wychowania fizycznego. Po wypadku przestał spędzać wolny czas na siłowni, nie uprawia sportów zimowych, jak narciarstwo, ze względu na odczuwane bóle kolana i biodra. Jest ostrożniejszy przy przechodzeniu przez jezdnię.

Dowód: zeznania powoda (k-59)

W dniu 24.05.2016r. powód odbył konsultację psychologiczną, w celu określenia stanu funkcjonowania psychospołecznego po wypadku. Psycholog L. K. zdiagnozowała u niego ostrą reakcję na stres. Za diagnozę psychologiczną powód zapłacił 150 zł.

Dowód: opinia psychologiczna (k-15-17); faktura nr (...) (k-20).

Pismem z dnia 11.06.2016r. powód wezwał pozwany Zakład do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 20.000 zł. W odpowiedzi z dnia 13.06.2016r. pozwany wezwał powoda do przedstawienia dodatkowej dokumentacji. Pismem z dnia 2.05.2017r. (po otrzymaniu zadośćuczynienia w kwocie 800 zł) powód ponownie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 9200 zł, celem uzupełnienia zadośćuczynienia, i kwoty 150 zł, tytułem zwrotu kosztów prywatnej opinii psychologicznej. Pismem z dnia 10.05.2017r. pozwany Zakład odmówił zapłaty dalszych kwot.

Dowód: pisma powoda (k-21, 28); pisma pozwanego (k-23, 30)

Sąd zważył, co następuje:

Kwestia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku powoda nie była sporna. Poza sporem było również, że dotychczas pozwana wypłaciła powodowi kwotę 800 zł, tytułem zadośćuczynienia za skutki wypadku z dnia 23.04.2016r.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 2 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z wypadkiem. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość. ( tak: wyrok SN z dnia 20.04.2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8.02.2006r., I A Ca 1131/05, LEX nr 194522).

Skutki wypadku na zdrowiu powoda ustalono w oparciu o opinię biegłych lekarzy z zakresu neurologii i ortopedii oraz zeznania powoda. W wyniku wypadku doznał on wielomiejscowego urazu – w tym urazu kręgosłupa szyjnego, lędźwiowego, urazu barku, kolana i biodra prawego, przy czym urazy te nie doprowadziły do powstania uszczerbku na zdrowiu z przyczyn ortopedyczno-neurologicznych. Powód nie nosił, mimo zalecenia lekarskiego, kołnierza S., nie korzystał ze zwolnienia lekarskiego, nie odbył rehabilitacji. Jego leczenie powypadkowe ograniczyło się do dwóch wizyt lekarskich (u lek. neurologa i ortopedy) oraz przyjmowania doraźnie leków przeciwbólowych. Aktualnie stan zdrowia powoda uległ poprawie i nie odbiega od normy. Miarkując zadośćuczynienie, Sąd uwzględnił zarazem, że w bezpośrednim okresie od wypadku (2-3 tygodnie), ze względu na dolegliwości bólowe kręgosłupa i stawów kończyn, powód mógł odczuwać ograniczenia w wykonywaniu codziennych prac. Aktualnie jednak, jak wynika z opinii biegłych lekarzy, nie ma żadnych przeciwwskazań, wpływających na wykonywanie przez powoda obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych - może uprawiać sport, prowadzić aktywny wypoczynek. Okoliczność zatem, że od wypadku powód, jak zeznał, przestał spędzać czas wolny na siłowni i nie uprawia już sportów zimowych nie jest obiektywnie uzasadniona skutkami przedmiotowego wypadku. Uwzględniono zarazem stwierdzoną przez biegłych możliwość (choć niewielkiego stopnia) wystąpienia późnych powikłań przebytego urazu kręgosłupa, w postaci progresji zmian zwyrodnieniowych. Miarkując zadośćuczynienia Sąd miał także na uwadze, że przedmiotowy wypadek był bardzo stresującym wydarzeniem w życiu powoda, który na skutek tego cierpiał na zaburzenia snu, budził się w nocy, przeżywał na nowo wypadek, często o nim mówił, co ustalono na podstawie zeznań powoda. Niezależnie od tego, dołączona do pozwu „opinia psychologiczna” jest jedynie dokumentem prywatnym (art. 245 kpc) i jako taka, nie korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w niej twierdzeń. Zarazem pozwany nie przyznał powołanych tam okoliczności i zakwestionował wym. dokument oraz samą konsultację psychologiczną, jako pozostającą bez związku z wypadkiem. Powód nie wykazał, aby, na skutek tego wypadku, doznał rozstroju zdrowia psychicznego (art. 6 kc w zw. z art. 444§1 kc), co mogłoby być ewentualnie stwierdzone w opinii lekarza psychiatry, przy czym zmierzający do tego wniosek dowody, złożony pierwotnie przez pozwanego, został ostatecznie cofnięty.

W świetle okoliczności niniejszej sprawy, odpowiednim i adekwatnym do rozmiaru krzywdy będzie zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł. Suma ta uwzględnia rodzaj naruszonego dobra, jakim jest zdrowie człowieka, młody wiek powoda (27 lat), rozmiar cierpień, odczuwanych w pierwszym okresie po wypadku, związanych szczególnie z bólami kolana i biodra. Mając na uwadze, że dotychczas pozwana wypłaciła powodowi z tego tytułu 800 zł, zasądzono kwotę 2200 zł, tytułem uzupełnienia zadośćuczynienia, z odsetkami ustawowymi od dnia 14.07.2016r. – mając na uwadze, że powód wezwał pozwaną do zapłaty konkretnej kwoty z tego tytułu pismem z dnia 11.06.2016r., które dotarło do pozwanej najpóźniej w dniu 13.06.2016r., a więc w dacie sporządzenia pisma pozwanej w odpowiedzi na zgłoszenie roszczenia (k-23). Ustawowy okres na likwidację szkody minął po 30 dnia, tj. 13.07.2016r., a zatem w dniu następnym pozwana była w opóźnieniu, powodującym obowiązek zapłaty odsetek ustawowych. W dalszej części, powództwo o zapłatę z tytułu zadośćuczynienia, jako żądanie nadmierne i nieadekwatne do niewielkiego rozmiaru szkody, podlegało oddaleniu, podobnie, jak żądanie zapłaty odsetek od daty wcześniejszej, skoro, zgodnie z zarzutem pozwanej, powód nie udowodnił, że wezwał pozwaną wcześniej do zapłaty (art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i art. 817§1 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych).

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 kc, naprawienie szkody obejmuje także zwrot wszelkich wydatków, poniesionych przez poszkodowanego w związku z leczeniem i rehabilitacją oraz inne dodatkowe koszty, związane z doznanym uszczerbkiem. Sąd podzielił stanowisko pozwanego, że wydatek, związany z konsultacją psychologiczną (150 zł), wynikał wyłącznie z przygotowania do niniejszego procesu i nie mieści się w pojęciu, podlegających zwrotowi, kosztów, związanych z doznanym uszczerbkiem, o których mowa w powołanym przepisie.

Orzeczenie o kosztach w pkt III wyroku oparto na przepisach art. 100 zd. 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 108 § 1 kpc, przyjmując, że powód wygrał sprawę w 30 % i rozstrzygając o stosunkowym rozdzieleniu poniesionych przez strony kosztach procesu.

Orzeczenie w pkt IV wyroku oparto na przepisie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2016, poz. 623). Z zaliczek na wynagrodzenie biegłych, uiszczonych przez strony w kwotach po 1300 zł, wypłacono na ten cel jedynie kwoty po 874,53 zł (k-109), dlatego reszta podlegała zwrotowi.