Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. Ś.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. Ś. (...) Pomoc (...) w B. kwotę 2 445,96 zł (dwa czterysta czterdzieści piec złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 352,00 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzeczy Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tychach kwotę 645,00 zł (sześćset czterdzieści pięć złotych) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1063/16/3

UZASADNIENIE

Powód M. Ś. wystąpił przeciwko (...) S.A. w W. z pozwem o zapłatę kwoty 2 685,96 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 25 listopada 2015 r. samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność B. i E. C. został uszkodzony w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwany. Pozwany zarejestrował szkodę pod nr (...) i przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego stwierdził wystąpienie szkody częściowej. W związku z jej likwidacją poszkodowany dnia 25 listopada 2015 r. zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o nr rej. (...). Pojazd ten był wynajmowany w okresie od 25 listopada 2017 r. do dnia 24 grudnia 2015 r., tj. przez okres 29 dni. Poszkodowany skorzystał również z usługi holowania i parkowania uszkodzonego pojazdu. W związku z powyższym strona powodowa wystawiła fakturę VAT na kwotę 4 330,07 zł, na którą złożyły się: kwota 3 479,96 zł brutto z tytułu najmu pojazdu zastępczego, 450,11 zł brutto z tytułu parkowania uszkodzonego pojazdu oraz kwota 400 zł brutto z tytułu holowania uszkodzonego pojazdu. Natomiast z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu powód wystawił fakturę VAT na kwotę 10 615,52 zł. Dnia 28 listopada 2015 r. powód nabył od poszkodowanych wierzytelność z tytułu odszkodowania należnego za naprawę uszkodzonego pojazdu, najmu pojazdu zastępczego oraz z tytułu holowania i parkowania uszkodzonego pojazdu. Decyzją z dnia 4 marca 2016 r. pozwany przyznał odszkodowanie w wysokości 1 800 zł tytułem najmu samochodu zastępczego oraz 250 zł tytułem zwrotu kosztów holowania jednocześnie odmawiając wypłaty odszkodowania z tytułu parkowania uszkodzonego pojazdu. Następnie decyzją z dnia 26 kwietnia 2016 r. pozwany przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 10 115,73 zł z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu. Powód w niniejszej sprawie dochodzi różnicy pomiędzy kwotami wskazanymi na fakturach VAT, a kwotami wypłaconymi przez pozwanego.

W dniu 10 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 1438/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda, z uwagi na brak umowy cesji pomiędzy powodem a poszkodowanymi. Pozwany zakwestionował koszty parkowania uszkodzonego pojazdu albowiem ten naprawiony został w warsztacie samochodowym posiadającym parking wobec czego brak było podstaw do jego parkowania na płatnym parkingu. Odnośnie holowania pozwany wskazał, że kwota przez niego wypłacona odpowiada średnim stawkom stosowanym na rynku lokalnym. Pozwany wskazał, że koszty najmu pojazdu zastępczego zostały zawyżone, gdyż w jego ocenie uzasadniony czas naprawy pojazdu wyniósł 15 dni. W zakresie kosztów naprawy pozwany wyjaśnił, że kwotę odszkodowania ustalił w oparciu o kosztorys oraz dokumentację przedłożoną przez poszkodowanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 listopada 2015 r. samochód osobowy marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność B. i E. C. został uszkodzony w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwany. Pozwany zarejestrował szkodę pod nr (...) i przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego stwierdził wystąpienie szkody częściowej. Powód przeprowadził naprawę uszkodzonego pojazdu i wystawił fakturę VAT na kwotę 10 615,52 zł. W związku z likwidacją szkody poszkodowany dnia 25 listopada 2015 r. zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o nr rej. (...). Przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od 25 listopada 2017 r. do dnia 24 grudnia 2015 r., tj. przez okres 29 dni. Poszkodowany skorzystał również z usługi holowania i parkowania uszkodzonego pojazdu przez 18 dób. W związku z powyższym strona powodowa wystawiła fakturę VAT na kwotę 4 330,07 zł, na którą złożyły się: kwota 3 479,96 zł brutto z tytułu najmu pojazdu zastępczego, 450,11 zł brutto z tytułu parkowania uszkodzonego pojazdu oraz kwota 400 zł brutto z tytułu holowania uszkodzonego pojazdu.

Dowód: umowa najmu samochodu (k. 20), informacja o wysokości szkody częściowej w pojeździe wraz z kosztorysem (k. 21-24), faktura VAT nr (...) (k. 25), faktura VAT nr (...) (k. 26), faktura VAT nr (...) (k. 27), faktura VAT nr (...) (k. 28), akta szkody na płycie CD (k. 55), zgłoszenie szkody (k. 130-133).

W dniu 28 listopada 2015 r. powód w drodze umowy cesji wierzytelność nabył od poszkodowanych wierzytelność z tytułu odszkodowania należnego za naprawę uszkodzonego pojazdu, najmu pojazdu zastępczego oraz z tytułu holowania i parkowania uszkodzonego pojazdu.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 64).

Pismem z dnia 21 stycznia 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty.

Dowód: pismo powoda z dnia 21 stycznia 2016 r. (k. 29-30).

Decyzją z dnia 4 marca 2016 r. pozwany przyznał odszkodowanie w wysokości 1 800 zł tytułem najmu samochodu zastępczego oraz 250 zł tytułem zwrotu kosztów holowania jednocześnie odmawiając wypłaty odszkodowania z tytułu parkowania uszkodzonego pojazdu. Następnie decyzją z dnia 26 kwietnia 2016 r. pozwany przyznał odszkodowanie w kwocie 10 115,73 zł z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu.

Pozwany wypłacił powodowi z tytułu przyznanego jak wyżej odszkodowania kwotę 12 259,73 zł (10 209,73 zł tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz 2050,00 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego).

Dowód: akta szkody na płycie CD (k. 55).

Uzasadniona stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) wyniosła 120,00 zł brutto.

Dowód: decyzja pozwanego z dnia 25 listopada 2015 r. (k. 31-32 i 35).

Ustalony w oparciu o dokumentację z akt sprawy koszt naprawy pojazdu V. (...) o nr rej. (...) stanowiący wysokość uzasadnionych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z zastosowaniem cen części oryginalnych sygnowanych logiem producenta wynosił 9 900,39 zł netto (12 177,48 zł brutto).

Ustalony w oparciu o dokumentację z akt sprawy koszt naprawy pojazdu V. (...) o nr rej. (...) stanowiący wysokość uzasadnionych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z zastosowaniem cen części alternatywnych oznaczonych symbolem (...) wynosił 9.863,20 zł netto (12.131,74 zł brutto).

Zasadny okres najmu pojazdu zastępczego w rozpoznawanej sprawie wyniósł 27 dób.

Ryczałtowe stawki za holowanie pojazdu osobowego do 25 km ujmujące koszty załadunku i rozładunku kształtowały się na poziomie 300-400 zł brutto.

Średni koszt parkowania pojazdu osobowego na parkingu strzeżonym na lokalnym runku w listopadzie 2015 r. kształtował się na poziomie od 15 zł za dobę do 140 zł brutto za miesiąc.

Dowód: opinia biegłego sądowego (k. 83-109), ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego (k. 154-155), pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego (k. 160-171).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy.

Sąd uznał również za przekonującą i w konsekwencji mającą zasadnicze znaczenie dla definitywnego rozstrzygnięcia sprawy opinię biegłego B. M.. Należy zauważyć, że biegły dysponuje odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii, czego strony nie kwestionowały. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotowa opinia jest rzetelna, fachowa i czyni zadość postawionej tezie dowodowej. Wnioski końcowe wynikające z opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, kategoryczny i zostały należycie umotywowane. Wątpliwości strony powodowej co do przedmiotowej opinii biegły sądowy wyjaśnił w pisemnej opinii uzupełniającej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie częściowo.

Odpowiedzialność odszkodowawcza strony pozwanej znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest przy tym art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Nadmienić przy tym należy, że nietrafny okazał się zarzut strony powodowej dotyczący braku legitymacji czynnej strony powodowej, albowiem z przedłożonej przez nią umowy cesji wierzytelności jasno wynika, że jest ona uprawniona do dochodzenia roszczenia w niniejszym postępowaniu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 r. o sygn. III CZP 32/03 wskazał, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Nadto Sąd Najwyższy wskazał, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot dokonujący naprawy były wyższe od przeciętnych (wyrok SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51).

W toku postępowania w sprawie Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego oraz ustnej i pisemnej opinii uzupełniającej z zakresu motoryzacji na okoliczność ustalenia: zakresu i wysokości szkody w samochodzie marki V. (...) o nr rej. (...), niezbędnego i uzasadnionego okresu naprawy w/w pojazdu, średniej stawki holowania i parkowania pojazdu na lokalnym rynku w listopadzie 2015 r. Biegły sądowy w swych opiniach pisemnej, uzupełniającej pisemnej i ustnej stwierdził, że w oparciu o dokumentację z akt sprawy:

- koszt naprawy pojazdu V. (...) o nr rej. (...) stanowiący wysokość uzasadnionych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z zastosowaniem cen części oryginalnych sygnowanych logiem producenta wynosił 9.900,39 zł netto (12.177,48 zł brutto);

- zasadny okres najmu pojazdu zastępczego w rozpoznawanej sprawie wyniósł 27 dób;

- ryczałtowe stawki za holowanie pojazdu osobowego do 25 km ujmujące koszty załadunku i rozładunku kształtowały się na poziomie 300-400 zł brutto;

- średni koszt parkowania pojazdu osobowego na parkingu strzeżonym na lokalnym runku w listopadzie 2015 r. kształtował się na poziomie od 15 zł za dobę do 140 zł brutto za miesiąc.

Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego.

Powód wystawił faktury VAT na kwotę 14 945,69 zł, zaś pozwany uiścił z tego tytułu kwotę 12 259,73 zł. Powód dochodził w niniejszej sprawie różnicy pomiędzy kwotą wynikającą z wystawionych faktur VAT, a kwotą uiszczoną przez pozwanego, tj. kwoty 2 685,96 zł. Z przywołanej powyżej opinii biegłego sądowego wynika, że zweryfikowaniu uległ jedynie uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego, który wyniósł 27 dób wobec czego od kwoty 2685,96 zł należało odjąć kwotę 240 zł (2 x 120 zł stawka najmu), co dało łącznie kwotę 2 445,96 zł. W ocenie Sądu opinia biegłego rozwiewa wszelkie wątpliwości w zakresie żądania zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w ilości za 27 dni, ale w pozostałym zakresie roszczenie nie jest już powiązane zwyczajnym związkiem przyczynowo- -skutkowym z powstałym zdarzeniem wywołującym szkodę w pojeździe poszkodowanego.

Powód nabył w drodze cesji należne z tytułu doznanej szkody odszkodowanie, ale nie można nabyć nieistniejącej należności, zatem wartości przewyższającej kwotę 2 445, 96 zł cesja nie przeniosła na powoda i w tym zakresie żądanie pozwu jest nieuzasadnione.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w części w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 445,96 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c.

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 240 zł (2 685,96 – 2 445,96 zł).

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W związku z tym, że powód uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania, Sąd postanowił obciążyć w całość kosztami procesu stronę pozwaną. Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 135 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1 200 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia października 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) obowiązującego w dacie wniesienia powództwa, co daje łączną kwotę 1 352,00 zł.

Zgodnie z art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych jeżeli przepisy ustawy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu, sąd zarządzi wykonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa. Dotyczy to także dopuszczenia i przeprowadzenia przez sąd z urzędu dowodu niewskazanego przez stronę. W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 w/w ustawy. Mając na uwadze powyższe Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 645 zł tytułem tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa wydatków na rzecz wynagrodzenia biegłego z tytułu postanowień z dnia 9 marca 2018 r. oraz 5 kwietnia 2018 r., o czym orzeczono w punkcie 4 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk