Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Orlik-Seligowska

Protokolant: stażysta Katarzyna Rydzik-Cypryjańska

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 r. we Włocławku

na rozprawie sprawy

z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) we W.

przeciwko H. W., W. W. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych H. W., W. W. (1) solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) we W. kwotę 8.321,15 zł (osiem tysięcy trzysta dwadzieścia jeden złotych 15/100) z ustawowymi odsetkami od kwoty:

- 47,45 zł od dnia 11 listopada 2014 r. do dnia zapłaty,

- 404,58 zł od dnia 11 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- 476,73 zł od dnia 11 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 440,35 zł od dnia 11 lutego 2015 r. do dnia zapłaty,

- 404,58 zł od dnia 11 marca 2015 r. do dnia zapłaty,

- 431,56 zł od dnia 11 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 413,37 zł od dnia 11 maja 2015 r. do dnia zapłaty,

- 351,23 zł od dnia 11 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty,

- 351,23 zł od dnia 11 lipca 2015 r. do dnia zapłaty,

- 368,81 zł od dnia 11 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 351,23 zł od dnia 11 września 2015 r. do dnia zapłaty,

- 357 zł od dnia 11 października 2015 r. do dnia zapłaty,

- 357 zł od dnia 11 listopada 2015 r. do dnia zapłaty,

- 431,74 zł od dnia 11 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 460,32 zł od dnia 11 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 480,11 zł od dnia 11 lutego 2016 r. do dnia zapłaty,

- 497,69 zł od dnia 11 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 403,16 zł od dnia 11 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 431,74 zł od dnia 11 maja 2016 r. do dnia zapłaty,

- 431,74 zł od dnia 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 429,53 zł od dnia 11 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanych H. W., W. W. (1) solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) we W. kwotę 2.117 zł (dwa tysiące sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanych H. W., W. W. (1) solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego we Włocławku) kwotę 117 zł (sto siedemnaście złotych) tytułem różnicy pomiędzy opłatą sądową pobraną a należną.

UZASADNIENIE

Powód Wspólnota Mieszkaniowa (...) we W. wniosła do Sądu Rejonowego we Włocławku w dniu 4 listopada 2016 r. pozew przeciwko H. W. i W. W. (1) o zapłatę solidarnie kwoty 8.321,15 zł z ustawowymi odsetkami od wyszczególnionych w pozwie kwot i dat do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że pozwani są członkami Wspólnoty Mieszkaniowej (...) 48 we W. przy ul. (...) i zajmują samodzielny lokal mieszkalny Nr (...), dla którego prowadzona jest księga wieczysta (...) w nieruchomości wspólnej, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). Pozwani jako członkowie Wspólnoty powinni stosownie do art. 13 ustawy o własności lokalu ponosić wydatki związane z utrzymaniem zajmowanego lokalu, a także związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Na pokrycie kosztów zarządu oraz kosztów związanych z utrzymaniem zajmowanego lokalu członkowie Wspólnoty uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat płatnych do 10-tego każdego miesiąca stosownie do art. 15 ww. ustawy o własności lokali. Pozwani od dnia 10 listopada 2014 r. zaprzestali płacenia zaliczek na koszty zarządu i pozostałych opłat na utrzymanie własnego lokalu. Łączne zadłużenie pozwanych na dzień 25 lipca 2016 r. wyniosło 8321,15 zł. Powódka wzywała pozwanych do zapłaty. Mimo wezwań należność nie została zapłacona. Wysokość zaliczek na pokrycie opłat, jakie powinni uiszczać pozwani określają kierowane do nich pisma z dnia 14.09.2015 r. Pozew stał się konieczny albowiem pozwani pomimo wezwań całkowicie zaprzestali płacenia zaliczek na koszty związane z utrzymaniem zajmowanego lokalu oraz nieruchomości wspólnej i nie zamierzają uregulować zadłużenia. Kwota dochodzona niniejszym pozwem dotyczy należności z tytułu kosztów zarządu, wydatków związanych z utrzymaniem lokalu pozwanych i nieruchomości wspólnej oraz kosztów zużytych mediów za okres od listopada 2014 r. (w części co do kwoty 47,45 zł) do lipca 2016 r.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości. Początkowo wskazywali, że powództwo jest całkowicie bezzasadne albowiem roszczenie zapłaty nie istnieje, gdyż nie ma zaległości. Wymienione w pozwie kwoty nie wiadomo na jakiej podstawie faktycznej i prawnej zostały wyliczone. Pozwani uregulowali koszty eksploatacyjne tzw. czynsz przeważnie przez księgowość elektroniczną, na co mają potwierdzenia, bądź przelewami bankowymi. Z powyższego wynika, że to powód ma bałagan w księgowości i powinien przedstawić szczegółowe rozliczenie dokonanych wpłat. W toku postępowania pozwani wskazywali, że zgłaszał do Wspólnoty Mieszkaniowej, że przez 10 lat miał niedogrzane mieszkanie, zgłaszał to, aby naprawić w ramach funduszu remontowego, zaś po 7 latach przyszła do niego osoba ze Wspólnoty z fachowcami, którzy stwierdzili, że tej usterki nie da się naprawić. Ostatecznie zgłosili zarzut potrącenia z kwoty dochodzonej pozwem kwoty 4.180,51 zł tytułem nadpłaty za c.o. Wskazali, że roszczenie powoda powinno zostać skorygowane o dokonane przez pozwanych wpłaty, w nadto przy ustaleniu rzeczywistej kwoty roszczenia powinna być uwzględniona nadpłata wynikająca z tego faktu, że powstały oszczędności wskutek niewłaściwego ogrzewania mieszkania, a w zasadzie jego braku. Pomimo tego, jak twierdzili pozwani nie powinni płacić za energię cieplną, jednak płacili i stąd powstała nadwyżka, z której mają prawo potrącić sobie miesięczny czynsz. Zdaniem pozwanych w związku z powyższym nie mają żadnych zaległości (art. 498 kc, art. 499 kc).

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwani H. i W. małżonkowie W. są właścicielami samodzielnego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego we W. przy ul. (...), dla którego prowadzona jest księga wieczysta (...) w nieruchomości wspólnej, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). Są członkami Wspólnoty Mieszkaniowej (...) 48 we W.. Pismem z dnia 19 maja 2016 r. wezwani zostali do uiszczenia kwoty 7.459,88 zł za okres od listopada 2014 r. do maja 2016r., zaś pismem z dnia 25 lipca 2016 r. do uiszczenia kwoty 8.321,15 zł za okres od listopada 2014 r. do lipca 2016 r. tytułem zadłużenia na koszty zarządu nieruchomością wspólną, funduszu remontowego, kosztów eksploatacji własnego lokalu i zużycia wody. Powódka wskazywała, że jest możliwość kontaktu z zarządem Wspólnoty w celu spisania porozumienia w sprawie spłaty powstałego zadłużenia.

(dowód: okoliczności bezsporne, a nadto wezwania do zapłaty – k. 6-7, treść księgi wieczystej – k. 48)

Pozwani jako członkowie Wspólnoty powinni ponosić wydatki związane z utrzymaniem zajmowanego lokalu, a także związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Na pokrycie kosztów zarządu oraz kosztów związanych z utrzymaniem zajmowanego lokalu członkowie Wspólnoty uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat płatnych do 10-tego każdego miesiąca. Pozwani od dnia 10 listopada 2014 r. zaprzestali płacenia zaliczek na koszty zarządu i pozostałych opłat na utrzymanie własnego lokalu. Łączne zadłużenie pozwanych na dzień 25 lipca 2016 r. wyniosło 8321,15 zł. Powódka wzywała pozwanych do zapłaty. Mimo wezwań należność nie została zapłacona. Wysokość zaliczek na pokrycie opłat, jakie powinni uiszczać pozwani określają kierowane do nich pisma z dnia 14.09.2015 r.

(dowód: stawki zaliczek – k. 8, k. 46-47, uchwała nr 4 z dnia 18 marca 2016 r. Wspólnoty Mieszkaniowej – k. 13, uchwała nr 3 z dnia 18 marca 2016 r. Wspólnoty Mieszkaniowej – k. 14, uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej – k. 49-53)

Pozwani W. i H. małżonkowie W. na poczet kosztów zarządu, wydatków związanych z utrzymaniem lokalu pozwanych i nieruchomości wspólnej oraz kosztów zużytych mediów uiścili na rzecz Wspólnoty następujące kwoty:

- 360 zł w dniu 5 listopada 2014 r., która została zaksięgowana na brakującą część czynszu za luty 2014 r. (43,85 zł) oraz częściowo na czynsz i opłatę za zużytą wodę za marzec 2014 r. (316,15 zł) – 43,85zł+316,15 zł=360 zł,

- 500 zł w dniu 23 grudnia 2014 r.

- 400 zł w dniu 6 stycznia 2015 r., która została zaksięgowana na brakującą część czynszu i opłaty za zużytą wodę za marzec 2014 r. (70,85 zł) oraz częściowo na czynsz i opłatę za zużytą wodę za kwiecień 2014 r. (329,15 zł) – 70,85 zł+329,15 zł=400 zł,

- 200 zł w dniu 26 stycznia 2015 r.

- 400 zł w dniu 5 lutego 2015 r., która została zaksięgowana na brakującą część czynszu i opłaty za zużytą wodę za kwiecień 2014 r. (66,64 zł) oraz częściowo na czynsz i opłatę za zużytą wodę za maj 2014 r. (333,36 zł) – 66,64 zł+333,36 zł =400 zł,

- 200 zł w dniu 6 maja 2015 r., która została zaksięgowana na brakującą część czynszu i opłaty za zużytą wodę za maj 2014 r. (36,06 zł) oraz częściowo na czynsz i opłatę za zużytą wodę za czerwiec 2014 r. (163,94 zł) – 36,06 zł+163,94 zł=200 zł

- 350,23 zł w dniu 4 czerwca 2015 r., która została zaksięgowana na brakującą część czynszu i opłaty za zużytą wodę za czerwiec 2014 r. (187,29 zł) oraz częściowo na czynsz i opłatę za zużytą wodę za lipiec 2014 r. (162,94 zł) – 187,29 zł+162,94 zł=350,23 zł

- 270 zł w dniu 3 lipca 2015 r., która została zaksięgowana na brakującą część czynszu i opłaty za zużytą wodę za lipiec 2014 r. (188,29 zł) oraz częściowo na czynsz i opłatę za zużytą wodę za sierpień 2014 r. (81,71 zł) – 188,29 zł+81,71 zł=270 zł

- 350 zł w dniu 6 sierpnia 2015 r., która została zaksięgowana na brakującą część czynszu i opłaty za zużytą wodę za sierpień 2014 r. (322,87 zł) oraz częściowo na czynsz i opłatę za zużytą wodę za wrzesień 2014 r. (27,13 zł) – 322,87 zł+27,13 zł=350 zł

- 330 zł w dniu 8 września 2015 r. , która została zaksięgowana na brakującą część czynszu i opłaty za zużytą wodę za wrzesień 2014 r. (324,10 zł) oraz częściowo na czynsz i opłatę za zużytą wodę za październik 2014 r. (5,90 zł) = 324,10 zł+5,90 zł=330 zł.

- 350 zł w dniu 6 września 2016 r.

- 350 zł w dniu 7 grudnia 2016 r.

Dwie ostatnie wpłaty w kwotach po 350 zł nie zostały zaliczone na poczet należności dochodzonych niniejszym pozwem, lecz na dalsze okresy. Kwota 350 zł uiszczona w dniu 6 września 2016 r. została zaliczona na czynsz i opłaty za media za wrzesień 2016 r. (należność w kwocie 365,79 zł), a kwota 350 zł uiszczona w dniu 7 grudnia 2016 r. na czynsz i opłaty za media za grudzień 2016 r.

Wpłaty dokonane przez pozwanych w kwocie 200 zł w dniu 26 stycznia 2015 r. i w kwocie 500 zł w dniu 23 grudnia 2014 r. zostały zaliczone przez powoda na poczet czynszu za miesiąc październik 2014 r. w wysokości 343,87 zł i listopad 2014 r. w wysokości 357,13zł. Bieżące wpłaty pozwanych z tytułu zaliczek na koszty zarządu są zaliczane przez Wspólnotę na poczet bieżących należności i nie pomniejszają zaległości. Z tego względu należność dla Wspólnoty dochodzona niniejszym pozwem nie uległa zmianie.

(dowód: okoliczności bezsporne, a nadto dowody wpłaty – k. 27-28, k. 77-78, zestawienie operacji bankowych – k. 66-67, rozliczenie wpłat – k. 81, oświadczenie o zaliczeniu wpłat– k. 60, dowody wpłaty – k. 27-28, zeznania świadka M. M. – k. 96v-97v, wezwanie do zapłaty za dalsze okresy – k. 85)

Na dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie (tj. 4.11.2017 r.) jak również na dzień zamknięcia rozprawy pozwani posiadali w stosunku do powódki łączne zadłużenie w kwocie 8.321,15 zł za okres od listopada 2014 r. do lipca 2016 r. (zaliczki na koszty zarządu, fundusz remontowy, koszty eksploatacji własnego lokalu, zużycie wody), przy czym z uwagi na brak terminowych wpłat powyższa zaległość jest należna powódce z ustawowymi odsetkami od kwoty:

- 47,45 zł od dnia 11 listopada 2014 r. do dnia zapłaty,

- 404,58 zł od dnia 11 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- 476,73 zł od dnia 11 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 440,35 zł od dnia 11 lutego 2015 r. do dnia zapłaty,

- 404,58 zł od dnia 11 marca 2015 r. do dnia zapłaty,

- 431,56 zł od dnia 11 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 413,37 zł od dnia 11 maja 2015 r. do dnia zapłaty,

- 351,23 zł od dnia 11 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty,

- 351,23 zł od dnia 11 lipca 2015 r. do dnia zapłaty,

- 368,81 zł od dnia 11 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 351,23 zł od dnia 11 września 2015 r. do dnia zapłaty,

- 357 zł od dnia 11 października 2015 r. do dnia zapłaty,

- 357 zł od dnia 11 listopada 2015 r. do dnia zapłaty,

- 431,74 zł od dnia 11 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 460,32 zł od dnia 11 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 480,11 zł od dnia 11 lutego 2016 r. do dnia zapłaty,

- 497,69 zł od dnia 11 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 403,16 zł od dnia 11 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 431,74 zł od dnia 11 maja 2016 r. do dnia zapłaty,

- 431,74 zł od dnia 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 429,53 zł od dnia 11 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

W mieszkaniu pozwanych nie ma pomierników ciepła. Wobec braku opomiarowania mieszkań należących do członków Wspólnoty cała instalacja cieplna stanowi składnik tzw. współwłasności przymusowej, dostarczane do lokali ciepło wchodzi w skład kosztów zarządu nieruchomością wspólną.

(dowód: okoliczność bezsporna).

W piśmie kierowanym do Wspólnoty Mieszkaniowej W. 48 we W. pozwany W. W. (1) wskazał, że jego mieszkanie położone we W. przy ul. (...) w dalszym ciągu jest niedogrzane. Pokój o powierzchni 9,04 m ² oraz łazienka są nieogrzewane. Wskazał, że o tym fakcie informował gospodarza budynku pana J., który jest zarazem członkiem Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej w sierpniu 2007 r. Ponownie informowała o tym p. J. – H. W. w 2014 r. Monity o nieogrzanie mieszkania pozostały bez echa, nie uczyniono nic, by wyeliminować usterki powodujące niedogrzanie tych pomieszczeń. Stąd jak wskazał W. W. (1) w przedmiotowym piśmie nie powinien ponosić kosztów centralnego ogrzewania za całe mieszkanie tj. 57,69 m ², a tylko za tę powierzchnię, która jest właściwie ogrzana tj. 46,68 m ². W tej sytuacji wniósł o odliczenie opłat za centralne ogrzewanie od nieogrzewanych pomieszczeń począwszy od 2007 r. Wskazał, że naliczona nadpłata za nieogrzewane pomieszczenia wynosi ponad 4100 zł za okres od 2007 r. do 11 lipca 2016 r. W toku procesu pozwani wyliczyli, że z tytułu niedogrzania mieszkania Wspólnota winna im potrącić z dochodzonego roszczenia kwotę 4.180,51 zł tytułem nadpłaty za c.o. za okres od sierpnia 2007 r. do 23 stycznia 2017 r. Pismo dotyczące wezwania Wspólnoty do potrącenia nadpłaty za tytułu c.o. pozostało bez odpowiedzi.

(dowód: pismo – k. 61, pismo – k. 71, k.73)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o materiał dowodowy przedłożony przez strony i pozyskane za zgodą pozwanych z Banku. Dokumenty zgromadzone w sprawie nie budziły wątpliwości co do swojej autentyczności. Na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania okoliczności, z których wywodził skutki prawne, w szczególności dokładnej wysokości dochodzonego roszczenia, wykazanie jej ponad wszelką wątpliwość, zaś na stronie powodowej wykazanie ewentualnych okoliczności niweczących powództwo. Powództwo w całej rozciągłości zasługiwało na uwzględnienie. Nie znalazły aprobaty twierdzenia pozwanych odnośnie możliwości i zasadności potrącenia z dochodzonej należności rzekomej nadpłaty z tytułu opłat na c.o. Na uwagę zasługuje fakt, że pozwani nie kwestionowali powództwa co do zasady, nie kwestionowali kwot, jakimi zostali obciążeni przez Wspólnotę tytułem miesięcznych zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej (tj. na pokrycie kosztów zarządu oraz kosztów związanych z utrzymaniem zajmowanego lokalu), nie kwestionowali stawki c.o. przyjętej do rozliczeń, nie kwestionowali poprzednich zaległości, na które zostały zaliczone poszczególne wpłaty, co szczegółowo opisano w ustalonym stanie faktycznym. Zasadniczo zatem kwota dochodzona niniejszym pozwem nie była zwalczana przez pozwanych, którzy ostatecznie kwestionowali, że ich lokal odnośnie dwóch pomieszczeń tj. łazienki i małego pokoju był niedogrzany i stąd nie zgadzali się z kwotą dochodzoną pozwem żądając potrącenia z tej kwoty - 4.180,51 zł tytułem nadpłaty za c.o. Pozwani nie wykazali, w jaki sposób kwota ta została wyliczona (art. 6 kc), przede wszystkim zaś zarzut potrącenia w okolicznościach niniejszej sprawy okazał się chybiony co do zasady. Podkreślenia wymaga również fakt, że pozwani początkowo w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wskazywali jedynie na zarzut, że świadczenie dochodzone pozwem zostało spełnione, dopiero zaś po uzyskaniu dowodów wpłaty wskazywali na rzekomą nadpłatę z tytułu c.o.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Z kolei na koszty zarządu nieruchomością wspólną, zgodnie z art. 14 ustawy o własności lokali, składają się w szczególności: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości; wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Odnośnie zarządu nieruchomością wspólną, art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali stanowi, iż właściciele lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej.

W przedmiotowej sprawie powód Wspólnota Mieszkaniowa W. 48 we W. wykazał, że pozwani są zobowiązani do zapłaty kwoty 8.321,15 zł tytułem nieuiszczonych zaliczek na koszty związane z eksploatacją zajmowanego lokalu oraz koszty zarządzenia nieruchomością wspólną. Szczegółowo w skład tych kosztów wchodzą: koszty zarządzania, fundusz remontowy, centralne ogrzewanie wywóz nieczystości, winda, domofon, sprzątanie klatek schodowych. Należy zaznaczyć, że na kanwie niniejszej sprawy pozwani nie kwestionowali poszczególnych stawek składających się na koszty zarządu nieruchomością wspólną i na koszty związane z utrzymaniem zajmowanego lokalu. Wskazywali początkowo, że to powódka ma bałagan w prowadzeniu spraw finansowych, a następnie po wykazaniu wysokości wpłat, podnosili jedynie zarzut potrącenia z dochodzonej należności rzekomej nadpłaty za centralne ogrzewanie. Pozwani nie kwestionowali sposobu zaliczenia przez powódkę dokonanych przez nich wpłat na zaległe należności począwszy od marca 2014 r.

Należy wskazać, że z uwagi na stanowisko procesowe wyrażone przez pozwanych pełnomocnik powoda cofnął wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości wykazując wysokość dochodzonego roszczenia przedłożonymi dokumentami podlegającymi ocenie jako dokumenty prywatne w świetle art. 233 § 1 kpc na podstawie wszechstronnego rozważenia całokształtu zebranego materiału dowodowego. Taki prywatny dokument, o charakterze informacyjnym, nie może prowadzić do obejścia przepisów o dowodach, ale w sytuacji, gdy druga strona procesu nie kwestionuje wysokości dochodzonego roszczenia, co wyraźnie zostało wyartykułowane na rozprawie w dniu 6 grudnia 2017 r. może być podstawą ustaleń Sądu. Dokument prywatny jest jednym z dowodów wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak, jak wszystkie inne dowody. Może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNCP 1986, nr 5, poz. 84, z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, niepubl., z dnia 10.10.2012 r, I UK 210/12, LEX nr 1284721, z dnia 9.11.2011 r, II CNP 23/11, LEX nr 1110965), wówczas, gdy jak na kanie niniejszej sprawy kwota wynikająca z tych dokumentów jest wykazana ponad wszelką wątpliwość. Skoro na stronach spoczywa ciężar udowadniania okoliczności, z których wywodzą korzystne skutki prawne, to w kontekście stanowiska pozwanych zbędne było zwiększanie kosztów procesu i przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego posiadającego wiedzę specjalną w tym zakresie.

W myśl art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, gdyż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Art. 6 k.c. reguluje podstawowe reguły dowodowe. Pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza „zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych
z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi „ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki mogą wskazywać niektóre przepisy szczególne (tak: Nazaruk P. - Ciszewski J. (red.), Jędrej K., Karaszewski G., Knabe J., Nazaruk P., Ruszkiewicz B., Sikorski G., Stępień-Sporek A. - Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II., LexisNexis 2015).

Odnośnie zgłoszonego zarzutu potrącenia wskazać należy, że nie została wykazana w jakiejkolwiek części zasadność kwoty zgłoszonej do potrącenia. Powód w tym zakresie zaprzeczył istnieniu takiej wierzytelności, zakwestionował jej wysokość, a także podniósł zarzut przedawnienia. Wskazał z ostrożności procesowej, że świadczenie zużył (pokrywając koszty energii cieplnej) i nie jest już wzbogacony (art. 409 kc w zw. z art. 410 § 1 kc). Zasadnie również strona powodowa powołała się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie wydany w dniu 19 lipca 2013 r. w sprawie sygn. akt I ACa 222/13, zgodnie z którym zarówno w przypadku instalacji wodnej, jak i instalacji grzewczej zamontowanej w budynku, część instalacji znajdującej się za zaworem doprowadzającym media do danego lokalu nie stanowią elementu nieruchomości wspólnej, bowiem od tego miejsca instalacja służy wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali. Nadto, należy podzielić pogląd, że nawet w hipotetyczny przypadku całkowitego demontażu grzejników w danym lokalu, zasadnym jest, aby jego właściciel odpowiednio partycypował w kosztach ogrzewania całego budynku. Ale są to poglądy słuszne w przypadku braku ciepłomierzy w poszczególnych lokalach. Bezspornym było między stronami, że w lokalu pozwanych nie ma zamontowanych pomierników c.o., a zatem należy przyjąć, że skoro w lokalach nie zainstalowano odrębnych ciepłomierzy umożliwiających pomiar energii cieplnej zużytej przez każdego z właścicieli poszczególnych lokalu, to cała instalacja cieplna, jest składnikiem tzw. współwłasności przymusowej i wszyscy członkowie Wspólnoty obowiązani są zaliczkowo pokrywać koszty zarządu funduszu remontowego, kosztów eksploatacji własnego lokalu oraz zużycia wody. Niemniej jednak, gdyby nawet byłaby wykazana wysokość kwoty zgłoszonej do potrącenia, to wskazać należy, że tak jak zasadnie argumentował powód, skoro pozwani nie wykazali, że Wspólnota dopuściła się w tym zakresie czynu niedozwolonego (art. 415 kc), ani też nie wykazali jej odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 kc), a brak jest podstaw in meriti do przyjęcia odpowiedzialności Wspólnoty w ramach bezpodstawnego wzbogacenia, czy też nienależnego świadczenia, to zarzut potrącenia in concreto nie mógł zostać uwzględniony. Sąd w pełni podziela poglądu powódki wyrażone w załączniku do protokołu rozprawy z 6.12.2017 r., bez potrzeby ich powielania. Dla porządku jedynie należy wskazać, że cała instalacja cieplna stanowi in concreto składnik tzw. współwłasności przymusowej, a zatem dostarczane do lokali ciepło musi być rozliczane jako koszt zarządu nieruchomością wspólną, zaś pozwani ustawowo zobowiązani są do uczestniczenia w tych kosztach.

Mając powyższe na uwadze w świetle powołanych przepisów orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono zgodnie zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty powoda składały się: kwota 300 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 1800 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika (§ 2 pkt 4 w zw. z § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym od 27.10.2016 r.). Mając na uwadze, że od powoda tytułem opłaty sądowej pobrano jedynie kwotę 300 zł, zamiast 417 zł, brakującą częścią opłaty sądowej należało w oparciu o art. 98 kpc obciążyć solidarnie pozwanych.