Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Świtalska-Forenc

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Grabarz, Jadwiga Jankowska

przy udziale Prokuratora: ------------------------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2018 r., 05 marca 2018 r., 04 kwietnia 2018 r., 17 maja 2018 r.

sprawy C. W. ur. (...) w B. s. F. i I. z d. B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 września 2017 roku około godz. 17:00 w miejscowości Z. gm. B., woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...) na skrzyżowaniu wykonując manewr skrętu w prawo, zjechał na przeciwległy pas ruchu i doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwnego kierunku ruchu motocyklem marki S. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. M. (1), w wyniku którego obrażeń ciała w postaci otwartego złamania kości goleni lewej z przemieszczeniem doznał kierujący motocyklem S. M. M. (1), a obrażenia te naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni,

to jest o czyn z art. 177 § 1 kk

1.  oskarżonego C. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmianą, że kierujący motocyklem M. M. (1) przyczynił się do zaistnienia opisanego zdarzenia nie zachowując odpowiedniej ostrożności przy zbliżaniu się do skrzyżowania i poruszając się środkiem jezdni oraz przekraczając dozwoloną prędkość o około 20km/h oraz że doznane przez niego obrażenia ciała stanowią ciężki uszczerbek na jego zdrowiu i przyjmując, że czyn ten wypełnia dyspozycję art. 177 § 2 kk, na podstawie na art. 177 § 2 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu grzywnę w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 15 (piętnaście) złotych;

2.  pobiera od C. W. kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty i zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3262,56 zł (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.

Sygn. akt II K 976/17

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2017 r. C. W. jechał samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...) z G. do miejscowości M.. Pasażerem samochodu była jego żona - M. W..

/wyjaśnienia oskarżonego k. 116-117, k. 40-41, zeznania M. W. k. 120-121, k. 44-45/

Tego samego dnia przed godziną 17:00 do K. S. (1) do miejscowości Z. przyjechał M. M. (1). Chciał zobaczyć zakupiony przez kolegę motor. Mężczyźni oglądali na podwórku pojazd marki S. (...) o nr rej. (...). Kluczyki były w stacyjce. K. S. (1) w tym czasie opiekował się swoim sześcioletnim synem, który zawołał go na chwilę do domu. Oskarżony pozostał na zewnątrz. Kiedy kolega długo nie wychodził postanowił przejechać się jego motorem.

/zeznania K. S. (1) k. 146-148, zeznania M. M. (1) k. 118-120, k. 33-34/

M. M. (1) posiada prawo jazdy kategorii (...), nie posiada jednak uprawnień do kierowania motocyklami. Motocyklem jeździł od około roku nie posiadając uprawnień.

/zeznania M. M. (1) k. 118-120, k. 33-34/

M. M. (1) wyjechał z posesji kolegi i skręcił na drodze w prawo. Zbliżając się do skrzyżowania miał zamiar jechać na nim prosto. Poruszał się z prędkością około 71-78 km/h. W tym samym czasie od strony miejscowości Ł. na skrzyżowanie z prędkością około 19-23 km/h wjechał samochód marki R. (...) kierowany przez C. W.. Oskarżony znajdował się na drodze z pierwszeństwem przejazdu i podjął manewr skrętu w prawo w kierunku miejscowości Z.. W trakcie tego manewru nieznacznie przekroczył oś jezdni lewym narożnikiem pojazdu i kierujący motocyklem, który poruszał się nim środkiem jezdni, uderzył w pojazd R. (...).

/częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 116-117, k. 40-41, częściowo zeznania M. W. k. 120-121, k. 44-45, częściowo zeznania M. M. (1) k. 118-120, k. 33-34/

Po zderzeniu kierujący wysiadł z samochodu. Był w szoku. Świadkami zdarzenia byli K. M., K. S. (2), którzy w tym czasie siedzieli przy sklepie nieopodal miejsca zdarzenia. Sytuację widział także K. S. (1), który wyszedł z domu na drogę. Wszyscy mężczyźni to znajomi pokrzywdzonego i wszyscy zgodnie twierdzili oraz podkreślali, że M. M. (1) na pewno jechał przy prawej krawędzi jezdni z niewielką prędkością 40-50 km/h, a oskarżony kiedy wysiadł z pojazdu płakał i krzyczał: „co ja narobiłem”.

/zeznania K. M. k. 144-145, zeznania K. S. (2) k. 145-146, zeznania K. S. (1) k. 146-148/

W wyniku zdarzenia M. M. (1) doznał otwartego (...) złamania kości goleni lewej ze zmiażdżeniem strzałki lewej goleni i porażeniem nerwu strzałkowego. Przebieg pourazowy był powikłany zapaleniem kości z przetoką po stronie bocznej na wysokości 1/3 dalszej strzałki z czynnym wyciekiem surowiczym. Cała goleń jest pogrubiała z zaczerwieniem skóry. Utrzymuje się dysfunkcja nerwu strzałkowego. Pokrzywdzony chodzi ze stopą ustawiona w rotacji zewnętrznej ok. 30stopni, wyraźnie utykając. M. M. (1) wymaga dalszego leczenia.

Opiniowany doznał poważnego urazu ze złamaniem otwartym typu III (III grupa złamań otwartych dotyczy uszkodzenia skóry na przestrzeni większej niż 5 cm, rozległych zniszczeń głębokich tkanek miękkich i niedokrwienia mięśni, zawsze zalicza się do nich złamania wielopoziomowe, złamania z utratą części tkanki kostnej, złamania zmiażdżeniowe, urazowe amputacje kończyn, złamania postrzałowe i złamania otwarte powstałe podczas pracy w gospodarstwach rolnych). Obrażenie doznane przez pokrzywdzonego to wysokoenergetyczne złamanie z dużymi powikłaniami, które występują najczęściej bez względu na leczenie. Biorąc pod uwagę długotrwałe zapalenie kości z porażeniem nerwu strzałkowego, braku zrostu i długotrwałej dysfunkcji kończyny dolnej lewej z niepewnym rokowaniem istnieją podstawy do zakwalifikowania obrażeń jako ciężkich.

/opinia sądowo-lekarska k. 166, kserokopia historii choroby k. 155-163, k. 168-172/

Przedmiotowy wypadek drogowy wydarzył się dnia 25 września 2017 roku około godziny 17 ^{( 00)} w miejscowości Z., na skrzyżowaniu drogi relacji W. - Z. z drogą prowadzącą do miejscowości Ł., w obszarze zabudowanym. Droga relacji W. - Z. przebiegała po prostym i płaskim odcinku i w miejscu zdarzenia, posiadała dwukierunkową jezdnię o szerokości 5,8 m o nawierzchni asfaltowej suchej, czystej i gładkiej. Jezdnia drogi prowadzącej do miejscowości Ł. posiadała szerokość 5,4 m o nawierzchni asfaltowej. Przed skrzyżowaniem, patrząc od strony miejscowości W., ustawiony był znak ostrzegawczy (...) z tabliczką (...) przedstawiającą przebieg drogi z pierwszeństwem przejazdu. Droga z pierwszeństwem przebiegała na drodze relacji Z. - Ł.. Jezdnia nie posiadała oznakowania poziomego. Widoczność była dobra. Temperatura powietrza i przy gruncie wynosiła +17°C. Prędkość dozwolona wynosiła 50 km/h.

/protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 3-4, szkic k. 21, dokumentacja fotograficzna k. 25-32/

W pojeździe marki R. (...) o nr rej. (...) uszkodzeniu uległy następujące elementy:

- zderzak przedni z lewej strony połamany i oderwany,

- belka przednia z lewej strony wgięta i przemieszczona do tyłu,

- błotnik przedni lewy pogięty,

- pokrywa komory silnika z lewej strony wgięta i porysowana,

- lampa zespolona przednia lewa potłuczona,

- krata wlotu powietrza z lewej strony połamana,

- lusterko zewnętrzne lewe oderwane i potłuczone,

- szyba czołowa z lewej strony popękana.

/protokół oględzin pojazdu k. 5-6/

W motocyklu S. (...) o nr rej. (...) uszkodzone zostało: mocowanie kierownicy, kierownica - część lewa urwana, reflektor przedni wyrwany z mocowania, amortyzator przedni lewy zarysowany i zgięty, zbiornik paliwa wgięty, amortyzator tylny lewy zgięty, wahacz tylny z lewej strony wgięty, obudowa skrzyni biegów oraz silnika zarysowana, zgięta lewa stopka, zgięta dźwignia zmiany biegów.

/protokół oględzin pojazdu k. 7-8/

W trakcie zdarzenia obaj kierujący pojazdami byli trzeźwi.

/protokół badania stanu trzeźwości k. 9, k. 10/

Charakter i położenie uszkodzeń samochodu R. (...) w odniesieniu do charakteru uszkodzeń motocykla S. i powypadkowego położenia motocykla jednoznacznie świadczy o tym, że w przedmiotowym zdarzeniu, doszło do uderzenia lewym bokiem motocykla w narożnik przedni lewy samochodu, w sytuacji gdy samochód znajdował się w położeniu skośnym w swoją prawą stronę w stosunku do kierunku ruchu motocykla.

Technika i taktyka jazdy kierującego samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) C. W. była nieprawidłowa, ponieważ podejmując manewr skrętu w prawo nie zachował szczególnej ostrożności, nie dokonał uważnej obserwacji sytuacji przed swoim samochodem a w czasie wykonywania tego manewru nieznacznie przejechał narożnikiem przednim lewym swojego samochodu za oś jezdni.

Nieprawidłowe zachowanie kierującego samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) C. W. pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym.

Kierujący samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) C. W., dokonując przed rozpoczęciem skrętu w prawo, prawidłowej obserwacji jezdni drogi w którą skręcał, miałby możliwość dostrzeżenia nadjeżdżającego środkiem jezdni motocykla i uniknięcia zaistniałego wypadku drogowego, przez większe skręcenie kierownicą w prawo i zahamowanie.

Technika i taktyka jazdy kierującego motocyklem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) M. M. (1) była nieprawidłowa, ponieważ jechał z prędkością około: 71,3/78,8 km/h, czyli z prędkością przekraczającą wartość dozwoloną o około 21,3/28,8 km/h oraz ponieważ zbliżając się do skrzyżowania nie zachował szczególnej ostrożności i jechał środkiem jezdni.

Nieprawidłowe zachowanie kierującego motocyklem S. M. M. (1), polegające na jeździe środkiem jezdni, w czasie dojeżdżania do skrzyżowania, pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym.

Kierujący motocyklem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) M. M. (1) nie posiadał uprawnień do kierowania motocyklem, za co został ukarany mandatem karnym, lecz posiadał prawo jazdy kategorii (...), czyli powinien znać zasady ruchu drogowego.

Brak uprawnień do kierowania motocyklem przez M. M. (1) mógł mieć wpływ na jego technikę i taktykę jazdy.

Motocyklista jadąc z prędkością dozwoloną, przy prawej krawędzi jezdni miał szansę uniknięcia zderzenia z samochodem marki R. (...).

Do zaistnienia wypadku przyczynili się obaj kierujący pojazdami. Gdyby chociaż jeden z kierowców poruszał się drogą prawidłowo do zdarzenia by nie doszło.

/opinia biegłego K. K. k. 65-80, k. 189-195, ustna opinia uzupełniająca k. 211-212 /

C. W. ma (...) lata. Posiada wykształcenie średnie. Z zawodu jest (...). Obecnie jest na emeryturze i uzyskuje świadczenie w kwocie 3.500 zł. Jest żonaty. Ma troje dzieci, które prowadzą własne gospodarstwa domowe. Żona nie pracuje. Posiada dom i gospodarstwo rolne o wielkości 3ha. Uzyskuje dopłaty w kwocie 1.500 zł W majątku posiada auto R. (...) o wartości około 5.000 zł oraz (...). Leczy się na (...) i (...) w związku z (...). Nie był karany. Około dwóch razy w życiu zapłacił mandat za wykroczenie drogowe.

/oświadczenie oskarżonego k. 116, karta karna k. 42/

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że tego dnia wracał z żoną z G. do swojego miejsca zamieszkania. Około godziny 17:00 był w miejscowości Z. na drodze z pierwszeństwem przejazdu. Rozejrzał się dokładnie w prawo i w lewo. Nic nie jechało, więc skręcił. Skręcał w prawo, a z uwagi na to że droga była pusta nie ograniczał się za bardzo do trzymania się prawej krawędzi jezdni. Na zakręcie jechał z prędkością około 20-25 km/h. Zauważył dopiero motor na masce. Potem był w takim szoku, że nic nie pamięta. Motocykl uderzył jakby ślizgiem z prawej strony w samochód. W trakcie postępowania przygotowawczego oskarżony wyjaśnił, że wyglądało to tak jakby motocykl jechał pasem ruchu, którym poruszał się samochód. (k. 116-117, k.40-41)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przypisania oskarżonemu C. W. sprawstwa zarzucanego mu czynu. Do takiego przekonania wiodą po części wyjaśnienia samego oskarżonego, który potwierdził, że wykonując manewr skrętu w prawo przekroczył swoim samochodem oś jezdni. C. W. wyjaśnił, że przed wykonaniem manewru rozglądał się w prawo i w lewo i nikogo nie widział, co z kolei prowadzi do wniosku, iż nieuważnie obserwował sytuację panującą na drodze. Wbrew temu, że oskarżony nie przyznaje się do popełnia zarzucanego mu czynu, stwierdzić należy, iż potwierdza okoliczność przekroczenia samochodem osi jezdni, która to natomiast pozostawała w związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem. Wobec powyższego nie sposób odmówić wyjaśnieniom C. W. w tym zakresie waloru wiarygodności.

Wiarygodne nie są zeznania M. M. (1) co do tego, że poruszał się przy prawej krawędzi jezdni z prędkością około 50 km/h. W takiej sytuacji logicznym byłoby, że do zdarzenia by nie doszło, ponieważ nawet gdy oskarżony przekroczył lewym narożnikiem oś jezdni, pokrzywdzony jadąc blisko prawej krawędzi po prostu, by się z nim minął, a ewentualnie mając odpowiednią prędkość mógłby jeszcze skorygować ruch motocykla. Wobec powyższego niewiarygodne są zeznania K. M., K. S. (2) i K. S. (1) co do tego, że z całą pewnością pokrzywdzony poruszał się z prędkością dozwoloną i jechał przy prawej krawędzi jezdni. Nie ma przy tym większego znaczenia, że oskarżony gdy wysiadł ze swojego pojazdu był przerażony i mówił: „co ja narobiłem”. Okoliczność nieposiadania przez oskarżonego uprawnień do kierowania motocyklami, zdaniem Sądu nie pozostaje bez znaczenia. Sam fakt, iż jego koledzy potwierdzają, że od roku jeździł na motocyklu i umiał się nim poruszać, jest jedynie ich subiektywnym odczuciem. Wymienione osoby są kolegami pokrzywdzonego, dodatkowo K. S. (1) zależy na tym, by oskarżony został uznany za wyłącznie winnego zdarzenia ze względu na możliwości dochodzenia odszkodowania za zniszczony motocykl.

Biegły z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego w swoich opiniach pisemnych oraz ustnej uzupełniającej opinii w sposób kompleksowy, zrozumiały i zgodny z aktualnym stanem wiedzy przeprowadził analizę tego wypadku drogowego, dlatego też Sąd uznał jego opinię za wiarygodną. Biegły stwierdził z całą stanowczością, iż do zaistnienia wypadku przyczynili się obaj kierujący pojazdami. Gdyby chociaż jeden z kierowców poruszał się drogą prawidłowo do zdarzenia by nie doszło. Nie można obronić tezy, iż motocykl wyjeżdżał z pobocza. Biegły dokonał rekonstrukcji wypadku w oparciu o całokształt zgromadzonego materiały dowodowego. Przedstawił dokładnie sposób w jaki doszedł do swoich wniosków w oparciu o szczegółowe obliczenia.

Zeznania M. W. nie miały aż tak istotnego znaczenia dla sprawy. Nie pamiętała ona dokładnie przebiegu zdarzenia, wydawało jej się, że mąż kierując samochodem nie przekroczył osi jezdni. Powyższemu natomiast przeczył sam oskarżony.

Sąd pominął zeznania M. K., bowiem nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia.

Wiarygodna dla Sądu była opinia biegłego lekarza R. E.. Biegły analizując obrażenia pokrzywdzonego na podstawie zgromadzonej dokumentacji lekarskiej oraz po zbadaniu M. M. (2) uznał, iż jego obrażenia należy zakwalifikować jako ciężkie. Biegły w sposób zrozumiały i precyzyjny uzasadnił swoje tezy.

W pozostałym zakresie dokonując ustaleń faktycznych Sąd opierał się na protokole oględzin miejsca zdarzenia, dokumentacji fotograficznej, szkicu miejsca zdarzenia, protokołach użycia urządzenia do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu oraz karcie karnej. Wymienione dowody nieosobowe sporządzone zostały przez uprawnione podmioty, posiadały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz nie były przy tym kwestionowane. Z tych też powodów, Sąd przyznał im moc dowodową.

Mając na uwadze dokonaną ocenę materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, Sąd uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu z tą zmianą, iż stwierdził, że wyczerpuje on znamiona art. 177 § 2 kk i przyjął, iż kierujący motocyklem M. M. (1) przyczynił się do zaistnienia zdarzenia nie zachowując odpowiedniej ostrożności przy zbliżaniu się do skrzyżowania i poruszając się środkiem jezdni oraz przekraczając dozwoloną prędkość o około 20 km/h.

W świetle poczynionych ustaleń, nie ulega wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję występku określonego w art. 177 § 2 kk, gdyż naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, ponieważ na skrzyżowaniu wykonując manewr skrętu w prawo, zjechał na przeciwległy pas ruchu czego rezultatem było nieumyślne spowodowanie wypadku, w następstwie, którego ciężkie obrażenia ciała poniósł M. M. (1).

Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym C. W. mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto, przypisany oskarżonemu czyn był bezprawny, a stopień jego społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy.

Przy wymiarze oskarżonemu kary Sąd na jego korzyść wziął pod uwagę uprzednią niekaralność oraz przyczynienie się do wypadku pokrzywdzonego. Na niekorzyść Sąd poczytał mu okoliczność, iż oskarżony przyznał, że skoro nie widział nikogo na drodze to nie musiał pilnować tego żeby jechać przy prawej stronie drogi. Takie bowiem niedbalstwo pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem.

W ocenie Sądu wymierzona C. W. na podstawie art. 177 § 2 kk w zw. z art. 37a kk kara grzywny w wysokości 120 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15 złotych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Oskarżony działał bowiem nieumyślnie. Nie bez znaczenia przy tym jest okoliczność, że gdyby pokrzywdzony jechał prawidłowo, nawet przy tym naruszeniu zasad ruchu drogowego przez oskarżonego, do wypadku by nie doszło. Dla oskarżonego już sama okoliczność prowadzonego postępowania w sprawie jest swego rodzaju karą. Oskarżonym nie kierowała brawura i prowadził pojazd z dozwoloną prędkością i nie był karany. Zaznaczyć należy, iż Sąd orzekł oskarżonemu taką samą karę jak w wyroku nakazowym, bowiem pomimo zmiany kwalifikacji prawnej czynu z art. 177 § 1 kk na art. 177 § 2 kk wcześniej nie uwzględniono w ogóle przyczynienia się do zaistnienia wypadku pokrzywdzonego. Z tego też względu Sąd nie widział konieczności zaostrzenia orzeczonej kary mimo iż kwalifikacja prawna czynu została zmieniona na surowszą.

Zgodnie z art. 42 § 1 kk Sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w szczególności, jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Orzekanie wymienionego środka celowe jest wtedy, gdy w czasie popełnienia przestępstwa ujawnią się takie właściwości osobiste sprawcy będącego kierowcą, z których wynika, że nie daje on gwarancji bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym. Może to wynikać, przykładowo biorąc, z naruszenia podstawowych zasad bezpieczeństwa ruchu,
z uprzedniej karalności za przestępstwo lub wykroczenie drogowe, z faktu ucieczki sprawcy
z miejsca wypadku lub nieudzielenia pomocy jego ofierze. W przypadku skazania za przestępstwo o skutku śmiertelnym, zwłaszcza wtedy, gdy sprawca okazał rażące lekceważenie dla zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. (por. Uchwałę Pełnego Składu Izby Karnej Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1975 r. V KZP 2/74 OSNKW 1975/3-4 poz. 33).

Sąd nie widział potrzeby by wobec oskarżonego orzekać środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych bowiem zakaz ten nawet w najniższym rozmiarze byłby reakcją nadmiernie surową. Przede wszystkim z uwagi na znaczne przyczynienie się pokrzywdzonego do zaistniałego wypadku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk i zasądził od oskarżonego rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty (por. art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych Dz. U. z 1983r. Nr 229 poz. 2272 z późn. zm.) oraz kwotę 3074,94 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.