Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko D. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego D. G. na rzecz powoda Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. kwotę 7 558,35 zł (siedem tysięcy pięćset pięćdziesiąt osiem złotych trzydzieści pięć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 21 czerwca 2017r., do dnia zapłaty;

II.  nie obciąża pozwanego kosztami procesu poniesionymi przez powoda.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21.06.2017 r. powodowy Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. domagał się zasądzenia
na jego rzecz od pozwanego D. G. kwoty 7558,35 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 21.06.2017 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając żądanie, powołał się na nabycie od S. B. wierzytelności przeciwko pozwanemu z tytułu umowy bankowej z dnia 15.05.2006r., na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 17.04.2015r. Wyjaśnił, że strony zawarły w dniu 23.09.2015r. ugodę dotyczącą przedmiotowej wierzytelności, którą pozwany zrealizował jedynie w niewielkiej części, bowiem wpłacił kwotę 192,91 zł.

Nakazem zapłaty wydanym dnia 30.08.2017 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądził kwotę 1295,95 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw, w którym zakwestionował roszczenie w całości. Wskazał, że nie zrealizował zawartej z powodem ugody, bowiem nie przyznano mu kredytu i jest osobą bezrobotną. Dodał, że jest osobą schorowaną i pozostaje na utrzymaniu żony.

W uzupełnionym pozwie strona powodowa potrzymała żądanie pozwu i przedłożyła dokumenty na poparcie twierdzeń z pozwu. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa powołała się na ugodę zawartą z pozwanym na okoliczność uznania długu przez pozwanego.

Na rozprawie w dniu 23.04.2018r. stawił się pozwany, który podniósł dodatkowo zarzut przedawnienia roszczenia.

W odpowiedzi na ten zarzut, powód podtrzymał żądanie pozwu, wskazując, że zawierając ugodę w dniu 23.09.2015r. pozwany uznał swoje roszczenie, co spowodowało rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia od nowa.

Na rozprawie w dniu 04.06.2018r. nie stawiła się żadna ze stron, nie żądano uzupełnienia postępowania dowodowego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15.05.2006r. pozwany D. G. zawarł z S. B. umowę kredytu odnawialnego. Pozwany nie spłacał rat kredytu w terminie, co doprowadziło do wypowiedzenia umowy.

Okoliczność bezsporna oraz dowód:

- umowa z dnia 15.05.2005r. – k. 66

Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty
w W. na podstawie umowy z dnia 17.04.2015r. nabył wierzytelności od S. B.. Na wysokość nabytej wierzytelności wobec pozwanego na dzień zawarcia umowy przelewu składała się kwota 4933,04 zł kapitału, kwota 1236,14 zł odsetek oraz kwota 350,89 zł tytułem kosztów.

Dowód : Umowa przelewu wierzytelności – k.33-36.

- wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji – k. 37,

- zawiadomienie o cesji – k. 69,

W dniu 23.09.2015r. powód zawarł z pozwanym D. G. ugodę, zgodnie z która pozwany uznał wierzytelność w kwocie 6644,41 zł z tytułu umowy bankowej z S. B. i zobowiązał się do jej spłaty w ratach od dnia 23.09.2015r. do 23.12.2018r. Zgodnie z umową wierzyciel mógł wypowiedzieć ugodę w razie niespłacenia dwóch kolejnych pełnych rat i wówczas cała pozostała należność miała stać się wymagalna. Pozwany zapłacił jedynie pierwszą ratę w kwocie 192,91 zł.

Okoliczność bezsporna oraz dowód:

ugoda z dnia 23.09.2015r. – k. 39-42

W dniu 11.02.2016.r. powód wypowiedział ugodę z pozwanym z powodu braku spłaty 4 pełnych rat i wezwał do zapłaty kwoty (...),01. zł.

Dowód: wypowiedzenie z dnia 11.02.2016r. – k.38,

W dniu 27.04. (...)skierowano do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 7462,90zł do dnia 04.05.2017r. od rygorem skierowania sprawy do Sądu.

Dowód: wezwanie do zapłaty – k. 43

Należność nie została zapłacona, w związku z czym w dniu 21.06.2017r. wniesiono pozew do Sądu.

Okoliczność bezsporna

Pozwany nie pracuje, jest osobą bezrobotną, pozostaje na utrzymaniu żony. Jest również osobą schorowaną.

Okoliczność niezaprzeczona oraz dowód:

- dokumentacja medyczna – k. 11,56-58

- dokumentacja potwierdzająca sytuację materialną pozwanego – k. 12-15,54-55,59-60,

Sąd zważył, co następuje:

Zawarcie umowy kredytu odnawialnego przez pozwanego z bankiem o numerze było bezsporne. Bezsporna była również wysokość dochodzonego roszczenia oraz przelew wierzytelności na powoda. Z powyższych względów Sąd oddalił wniosek pozwanego o przyznanie mu pełnomocnika z urzędu.

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył zasadności dochodzonego roszczenia, wobec powołania się przez pozwanego na swoją trudną sytuację materialną i zdrowotną oraz wobec podniesienia zarzutu przedawnienia.

Stan faktyczny ustalony został na podstawie okoliczności bezspornych oraz dowodów z dokumentów, które zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż ich rzetelność i autentyczność nie zostały w toku procesu podważone.

Rozważenia w pierwszej kolejności wymaga podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Strona powodowa zawarła umowę, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca pierwotnie bankowi, a zatem związana z działalnością gospodarczą. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że wierzytelność powstała w wyniku umowy kredytu odnawialnego z dnia 15.05.2006r. W toku postępowania nie wskazano wprawdzie kiedy umowa została przez bank wypowiedziana, jednak biorąc pod uwagę wysokość roszczenia na dzień przelewu wierzytelności, tj. odsetek w kwocie 1236,14 zł w stosunku do wysokości kapitału 4933,04 zł można wnioskować, że wierzytelność stała się wymagalna w połowie 2013r. Następnie w dniu 23.09.2015r. doszło do zawarcia ugody między powodem a pozwanym, w której to treści pozwany uznał swoje zadłużenie wobec powoda na kwotę 6644,41 zł na dzień 24.08.2015r.. A zatem od tego terminu rozpoczął ponownie trzyletni bieg terminu przedawnienia. Pozew w przedmiotowej sprawie został wniesiony do Sądu w dniu 21.06.2017r., a zatem przed upływem terminu przedawnienia. W związku z powyższym zarzut przedawnienia okazał się niezasadny.

Z podanych względów, na podstawie art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, powództwo okazało się zasadne i podlegało uwzględnieniu, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku. Jednocześnie Sąd uznał, iż nie zachodzą w przedmiotowej sprawie podstawy do uznania, że dochodzone pozwem roszczenie jest sprzeczne z prawem czy zasadami współżycia społecznego. O odsetkach za opóźnienie rozstrzygnięto na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc i art. 359kc.

Jeżeli chodzi o sytuację materialną pozwanego, to powód - po otrzymaniu odpisu sprzeciwu i dokumentacji potwierdzającej sytuację pozwanego, nie zakwestionował twierdzeń pozwanego i przedłożonych dokumentów, a zatem przyznał okoliczności w nim wskazane. Zgodnie bowiem z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się, co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Z kolei art. 229 k.p.c. stanowi, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie, bardzo trudna sytuacja materialna pozwanego została wykazana i nie była w toku procesu kwestionowana.

Odnośnie do złożonego w sprzeciwie wniosku pozwanego o rozłożenie należności na raty, to nie zasługiwał on na uwzględnienie. W myśl art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Celem unormowania art. 320 k.p.c. jest umożliwienie realnego zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika, znajdującego się w określonej sytuacji ekonomicznej, rodzinnej lub zdrowotnej. Rozłożenie długu na raty ma też umożliwić prawidłowe i skuteczne wyegzekwowanie go. W rozpoznawanej sprawie pozwany nawet nie wskazał, w jakiej wysokości miesięcznie byłby w stanie spłacać raty. Nadto sytuacja materialna pozwanego, który nie posiada żadnych dochodów, jest na wyłącznym utrzymaniu żony, nie pozwala uznać, że po rozłożeniu należności na raty, byłby on w stanie je spłacać. Dlatego też Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego o rozłożenie należności na raty.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II sentencji wyroku na podstawie
art. 102 k.p.c. zgodnie z zasadą słuszności. D. G. nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu żony, dodatkowo jest osobą schorowaną. Zdaniem Sądu, sytuacja materialna i zdrowotna pozwanego jest wyjątkowo trudna. Dodatkowo, po uprawomocnieniu się wyroku, pozwany będzie musiał zapłacić powodowi należność zasądzoną w przedmiotowej sprawie z odsetkami w kwocie łącznie ponad 7600zł W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek uzasadniający odstąpienie od obciążenia pozwanego kosztami procesu.