Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Katarzyna Wikiera

po rozpoznaniu w dniu 2 maja 2018 r.

sprawy G. K.

syna J. i D. zd. S.

ur. (...) we W.

obwinionego o czyn z art. 92a k.w

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

z dnia 8 grudnia 2017 r. sygn. akt II W 288/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt. IV Ka 404/18

UZASADNIENIE

G. K. obwiniony został o to, że w dniu 30 kwietnia 2017 roku ok. godziny 15.45 na autostradzie nr (...) km. 128 gm. K., kierując pojazdem marki B. nr rej: (...) przekroczył dozwoloną prędkość 110 km/h o 42 km/h jadąc z prędkością 152 km/h,

tj. o czyn z art. 92a k.w.

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2017r., sygn. akt II W 288/17 Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej:

I.  uznał obwinionego G. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, że miał on miejsce ok. godz. 14.00, to jest wykroczenia z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 zł (trzystu złotych);

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 118 § 1 k.p.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków sądowych i na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 30 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca obwinionego, który na podstawie art. 109 § 1 i 2 k.p.w. w zw. z art. 427 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, wyrażający się w przyjęciu, iż ujawniony w toku sprawy materiał dowodowy jest wystarczający do udowodnienia G. K. zarzucanego mu czynu zabronionego – podczas gdy właściwa analiza materiału dowodowego, w szczególności: wątpliwości dotyczące precyzyjności pomiaru wideo rejestratora w sytuacji niezachowania stałej odległości pomiędzy radiowozem a B. /które hamowało/ w połączeniu z uzyskaniem świadectwa ponownej legalizacji urządzenia /k. 6/ oraz w związku z ogumieniem radiowozu w trakcie pierwotnej jak i ponownej legalizacji – prowadzi do przeciwnego wniosku;

a z ostrożności procesowej zarzucił:

- na podstawie art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec obwinionego G. K. kary grzywny w wysokości 300 zł w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego obwinionemu czynu oraz relacji do celów jakie ta kara winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej, a przede wszystkim do stopnia winy obwinionego oraz innych okoliczności podmiotowych.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Środzie Śląskiej do ponownego rozpoznania, względnie uniewinnienie obwinionego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna, a zawarte w środku odwoławczym zarzuty i argumentacja przedstawiona na ich poparcie stanowi jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu meriti.

W toku przeprowadzonego przed Sądem I instancji, jak też w toku postępowania odwoławczego zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oparte zostały na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który oceniony został z poszanowaniem reguł wynikających z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 5 i art. 7 k.p.k. Ponadto Sąd Rejonowy swoje stanowisko co do sprawstwa i winy obwinionego, co wynika z analizy wyroku, sporządził zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 82 § 1 k.p.w. w zw. z art. 424 § 1 i § 2 k.p.k.

W ocenie Sądu odwoławczego dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Nadto Sąd orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 8 k.p.w. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 8 k.p.w. w zw. z art. 4 k.p.k.) i w sposób pełny i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.

Odnosząc się do zarzutu apelującego, a dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającego wpływ na jego treść, zważyć należy w pierwszej kolejności, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może stanowić przyczynę odwoławczą, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na treść tego orzeczenia. Błąd ten odnosi się więc tylko do tych ustaleń faktycznych, w oparciu o które sąd wydaje orzeczenie. Jak trafnie podkreślił Sąd Rejonowy, istotne znaczenie w sprawie przypisać należy dowodom w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji – W. K. i W. C., które nie bez powodu przez Sąd ów uznane zostały za dowody nie budzące zastrzeżeń, przedstawiające w sposób obiektywny zachowanie obwinionego i sposób pomiaru prędkości za pomocą (...). Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania w/w świadków, którzy dokonywali pomiaru prędkości i zatrzymania obwinionego, albowiem ich zeznania były spójne, a nadto w aktach sprawy nie ujawniono dowodów, które mogłyby podważyć ustalenia poczynione na podstawie pomiaru za pomocą (...). Należało przy tym zauważyć, iż funkcjonariusze zgodnie potwierdzili okoliczności wskazane w notatce urzędowej. Ponadto świadek W. K. wskazał szczegółowe zasady pomiaru videorejestratorem oraz podał, że był on robiony na odcinku 200 metrów, a samochód funkcjonariuszy jechał w stałej odległości za samochodem obwinionego. Mając na uwadze powyższe podkreślenia wymaga, iż obwiniony przyznał się w toku postępowania do popełnienia zarzuconego czynu. Okoliczność przekroczenia dozwolonej prędkości nie była przez obwinionego kwestionowana, jak również obwiniony w toku całego postępowania nie cofnął swoich wyjaśnień w tym zakresie.

Na kanwie wątpliwości apelującego dotyczącymi precyzyjności pomiaru (...) należy podnieść, iż videorejestrator działa w ten sposób, że mierzy prędkość i rejestruje obraz na kasecie wideo. Przy pomocy tego urządzenia dokonuje się pomiaru prędkości pojazdu z samochodu policyjnego w czasie jazdy. Na uzyskanym obrazie umieszczona jest data, godzina, obraz samochodu, numer rejestracyjny oraz prędkość, z jaką pojazd się poruszał. Wszystkie te wymogi spełniał pomiar prędkości samochodu obwinionego dokonany za pomocą (...). V. posiadał ważne świadectwo ponownej legalizacji (k. 6 akt sprawy). Spełniał on również wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z dnia 6 marca 2014 r., poz. 281). Z nagrania wynika, iż radiowóz zachował stałą odległość od samochodu obwinionego. Okoliczność podnoszona przez obrońcę, a dotycząca hamowania samochodu B., nie wynika bezpośrednio z przedmiotowego nagrania. Pomiar trwał kilka sekund na odcinku 200 metrów, radiowóz był w stałej odległości od samochodu obwinionego. Należy więc przyjąć, iż pomiar prędkości został zrobiony dokładnie, z zachowaniem wszystkich wymogów. Chybione są również dywagacje obrońcy dotyczące ogólnego stanu (...). Urządzenia te bowiem od lat są wykorzystywane w pracy Policji i są podstawą skutecznych wniosków o ukaranie. Nie ma w niniejszej sprawie żadnych podstaw do przyjęcia, że jest inaczej. Podkreślić również należy, iż po odtworzeniu nagrania z (...) podczas rozprawy głównej obwiniony nie kwestionował dokonanego pomiaru prędkości.

Odnosząc się do zarzutu podniesionego przez skarżącego, a mianowicie ogumienia radiowozu w trakcie pierwotnej jak i ponownej legalizacji należy wskazać, iż jest to kwestia bez znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności obwinionego. Ustawodawca nie wskazał bowiem, że warunkiem dokonywania pomiaru jest określony rozmiar opony oraz właściwe jej ciśnienie. Argumenty te nie pozostają w związku ze sprawstwem obwinionego i należy je traktować jako bezzasadne.

Co do zarzutu apelującego rażącej niewspółmierności orzeczonej kary to uchybienie to w zakresie dotyczącym rażącej niewspółmierności oznacza znaczną dysproporcję pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Kara orzeczona przez Sąd Rejonowy uwzględnia w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz realizuje wystarczająco cel kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący uzasadnił wymierzoną karę grzywny w wysokości 300 złotych, uwzględniając podczas dostosowywania jej rodzaju i wysokości do obwinionego, wszystkie dyrektywy z art. 33 k.w., bacząc przy tym, by nie przekroczyła ona stopnia winy. Z powyższych względów, kara te mieściła się w granicach swobodnej decyzji sędziowskiej i jako taka pozostaje słuszna. Dlatego Sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego także w tej części.

Wskazany w wywiedzionej apelacji zakres zaskarżenia (co do całości wyroku), obligował Sąd Okręgowy także do oceny, czy zaskarżone orzeczenie nie nosi cech rażącej niesprawiedliwości orzeczenia (art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 440 k.p.k.). Stan rażącej niesprawiedliwości, uniemożliwiający utrzymanie orzeczenia w mocy zachodzi wówczas, gdy w toku procedowania doszło do takich uchybień, które rażąco naruszają poczucie sprawiedliwości. W grę wchodzi więc każda ze względnych przyczyn odwoławczych stwierdzona poza granicami zaskarżenia, pod warunkiem, że wpłynęła ona na orzeczenie, a jej natężenie jest takie, iż w rażący sposób czyni to orzeczenie niesprawiedliwym (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2010 r., sygn. akt V K 77/10, Prok. i Pr. 2011 nr 3, poz. 22, str. 12, KZS 2011 nr 3, poz. 33). W realiach niniejszej sprawy orzeczenie Sądu Rejonowego ma postać sankcji sprawiedliwej i adekwatnej względem popełnionego przez G. K. wykroczenia. Wszystkie dowody zostały prawidłowo przeprowadzone, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego orzeczenia nie budzą wątpliwości, a Sąd przy wymierzeniu kary prawidłowo zastosował dyrektywy zawarte w art. 33 § 2 k.w. oraz miał na uwadze elementy wymienione w art. 47 § 6 k.w., a dotyczące oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu.

W niniejszej sprawie nie zachodzą także bezwględne przyczyny odwoławcze z art. 104 § 1 k.p.w.

Sąd Odwoławczy nie stwierdził wskazywanych przez obrońcę uchybień w ocenie dowodów Sądu I instancji. Zaskarżone orzeczenie oparto w konsekwencji na prawidłowych ustaleniach faktycznych. Zarzuty podniesione w apelacji okazały się natomiast bezzasadne, zatem – przy braku wad orzeczenia branych pod uwagę przez sąd ad quem z urzędu - wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. W istocie apelacja zawiera po prostu odmienną ocenę dowodów korzystną dla obwinionego. Taka odmienna ocena materiału dowodowego jest naturalnie prawem strony, nie wynika z niej jednak, by ocena dokonana przez Sąd meriti wykraczała poza ramy zakreślone treścią art. 7 k.p.k., a więc aby była oceną dowolną.

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisach art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 119 k.p.w. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn.zm.).