Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód S. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) S. Z. w pozwie przeciwko J. S. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 4 grudnia 2017 roku domagał się zasądzenia kwoty 234 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów sądowych w wysokości 30 złotych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż strony łączył stosunek cywilnoprawny, którego podstawę stanowiła umowa (...)., przedmiotem której był przelew przez pozwanego na rzecz powoda wszelkich praw do odszkodowania przysługujących pozwanemu od towarzystwa ubezpieczeniowego wskazanego w umowie. Z tytułu w/w umowy powód wypłacił na rzecz pozwanego wynagrodzenie, od którego na mocy decyzji (...)w G. z dnia 28 kwietnia 2017r., winien jako płatnik pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy. W dniu 13 marca 2017 roku powód jako płatnik odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy pozwanego. Tym samym, niniejszym pozwem powód realizuje roszczenie regresowe względem pozwanego, w sytuacji w której na skutek decyzji organu podatkowego w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej powoda za niepobranie w terminie ustawowym zaliczki na podatek dochodowy pozwanego, zapłacił on należność z odsetkami.

Pozwany J. S. na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2018 roku wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wskazał, iż roszczenie powoda jest niezasadne, albowiem w umowie przelewu wierzytelności nie zaznaczono, że zostanie obciążony jakimikolwiek kosztami.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jako nieudowodnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 234 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, która to należność wynikać miała z roszczenia regresowego względem pozwanego, albowiem powód jako płatnik, odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy pozwanego z tytułu otrzymanego przez niego wynagrodzenia od umowy cesji wierzytelności.

Sąd w tym miejscu wskazuje, że w procesie cywilnym to strony mają obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co jest potwierdzeniem reguły z art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Konsekwencją regulacji ujętych w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. jest nie tylko obowiązek popierania wysuwanych twierdzeń stosownymi dowodami, ale przede wszystkim ryzyko niekorzystnego rozstrzygnięcia dla strony, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ulega wątpliwości, że obowiązek udowodnienia istnienia wierzytelności oraz jej wysokości, spoczywał na stronie powodowej, bowiem to ona z faktów tych wywodziła swoje roszczenie o zapłatę. Zgodnie zaś z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

Wobec nieprzedłożenia przez powoda żadnych dokumentów, w szczególności umowy cesji z dnia 18 kwietnia 2014 roku, protokołu kontroli podatkowej z dnia 30 sierpnia 2016 roku, decyzji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w G. oraz potwierdzenia zapłaty z dnia 13 marca 2017 roku zaliczki na podatek dochodowy pozwanego, na które to dowody powoływał się powód w uzasadnieniu pozwu, Sąd nie miał możliwości weryfikacji żądań strony powodowej. Bezsporne w niniejszej sprawie było jedynie zawarcie przez strony umowy przelewu wierzytelności przedmiotem której było odszkodowanie przysługujące pozwanemu od wskazanego towarzystwa ubezpieczeniowego, którą to okoliczność potwierdził na rozprawie pozwany. Nieznana jest jednak Sądowi treść tejże umowy, w tym ewentualne zobowiązania podatkowe stron. Wobec braku jakiejkolwiek inicjatywny dowodowej ze strony powodowej trudno ocenić, czy powód faktycznie winien pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy pozwanego, a jeżeli tak to w jakiej wysokości. Nadto powód nie udowodnił, iż rzeczywiście dokonał zapłaty zobowiązania podatkowego, które obciążać miało pozwanego.

Reasumując, w ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę twierdzenia strony powodowej nie uzasadniają żądania pozwu. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanego wierzytelność dochodzona pozwem. Wobec braku dowodów na istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem, Sąd na podstawie art. 6 k.c. powództwo oddalił.

Na marginesie Sąd wskazuje, iż wprawdzie ustawodawca wyraził zakaz dołączania jakichkolwiek dowodów do powództwa wniesionego drogą elektroniczną, to jednak wobec skierowania sprawy do rozpoznania w postępowaniu procesowym przed sąd właściwości ogólnej pozwanego, zgodnie z art. 232 k.p.c. - na powodzie w dalszym ciągu spoczywał obowiązek przedstawienia dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodził on skutki prawne.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)