Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach Wydział VI Karny Zamiejscowy w P.

w składzie

Sędzia SR Artur Obcowski

Protokolant Alicja Straszak

w obecności Prokuratora Justyny Treli – Baran      

po rozpoznaniu dnia 15 stycznia 2018 roku sprawy J. W.

syna S. i K.

urodzonego (...) w R.

oskarżonego o to, że w dniu 11 lutego 2016r. w K. w P., będąc uprzedzonym jako przesłuchiwany świadek o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy, zeznał nieprawdę co do okoliczności związanych z nieprzebywaniem w dniu 21 września 2015r. w P. S. w C. w towarzystwie m. in. N. P. i D. C., które miały służyć za dowód w prowadzonym postępowaniu karnym przez KPP w B. o nr RSD 1236/15,

tj. o przestępstwo z art. 233 § 1 kk

orzeka

1.  oskarżonego J. W. uznaje za winnego tego, że w dniu 11 lutego 2016r. w Komendzie Miejskiej Policji w P., będąc uprzedzonym jako przesłuchiwany świadek o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy, zeznał nieprawdę co do okoliczności związanych z nieprzebywaniem do dnia 11 lutego 2016 roku w P. S. w C. w towarzystwie m. in. N. P. i D. C., które miały służyć za dowód w prowadzonym postępowaniu karnym przez Komendę Powiatową Policji w B. o nr RSD 1236/15, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 233 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na mocy art. 233 § 1 kk w zw. z art. 37a kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza mu karę grzywny w rozmiarze 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając na mocy art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

2.  zasądza na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art. 627 kpk od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty i obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 609,19 (sześćset dziewięć złotych i dziewiętnaście groszy) złotych.

Sygn. akt VI K 84/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 stycznia 2018 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniach od 18 września 2015 roku do 20 września 2015 roku oskarżony J. W. przebywał w grupie osób w (...) – Hotelu w K.. Wraz z nim przebywała tam między innymi N. P. i D. C.. Kiedy skończyła się doba hotelowa wszyscy pojechali do P. S. w C.. Tam w/w osoby przebywały do dnia 21 września 2015 roku. Na miejscu w czeladzkim hotelu zabezpieczono kartę NFZ należącą do oskarżonego J. W. oraz 4 faktury VAT, wystawione na nazwisko oskarżonego przez (...) Sp. z o.o. za usługi hotelowe w dniach 18 – 20 września 2015 roku. W dniu 11 lutego 2016 roku w Komendzie Miejskiej Policji w P. J. W., będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, jako świadek zeznał, że nigdy nie przebywał w P. S. w C., w towarzystwie między innymi N. P. i D. C.. Zeznania te miały służyć za dowód w postepowaniu karnym prowadzonym przez Komendę Powiatową Policji w B., w sprawie RSD 1236/15.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego J. W. (k. 214), częściowo na podstawie zeznań świadków E. N. (k. 160), M. G. (k. 160), D. C. (k. 26 – 28, 59 – 60, 188), N. P. (k. 71 – 72, 188 – 189), P. M. (k. 203), M. P. (k. 204), protokołu przesłuchania oskarżonego w charakterze świadka (k. 33 – 34), protokołu oględzin (k. 3 – 7, 8 – 12), kserokopii faktur (k. 36 – 39), tablicy poglądowej (k. 46), protokołów okazania wizerunku (k. 48 – 51, 52 – 55), opinii psychiatrycznej (k. 120 – 123), opinii psychologicznej (k. 124 – 126), pisma z NFZ (k. 111 – 113).

Oskarżony J. W. ma 35 lat, wykształcenie średnie, jest żonaty, ma jedno dziecko, prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga dochody w kwocie 4 000 zł netto, nie był karany sądownie (karta karna k. 78). W toku postępowania zachodziła wątpliwość co do poczytalności oskarżonego. W związku z tym oskarżonego poddano badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów oraz psychologa, którzy zgodnie stwierdzili, że poczytalność oskarżonego zarówno w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i w chwili obecnej nie budzi wątpliwości. Przedmiotowe opinie były jasne i kompletne, a wnioski w nich zawarte w należyty sposób uargumentowane. Sąd zatem nie zakwestionował treści przedmiotowych opinii.

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i przed Sądem ostatecznie wyjaśnił, że nie przebywał w P. S.. Przebywał wcześniej w Euro – H. w K.. Nadto wyjaśnił, że po opuszczeniu tego hotelu przekazał swoje dokumenty, a to dowód osobisty, prawo jazdy, kartę NFZ i te faktury, przygodnie poznanej w hotelu (...) na przechowanie. Oskarżony wskazał, że przekazał N. P. całą saszetkę z dokumentami, bo N. P. wydawała mu się „najbardziej racjonalna”. Po imprezie w pokoju hotelowym miał odebrać od N. P. dokumenty. Faktur nie zabierał, bo były mu niepotrzebne, a karta NFZ musiała tam wypaść. Oskarżony nadto potwierdził treść odczytanego mu protokołu przesłuchania w charakterze świadka. Tym wyjaśnieniom Sąd dał wiarę jedynie w zakresie twierdzeń oskarżonego, że przebywał on w (...) – Hotelu w K. w towarzystwie między innym D. C. i N. P.. W tym zakresie wyjaśnienia te potwierdza pozostały materiał dowodowy zgromadzono w sprawie. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w najistotniejszej kwestii, a mianowicie w zakresie jego twierdzeń, że nie przebywał nigdy w P. S. w C.. Same wyjaśnienia oskarżonego odnośnie przekazywania dokumentów N. P. są absurdalne i stanowią jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Po pierwsze oskarżony wyjaśnia, że dokumenty przekazał N. P. po opuszczeniu hotelu w K., a odebrał je po tej imprezie. Oskarżony nie wyjaśnia jaka inna impreza miałaby mieć miejsce po imprezie (...), z wyjątkiem imprezy w C.. Po wtóre oskarżony podaje, że nie znał wcześniej N. P., a mimo to przekazał jej saszetkę ze wszystkimi swoimi dokumentami, bo pani N. „wydawała mu się najbardziej racjonalna”. Oskarżony miał się obawiać, że zgubi dokumenty. Te twierdzenia oskarżonego są co najmniej nieracjonalne. Któż bowiem przekazywałby wszystkie swoje dokumenty nieznajomej osobie? Nadto nie wiadomo dlaczego oskarżony miałby obawiać się utraty dokumentów, skoro przez cały czas przebywał w hotelowym pokoju, gdzie przebywała również N. P.. Wreszcie po trzecie twierdzenia oskarżonego, że odebrał od N. P. saszetkę z dokumentami i wyjął z niej faktury, bo były mu nie potrzebne, wydają się wręcz infantylne. Wreszcie oskarżony sam wyjaśnia, że karta NFZ, znaleziona w P. S. w C., „musiała tam wypaść”. Jak zatem karta ta miała wypaść z saszetki, którą oskarżony uprzednio odebrał od N. P. w K. i znaleźć się w C., tego oskarżony już nie wyjaśnia. Wyjaśnienia oskarżonego zatem po części same prowadzą do przekonania, że musiał on przebywać w P. S. w C., w zatem w zakresie negującym tę okoliczność nie można było dać im wiary.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka D. C., ale jedynie te, złożone w toku postepowania przygotowawczego. Świadek w toku tego przesłuchania szczegółowo przedstawiła przebieg imprezy w K. i kategorycznie zeznała, że w dniu 20 września 2015 roku cała ekipa, w tym i J. W., którego poznała tydzień wcześniej, przejechali dwoma samochodami do P. S. w C.. Należy zauważyć, że zeznania te złożone zostały w dniu 21 września 2015 roku, a więc bezpośrednio po imprezie w czeladzkim hotelu. Następnie w lipcu 2016 roku świadek ponownie potwierdziła całość uprzednio złożonych zeznań. Zeznania te są w pełni wiarygodne. Świadek spontanicznie wskazuje w nich wiele szczegółów, jak imiona osób przebywających na imprezie, markę samochodu, jakim pojechali do C., konkretne numery zajętych tam pokoi. Na rozprawie świadek zeznała, że nic nie pamięta, nie wie czego dotyczy sprawa, nie wie czy zeznania składane w toku postępowania przygotowawczego, to prawda, czy też fantazja, nie wie czy znała J. W.. Świadek wskazała, że podczas pierwszego przesłuchania obawiała się, że zabiorą jej dziecko, bo policjant, który ja przesłuchiwał powiedział, że tak się stanie jeżeli nie złoży jakichkolwiek zeznań. Te zeznania Sąd uznał za całkowicie niewiarygodne. W toku postępowania nie wykazano bowiem aby świadek miała zeznawać pod przymusem, a twierdzenia świadka w tym zakresie zostają odosobnione. Nadto świadek sama zeznała, że miała złożyć jakiekolwiek zeznania i nie wskazała dlaczego wybrała właśnie taką ich treść. Należy również mieć na uwadze, że podczas kolejnego przesłuchania, które miało miejsce 10 miesięcy później, świadek podtrzymała uprzednie zeznania. Nadto przed Sądem zeznała, że na tym drugim przesłuchaniu nikt jej nie straszył. Te wszystkie okoliczności wskazują jednoznacznie, że zeznania świadka złożone w postepowaniu przygotowawczym muszą zostać uznane za wiarygodne, a takiego przymiotu nie można nadać zeznaniom złożonym przed Sądem. Prawdziwości tych zeznań nie dyskredytuje również (jak wskazywał na to obrońca oskarżonego) późna pora przesłuchania, czas jego trwania i omyłka pisarska w nazwisku oskarżonego (...).

Za wiarygodne, z wyjątkiem zeznań z dnia 15 stycznia 2018 roku, uznano zeznania świadka N. P.. Świadek na skutek uderzenia w głowę w czeladzkim hotelu, nie pamiętała tego zdarzenia, lecz wskazała, że zna J. W.. W tym zakresie zeznania te są wiarygodne. Za niewiarygodne Sąd uznał zeznania, gdzie świadek wskazała, że oskarżony przekazał jej saszetkę z dokumentami w (...) hotelu. Zeznania te uznano za niewiarygodne z przyczyn wskazanych wyżej i uznano, że świadek zeznała w ten sposób aby pomóc oskarżonemu uniknąć odpowiedzialności karnej. Świadek bowiem zna oskarżonego.

Za wiarygodne, aczkolwiek niewiele wnoszące do sprawy, uznano zeznania E. N. i M. G.. Świadkowie, pracownice P. S. w C., potwierdziły jedynie, że w dniu 21 września 2015 roku odbywała się w pokojach jakaś impreza i na miejsce przyjechała Policja. Świadkowie nie byli jednak w stanie rozpoznać oskarżonego.

Całkowicie wiarygodne są również zeznania świadków P. M. i M. P., funkcjonariuszy policji, którzy przesłuchiwali N. P. i D. C.. Funkcjonariusze zgodnie zeznali, że przesłuchania te przebiegały w standardowy sposób, świadkowie swobodnie przekazali swe wypowiedzi i po odczytaniu podpisali złożone zeznania.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty dołączone do akt sprawy albowiem zostały one rzetelnie sporządzone przez uprawnione organy, w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Nadto legły one również u podstaw ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał oskarżonego J. W. za winnego tego, że w dniu 11 lutego 2016 roku w Komendzie Miejskiej Policji w P., będąc uprzedzonym jako przesłuchiwany świadek o odpowiedzialności karnej za zeznania nieprawdy, zeznał nieprawdę co do okoliczności związanych z nieprzebywaniem do dnia 11 lutego 2016 roku w P. S. w C., w towarzystwie m.in. N. P. i D. C., które miały służyć za dowód w prowadzonym postępowaniu karnym przez Komendę Powiatową Policji w B. o nr RSD 1236/15, to jest popełnienia czynu z art. 233 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że po stronie oskarżonego nie zachodzą okoliczności wyłączające lub pomniejszające jego winę. Oskarżony jest, bowiem osobą dorosłą, mającą świadomość bezprawności działania i poczytalną. W czasie czynu oskarżony nie znajdował się w szczególnej sytuacji motywacyjnej. Jego czyn jest, więc zawiniony.

Zgodnie z art. 233 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega ten, kto składa zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę.

Przestępstwo z art. 233 § 1 kk jest przestępstwem formalnym, a więc dokonanym w momencie złożenia fałszywego zeznania. Skutki tych zachowań - lub ich brak - nie decydują o odpowiedzialności karnej, mogą jedynie mieć wpływ na wymiar kary. Czyn sprawcy polega na podaniu wiadomości fałszywej (działanie) lub zatajeniu wiadomości prawdziwej (zaniechanie).

Odpowiedzialność karna grozi jedynie za składanie fałszywych zeznań, które mają służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy. W nauce pojęcie dowodu jest wieloznaczne. Wśród licznych interpretacji tej nazwy, na gruncie art. 233 kk, należy pojęciu "dowód" nadać takie znaczenie, jakie najczęściej nadaje mu się w praktyce. Tak więc "dowód", w rozumieniu art. 233 kk, to środek dowodowy w postaci zeznania świadka, biegłego, specjalisty lub przedłożone przez biegłego lub specjalistę opinie, ekspertyzy oraz tłumaczenia, to właściwości rzeczy ujawnione i utrwalone w określony sposób, to nośniki informacji o fakcie podlegającym udowodnieniu (M. Lipczyńska, Polski proces karny, Warszawa 1986, s. 158).

Realizacja znamion typu określonego w art. 233 § 1 kk nie jest uzależniona od tego, czy fałszywe zeznanie dotyczy kwestii istotnych czy nieistotnych dla sprawy. Przepis art. 233 § 1 kk nie wprowadza żadnego rozróżnienia na okoliczności istotne czy nieistotne, jeżeli chodzi o kryminalizację fałszywych zeznań.

(...) w rozumieniu art. 233 § 1 kk oznacza nieprawdę w sensie subiektywnym, tzn. że zeznanie jest nieprawdziwe, gdy sprawca uświadamia sobie, że kłamie. Ponieważ jednak przepis art. 233 kk nastawiony jest na ochronę prawdy obiektywnej, w sytuacji gdy sprawca chce skłamać, a nieświadomie zeznaje obiektywną prawdę, nie może odpowiadać za dokonanie przestępstwa fałszywych zeznań, lecz jedynie za nieudolne usiłowanie jego popełnienia.

Nie budzi zatem wątpliwości, iż oskarżony w toku postępowania przygotowawczego, będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, zeznał nieprawdę na okoliczność swojej bytności w P. S. w C.. Na oskarżonym spoczywał obowiązek mówienia prawdy i był on uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Uznając oskarżonego J. W. za winnego popełnienia przestępstwa wskazanego wyżej, Sąd na mocy art. 233 § 1 kk w zw. z art. 37a kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych. Rozstrzygnięcie to oparto dodatkowo o przepis art. 4 § 1 kk albowiem przepis art. 233 § 1 kk w brzmieniu z dnia 11 lutego 2016 roku był oczywiście względniejszy dla sprawcy.

W ocenie Sądu niewątpliwie stopień zawinienia oskarżonego jest znaczny – oskarżony będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, zeznał nieprawdę. Przestępstwo to godzi przeciwko wymiarowi sprawiedliwości.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę grzywny uznał, iż orzeczona kara jest adekwatna zarówno do stopnia zawinienia oskarżonego, jak też stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględniają jego warunki osobiste i majątkowe, a nadto winna spełniać swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Orzeczona wobec oskarżonego kara odpowiada również, zdaniem Sądu, potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

O kosztach orzeczono w punkcie 2 wyroku i na zasadzie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego kwotę 609,19 zł tytułem wydatków oraz kwotę 200 zł tytułem opłaty.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego

P., dnia 29 stycznia 2018 roku