Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Machulec

w obecności Edyty Hraciuk- Tomeckiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Żorach

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2018 r.

sprawy:

K. S. /S./

c. Ł. i J.

ur. (...) w miejscowości S.

oskarżonej o przestępstwo z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

M. M. (1) /M./

s. J. i J.

ur. (...) w miejscowości M.

oskarżonego o przestępstwo z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przy zast. art. 31 § 2 kk i art. 190 § 1 kk przy zast. art. 31 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 30 stycznia 2018r. sygn. akt II K 171/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. P. K. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od oskarżonych: K. S. i M. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwotach po 268,30 (dwieście sześćdziesiąt osiem złotych trzydzieści groszy) złotych i obciąża ich opłatą za II instancję w kwotach po 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 189/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2018 r. Sąd Rejonowy w Żorach uznał K. S. za winną tego, że :

I. w okresie od początku 2013 roku do 29 września 2016 roku w Ż. znęcała się psychicznie i fizycznie nad nieporadnym z uwagi na stan psychiczny C. M., w ten sposób, że wielokrotnie w podanym okresie czasu wszczynała awantury w miejscu zamieszkania, w trakcie których wyzywała pokrzywdzonego słowami powszechnie uznawanymi za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie groziła mu pozbawieniem życia i zdrowia oraz wyrzuceniem z domu, ograniczała kontakty z innymi osobami, ograniczała możliwość poruszania się po terenie posesji, a także stosowała wobec wymienionego przemoc fizyczną w postaci uderzania, popychania, szarpania, a nadto w dniu 05 lipca 2016 roku w Ż. w trakcie jednej z awantur uderzyła C. M. pięściami po plecach oraz kopała go po nogach, powodując u niego obrażenia ciała w postaci licznych zasinień na plecach i mięśniach podudzia prawego, które spowodowały skutek w postaci naruszenia czynności narządów ciała na okres nieprzekraczający dni siedem i za to na mocy art. 207§ 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk skazał ją na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

II.w dniu 05 lipca 2016 roku w Ż. skierowała wobec T. R. słowną groźbę pozbawienia życia, która wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że może zostać spełniona oraz w tym samym miejscu i czasie dwukrotnie uderzyła go pięściami w klatkę piersiową, naruszając jego nietykalność cielesną i za to na mocy art. 190 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk skazał ją na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Tym samym wyrokiem sąd uznał M. M. (3) za winnego tego, że:

I. w okresie od początku 2013 roku do 29 września 2016 roku w Ż. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoim synem C. M. nieporadnym z uwagi na stan psychiczny w ten sposób, że wielokrotnie w podanym okresie czasu wszczynał awantury w miejscu zamieszkania, w trakcie których wyzywał pokrzywdzonego słowami powszechnie uznawanymi za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie groził mu, także przy użyciu wideł i laski, pozbawieniem życia i zdrowia oraz wyrzuceniem z domu, ograniczał kontakty z innymi osobami, ograniczał możliwość poruszania się po terenie posesji, a także stosował wobec wymienionego przemoc fizyczną w postaci popychania, szarpania, a nadto w dniu 29 września 2016 roku w Ż. w trakcie jednej z awantur uderzył C. M. dwukrotnie kijem, powodując u niego obrażenia ciała w postaci licznych zasinień na przedramieniu i ramieniu prawym oraz obrzęku i zasinienia w okolicy nadgarstka lewego, które spowodowały skutek w postaci naruszenia czynności narządów ciała na okres nieprzekraczający dni siedem, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem i za to na mocy art. 207 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazał go na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności;

II. w grudniu 2014 roku w Ż. skierował wobec J. M. (1) słowną groźbę pozbawienia życia, która wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że może zostać spełniona, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem i za to na mocy art. 190§1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 85§1 kk i art. 86§1 kk połączył orzeczone wyżej wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku wobec oskarżonej K. S. oraz 7 miesięcy wobec oskarżonego M. M. (1).

Na mocy art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 kk i art. 73§2 kk warunkowo zawiesił oskarżonym K. S. i M. M. (1) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący po 3 lata, oddając ich w tym czasie pod dozór kuratora sądowego.

Na mocy art. 72§1 pkt 8 kk orzekł wobec oskarżonych K. S. i M. M. (1) obowiązek przestrzegania porządku prawnego w okresie próby.

Na mocy art. 46§1 kk orzekł od oskarżonych K. S. i M. M. (1) na rzecz pokrzywdzonego C. M. kwotę po 5.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Na podstawie art. 22 ³ ust. 1 ustawy o radcach prawnych zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. P. K. kwotę 1.136,52 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu z urzędu.

Na zasadzie art. 627 kpk i art. 6 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 1.784,86 złotych tytułem zwrotu wydatków i opłatę w kwocie po 180 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonych K. S. i M. M. (1) zaskarżając wyrok w całości i na podst. art. 438 § 2 i 3 kpk wyrokowi zarzucił :

1. obrazę przepisów postępowania , a to art. 7 kpk i art. 410 kpk polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów polegającej na nieuzasadnionej odmowie wiarygodności zeznań świadków obrony z tej tylko przyczyny, że pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonych i świadków J. M. (2), J. M. (1) i Z. M. , którzy dysponują wiedzą pochodzącą wyłącznie z relacji pokrzywdzonego C. M., przy czym nadanie waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonych i przywołanych świadków nastąpiło wbrew innym dowodom zgromadzonym w sprawie, a także dokonanie subiektywnej oceny zeznań świadków poprzez zarzucenie im tego, że „świadomie unikali przedstawienia jakichkolwiek faktów czy okoliczności”, zaś ocena taka jest nieuzasadniona, wreszcie poprzez pominięcie wskazań doświadczenia życiowego polegające na pominięciu okoliczności pozwalających na ustalenie, że treść zeznań pokrzywdzonego nie odpowiada faktom, ale jest podyktowana zamiarem dokuczenia oskarżonym,

2.bład w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że pokrzywdzony jest osobą nieporadną w rozumieniu art. 207 kk, a to w świetle niemiarodajnej opinii psychologicznej, a bez zgromadzenia pełnej dokumentacji leczenia pokrzywdzonego i wobec ujawnionej okoliczności , że wniosek o ubezwłasnowolnienie pokrzywdzonego został oddalony.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonych wnosił o :

1.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów :

2.ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie. . Podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonych w swojej apelacji neguje ustalenia sadu I instancji, że pokrzywdzony jest osobą nieporadną . Jednak w aktach sprawy znajduje się opinia psychologiczna z dnia 30 listopada 2016 r. z której jasno wynika , że ze względu na stan psychiczny i niepełnosprawność można pokrzywdzonego uznać za osobę nieporadną. Odnośnie zeznań pokrzywdzonego których wiarygodność neguje w swojej apelacji obrońca oskarżonych to podkreślić należy, że sąd I instancji weryfikował te zeznania w oparciu o dokumenty w postaci dokumentacji lekarskiej , jak również opinii sądowo lekarskich lek. (...). R. J. k.70 i biegłego sądowego dr n. med. A. B. k.100 akt. Z opinii tych wynika , że obrażenia jakie doznał pokrzywdzony w dniach 5 lipca 2016 r. i 29 wrzenia 2016 r. mogły powstać w okolicznościach i sposób podany przez pokrzywdzonego. Zeznania świadków T. R., Z. M. oraz J. M. (1) potwierdziły wersje wydarzeń jakie opisał pokrzywdzony. Świadkowie M. W. , Z. S. i T. K. – funkcjonariusze policji nie potwierdzili wersji oskarżonych, ze pokrzywdzony się awanturował i jest uzależniony od alkoholu. Odnośnie zeznań świadków A. D., E. W., K. N., M. N., O. N., J. K., D. W., H. P. i E. S. sąd rejonowy słusznie wskazał na ich rozbieżności i nie zasługujące na wiarę w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym. Jeżeli chodzi o zarzut obrazy przepisów prawa procesowego a to art. 7 kpk podnoszony w apelacji to należy stwierdzić, że przepis art. 7 kpk stanowi , iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonego obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza, że sąd popełnił istotny błąd w ustaleniach faktycznych. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonych skierowana była do całości wyroku obowiązkiem sądu odwoławczego było sprawdzenie czy wymierzona oskarżonym kara nie jest rażąco surowa. Sąd rejonowy wymierzył oskarżonej K. S. za czyn z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 § 1 kk i 86 § 1 kk sąd wymierzył oskarżonej karę łączną 1 roku pozbawienia wolności. Za czyn z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 31 § 2 kk sąd wymierzył oskarżonemu M. M. (1) karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Na podst. art. 85 § 1 kk i 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności. Na podst. art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk sąd warunkowo zawiesił oskarżonym wykonanie orzeczone kary łączne na okres próby 3 lat. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonych, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki